Shaban Murati

Duke qenë se ditirambet e Tiranës zyrtare për bllokun e ri ekonomiko-politik të udhëhequr nga Serbia po tejkalojnë patetizmin e udhëheqjes së dikurshme komuniste të Shqipërisë për Jugosllavinë në vitet 1944-1948, dhe po e paraqesin sot Serbinë si “toka e premtuar” për kombin shqiptar në vend të Brukselit apo Jeruzalemit, është rritur kureshtja për të mësuar më shumë për këtë “tokë të premtuar”, që befas e ka zbuluar së fundmi qeveria e Shqipërisë.

Në këtë drejtim vjen në ndihmë portali i njohur rus “eadaily.ru”, i cili në datën 26 janar sjell deklaratat e bashkëpunëtorit të Institutit të Kërkimeve Europiane në Beograd dhe profesor i jashtëm në Institutin e Marrëdhënieve Ndërkombëtare të Ministrisë së Jashtme Ruse, Stevan Gajiç.

Ja deklarata e tij: “Udhëheqja serbe hyri në vitin e ri e ngarkuar me dy afera të bujshme, të cilat hedhin hije mbi veprimtarinë e saj. Një nga këto afera është “Jovanica”, sipas emrit të plantacionit, ku u zbuluan sipërfaqet më të mëdha në Europë të mbjella me marihuanë.

Plantacioni ka marrë subvencione nga shteti dhe ky fakt ka ngritur shumë pikëpyetje. Afera e dytë është e lidhur me shitjen e armëve të fabrikës serbe “Krushik” palëve të treta, të cilët ua rishitën terroristëve në Libi dhe në Jemen”.

Dy aferat e mësipërme të drogës dhe të trafikut të armëve janë interesante për faktin se në të dyja dalin të implikuar emra të lartë të qeverisë dhe të shtetit serb. Në mediat serbe të këtyre ditëve janë bërë akuza direkte për implikimin e ministrit të brendshëm Nebojsha Stefanoviç dhe babait të tij, si dhe të presidentit të Serbisë, Aleksandër Vuçiç dhe vëllait të tij Andrej,etj.

Të dy skandalet shpërthyen në dy muajt e fundit të vitit 2019 dhe me vështirësi arritën të dalin në dritë në ato pak media, që nuk kontrollohen ende nga qeverisja autokratike e presidentit Vuçiç.
Portali “balcanicaucaso.org” bënte të ditur në 28 tetor 2019 se falë një artikulli të botuar në revistën serbe “NIN” opinioni publik serb mësoi se ishte arrestuar një ekspert serb, A. Obradoviç, për nxjerrjen e disa dokumenteve, që tregonin se babai i ministrit të brendshëm Nebojsha Stefanoviç ishte i implikuar në aferat e trafikimit të armëve, duke i shkaktuar dëme kompanisë shtetërore të armëve “Krushik”.

Në 15 shtator portali “Arms Watch” kishte botuar dokumente, që tregonin se kompania “GIM” e babait të ministrit të brendshëm kishte blerë armë me çmime favorizuese në kompaninë shtetërore “Krushik”.

Media e mirënjohur investigative ballkanike “BIRN” në 2 dhjetor 2019 shkruante se dokumente të brendshme tregojnë që “Krushik” i ka shitur kompanisë“GIM” miliona dollarë armatime me çmime çuditërisht të ulta. Reporteri i “BIRN”, Aleksander Gjorgjeviç e quajti aferën “Krushik” si “prova më e qartë edhe më e fuqishme e korrupsionit në krye të qeverisë”.

Portali “thealtworld.com” shkruante në 21 nëntor 2019 se skandali me armët serbe të trafikuara në zonat e luftës shpërtheu pasi “Arms Watch” publikoi investigimin për armët e terroristëve të ISIS-it në Jemen.

Dokumentet e publikuara zbuluan që armët e prodhuara nga “Krushik” dhe të shitura në Arabinë Saudite përfunduan në duart e terroristëve të Shtetit Islamik në Jemen. Eksperti serb Obradoviç deklaroi në media se presidenti Vuçiç dhe Ministria e Mbrojtjes e Serbisë kanë qenë të informuar paraprakisht për biznesin e dyshimtë të kompanisë “Krushik”.

