Bernd Riegert
NATO e vringëllin shpatën, por lehtë. Sepse po të mendosh në parametra ushtarakë, katër batalione në kufirin lindor, si u vendos në Samit, nuk janë ndonjë kërcënim kushedi sa i madh për trupat e fuqishme ruse. Moska nuk impresionohet nga kjo. Edhe NATO e di këtë: Qëllimi është të tregohet vendosmëri dhe t’u jepet sinjali shteteve balltike, dikur satelitë të Bashkimit Sovjetik e Paktit të Varshavës, se NATO i kupton shqetësimet e tyre.
Në NATO nuk beson kush seriozisht, se Rusia do të sulmojë shtetet anëtare të saj apo të dërgojë “ushtarët e gjelbërt” si një nga sulmet hibride në Ukrainë. Putini ka diçka tjetër në mendje. Ai do të sigurojë influencën ruse në Ukrainë, Bjellorusi, Gjeorgji, Moldavi e Azerbajxhan e Armeni. Kësaj ai ia ka arritur. Bjellorusia është aleate. Shtetet e tjera janë të përfshira në konflikte që nxiten nga Rusia. Me këto konflikte “të ngrira” asnjë nga këto shtete nuk mund të bëhet anëtar i NATO-s. Territori është siguruar kështu për vite e dhjetëvjeçarë. Në këtë kontekst mund të kuptohet edhe vizita e fundit e Putinit në Finlandë. Finlandezëve që e shohin me dëshirë afrimin me NATO-n, Moska ua ka bërë të qartë, se Finlanda prej një kohe shumë të gjatë ka një kufi të “lëndueshëm” me Rusinë.
NATO nga ana e saj i bën të qartë Rusisë me Samitin e Varshavës, se deri ku mund të shkojë Putini e jo më larg. Politika e saj mbështetet edhe nga vendet perëndimore, që nuk janë të prekura drejtpërdrejt. Putini nuk ia ka dalë deri më tani të përçajë NATO-n. Edhe sistemi antiraketor që u vu pjesërisht në funksionim në Varshavë, nuk është ndonjë vringëllim kërcënues i shpatës. Teknikisht ky sistem nuk mund të ndalë raketat ndërkontinentale ruse, më së shumti ato drejtohen kundër Koresë së Veriut apo Iranit e këtë e di edhe udhëheqja në Moskë, megjithëse publikisht pohohet diçka tjetër.
Meqenëse tani frontet janë qartësuar, në të vërtetë nuk ka ndonjë pengesë për dialogun NATO-Rusi. Këshilli NATO-Rusi duhet riaktivizuar. Presidenti Putin telefonon si me Presidentin Obama, ashtu edhe me Presidentin francez Hollande e Kancelaren Merkel. Dialogu në nivelet më të larta po zhvillohet. Ky dialog duhet të ekzistojë, sepse si NATO ashtu edhe Rusia kanë, megjithë diferencat, edhe interesa të përbashkëta politike: Konflikti në Siri, mbrojtja ndaj terrorit islamist, zhvillimet në Afganistan apo Iran. Pa harruar këtu edhe interesat ekonomike.
Pas Samitit të Varshavës palët do të ndeshen me realitetin e politikës. Nga kjo strategji e dyfishtë e NATO-s, – vringëllim shpate dhe dialog – vuan vetëm Ukraina dhe Gjeorgjia. Ato duhet të përgatiten që Rusia do të jetë për një kohë të gjatë një gjemb në trupin e tyre dhe se NATO nuk mund ose nuk do të merret ushtarakisht me këtë temë.
Putini mesa duket duhet të kufizohet vetëm aty ku ndodhet. Rikthimi i Krimesë, një kthim i territoreve të Abkazisë apo Transnistrisë mbeten iluzione. Kjo nuk ka të bëjë aspak me Luftën e Ftohtë. Asokohe qëndronin përballë dy ideologji armiqësore ndaj njëra-tjetrës, të armatosura deri në dhëmbë, me qindra mijëra ushtarë. Sot numri i trupave ushtarake është i vogël. Demokracitë qëndrojnë tani përballë një regjimi Putin, që nuk ndjek ndonjë ideologji, e shpesh është më i paparashikueshëm se udhëheqja sovjetike, por vetëm synon ruajtjen e pushtetit dhe privilegjeve. NATO i jep përgjigjen e duhur takticienit të ftohtë të Kremlinit.
