Nga Fitim Zekthi
Ne vitin 1860, ne Decatur te Iilinois-it u mbajt konventa e republikaneve. Lincol-i, qe do te zgjidhej kandidat per president u prit me aq entuziazem sa njerezit hodhen kapelet dhe bastunet ne ajer duke shkaterruar tendat, duke demtuar keq tavanin e salles dhe duke brohoritur fuqishem. Ai ishte 51 vjec, ne kulmin e vet politik, po niste rrugen si presidenti i ardhshem i Shba-se. Lincoln rrinte i menduar dhe i heshtur. Kongresmeni Johnson thote se “nuk kishte pare njeri jo vetem me modest por edhe me te deshperuar.” Te nesermen kur konventa kishte mbaruar ne salle gjendeshin kudo bishta cigareje, shishe bosh uiski, xhaketa te harruara. Guvernatori i Ilinois William Bross hyri ne salle dhe pa ne fund te saj ulur me koken zene me duar Lincoln-in. Teksa guvernatori u afrua Lincoln tha “nuk jam mire.”
Lincoln kishte nje modesti, ndjenje pergjegjesie dhe shpirt sakrifice perballe detyres dhe njerezve qe veshtire te gjendet kund ne bote. Megjithate kudo veti te tilla si pergjegjedia para njerezve, modestia dhe sakrifica per te miren e njerezve jane te pranishme sadopak. Tek ne per fat te keq jeta politike dominohet nga politikane qe nuk kane asnje grime modesti dhe ndjenje pergjegjesie, qe nuk sakrifikojne asgje dhe udhehiqen nga ndjenjat me te forta narcisiste te ushqyera kryesisht nga epshi, inati. Ketu politikanet jo vetem nuk zene koken me duar nga pergjegjesia dhe perunjesia por jane arrogante, fyes, perbuzes. Ketu edhe vishen, flasin, dalin ne tv, mbajne mjekrra per tu mburrur, per tu dukur dhe kenaqur egot lere me pastaj per shtysat e luftes politike.