Nuk është rastësi që qeveria serbe, në vend të niste hetimin për trafikun e paligjshëm të armëve serbe, që përfundojnë te terroristët në zonat e luftërave, urdhëroi arrestimin e personit, që u akuzua për nxjerrjen në shtyp të dokumenteve komprometuese të kompanisë shtetërore të armëve “Krushik”.

Trafiku i armëve serbe drejt zonave të luftërave lokale, ku është e ndaluar tregtia e armëve dhe të cilat ndodhen nën embargon e OKB, është një nga bizneset tradicionale të qeverive dhe të shërbimeve sekrete serbe.

Është një trafik i organizuar mbi baza nepotike të udhëheqësve serbë dhe i drejtuar nga shërbimi sekret serb,trafik nga i cili drejtuesit e shtetit dhe të qeverisë nxjerrin fitime kolosale.
Jo rastësisht trafikun e drejtonte babai i ministrit të brendshëm, ministër i cili është një nga njerëzit më të besuar e më të afërt të presidentit Vuçiç.

Kaq flagrante ishte linja e drejtimit nepotik, sa që babai i ministrit të brendshëm, që ka kompani private të tregtisë së armëve, ishte në vitin 2019 pjesëmarrës zyrtar në delegacionet zyrtare të Ministrisë së Brendshme të Serbisë, që shkonin në shtetet e tjera për të blerë armë.

I njëjtë është implikimi i qeverisë dhe i shtetit serb në fermën e plantacioneve të drogës në kompaninë e madhe bujqësore “Jovanica”, e cila merrte subvencione kolosale nga qeveria serbe. Policia, që sekuestroi mbi katër tonelata mariuhanë, zbuloi se 12hektarë ishin mbjellë me marihuanë, një sipërfaqe që u vlerësua si më e madhja në Europë.

Zëvendëspresidenti i Partisë Popullore Serbe, Miroslav Aleksiç, deklaroi në 28 nëntor 2019 lidhur me skandalin e “Jovanicës” se “ky është një biznes i madh i shtetit”, dhe bëri të ditur nga burimet policore se njeriu i parë, që mori në telefon menexheri i arrestuar i fermës së mariuhanës, ishte vëllai i presidentit serb Vuçiç.

Parlamentari Aleksiç deklaroi në media se Nebojsha Stefanoviç, ministri i brendshëm, ishte një vizitor i shpeshtë në fermën “Jovanica”.

Dy aferat skandaloze të drogës dhe të kontrabandës së armëve, ku janë përfshirë emrat më të lartë të qeverisë dhe të shtetit serb, paraqesin interes për publikun shqiptar, i cili ka të drejtë të dijë se çfarë përfaqëson qeveria e Serbisë, për të cilën qeveria e Shqipërisë po i thotë se do ta çojë kombin shqiptar në “tokën e premtuar” serbe të paqes e të bollëkut.

Publiku shqiptar është i etur të dijë, sepse është interesant që mediat e Shqipërisë, të cilat nuk lenë vrimë pa u futur për të publikuar lajmet demaskuese serbe për Kosovën si “shtet i drogës”, kanë mbajtur një heshtje të sponsorizuar masive për aferat skandaloze të drogës dhe të trafiqeve, ku është përfshirë qeveria serbe.

Ndoshta kjo vjen edhe nga fakti që këto skandale serbe plasën në kohën kur presidenti i Serbisë nisi organizimin e samiteve hot-dog të tre shteteve të Ballkanit Perëndimor për formimin e bllokut të ri ekonomiko-politik të drejtuar nga Serbia.

Opinioni publik shqiptar ka të drejtë të dijë se çfarë lloj qeverie është kjo e Beogradit, që ka marrë për dore disa shtete të ish-Jugosllavisë dhe Shqipërinë në një bashkësi të re, të udhëhequr nga Serbia.

