Të mbijetuarit dhe familjet e më shumë se 8,300 njerëzve që vdiqën në vrasjen masive reaguan me skepticizëm ndaj rrëfimit të Radislav Krstiq, një komandant trupi që udhëhoqi sulmin në enklavën myslimane të Srebrenicës dhe mbikëqyri ekzekutimin e burrave dhe djemve të kapur .
Grupet e fushatës Nënat e Srebrenicës dhe Shoqata e Viktimave dhe Dëshmitarëve të Gjenocidit sugjeruan se rrëfimi ishte një dredhi për të fituar lirimin e parakohshëm. Ata thanë se të tjerët të dënuar për krime lufte nga lufta në Bosnje kishin bërë rrëfime vetëm për të hequr dorë pasi u liruan.
“Kjo lloj sjelljeje është një vazhdimësi e praktikës tashmë të vendosur të kriminelëve të luftës të cilët po përpiqen të çlirohen në çdo mënyrë të mundshme,” thanë grupet në një deklaratë të përbashkët.
Krstiq u bë i pandehuri i parë që u dënua për gjenocid nga gjykata ndërkombëtare penale për ish-Jugosllavinë në vitin 2001 dhe u dënua me 46 vjet burg.
Rrëfimi i tij u bë në mbështetje të një apeli për lirim të parakohshëm pas 26 vitesh në një sërë burgjesh në të gjithë Evropën. Ai u paraqit në një letër me shkrim dore me katër faqe për presidentin e një mekanizmi ligjor të mbetur të ngritur në Hagë për të trajtuar çështjet e gjykuara nga gjykata.
Në letër, Krstiq tha se ai mbështet një rezolutë të miratuar nga Asambleja e Përgjithshme e OKB-së në maj që përkujton gjenocidin dhe e bën 11 korrikun një ditë zyrtare përkujtimi për viktimat.
“Emri im përmendet sepse kam ndihmuar dhe nxitur gjenocidin, emri im përmendet sepse kam kryer një krim të paimagjinueshëm dhe të pafalshëm. Unë nuk kërkoj falje, nuk kërkoj justifikim; Nuk kërkoj mirëkuptim sepse e di që nuk mundem dhe nuk do t’i marr”, ka shkruar ish-gjenerali 76-vjeçar.
“Çdo moment të çdo dite, mendoj për viktimat e gjenocidit në Srebrenicë, i vajtoj dhe lutem për shpirtrat e tyre. E di që nëna dhe motra e viktimës së pafajshme nuk do ta besojnë se këto fjalë janë të vërteta; E di gjithashtu se fjalët e mia nuk mund të lehtësojnë dhimbjen apo vuajtjen që nuk do të zhduket kurrë.”
Ai tha se nëse do të lirohej ndonjëherë, do të kërkonte leje për të vizituar memorialin e Srebrenicës në fshatin Potoçari, “për t’u përkulur para viktimave dhe për të kërkuar falje”.
Rrëfimi u bë lajm në të gjithë Ballkanin sepse Serbia dhe udhëheqja e serbëve të Bosnjës mohojnë se vrasjet e Srebrenicës përbënin gjenocid.
