Nga Margaret Thatcher*
Siç e di çdo gazetar, nuk ka mënyrë më të mirë për të qartësuar mendimet sesa përpjekja për t’ia shpjeguar ato dikujt tjetër. Këtë e gjeta edhe duke shkruar vëllimin më të fundit të kujtimeve të mia, “Rruga drejt pushtetit”. Libri pasqyron jetën time të hershme në qytetin e vogël të Grantham, kohën si deputete, si anëtare e kabinetit hije dhe më pas si udhëheqëse e opozitës – në fakt, të gjithë periudhën deri sa u bëra kryeministre në 1979. Dhe, siç e pata paralajmëruar, kam shtuar katër kapituj të tjerë për botën dhe të ardhmen siç e shoh tani që nuk jam më kryeministre.
Bëhet fjalë për seksionin e dytë të librit dhe idetë që përmban ai, për të cilat dua të flas kryesisht sot. Por së pari do të doja të them diçka për ndikimet që formuan pikëpamjet e mia, më bënë llojin e politikanit – që u bëra.
Unë u rrita kundër një sfondi të dashur, por të rreptë familjar në një qytet të vogël. Ne ishim një familje punëtore dhe babai im Alfred Roberts ishte një shitës i suksesshëm me pakicë. Ishim metodistë dhe feja kishte një ndikim shumë të fortë në jetën tonë.
Por kështu ishte edhe politika. Babai im në vitet e mëparshme ndoshta do të kishte qenë një votues i Partisë Liberale, sepse ishte koha kur liberalët qëndronin për ekonominë e qeverisë së vogël dhe ndërmarrjeve private. Për aq kohë sa mbaj mend, familja jonë ishte konservatore e vërtetë – më tepër përjashtim në qarqet jo-konformiste në atë kohë. Çdo javë unë dhe babai im huazonim libra me tema politike nga biblioteka lokale. Ne lexojmë gazetat. Dhe kur hyri wireless, ajo ishte pothuajse po aq qendra e jetës sonë sa Kisha Metodiste Finkin Street.
Por ishin vitet e luftës ato që ndikuan më shumë në këndvështrimin tim më të gjerë mbi ngjarjet. Ashtu si disa njerëz i panë vitet tridhjetë si provë se vetëm shteti mund të menaxhonte përparimin ekonomik, të tjerë e panë Luftën si provë se nacionalizmi ishte kërcënim përfundimtar për paqen dhe kështu kombësia duhet të bjerë. Për familjen time, me besimin tonë patriotik në Britani, kjo ishte absurde. Nuk ishte kombi, por qeveria që kishte dështuar – dështoi sepse nuk i ishte bërë ballë agresionit në një fazë të hershme, dhe në vend të kësaj, e qetësoi atë. Oratoria e jashtëzakonshme e Uinston Çurçillit ishte ngulitur në mënyrë të pashlyeshme në mendjen time. Besoja atëherë (dhe besoj tani) se parimi që agresioni nuk duhet të lejohet të paguajë është themelor për një botë të drejtë dhe normale. Ishin këto ngjarjet dhe njerëzit që formësuan vitet e mia të hershme dhe besimet e mia themelore, por ishte një person tjetër që ishte i dobishëm në udhëheqjen e mendimeve të mia politike, Keith Joseph.
E kisha njohur Keith-in për shumë vite, në të vërtetë rrugët tona ishin kryqëzuar shumë shpejt pasi unë hyra në Parlament si deputete e Finchley-t në vitin 1959 dhe ndërtuam një miqësi dhe raport që mbetën të patundur deri në fund.
Në vitin 1970 e gjetëm veten së bashku si kolegë në qeverinë e Ted Heath.
Ngjarjet e viteve 1970-1974, për të cilat unë si anëtare e atij kabineti duhet të marr pjesën time të fajit – ishin një demonstrim i rëndësishëm se si të mos qeveriset. Më dhanë tre mësime të rëndësishme. Së pari, nëpërmjet kontrollit të shkakut monetar të inflacionit – jo çmimeve dhe pagave që janë simptoma të tij – mund të arrihet stabilitet financiar. Së dyti, politikat e të ardhurave çojnë në konfrontime shkatërruese me pazaret e pagave, të cilat qeveria nuk mund t’i fitojë. Së treti, kur vendosni të zbutni militantizmin sindikal duke reformuar ligjin, duhet të zgjidhni vetë terrenin dhe kohën: mos u mbështetni në thirrjet ndaj arsyes së shëndoshë ose interesit të përbashkët.
