Nga Namir Lapardhaja
Seanca e fundit plenare dhe shfaqja të nesërmen në dyert e komisionit të etikës, nxorri në shesh hallin e madh dhe rrugën pa krye ku janë katandisur grupi i deputetëve që kanë futur turinjtë dhe po hanë në helmetën e përmbysur që u ka nxjerrë përpara Sali Berisha.
Të pacipët që do duhej të artikulonin qëndrime politike, janë shndërruar në një garnizon paramilitarësh mercenarë kockalëpirës të neveritshëm.
Njerëzit presin politikë. Mercenarët kockalëpirës u dhurojnë njerëzve pikërisht atë që njerëzve nuk u duhet aspak, parapolitikë mercenariste.
Kur shqiptarët shpresojnë ndryshim, mercenarët kockalëpirës e bllokojnë ndryshimin me të vetmen mënyrë që dinë. Duke u përpjekur t’u ngjajnë budallenjve ajnshtajnianë, racës që shpresojnë të marrin rezultate të ndryshme nga i njëjti veprim i përsëritur.
Ndërkohë që demokratët i kanë votuar për t’i përfaqësuar, mercenarët kockalëpirës ngjiten pas kolltukut me tutkall të pashqitshëm nga ai që marangozi ka ngjitur kolltukun.
Ndërkohë që kërkohet seriozitet, mercenarët kockalëpirës dhurojnë spektakël të pështirë sipas midesë së soc-filmave të kërrupshëm me burokratë qesharakë të diktaturës që e dinë se pas pak do përfundojnë nëpër katunde me baltra prej nga s’dihet pas sa vitesh do kthehen, nëse nuk do burgosen ose pushkatohen.
Për të pasur një përfytyrim më të qartë të militantëve kockalëpirës mund të thuhet pa hezitim se ata janë ekzakt si i duhen Edi Ramës. Si një tas me kos plot me drithra grurë e tërshërë nakatosur, të cilin çdo mëngjez Edi Rama nuk e ha me lugë, e as me garuzhde, por e kthen me eks, i fut një gromësimë, dhe niset për punë.
Në mungesë të alternativës, të paqartë në qëndrime dhe në atë që kërkojnë, se aq ment kanë, mercenarët kockalëpirës kanë nga një hall të fshehtë.
Hallin më të madh e ka shefi i mercenarëve kockalëpirës, Sali Berisha.
Kullaxhiu në hall, do të bëjë sa më tepër rrëmujë, mundësisht zjarrin Shqipërisë, se ka eksperiencë, por nuk mundet. Kjo pamundësi nuk e çmend, as nuk e lë pa gjumë, se i pagjumë është prej vitesh, por e lodh, e sfilit, e shkoqit si kalli misri.
Ai shpreson se zallamahia e servilave që i shkojnë pas do e nxjerrin pa lagur nga deti i hajdutllëqeve.
Shpreson kot. S’ka për të ndodhur.
Në kushtet ku ndodhet sot vendi, është për të ardhur keq që e vetmja alternativë opozitare që u ofrohet njerëzve është banaliteti i turpshëm i të zgjedhurve që janë mandatuar dhe paguhen nga lekët e taksapaguesve për të bërë ligje, ndërsa ata bëjnë llogje.
Jo vetëm që jemi larg asaj që kemi pritur të ndodhte, por këta centaurë që shfaqen herë si politikanë dhe herë si gangsterë, nuk kanë asgjë të përbashkët as me të paktën minimalen, urtësinë, njerëzillëkun, që do duhej të përcillnin në publik.
Ky anormalitet nuk është as i ri as i rastësishëm.
Janë tashmë të panumurta rastet kur politikëbërësit mercenarë kockalëpirës shfaqin cilësitë më kafshërore të tyre, duke mos transmetuar asnjë fije ndërgjegje politike dhe përgjegjësi institucionale për t’i dalë për zot besimit që u kanë dhënë zgjedhësit.
Mesa duket, kështu do vazhdojë sa kohë “baba” u hedh nga një kockë haxhiqamilëve të vonuar, mercenarëve kockalëpirës.
