“Jemi gati t’i japim tre votat tona për në Kuvend dhe jo t’i kërkojmë vend në qeveri Kurtit.” Kështu shprehet në një intervistë në Ditarin e Kosovës në A2 CNN kryetari i Partisë Nisma, Fatmir Limaj.

Pas më shumë se 4 muajsh bllokim politik, më në fund duket se kriza mund të ketë një zgjidhje. Sipas Limajt, zgjidhja është te vullneti politik, dhe aspak te Kushtetuta, te Gjykata, apo — aq më pak — te presidentja.

Frika e Limajt shkon përtej partive dhe llogarive meskine të secilës prej tyre, sidomos atyre në opozitë. Llogari, të cilat Kosova nuk ka luksin t’i bëjë, sipas tij, pasi ende është një demokraci e pa rrumbullakosur, shkruan A2 CNN.

“Ndërkohë që ne merremi me këto llogari, gjeopolitika ndryshon dhe mund të humbasim shumë çështje, në dëm të Kosovës,” thekson Limaj.

Zgjedhjet e jashtëzakonshme ai nuk i sheh si alternativë; madje këtë ide e quan “një shaka që është bërë te presidentja.”

Kancelari që do të bëhet “macho”, Friedrich Merz buzëqeshi ndërsa Presidenti i SHBA-së Donald Trump i dha versionin e tij të lëvdatave. Komplimenti nuk mund të ishte vlerësuar më shumë. Duke pasur parasysh se çdo gjë mund të kishte ndodhur në Zyrën Ovale – me shumë poshtërime që tashmë u ishin shkaktuar disa udhëheqësve botërorë – Merz doli çuditërisht i padëmtuar. Në fakt, ai bëri më shumë se kaq: Ai e liroi veten nga faji, ashtu siç mund të bënte çdo vizitor në selinë e MAGA-s.

Ndryshe nga Presidenti francez Emmanuel Macron ose Kryeministri britanik Keir Starmer, dy homologët e tij më të ngushtë, ai gjithashtu shmangu pretendimet e rreme. Ai nuk e vuri dorën në gjurin e Trump dhe as nuk i dërgoi ndonjë letër mbretërore. Në fakt, në krahasim, dhurata e tij, një kopje e kornizuar e certifikatës së lindjes së gjyshit të Trump, ishte paksa e dobët. Por ajo vendosi një ton të përshtatshëm: të përmbajtur dhe jashtëzakonisht të sjellshëm, me një aluzion shumë të vogël të një kundërshtimi ndaj çështjes së diskutueshme të shpërfilljes së shkujdesur të Ukrainës nga Amerika.

“Punë e mbaruar”, do t’i ketë thënë vetes Merz ndërsa do të sistemohej përsëri në avionin e tij qeveritar. Udhëheqësi gjerman sigurisht që nuk ka pasur dorën më të mirë, brenda apo jashtë vendit, por ai po e luan çuditërisht mirë. Gjithashtu, ia vlen të kujtojmë se ai ka qenë në këtë detyrë vetëm një muaj.

Gjatë kësaj kohe, Merz është nisur në një ofensivë sharmuese për të gjithë, dhe krahasuar me mandatin e paraardhësit të tij jokarizmatik, Olaf Scholz, ndryshimi nuk mund të ishte më i theksuar. Por, a ka arritur Merz i fuqishëm diçka konkrete? Dhe a ka qeveria e tij një politikë të jashtme të prekshme?

Deri më tani, udhëheqësi gjerman ka përmirësuar marrëdhëniet me Francën, të cilat ishin në një nivel shqetësues. Ai është përpjekur shumë t’i rikthejë britanikët në radhët e veta dhe është nisur drejt Polonisë, megjithëse fitorja e ekstremit të djathtë në zgjedhjet presidenciale të së dielës së kaluar ka të ngjarë të pengojë çdo përparim. Ai ka bërë apelin e vendeve nordike dhe ka marrë pjesë në ceremoninë e regjistrimit të brigadës lituaneze të Gjermanisë në Vilnius. Ai gjithashtu ka krijuar një marrëdhënie të mirë me kryeministren italiane me ndikim të madh, Giorgia Meloni.

Por Trump ishte prova e parë e madhe. Dhe ndërsa qasja e Merz ka dhënë tashmë rezultate në aspektin e muzikës së humorit në establishmentin gjerman, në terma konkretë, nuk e ka bërë këtë.

Kjo për shkak të faktit të trishtueshëm se jo vetëm gjermanët, por edhe francezët dhe britanikët, janë bërë thjesht aktorë të vegjël në dy konfliktet kryesore të vazhdueshme: Rusi-Ukrainë dhe Izrael-Gazë.

Merz është takuar tashmë me Presidentin ukrainas Volodymyr Zelensky personalisht tri herë që kur mori detyrën, në Kiev, gjatë një samiti të liderëve evropianë në Tiranë dhe së fundmi në Berlin. Megjithatë, ai ende nuk e ka mbajtur premtimin që bëri kur ishte në opozitë: lejimin e dërgimit të raketave gjermane Taurus. Në vend të kësaj, ai ka ndjekur rrugën franceze të paqartësisë strategjike për të shmangur detajimin publik të armëve që po dërgohen.

