Nga Spartak Ngjela
Pyetja më thelbësore që duhet bërë herë pas here, është: Ku po shkojmë? Kafka na tha në romanin e tij Procesi, kot lodheni, se jeni të akuzuar.
Të gjithë jemi nën një akuzë. Por nuk ka rëndësi se nga kush: nga, shteti apo nga një kundërshtari yt. Akuza është akuzë se jemi në një ekonomi tregu. Apo akuzohesh nga e dashura?
Konflikti vijon, sepse ministri do para, kryeministri do para, kurse pështjellimi shoqërisë kërkon punë dhe rroga të larta, që të varfëritë të dalin nga varfëria…
Gjithsesi varfëria kombëtare në Shqipëri kuptohet se ka krijuar konflikte të brendshme shoqërore, inate, ndarje familjare, grindje fisesh, emigracion masiv dhe një qeveri që nuk po bën asgjë.
Pse, a nuk e keni parë që askund nuk ka harmoni. Në treg ka konkurrencë, por ligji nuk ekziston. Domethëne që ka vjedhje jo konkurrencë.
Në punën ku paguhesh, ti ke një shef që ka frikën e konkurrencës me ty, se ti je me i aftë dhe mund t’i zësh vendin. Por, vendi i tij merr si page një mijë euro më tepër se ti.
Këtu fillon akuza kundër teje, si intrigë që thuret ngadalë, me zë të ulët e vesh më vesh…
Dhe jeta vijon, se edhe ajo konkurrencë është.
Prandaj edhe shefi yt e ka parë që ti mund ta rrezosh, dhe prandaj fillon intrigën. Dhe ti rri në ankth brenda pyetjes: çfarë duhet të bëj? Kurse ai vijon të të shohë si armik. Se ti je me i aftë. Por, drejtori i përgjithshëm i ndërmarrjeve të mëdha ekonomike, është në kontratë korruptive me qeverinë: ministrat japin licenca ose leje të fuqishme shfrytëzimi apo ndërtimi, ndërsa kapitali i paguan si korrupsion…
Kjo është arsyeja që gjithkush është në rrezik dhe rreziku ndihet për ditë e më shumë. Dhe shefi nuk të flet. Por shefi vijon intrigën, dhe ti s’e kupton, por që je brenda kësaj loje, se nuk po punon për shtetin dhe shoqërinë, por për korrupsionin si lidhje e shefit tënd me një ministër, në funksion të fitimit të parasë.
Të gjithë mendojnë për të grabitur shtetin dhe shoqërinë, dhe janë brenda pyetjes së drejtorëve kundrejt ministrit që u qëndron ftohtë: mos do para ky maskara?!
Dhe gjendja vijon po kështu.
Kurse…
Gruaja e tij, Ana, një zonjë shumë e bukur dhe vetëm 31 vjeç i thotë burrit të saj se ajo është mërzitur, por burri nuk e pyet më tej se nuk di çfarë të thotë. Në fakt, asaj i ka kërkuar një ministri që ajo të shkoja me ministrinë e tij si drejtore finance. Dhe prandaj…
Ana qesh gjatë gjithë ditës, por me mend thotë: ç’janë këta katundarë që po na drejtojnë, dhe tallet me ministrin. E ka si hobi që, për nivelin e lartë që ka dhe për bukurinë mahnitëse në Tiranë, do të tallet me humor. Dhe nuk i thotë ministrit as po e as jo.
Kurse ministri, erdhi një çast dhe më në fund ia tha troç: po nuk erdhe me mua, burrin që e ke drejtor qendror do ta pushoj.
Por Ana, për nivelin e vet të lartë në intelekt e në dije, iu pergjigj:
– Si mund të shtrihem unë dhe të puth një budalla si puna jote. Pushoje burrin, por ka dhe sipër teje nga ata që vuajnë për mua. Dhe unë jam një grua hakmarrëse.
Dhe ministrit iu mor fryma, dhe u ngrit e iku.
Të nesërmen, burrin e saj ai e ngriti në rangun e drejtorit të përgjithshëm.
Dhe Ana, e gëzuar, i tha të shoqit kur ky i dha lajmin: i dashur, unë e prisja këtë emërim.