Qeveria shqiptare dhe mediat shqiptare nuk kanë folur kurrë për trafiqet e drogës dhe të armëve, që bën shteti serb dhe mafia serbe. Dikush në Beograd dhe në Tiranë ka qenë i interesuar që të paraqitej Serbia si shtet i virgjër, që krijon kontrast me imazhin negativ dhe kriminal të Kosovës, imazh që e ka ngritur Serbia gjatë 20 viteve, me aparatin e saj kolosal ndërkombëtar propagandistik dhe diplomatik.

Ndaj skandalet e drogës dhe të trafikut të armëve, ku është përzierë qeveria dhe shteti serb, paraqesin interes sidomos tani që Serbia ka dalë me projektin e bllokut ballkaniko-perëndimor, dhe opinioni shqiptar duhet ta dijë se kush dhe përse do të na çojë në “tokën e premtuar” serbe.
Madje, që idiotizmi zyrtar i Shqipërisë të thyejë një rekord, Tirana zyrtare ka shpikur gjetjen e re se tani Shqipëria dhe Kosova do të bashkohen në projektin e Serbisë, dhe jo më në BE, siç ka qenë reklamuar deri tani.

Trafiqet e drogës dhe të kontrabandës së armëve përbëjnë një nga profilet kryesore të portretit të sotëm të Serbisë. Serbia e drogës dhe e trafiqeve shpiku projektin e bllokut të ri apo të aleancës së re ballkaniko-perëndimore, të cilën vetë presidenti Vuçiç me të drejtën e autorit e ka përkufizuar si “Jugosllavia e re, plus Shqipërinë”.

Mjerimi i tellallëve të vegjël shqiptarë të projektit serb është se bëjnë sikur nuk e shohin që mbreti serb është lakuriq në ambiciet e tij hegjemoniste ballkanike. Është vërtet e dhimbshme kur dëgjon se si Tirana zyrtare i bën reklamë projektit serb më shumë se Beogradi zyrtar.

Nuk është hera e parë që drejtuesit e Shqipërisë bëjnë rolin e rajait, që përulet para kësulës së agait.

Skandalet e drogës dhe të kontrabandës së armëve, ku është përfshirë qeveria serbe, janë këmbanë e re për të zgjuar shqetësimet në BE dhe në NATO lidhur me rolin negativ dhe destabilizues të Serbisë në rajon dhe efektet negative të projekteve antieuropiane të të ashtuquajturës “zonë e përbashkët ekonomike e Ballkanit Perëndimor”.

Serbia me plantacionet më të mëdha të drogës në Europë, të financuara nga qeveria, dhe me kontrabandën shtetërore të armëve për organizatat terroriste, duhet të bëhet çështje dite për diplomacinë europiane dhe atlantike.

BE dhe NATO nuk duhet të harrojnë se Serbia pat furnizuar me raketa dhe me këshilltarë ushtarakë regjimin e Sadam Hyseinit në Irak. BE dhe NATO nuk duhet të harrojnë se Serbia pat dërguar armë dhe qindra mercenarë për të mbrojtur regjimin e kolonel Ghadafit në Libi.

BE dhe NATO nuk duhet të harrojnë se Serbia ka dërguar armë dhe qindra mercenarë në mbrojtje të regjimit të Asadit në Siri. BE dhe NATO nuk duhet të harrojnë se Serbia ka dërguar armë dhe dhjetëra mercenarë, që luftojnë në mbështetje të forcave separatiste proruse në Ukrainën Lindore.

BE dhe NATO nuk duhet të harrojnë se armët serbe po shkojnë në duart e ISIS-it, Al-Kaedës dhe organizatave të tjera terroriste në Libi, Jemen, Siri, Irak, etj. BE dhe NATO nuk duhet të harrojnë se Serbia është shteti, që mori pjesë në përpjekjet për grusht shteti në Mal të Zi në tetor 2016 dhe në Maqedoninë e Veriut në prill 2017.

Kjo është “toka e premtuar” serbe, për të cilën Tirana zyrtare po u bie daulleve se drejt saj do ta shpjerë dhe do ta bëjë popullin shqiptar të lumtur. Është kënga e sirenave të tredhura shqiptare…

Kim Mehmeti

Ka vite që shqiptaria jeton nga një e keqe deri te grindja e radhës ndërpartiake, me çka u plakëm duke pritur të arrijë e mira e premtuar nga drejtuesit tanë partiak. Kaluan pra dekada qysh se kalendari ynë kombëtar shënon vetëm dështime, gjë që nuk i bënë të ndjehen keq burrështetasit e ‘Shqipërive’ tona, por që i çon të rinjtë tanë ta braktisin vendlindjen.