Në vitin 1974, pasi i humbëm zgjedhjet dhe laburistët erdhën në pushtet, Keith filloi të bënte një analizë të vërtetë konservatore. Ai tha se për tridhjetë vjet nën qeveritë e të dyja palëve kemi ecur në drejtim të gabuar drejt shpenzimeve të tepërta shtetërore, huamarrjeve, taksave dhe rregullimeve dhe kishte shumë pak nxitje për sipërmarrjen. Unë u bashkua me të në Qendrën për Studime Politike, ku ai avancoi një qasje të re – ose më mirë një qasje të vjetër, meritat e së cilës ishin harruar – të qeverisë së kufizuar, lirisë individuale, pronësisë private dhe sundimit të ligjit. Një fjalim fatkeq ia hoqi shanset Keith-it dhe kështu, si e vetmja zëdhënëse tjetër publike për këtë qasje, vendosa emrin tim për të sfiduar Ted Heath-in në udhëheqjen e Partisë.
Kam zhvilluar fushatën time për të njëjtat tema. Dhe për mosbesimin e tronditur të hierarkisë së Partisë Konservatore, fitova.
Deri më tani, qasja ime intelektuale dhe morale ndaj politikës ishte pak a shumë e plotë. E dija se çfarë besoja dhe ku qëndroja. Thënë kështu, përvoja – shpesh e turbullt dhe e trazuar – e drejtimit të konservatorëve në opozitë ishte jashtëzakonisht e dobishme. Kryesova një kabinet hije thellësisht të ndarë, në të cilin ata që mund t’i quaj besimtarët e vërtetë, të cilët ndanin analizat e Keith-it dhe të miat, ishin gjithmonë një pakicë. Mësova shumë për taktikat dhe fushatën. Megjithatë, vetëm në të ashtuquajturin Dimri i Pakënaqësisë – kur Britania u ndal përmes valëve të grevave në dimrin e vitit 1978/79 – arrita të marr iniciativën dhe ta përkushtoja Partinë Konservatore ndaj llojit të politikave që e dija se ishin të nevojshme, dhe të cilat unë i kisha përpunuar – veçanërisht politikat për të pakësuar fuqinë e sindikatave. Ky argument do të duhej të fitohej herë pas here kundër të pakënaqurit brenda kabinetit tim në hije – dhe më vonë kabinetit tim – gjatë viteve të qeverisjes.
Edhe gjatë fushatës zgjedhore të vitit 1979 u bë një përpjekje për të më surratuar nga frika se mos dukesha shumë radikale dhe provokuese në sulmet e mia ndaj socializmit dhe militantizmit sindikal. Por në maj të atij viti ne fituam dhe siguruam një fitore solide zgjedhore ndërsa mua m’u dha shansi – dhe ishte mundësia e vetme – që t’i rregulloja gjërat.
Në ditët e sotme, vitet 1980 janë shoqëruar me komente nga më të ndryshmet. Por besoj se kur historianët t’i hyjnë punës së tyre serioze, ndoshta pak kohë pasi të kem ndalur timen, ata do ta gjykojnë atë dekadë në të dy vendet tona shumë favorizuese.
Si Ronald Reagan ashtu edhe unë qëllimisht vendosëm të kthenim kontrollin e shtetit, të çlironim iniciativën individuale dhe t’i kundërviheshim një Perandorie Sovjetike që ishte po aq e keqe sa e përshkroi ai – dhe një kërcënim shumë më serioz për mënyrën tonë të jetesës sesa pretendojnë revizionistët e sotëm. Detyra e tij kryesore qëndronte në politikën e jashtme dhe të mbrojtjes – gjë që ishte e natyrshme për një superfuqi. Detyra ime kryesore ishte në çështjet ekonomike – të zmbrapsja kolektivizmin në të gjitha format e tij. Kjo përfshinte, sigurisht, një fushatë kundër komunizmit kudo – tiraninë më totale në botë.
Por pikënisja jonë ishte shumë e ngjashme. Më vjen mirë të vërej se moda e përçmimit të viteve të Reganit ka kaluar dhe se republikanët e sotëm po përpiqen të ndërtojnë të ardhmen mbi Reganizmin. Dyshoj se diçka e ngjashme do të ndodhë në vendin tim. Por vetëm për momentin diskrecioni më ndalon ta zgjeroj këtë pikëpamje.
Megjithatë, kjo nuk më pengon – gjashtëmbëdhjetë vjet pasi hyra në “Downing Street” dhe katër vjet e gjysmë pasi u largova nga ajo – të paraqes, nga këndvështrimi i asaj përvoje, disa mendime për të ardhmen. U ofroj atyre të inkurajojnë dhe, shpresoj, të stimulojnë gjeneratën e ardhshme të liderëve politikë në vende të ndryshme, përfshirë edhe vendin tim.
* Pjesa e parë e Fjalimit të Margaret Thatcher, mbajtur më 26 qershor 1995, në Klubin Kombëtar të Gazetarëve në Uashington (Rruga drejt pushtetit).
