Neli Demi, kandidat për deputet i Koalicionit Euroatlantik, në një analizë të thellë simbolike, tregon sesi dora, si shenjë politike, ka kaluar nga frika, në shpresë, për të përfunduar në zbrazëti. “Fillimisht ishte grushti i Enverit. I mbyllur fort, si sistemi vetë… simbol i bindjes.” Më pas erdhi “pëllëmba — ajo e hapur, e kuqe… Mjaft! thoshte. Dhe për një çast, besuam.”
Por ajo çfarë ndodhi më pas ishte zhgënjyese: “Pëllëmba nisi të shtrëngojë duar me pushtetin. U bë firmë, jo thirrje.” Demi denoncon kështu kthimin e idealit në kompromis, të protestës në marrëveshje.
“Na duhet dorë e vërtetë,” thotë ai, duke i bërë thirrje qytetarëve që t’i rikthehen thelbit: forcës që jep, mbron dhe voton për ndryshim.
#ShqipëriaMeritonMëShumë ✅Voto #4 – Koalicioni Euroatlantik
Postimi i plotë:
https://www.facebook.com/share/18i2qe8Wr1/?mibextid=wwXIfr
Në Shqipëri, dora nuk ka qenë thjesht gjymtyrë.
Ka qenë instrument frike, premtim shprese, vegël ndëshkimi, logo proteste, vegim lideri.
Fillimisht ishte grushti i Enverit. I mbyllur fort, si sistemi vetë. Nuk jepte, nuk kërkonte — vetëm godiste. Simbol i bindjes. I heshtjes kolektive të imponuar.
Pastaj erdhi pëllëmba — ajo e hapur, e kuqe, me stil grafik dhe zë të ëmbël. Mjaft! thoshte. Dhe për një çast, besuam. Sa bukur kur një brez filloi të kërkojë llogari.
Por pëllëmba nisi të shtrëngojë duar me pushtetin. U bë firmë, jo thirrje. Nga “mjaft më”, në “do flasim pas zgjedhjeve”. Dora që ngriti shpresën, nisi të nënshkruante heshtjen.
Tani kemi dorashkën. Një copëz art popullor nga Meksika. Që blihet online plot 56.65 dollarë. E kuruar mirë, me ngjyra dhe simbole që duken të thella… derisa pyet: “Po ç’lidhje ka kjo me ne?” Dhe përgjigjja është e thjeshtë: asnjë.
Një dorashkë — jo për të mbrojtur dorën, por për të fshehur ndotjen dhe boshllëkun e saj.
Fushata është mbushur me relike pa rrënjë gjetur ndoshta në Amazon, Pinterest, Medium. Pa burim. Pa histori. Pa lidhje. Me simbole që japin mesazhe mbrojtjeje, dashurie, mistike, astrologjie dhe artizanati global. Duar me yje, zemra, zogj e shenja të fshehta, ndërsa ngjyrat e ndezura dhe hijet konceptuale përpiqen të zëvendësojnë lidhjen që mungon me realitetin shqiptar. Janë të bukura, po nuk na njohin. As vendin. As dhimbjen.
Kjo nuk është trashëgimi. Është zbrazëti e kuruar.
Ka një emër kjo: mbikompensim simbolik.
Kur nuk ke besim për të ofruar, ofron estetikë me tepri.
Por njerëzit e kuptojnë këtë.
Ata njohin dorën me kallo që punon por që prapë nuk mjafton.
Që ndihmon një të moshuar të ecë.
Që i jep fëmijës bukën.
Që voton me mendje dhe me zemër.
Jo dorën që fsheh, që zbukurohet, që blihet online.
Nuk na duhet një dorashkë tjetër. Na duhet dorë e vërtetë.