Ka kohë që ‘Shqipëritë’ tona janë vende ku të pasurit bëhen gjithnjë e më të pasur, e skamnorët për herë e më të varfër, ku të keqen e djeshme e mbulon e keqja më e madhe që ndodh sot dhe ku plakemi duke pritur të ndodh mrekullia e të shpëtojmë nga kjo rrugaçëri partiake.

Pra, ka kohë që shoqëritë shqiptare janë shndërruar në varreza masive të ëndrrave e shpresave se edhe ne do bëhemi popull ‘institucional’, popull që do ketë derë ku të trokasë për t’i zgjidhur hallet individuale e kolektive, popull fatin e të cilit do e përcaktojnë burrështetas më ndryshe se këta hajdutët e kriminelët e sotëm, shtetar që ndërtojnë, e nuk prishin shtet.

Ka vite që mes nesh shtohet numri i atyre që edhe të djeshmen komuniste e rikujtojnë me nostalgji, që e sotmja e turbullt i bënë të harrojnë se dje ishin më të varfër se sot, se asokohe komunistët e ‘vrisnin’ Zotin e njeriun në ne. Pra, ka vite që shtohet numri i atyre që gabimisht besojnë se më mirë ishte dje kur të burgoste Xhaxhi se sa sot kur të përbuzin ‘hajdutokratët’, se me lehtë përballej varfëria e djeshme komuniste se plaçkitja e sotme demokratike dhe se, në të djeshmen socialiste kishte më pakë liri, por më shumë bujari e dinjitet se sa sot kur vullnetarisht u jemi përulur atyre që na vjedhin e nënçmojnë.

Po pra, ka vite që në heshtje sodisim si shoqëritë shqiptare u bënë ara ku më lehtë mbinë fara e çmendurisë dhe e urrejtjes ndërpartiake, se ajo e urtësisë dhe e njerëzores. Me çka u përçamë e u copëtuam si kurrë më parë, edhe atë thuajse vetëm që më lehtë të na sundojnë injorantët tanë ‘mendjehapur’ që sa nuk na kanë bindur se hajdutëria e krimi janë vlera demokratike.

U bënë thuajse tri dekada qëkur ne presim të vijë dita kur do dalim nga baltovina e grindjeve politike, dita kur do çrrënjoset ‘rrugaçëria’ partiake. Dhe në ndërkohë duke mos kërkuar ilaç për sëmundjen kolektive nga e cila vuajmë – harresën – dhe duke mos ia rikujtuar vetvetes se popuj të suksesshëm janë ato që me fanatizëm i ruajnë vlerat kolektive që e bëjnë të dallueshëm nga të tjerët, por edhe të njëjtë me gjithë popujt e civilizuar.

Kaluan dekada që ne jetojmë nga një dështim në tjetrin, por pa pasur forcë të pranojmë se politikanët tanë injorantë e të papërgjegjshëm nuk janë fajtorët e vetëm pse kalendari ynë kolektiv është përplot dështime, se rrënues të së ardhmes sonë janë edhe alamet ‘intelektualët’ e ‘pavarur’, që ndjehen të privilegjuar kur në darka i fton ‘mbreti’ partiak, ‘mbreti’ të cilit po ia hoqe emblemën partiake dhe kollaren, nga ai mbetet vetëm rrënja katrore e një zeroje të madhe, zero e shumëzuar me paturpësinë dhe papërgjegjësinë e tij.

Ku ta dish, tani kur thuajse e kemi arritur fundin e degradimit kolektiv, ndoshta ka ardhur koha kur ndaj drejtuesve tanë xhepmbushur e kokëbosh duhet të sillemi si ndaj armës së zbrazur – t’i mbajmë sa më larg fëmijëve tanë, duke ua ndaluar me ligj marrjen me politikë. Edhe atë jo pse thuhet se pushkën e zbrazur e mbush djalli, por pse ata janë djalli vet.

