Nga Dritan KABA
Sot u nda nga kjo bote nje grua fisnike e nje burri po aq fisnik, Agim Isaku.
Nje grua e talentuar dhe plot kurajo.
Nje grua qe falte vetem miresi dhe buzeqeshje.
Sot nuk do e kemi me mes nesh Vera Isakun.
Dua te kujtoj nje nga artikujt e saj te shkruar me aq dashuri, qe na u kthye te gjitheve ne nje “makth”.
Si gazetare e talentuar, grua plot finese ne te shkruar, Mitro Çela i dha te shkruante editorialin e RD per fitoren e zgjedhjeve te 22 marsit te vitit 1992.
Nje shkrim qe hapte gazeten dhe vazhdonte nje gjysem faqe me pas. I gjithe reportazhi ishte si te shijoje nje gote vere shume te mire me fruta te gjithllojshme dhe me nje embelsire qe te shkrinte ne goje.
E lexuam serish edhe ne mbledhjen e mengjesit te gjithe bashke. Na pelqeu me shume se kur e lexuam ne darke ne shtypshkronje. Fitorja e demokracise na kishte bere edhe me te ndjeshem. Por… ne shkrim nuk ishte permendur asnje udheheqes i PD. Ne reportazh citoheshin vetem opinionet e njerezve te thjeshte, intelektualeve, te rinjve, njerezve qe e kishin shpirtin plot.
Pikerisht ky fakt beri qe mbledhjen te na e priste zilja e telefonit mbi dhjete “udheheqes” bene qe te tringellonte zilja e telefonit me fjaline e njejte: po une ku jam.
Derisa erdhi edhe telefonata nga kabineti i Berishes ku kerkohej pse nuk ishte permendur emri i doktorit. Mitro qe vetem buzeqeshte e tundte koken tha: Vera ke bere nje reportazh te shkelqyer, mua me jane renduar xhepat me keto hekurat qe mbaj, keshtu po i dorezoj sot, e kishte fjalen per çelesat e zyres. Te gjithe prisnim si te ngrire ardhjen e Mitros. Kur erdhi qeshte edhe tha me shume ishte merzitur Blerimi dhe Agroni se doktori. Askush nuk donte te rendonte xhepat, e mbylli.
Vera e mire, qe gjithmone jepte mendime te kthjellta me shume se shume burra bashke.
Lamtumire e dashur Vere. Parajsa po te pret.