Dhe për çështjen më të madhe nga të gjitha, bindja e Trump që ta bindë Presidentin rus Vladimir Putin të angazhohet seriozisht në bisedimet e paqes, as Merz, as Macron dhe as Starmer nuk duket se po arrijnë asgjë. Ata janë tërësisht të varur nga tekat e një Shtëpie të Bardhë, e cila është ende çuditërisht e magjepsur nga Kremlini.

Dallimi më i madh në tonin e Berlinit është se Merz ka folur për një ndryshim strategjik kulturor në politikën e jashtme dhe të sigurisë, duke e transformuar Gjermaninë nga një fuqi e mesme e fjetur në një “fuqi të mesme kryesore”.

Ministri i Punëve të Jashtme Johann Wadephul ishte i pari që foli hapur për shifrën “5 përqind të PBB-së” për shpenzimet ushtarake, një rritje masive nga shifra e sotme që është pak mbi 2 për qind. Edhe pse ky numër është vetëm një aspiratë dhe përfshin 1.5 për qind të asaj që quhet “infrastrukturë kritike” që mund të nënkuptojë pothuajse çdo gjë është prapëseprapë një ndryshim i madh. Vetë Trump e ka pranuar këtë. Por mbetet për t’u parë se sa shpejt do të arrihet, ose nëse do të arrihet ndonjëherë.

Ndërkohë, strukturat e qeverisë tashmë po ripërpunohen për të përmbushur këto prioritete të reja. Pas vitesh zvarritjeje, Kancelaria ka krijuar një Këshill të Sigurisë Kombëtare, me një përgjegjësi gjithëpërfshirëse për të gjitha çështjet e sigurisë. Dhe për herë të parë në dekada, Ministria e Jashtme është në duart e partisë në pushtet të Merz, Kristian Demokratëve.

Megjithatë, aty ku Merz duket më i hutuar dhe ku Gjermania vazhdon të jetë e paralizuar, është në qasjen e saj ndaj Lindjes së Mesme. Për shkak të historisë së saj naziste, Gjermania e ka bërë mbijetesën e Izraelit një “arsye shteti”. Dhe u godit veçanërisht kur iu kujtua se sulmet terroriste të Hamasit më 7 tetor 2023 përbënin ditën më vdekjeprurëse për hebrenjtë që nga Holokausti.

Megjithatë, administratat e Scholz dhe Merz duket se nuk janë në gjendje dhe nuk janë të gatshme të bëjnë dallimin midis antisemitizmit dhe kritikave për shkatërrimin që Izraeli po i shkakton Gazës. Kur Franca, Mbretëria e Bashkuar dhe Kanadaja nënshkruan një letër të përbashkët duke e kërcënuar Izraelin me “veprime konkrete”, Merz u dallua. Është e vërtetë që ai e ka kritikuar kryeministrin izraelit Benjamin Netanyahu ditët e fundit, por kjo kritikë u pasua nga një siguri se shitjet e armëve do të vazhdonin. Pas SHBA-së, Gjermania është furnizuesi i dytë më i madh në botë i armëve për Izraelin – dhe mbështetësi i dytë më i zëshëm i tij. Edhe në vitin 2024, qeveria e mëparshme miratoi eksporte me vlerë 160 milionë euro, duke përfshirë motorë për tanket izraelite Merkava.

Por prapa skenave, mendimi po fillon të ndryshojë. Sipas sondazheve, mbështetja publike gjermane për Izraelin po bie.

Tani, testi i madh i radhës për Merzin, dhe për Evropën, do të jetë samiti i ardhshëm i NATO-s në Hagë. Ai po koreografohet nga Sekretari i Përgjithshëm i aleancës, Mark Rutte, si një gala për të festuar Trumpin. Diskutimet po mbahen jashtë tryezës, antagonizmat po mbahen larg, me qëllim që presidenti i paqëndrueshëm të mos e braktisë Perëndimin. Ushtrimi i kufizimit të dëmeve po ecën në mënyrë të lavdërueshme.

Pra, ndërsa Merz mund të mos ketë ende shumë për të treguar për veten e tij, përpjekjet e tij të para në diplomacinë ndërkombëtare sugjerojnë se ai po e gjen shpejt veten në formë./Përshtatur  nga “Politico”

Lirimi i Giovanni Brusca-s, personi që vrau me një atentat mizor prokurorin anti-mafia Giovanni Falcone në vitet ’90, ka shkaktuar një reagim të fortë në opinionin publik në Itali.