Pra, ku ta dish, mbase ka ardhur koha kur ne duhet ta pranojmë se jemi viktimë edhe e disa qarqeve perëndimore, të cilat i mbështetën burrështetasit shqiptarë që me gënjeshtra dhe dhunë e mbanin nën kontroll shqiptarinë e pakënaqur, qarqe perëndimore që kishin nevojë për burrështetas të dëgjueshëm ndaj tyre e arrogantë ndaj popullit të vet.

Po, ne vazhdojmë të plakemi duke shpresuar e duke pritur, për shembull, se dikush do na shpëtojë e çlirojë nga ‘Rilindësit’ e Piktorit, nga ata që kanë nga tre katër emra, nga më shumë fe, por thuajse aspak shqiptari. Nga ata që nuk kanë qenë të përgjegjshëm ndaj identitetit personal, që kanë shitur dhe kanë fshehur emrin e qumështit të nënës, e nga të cilët ne presim të mbrojnë atë që mbase aspak nuk e ndjejnë si të veten, atë që as shitet as blihet: identitetin dhe interesin kombëtar!

Hamit TAKA

Biografi shqiptar në kontinentin e largët, Qerim Panariti, shkruan në kujtimet e tij : “Në një rast e pyeta imzot Fan Nolin, se si kish duruar me Shqiptarët një jetë të tërë?” M’u përgjigj me katër fjalë : Më ka zënë shqipja! Pastaj shtoi : “Shqipëria, si një popull i vogël dhe i shtypur prej armiqve të jashtmë dhe të brëndshmë, ka nevojë për njerëz idealistë që janë gati të bëjnë sakrifica personale për një qëllim të shënjtë dhe të lartë ! Shqipërinë, të mirë a të ligë, ne e bëmë, dhe jua lëmë të tjerëve që ta mirësojnë !”

Me të drejtë shtrohet pyetja: A e ka zënë “Shqipja” klasën tonë politike, mediat, opinionistët …?
Të merr të qarët prej mjerimit intelektual, ligjërimit publik e sidomos prej “veprës e punëve” të tyre plot hosanara. Shëmbëlli më demaskues ishte tërmeti i 26 nëntorit 2019. Një ditë takova një prind, që nuk e dërgoi fëmijën në shkollë ditën e parë të mësimit pas tërmetit. I thashë: Gabim bëre që nuk e le djalin të vente në shkollë.

Do të ndihej më mirë me shokët e klasës, se sa në shtëpi. Ai m’u përgjigj: “Në kohën tonë bëhej shkollë, ju tani më shumë talleni”.

E bëra këtë hyrje për një paralelizëm midis bisedave të inxhinierëve e specialistëve të ndërtimit dhe qeverisësve qëndrorë e lokalë, administratorëve dhe pasanikëve tanë të rinj gjatë ditëve të para pas tërmetit të 26 nëntorit.
Inxhinjerët e specialistët flisnin me fakte dhe të dhëna konkrete për shkaqet e dëmtimeve në banesa e godinat e institucioneve, për cilësinë e dobët të ndërtimeve dhe për procedurat që duhet të ndiqeshin gjatë ndërtimit të tyre.
Qeveritarët dhe politikanët bënin e bëjnë politikë bajate, propagandë mashtruese dhe show mediatike.
Mediat bënin lojën e ndeshjeve të shitura në futbooll.

Më bëri përshtypje ato ditë specialistja Luljeta Bozo, e cila ka folur gjatë para kamerave në terren dhe në studiot televizive, me pasion, qartësi të frikshme e saktësi matematike për moshën e saj të thyer, sa që duhet të ketë bërë efekt tek të rinjtë shkollarë, për të vazhduar inxhinierinë e ndërtimit apo edhe te profesionistë të tjerë për ta vazhduar si degë të dytë.

