Zjarri që ka përshirë pyllin me pisha pranë bregdetit të Darëzezës nuk është as katastrofë natyrore, as aksident mjedisor. Ai është një akt kriminal me autorë të njohur dhe që ndjek gjithnjë të njëjtin skenar: fillimisht e djegin, e legalizojnë dëmin dhe më pas e shpallin zone zhvillimi urban me resorte dhe vila buzë detit.
Darëzeza, një nga pikat e fundit të mbetura me hapësirë të pastër natyrore, po digjet si shumë zona të tjera bregdetare në Shqipërinë e dekadës së fundit. E njëjta gjë ndodhi në Shëngjin, në Zvërnec, në Palasë, në Divjakë e në zonat me interes turistik nga Velipoja deri në Ksamil. Zjarret “aksidentale” pasohen gjithmonë nga leje ndërtimi, ndarje parcelash dhe shfaqje të “investitorëve strategjikë”.
Harta e zjarreve përputhet gjithmonë me hartën e planeve të zhvillimit që harton qeveria. Zjarr pas zjarri, pyje të dëmtuara shpallen zona të degraduara, dhe u jepet dora e “shpëtimit” me beton dhe hekur.
Prapa këtyre veprave nuk ka pasione kriminale, por vendime politike. Nuk ka piromanë anonimë, por sipërmarës të fuqishëm dhe pushtetarë të lidhur me oligarkët e ndërtimit. Zjarri është mjeti i pastër dhe i lirë i rishpërndarjes së pasurisë publike. Ai zgjidh bllokimet ligjore dhe bën rrugë që leja ndërtimore të vijë “natyrshëm”.
Qeveria bën sikur nuk sheh, Ministria e Mjedisit hesht, Bashkia nuk vepron, Policia nuk ndalon askënd, Prokuroria nuk heton. Sepse plani është miratuar në heshtje.
Zjarri i Darëzezës është prova e radhës që qeverisja e Edi Ramës është kthyer në strukturë të mbrojtjes së mafies së ndërtimit. Dhe ndonëse propaganda flet për gjelbërim e turizëm të qëndrueshëm, realiteti është i thjeshtë: aty ku ka pisha, hidhet benzinë. Aty ku ka shkurre, derdhet beton.
Darëzeza nuk po digjet nga vapa. Po digjet nga mafia. Dhe nëse nuk ndalet tani, herën tjetër nuk do të kemi as park, as plazh, as natyrë. Vetëm kulla, asfalt dhe hije korrupsioni.
