Nga Ermal Peçi
Në një intervistë të shumëpritur në emisionin “Opinion”, pritej që Chris La Civita të shfaqej si strategu i madh amerikan, i dërguari jozyrtar i Trump-it, njeriu që do të sillte një farë peshe ndërkombëtare në mbështetje të Sali Berishës dhe Partisë Demokratike. Për opozitën, ishte një moment simbolik: një figurë nga jashtë që do të sfidonte izolimin e brendshëm dhe atë ndërkombëtar. Por ajo që ndodhi ishte pikërisht e kundërta.
Në një moment kyç të intervistës, Blendi Fevziu e pyeti prerazi:
“A keni folur me administratën amerikane për praninë tuaj në Shqipëri?”
Përgjigjja e La Civita-s ishte shteruese:
“Jo. Nuk përfaqësoj SHBA këtu. Jam një individ privat.”
Vetëm një fjali – dhe gjithë fasada e ndërtuar përreth tij ra. U bë e qartë se La Civita nuk ishte “njeriu i Trump-it”, por thjesht një konsulent i kontraktuar, pa mandat politik dhe pa ndonjë rol institucional. I vendosur përballë publikut shqiptar si një figurë me peshë, ai u shfaq realisht si një individ që nuk kishte as autoritetin, as përfaqësimin që i ishte atribuar.
Deklarata e tij jo vetëm që rrëzoi mitin personal të La Civita-s, por i dha goditje edhe fabulës që Sali Berisha përpiqet të mbajë gjallë: se Amerika e ka ndryshuar qasjen, se me ardhjen e mundshme të Trump-it mund të rishqyrtohet statusi i non grata-s, dhe se izolimi ndërkombëtar është një kapitull që po mbyllet. La Civita nuk guxoi as ta përmendte këtë çështje për administratën Trump. Heshti. Dhe heshtja, në politikë, shpesh flet më shumë se fjalët.
Për më tepër, gjatë gjithë intervistës u bë e dukshme se La Civita kishte njohuri shumë të cekëta për realitetin politik shqiptar. Ai nuk ishte në gjendje të shpjegonte ndarjen e PD-së, çështjet ligjore që lidhen me logon e partisë, apo krizën e thellë të përfaqësimit që po e gërryen opozitën. Termat e tij ishin të përgjithshëm, të shkëputur nga konteksti – më shumë fjalë-klishe për demokracinë dhe votën, sesa analizë apo vizion konkret për Shqipërinë.
Në vend që të shfaqej si një strateg me ndikim, La Civita u ekspozua si një figurë e futur në një betejë politike që nuk e njeh dhe nuk mund ta udhëheqë. Dhe përballë një gazetari të saktë dhe të informuar si Fevziu, kjo boshësi u bë e dukshme dhe e pakthyeshme.
Në fund, një pyetje e vetme mjaftoi për të zbuluar të vërtetën pas dy fasadave: pas emrit të La Civita-s si “zëri i Trump”, dhe pas përpjekjes së Berishës për të simuluar një mbështetje ndërkombëtare që në fakt nuk ekziston. Ishte një moment televiziv i thjeshtë, por me pasoja politike të qarta: mitet bien shumë më shpejt sesa ngrihen – mjafton një pyetje e vendosur në kohën e duhur.
