Interi është një republikë e bazuar mbi punën dhe për këtë nuk ka dyshime. Por është një datë që kemi në mendje për këtë skuadër: 10 qershor 2023.
Madje edhe vendin: Stamboll. Atë ditë, ose më mirë, atë natë u zhduk përgjithmonë fjala frikë për këtë skuadër. Atëherë çfarë do të thotë që të shohësh kreun e klasifikimit me një ndeshje që duhet të rikuperosh? Çfarë sensi ka që kreu nuk është i marrë ende? Herët a vonë rivalët humbasin pikë dhe shembulli për këtë është Napoli kundër Lacios. Interi është si një makinë që karikohet me fitoret dhe vret besimin e kundërshtarëve. Në 68 ndeshje të luajtura pas asaj finaleje të Champions-it në një vit e gjysmë, skuadra e Inzagit ka humbur vetëm 5 ndeshje në total, mes tyre edhe një të hidhur me Atletikon e Madridit dhe një me kampionatin e fituar. Me këto pritshmëri, transferta në Leverkusen nuk mund ta shqetësojë formacionin e Inzagit.
KRAHASIMI- Asnjë shqetësim, në të vërtetë të paktën në përgatitjen e ndeshjeve. Quhet vetëbesim. Interi e di që nuk ka më asnjë ndeshje që nuk mund ta luajë si i barabartë dhe mund të shikojë në fytyrë këdo. Nga 10 qershori i vitit 2023 deri më sot në 5 kampionatet europianë, vetëm Leverkuseni ka humbur më pak ndeshje, 3. Të tjerat: Reali i Madridit 7, Liverpuli 9, Mançester Siti që fitoi atë Campions ka humbur 11. Zikaltrit për më tepër janë skuadra e pamposhtur në këtë kompeticion. Nuk është rastësi nëse në 68 të fundit janë fituar 48 dhe janë barazuar 15, me një diferencë golash +98 me 147 të shënuar dhe 49 të pësuar. Zikaltrit gjatë kësaj kohe kanë 38 ndeshje pa pësuar gol.
MOTIVI- Inzagi ia ka dalë që të marrë më të mirën nga ajo finale edhe pse e humbi atë. Quhet mentalitet dhe nuk e gjen duke bërë xhiro. Është një faktor shumë vendimtar. E ka bërë trajneri duke punuar sa më shumë me materialin që klubi i ka vënë në dispozicion. Ai ka gjetur mënyrën për të shkuar drejt objektivit për përfshirjen e të gjithë organikës. Rezultati është një skuadër që vazhdon ende të qajë atë humbje kundër Atletikos së Madridit në fazën e 1/8-ave të Champions-it. Dhe ky është një tjetër aspekt pozitiv në këto 68 ndeshje. Ajo humbje ka shërbyer si një shtysë për këtë Champions, me një Inter që luan me sy mbyllur në të njëjtin nivel me Mançester Sitin dhe që mund Arsenalin. Çalhanoglu me shokë tani ndihen një klub europian. Duan ta tregojnë që janë. Por dimensioni i futbollit që prodhon Interi lë pak dyshime.
SENATORËT
Bajer Leverkuseni është një tjetër provë, përtej faktit që zikaltrit duan ta mbyllin që në dhjetor çështjen e kualifikimit për të qenë mes 8 më të mirave. Diçka e tillë do të çlironte kalendarin për fillimin e vitit 2025. Por mbi të gjitha do t’i jepte më shumë besim Inzagi. Trajneri, në këtë vazhdimësi pozitive, ka meritën që po i përfshin të gjithë. Klubi ka qenë i qartë që në nisjen e ciklit se të rinjtë mund të afrohen, por pa prekur bazën e lojtarëve: Barela, Bastoni, Darmian, De Vraj, Lautaro. Këta 5 futbollistë e kanë nisur ciklin fitues që në sezonin 2020-2021 me Antonio Konten. Dhe janë ata që transmetojnë sensin krenarisë për fanellën zikaltër. Ky është sensi i republikës “Inter”, ky objektivat janë të qartë dhe askush nuk fshihet. Skuadra e tij duhet të fitonte titullin kampion vjet dhe e bëri, ndërsa edhe këtë sezon e pranon titullin e favorites. Por edhe Champions-i këtë vit është joshës. Interi nuk ka frikë. Kjo republikë është e bazuar te vetëbesimi.
