Nga Rigels Seliman
Rilindja dhe jo Partia Socialiste çeli sot fushatën zgjedhore sa i takon zgjedhjeve parlamentare të 11 majit. Aty mu në zemër të Shqipërisë, pikërisht në Sheshin Skënderbej nuk u dëgjua zëri i halleve, por ritmi i kërcimeve të pushtetit. Në krye të skenës, zv/kryeministrja Belinda Balluku, me një energji që do t’ia kishte zili edhe një balerinë, sperdidhej me një entuziazëm që nuk e ka treguar as kur folën për krizën energjetike. Një shfaqje që më shumë ngjante me një festë, sesa me një ceremoni shtetërore. Ajo kërcente, e gratë ministre përreth, si në një koreografi të diktuar nga selia rozë, hidheshin përpjetë si të ishin në një videoklip propagandistik për një Shqipëri që nuk ekziston veçse në kokën e atyre që nuk kanë mungesë as të bukës e halleve, por as ndjeshmërisë.
Ministrja e Rinisë, Bora Muzhaqi, që ndonjëherë duket sikur është aty vetëm për të bërë “youth branding” në Instagram, i shtonte notat e veta rinore kësaj valleje qeveritare, ndërsa ministrja e Turizimit, Mirela Kumbaro, e vetëquajtura “kulturë e ekologjisë”, ishte gati të vendoste edhe ndonjë flutur të mbrojtur mbi kokë si kurorë të festës. Kërcenin me patos, ndoshta për të harruar që shumë shqiptarë janë të detyruar të kërcejnë midis radhëve për ndihma, lista borxhesh dhe aplikime për azil diku nëpër botë.
Por spektakli arriti kulmin kur, si gjithmonë, hyri ai: Kryeministri Edi Rama. Një orator pa kohë, pa kufij dhe me një delir që nuk njeh gravitet. Rama u ngjit i vetëm në podium, sepse edhe kur është mes të tjerëve, ai është gjithmonë vetëm dhe nisi paradën e tij të zakonshme verbale. Rrëmoi në epokat me duart e një historiani të vetëshpallur, preku murgjë të shekujve XI-XII, përmendi Skënderbeun si të ishte mik i tij në “Facebook”, ndërkohë që më pas, si me një fjali magjike, hodhi vendin në 2030, ku të gjithë shqiptarët do të jenë europianë, por pa kaluar as nga realiteti i 2025-ës.
Rama nuk e interpreton historinë, ai e shkallmon atë. Sepse ai nuk flet si një kryeministër, por si një padron i kohës – një narcisist që, në mungesë të pasionit për të qeverisur, i është dorëzuar pasionit për të krijuar mitologji personale. Ai nuk ka nevojë për histori të saktë; ai ka nevojë për skenë. Dhe në këtë skenë, populli është gjithnjë spektator, kurrë protagonist.
Shqipëria vallëzon, por kënga është e hidhur. Sepse në sfond, dikush në fshat nuk ka bukë, një tjetër në qytet pret të largohet, dhe një nënë në periferi mban radhën për të marrë ndihma sociale. Ndërsa këta kërcimtarë të privilegjuar i shesin botës një festë që nuk është e jona. Një teatër absurd, ku ndoshta e vetmja gjë reale është fakti që publiku është lodhur, por s’i del fjala. Sepse zhurma e spektaklit është më e fortë se zëri i nevojës. Dhe kjo është tragjedia e vërtetë për Shqipërinë e sotme.
