Rama bojkotoi dje ceremoninë e Lumturimit të 38 martirëve të Kishës Katolike, një veprim i denjë pinjolli Blloku që dje e vendosi edhe një herë tjetër veten në anën e krimit dhe barbarëve që për gjysëm shekulli persekutuan këtë vend. Por, nuk u mjaftua me bojkotimin, por në të njëjtën kohë ai urdhëroi Televizionin Publik që të ndërpresë transmetimin e sinjalit të kësaj ceremonie për të mos u ndjekur nga qytetarët. Pesha e krimeve është e rëndë. Mesazhet e transmetuara nga ajo ceremoni ishin të forta. Nuk ishin vetëm për krimet e së djeshmes, por edhe për riinstalimin në pushtet dhe në vendimmarrje të politikës të eksponentëve të regjimit diktatorial. Dhënia e tillë mesazheve të forta për të mos harruar të djeshmen dhe për të reaguar për të sotmen e bënë Ramën që të ndërpresë sinjalin e transmetimit të kësaj ceremonie.
Ceremonia
Kisha në Shqipëri, njëherësh me mbarë popullin shqiptar, jetoi dje një nga ngjarjet më të paharrueshme në të gjithë historinë e tij mijëravjeçare: Lumnimin e 38 bijve të vet më të mirë, modele shenjtërie, feje, besnikërie, atdhedashjeje, kulture, në një kohë kur kemi kaq shumë nevojë për shembuj që të na prijnë në rrugën aspak të lehtë të jetës…
Shqipëria jetoi një gjyq ogurbardhë… Duke rikujtuar një gjyq tjetër, ogurzi! Rijetoi kohën kur bijtë e saj më të mirë u nxorën para gjyqit të njeriut, pse ishin shërbëtorë besnikë të Zotit! U hoqën zvarrë, të ngarkuar me pranga, të fyer, të pështyrë, të torturuar, të rrahur, si Mësuesi i tyre, Jezu Krishti zemërbutë e i përvujtë, pse ishin bijtë e të Kryqëzuarit, në emër të të cilit po gjykoheshin…
Gjykoheshin ngaqë e donin më shumë se jetën, Zotin e njeriun! Zotin e Shqipërinë! Zotin e shqiptarin!
Gjykoheshin, vetëm pse i kishin prirë popullit të vet në rrugën e zhvillimit, të arsimit, të kulturës e, sidomos, të amshimit, në emër të Zotit, jo të diktatorit.
Priftërinj, fretër, jezuitë, novicë, shekullarë… i hoqën zvarrë nëpër rrugët e Shkodrës, drejt Kinema “Rozafatit”; drejt Tiranës, Burrelit, Vloçishtit, Kënetës së Maliqit, baltrave e tuneleve të errëta të minierave, fushave të shkreta të qyteteve të mëdha e të vogla e pas murit të varrezës katolike të Rrmajit, para plotoneve të ekzekutimit. Shoqëruar me britmat histerike të turmës së tyre “vdekje”, që të kujtonin ca britma të largëta në kohë: “Kryqëzoje!”.
Njerëzit që mbetën i kishin zili të pushkatuarit! Ata pushonin nën dhe duke pritur kthimin e pranverës, kur nga eshtrat e tyre do të shpërthenin vjollcat e para. Ndërsa të gjallët nuk ishin të zotët as të protestonin për gjithë këtë gjëmë! Brezni e dënuar me heshtje!
Po dje në Shkodër, pas gjyqit të Pilatit, u përsërit “gjyqi i Nurembergut”; por gjyq pa dënime me vdekje, pa trekëmbsha, gjyq që dha vendimin përfundimtar historik, atë që të krishterët besojnë me gjithë zemër se e jep veç Zoti.
E Zoti ishte aty, në atë katedrale, nga e cila qenë munduar ta dëbonin përgjithmonë! Ishte aty, kryegjyqtar i amshuar, për ta dhënë vetë vendimin! Si i kishte gjykuar me mëshirën e Tij të pafund, e si i kishte ndjekur në gjithë udhën e tyre të Kryqit, i shpalli të Lum shi në atë Shenjtnore, muret e së cilës i ruajnë ende zërat e martirëve, regjistruar misteriozisht. Për Kishën – ishte një nga ditët më të bardha. Për Shkodrën – më të lumnueshme.
Për Shqipërinë – më të besueshme, ndërmjet gjithë atij mosbesimi! Shkodra, që njëherësh me mbarë Kishën e popullin shqiptar, 50 vjet më parë u drodh nga tmerri, dje dridhej nga emocioni, nga gëzimi. Kështu di t’i shpërblejë Zoti besnikët e Tij.
Për besimtarët, ishte dita e ngadhënjimit! Për historinë, dita e së vërtetës që, pas gjithë atyre shtrembërimeve, doli në dritën e shkëlqyer të vetë Zotit, drejtësisë së pambaruar e të pakundërshtueshme. Dora e Zotit shkroi sot në Librin e madh të jetës 38 emra të ndritur! Përfundim ogurbardhë i ndodhive ogurzeza.
Rikujtim i ferrit, në një ditë kur ndriste drita e ngrohtësia e Parrizit, ku pa asnjë dyshim arrijnë gjithnjë të fortit, të durueshmit, të plagosurit për vdekje për qëllimin më të lartë që mund të ketë njeriu: lidhjen me Atin e gjithëpushtetshëm e të mëshirshëm, të cilën as vdekja nuk mund ta këpusë.
E dëshmon qartë Dita e sotme e falur nga Zoti! Ditë rikujtimi! Rikujtim i asaj tragjedie, që nuk duhet harruar kurrsesi, sepse nuk duhet përsëritur kurrsesi. Po njeriu i fesë e di mirë se kalvari përsëritet. Se i duhet çdo ditë të marrë pjesë në kryqëzimin e botës; në dhimbjen e thellë të njerëzve; në përpjekjen mbinjerëzore për të pohuar jetën e mohuar; në vuajtjen e vëllezërve, që vijojnë të mundohen si Krishti, në të katër anët e botës. Sepse shtegtimi drejt dritës vijon të jetë i dhimbshëm.
Po kjo ditë hap portat drejt shpresës, hap dritaren drejt misterit, për aventurën e madhe, të lirë, të njeriut! Ditë feste, jo gjykimi: Kisha nuk gjykon! Kisha kujton. Kisha fal, pa menduar kurrë të marrë hak. Kisha Lumnon! Ditë, kur Kisha lumnoi 38 martirë, me një festë të madhe, të paharrueshme, historike! Ditë që i fali Kombit 38 ndërmjetësues të fuqishëm pranë Zotit, 38 dëshmitarë, që i lanë me gjakun e tyre njollat e historisë, për t’i sjellë dritë e shpresë trojeve shqiptare, popullit, të krishterëve të kësaj toke të martirizuar gjatë!