Mediat italiane përtej Adriatikut bëjnë një analogji që në këtë rast indirekt lidhet edhe me Shqipërinë, më saktë me emigrantët q vijnë nga Italia sipas paktit mes dy vendeve. Mes të tjerash, mediat italiane shkruajnë se nuk mund të kuptohen ligjet, pasi vrasësi mafioz del nga burgu, ndërsa emigrantët, nuk kanë kryer asnjë krim përveçse janë ilegalë, dërgohen në qendrat në Shqipëri.

Shkrimi i plotë i medias italiane QDS.it: 

Ka diçka absolutisht të çuditshme në një shtet, në dukje demokratik, që liron Giovanni Brusca-n dhe dërgon në Shqipëri njerëz që ende nuk kanë kryer, dhe shumica e tyre nuk do të kryejnë, ndonjë krim. Një kriminel i rebeluar, atavist, i cili ka rrezikuar institucionet, ka masakruar jetën e shërbëtorëve të guximshëm të shtetit, ka tretur fëmijë në acid, lirohet, sipas rregullave aktuale.

Një njeri për të cilin nuk dimë asnjë pendim të vërtetë, dhe jo juridiksional. I cili nuk ka folur kurrë për shumë fakte të Cosa Nostrës, vetëm disa, i cili nuk ka dorëzuar kurrë asnjë euro nga biznesi i tij kriminal, as ato të bashkëpunëtorëve të tij. Dikush mund të thotë se edhe në Amerikën e Trump, emigrantët e paligjshëm përfundojnë në burgje në vende të tjera. Vetëm se në Amerikën e Trumpit dikush si Brusca do të ishte ekzekutuar, ose – në shtetet e pakta ku nuk ka dënim me vdekje – nuk do të kishte dalë kurrë nga burgu, ato të vështirat, shumë më të rënda se ato që na tregon Hollivudi, ku vdekshmëria në burg nuk ndodh nga vetëvrasja si në Itali.

Burri që vrau Giovanni Falconen me një eksploziv me telekomandë është i lirë. Disa thonë për shkak të të njëjtit ligj që gjykatësi i guximshëm donte për të penduarit. Por a jeni të sigurt se dikush aq kokëfortë, i vendosur dhe i zgjuar sa Falcone do të ishte kënaqur me pendimin e Brusca-s, i cili do të kishte marrë kaq pak prej tij në këmbim të kaq shumë? Ndërsa një emigrant, i torturuar dhe i shtypur, i grabitur nga të gjitha pasuritë e tij, futet në një vend paraburgimi pa kryer asnjë krim kundër personit dhe pa gjyq?

Çdo gjë në jetë duhet të ketë një përpjesëtim, dhe këtu nuk shihet, përtej ligjit, i cili në çdo rast duhet të interpretohet gjithmonë, jo vetëm të proceduralizohet. Brusca ka mbjellë viktima, por ka edhe armiq, njerëz që e kanë zëvendësuar, administratorë gjyqësorë që kanë menaxhuar gjërat, asetet dhe kompanitë e tij, të fituara në mënyrë të paligjshme. A janë të gjithë këta njerëz të sigurt sot nga dikush i quajtur U’ verru për egërsinë e tij? Ligji nuk është një dogmë besimi; Shteti mund, në fakt duhet, të ngrejë standardin për njerëz si Brusca, të cilët për vite me radhë janë mbështetur nga taksapaguesit dhe janë mbrojtur nga Shteti. Ai duhet të kërkojë shumë më tepër të vërtetë sesa ajo e arritur deri më tani, përndryshe nuk do të ishim pa të vërtetën në shumë gjyqe, para së gjithash atë të Borsellino-s. Cili ishte “negociata” e vërtetë , kush ishte pranë tij, çfarë bashkëpunimesh, zonash gri, shoqatash, po mbrojnë ende Brusca-n dhe bashkëpunëtorët e tij? Kush e ka mbrojtur Messina Denaro-n për shembull për këto tridhjetë vjet?

Brusca nuk ishte thjesht një shef i çfarëdoshëm, ai ishte në qendër të dinamikës së Corleonesit. Ai e di, por nuk flet, ose thotë vetëm atë që dihej tashmë, ndoshta të spërkatur me disa detaje shtesë. Problemi është ndoshta se kush i bën pyetjet, ato të duhurat, ato që të çojnë tek e vërteta dhe jo te dimensionet e saj të pjesshme ose anësore. Falcone dinte si të bënte pyetje, sepse ai kishte një njohuri të thellë të fenomenit, në përpjesëtim me atë që ishte një Inteligjencë Artificiale, me gjithë respektin e duhur për klasën aktuale të magjistratëve. Para se ta lironi, bëjini disa pyetje të duhura, të përshtatshme, në përpjesëtim me lirinë e madhe që ai do të ketë së shpejti, një liri jete që viktimat e tij nuk do ta kenë më. Dhe, nëse ai nuk përgjigjet, trajtojeni si një emigrant të paligjshëm, dikë që nuk ka të drejtë të jetojë në një vend të civilizuar, dërgojeni në Shqipëri, së bashku me ata emigrantë të varfër. Do të kishte më shumë kuptim ta mbanim atë jashtë Italisë sesa ata.