Në Ditën Botërore të Autizmit, kandidatja e Koalicionit Euroatlantik, Orjola Pampuri, ka reaguar me kritika të drejtpërdrejta ndaj neglizhencës institucionale për fëmijët me çrregullime të spektrit të autizmit dhe mungesës së mbështetjes për familjet që përballen çdo ditë me sfida të mëdha.
“Mungesa në mbështetje e shërbime mbetet e njëjtë, me gjithë propagandën boshe, me rikonstruksion qëndrash e shërbimesh,” – deklaron Pampuri. Ajo vë në dukje se “shërbimet me mjekë dhe psikologë për personat me çrregullime të spektrit të autizmit kanë një kosto shumë të lartë” dhe se kjo është e papërballueshme për shumë familje shqiptare.
Në thelb të kësaj situate qëndron braktisja e nënave, të cilat detyrohen të heqin dorë nga puna për t’u kujdesur vetë për fëmijët. “Prindërit enden nga një institucion në tjetrin dhe përfundimi është papunësia e detyruar e nënës për t’u kujdesur e vetme për fëmijën që çdo ditë gjeneron problematika të reja.”
Ajo kritikon mënyrën e shpërndarjes së përfitimeve financiare, duke theksuar se “kjo shpërndarje e përfitimeve sipas statuseve, ka krijuar një përshkallëzim të pagesave që nuk përligjet plotësisht e në të gjitha rastet me shkallën e nevojave funksionale të individëve në këto kategori.” Sipas saj, kjo ka prodhuar “një pabarazi shoqërore në shpërndarjen e përfitimeve.”
Pampuri shprehet se “shteti duhet të rimbursojë një pjesë të këtyre shërbimeve,” pasi qëndrat ekzistuese janë të pamjaftueshme për të mbuluar nevojat e të gjithë fëmijëve. Ajo kujton se vitin e kaluar ka propozuar një projektrezolutë për më shumë mbështetje, por “nuk u kalua kurrë për diskutim as në komisionin e Shëndetësisë, e as në seancë parlamentare.”
Në përfundim, ajo e bën të qartë se prioritetet e qeverisë nuk janë qytetarët në nevojë:
“Prioritet nuk janë ata që kanë vërtetë nevojë, por janë ata që ka nevojë qeveria të shpërblejë me tendera e koncesione me paratë e shqiptarëve… Me hallin e çdokujt, nuk bëhet as propagandë, as fushatë, por as nuk mund të bësh lojëra, siç kanë bërë qeveritë në këtë vend.”
Postimi i plotë në facebook:
Sot është Dita Botërore e Autizmit.
Mungesa në mbështetje e shërbime, mbetet e njëjtë, me gjithë propagandën boshe, me rikonstrusion qëndrash e shërbimesh.
Shërbimet me mjeke dhe psikologë pë personat me çrregullime të spektrit të autizmit kanë një kosto shumë të lartë dhe krahasuar me nivelin mesatar ekonomik të familjeve shqiptare, ka një pamundësi financiare për të përballuar të gjitha kostot.
Prindërit enden nga një institucion në tjetrin dhe përfundimi është papunësia e detyruar e nënës për tu kujdesur e vetme për fëmijën që cdo ditë gjeneron problemtika të reja.
Nga ana tjetër mbështetja që jep shteti është minimale, dhe nuk është rritur prej vitesh, por thjesht është indeksuar sikur ndodh me pensionet, dhe kjo nuk mjafton.
Kjo kuotë është ulur duke u bazuar te vlerësimi biopsikosocial dhe përfshin përfitimin në pagesë edhe për shërbimin e ndihmësit personal, nevojat higjieno-sanitare, përfitimin për nxitjen e shkollimit, si dhe masat e tjera për zbutjen e varfërisë si kompensimet e ndryshme.
Kjo shpërndarje e përfitimeve sipas statuseve, ka krijuar një përshkallëzim të pagesave që nuk përligjet plotësisht e në të gjitha rastet me shkallën e nevojave funksionale të individëve në këto kategori, krahasuar me kategoritë e tjera, ndërkohë që ka krijuar një pabarazi shoqërore në shpërndarjen e përfitimeve.
Ndaj sot kjo kategori ka nevojë për më shumë mbështetje nga shteti, ka nevojë për rimbursim të terapive të cilat janë të papërballueshme nga shumë familje të cilat kanë fëmijë me çrregullime të spektrit.
Qëndrat e ngritura posaçërisht nga shteti, për trajtimin me terapi, janë të pamjaftueshme krahasuar me numrin e fëmijëve të prekur, ndaj për të mundësuar trajtimin e të gjithë fëmijëve me çdo lloj ndihme, trajtimi dhe mbështetje të nevojshme, shteti duhet të rimbursojë një pjesë të këtyre shërbimeve.
Vitin e kaluar propozova në emër të partisë që përfaqësoj një projektrezolutë, pikërisht për më shumë mbështetje për këtë kategori, e cila nuk u kalua kurrë për diskutim as në komisionin e Shëndetësisë, e as në seancë parlamentare.
Kjo është rëndësia që ky shtet i jep kësaj kategorie e çdo kategorie tjetër të personave me aftësi ndryshe.
Prioritet nuk janë ata që kanë vërtetë nevojë, por janë ata që ka nevojë qeveria të shpërblejë me tendera e konçensione me paratë e shqiptarëve, të cilët u duhen për të shtuar pasuritë e tyre e të miqve të tyre, dhe sa herë ka fushatë e u duhen vota ata i kanë të gatshëm tu sigurojnë me para karriget për katërvjeçarët e ardhshëm.
Me hallin e çdokujt, nuk bëhet as propagandë, as fushatë, por as nuk mund të bësh lojëra, siç kanë bërë qeveritë në këtë vend.
