-Ese satirike-
Nga Rigels Seliman
Në një realitet paralel, ku Shqipëria është vendi më i zhvilluar në botë, kemi tri figura të mëdha që kanë krijuar një histori të paharruar – Edi Rama, Sali Berisha dhe Baba Ilir Meta. Po, i lexuat saktë: këta tre emra, që në një formë të magjishme, bashkëpunojnë në një udhëtim të pashoq politik, ku nuk ka vend për kundërshti, dyshime apo marrëveshje. Këtu, gjithçka është e mundur dhe çdo marrëveshje është më e ngrohtë se një tepsi byrek në Dajti!
Le të fillojmë me të parin dhe ndoshta me më të rëndësishmin nga ta: Edi Rama. Jo vetëm kryeministër, por edhe artist dhe filozof i thellë, Rama ka kuptuar se politika është si një pikturë: çdo fije e së vërtetës duhet të lyehet me një dozë të mirë krijimtarie. Po, kush mund ta mendojë që Shqipëria po ecën drejt progresit falë një tabloje të pikturuar në ngjyra të ndezura dhe një qasje të thellë estetike ndaj çdo vendimi? Ky është Edi Rama: një “Michelangelo” i politikës që ka krijuar më shumë forma të qeverisjes sesa ka piktura të padukshme.
Pastaj kemi Sali Berishën, njeriun që është gjithmonë aty, kudo, në çdo kohë, me një buzëqeshje që ngjan si një dëshmitar i një aksidenti të madh politik. Berisha është më shumë se një ish-kryeministër; ai është një “shkencëtar” i politikës, ku çdo vendim është një eksperiment i ri, një “nerv i tensionuar” për të ndërtuar atë që ai e quan “realitetin paralel”. Kjo është arsyeja pse ai është gjithmonë gati për një revolucion të ri, ndonëse ky revolucion shpesh ka të bëjë me kthimin në të kaluarën. Po, Berisha është një arkeolog i pushtetit, duke kërkuar gjurmët e pushtetit të humbur në rërën e historisë shqiptare.
Dhe, natyrisht, na duhet Herkuli Ilir Meta, njeriu i pakontestueshëm i “sorrës së politikës”, një mjeshtër i mbajtjes së ekuilibrit të fuqishëm mes të gjithëve. Asnjëherë nuk e di nëse është në opozitë apo në pushtet, sepse ai ka një aftësi të jashtëzakonshme për t’u bërë “pjesë e të gjithëve, gjithmonë”. Ai ka një formë magjike të përzierjes së interesave, duke i shndërruar ato në një njësi të pandashme. Duket sikur ai është gjithmonë “në majë të valës”, qëndron i qetë dhe i mençur, pavarësisht se vala po e mbyt Shqipërinë.
Përfundimisht, ky grup ka një marrëdhënie speciale. Ata janë si një orkestër e madhe ku secili ka instrumentin e vet dhe, së bashku, krijojnë simfoninë e politikës shqiptare. Kur Edi Rama pikturon, Sali Berisha kërkon të shkatërrojë dhe Baba Ilir Meta merr mikrofonin dhe jep një fjalim të paqartë për të bindur të gjithë që ata janë të gjithë të duhur. Ky është arti i të udhëhequrit një komb që nuk ka nevojë për udhëheqës, por për “drejtues të kohës së ndryshuar”.
Në fund, mund të themi se Shqipëria ka qenë fatlume që ka këta tre udhëheqës të jashtëzakonshëm, sepse pa ta, kush do të na udhëhiqte drejt një jete më të qartë dhe të sigurt, ku çdo vendim është një përpjekje për të kuptuar më shumë nga mrekullitë e politikës shqiptare? Sidoqoftë, falë tyre, ne e dimë që gjithçka është e mundur, mjafton vetëm të mos e kuptojmë asnjëherë plotësisht.