Natyrisht unë akuzoj veten dhe më vinte turp që nuk e kam njohur dhe nuk e kam dëgjuar më parë këtë specialiste kompetente, e pasionuar pas profesionit të saj të nderuar dhe po aq i dobishëm për shoqërinë njerëzore.
Mjafton sot të hapësh internetin e të njohësh këdo që ka lënë sado pak gjurmë në jetën e tij dhe jo me zonjën Luljeta, e cila ka botuar rreth 40 libra, ka fituar çmime nga universitete të huaja prestigjioze(si ai Cambridge). Po më e çuditshmja dhe që i vë diçiturën e vëmendjes së qeverive tona në vlerësim të intelektualëve ekspertë, ishte largimi i saj nga puna si pedagoge prej dekanit(apo rektorit) të UPT, për të cilin nuk gjëndet në Google qoftë edhe një botim të vetin.
Nuk kam patur informacion për zonjën e nderuar, Luljetën, se prej vitesh jemi mësuar që në televizionet tona opinionistët të bëjnë analistin politik, analistin sportiv, inxhinierin, kuzhinierin, kamarierin, gjithologun.

Në portalet e gazetat tona lexojmë për Zogun e Tiranës, për promovimin e librit të Anxhela Martinit, për librin me receta të ushqimit të Arbanës, ku një pjatë kushton 2000 lekë të reja. Kam lexuar për telefonin 7000$ te Kujtim Gjuzit, dhuratat që i bëri Blendi vajzës për ditëlindje, për brekët e Noizyt apo se çfarë hëngri Mamaqi për drekë, por jo për inxhinieren Luljeta Bozo..
Jo më larg se zonja Luljeta dilte një biznesmen injorant dhe shpjegonte, duke bërtitur, se çfarë është kapitalizmi dhe se si ai donte të bëhej një oligark si Mane. Dhe, për ta mbyllur, në fund, vinte në dukj se Kastrati ishte Kastrioti modern…
Por, pa dashur të lëndoj askënd, që humbi jetë njerëzish apo banesa të bëra me djersën e ballit, unë gjej edhe një të mirë tek tërmetet natyrore. Eshtë një nga momentet kur shqiptarët bëhen një me shpirt e zemër(jo grusht rreth partisë), për të mbështetur, për t’u dhënë kurajo e për t’i ndihmuar të lënduarit e dëmtuarit nga fatkeqësitë natyrore.

Pra, shfaqet një solidaritet njerëzor, i cili ekziston në thellësitë e qënies së shqiptarit dhe e mban të topitur dhuna shtetërore, e cila ngjizet nga politika e mbrapshtë e një pakice mashtruese dhe mizore. Tërmeti, me sa shikohet, bën efektin e një Deus Ex Machina, për t’u vendosur shenjën pushtetarëve e pasanikëve se të gjithë jeni të vdekshëm dhe se të gjithë dridheni, mos më shumë se varfanjakët para Zotit.

Tërmetet janë dukuri natyrore dhe ndodhin në shumë vende, që fatkeqësisht ndodhen në zonëm intensive të tërmeteve dhe njeriu është ende i pafuqishëm para tyre.

Por ka një veçori te ne shqiptarët. Ne tërmetet i pëjetojmë dhe i kemi të përditshëm. A s’është tërmet kur lëpirësi partiak të zë vendin e punës? Tërmet është edhe kur të shfrytëzojnë në punë çdo ditë, pa orar, pa kontrata të mirëfillta, pa të drejtën për të ngritur zërin, se ndryshe e humbet edhe atë kafshatë që ke; tërmet është edhe kur përballesh me punonjës të administratës publike injorantë, fodullë, gangster, prepotentë e dallkaukë; tërmet është edhe kur brohoritësi dhe kërcënuesi partiak të afron nëpër fushata kulaçin dhe kërbaçin(nje thes miell apo 100 Euro për votën); tërmet është edhe kur përballesh me mësues e pedagogë të paaftë, nëpunës servilë e deputetë injorantë.

Bota të dridhet nën këmbë kur merr vesh që shoku i ngushtë është nisur me kamion për në Angli, kur shikon që vendin e lulishtes në lagjen tënde e ka zënë një gradaçielë, kur vendin e shtetit social e ka zënë bamirësi Elvis Naçi, kur një shtet me rreth tre milionë njerëz nuk ka një qen të vetëm për kërkim-shpëtim të të mbuluarve nga gërmadhat e ndërtuar jashtë kritereve të ndërtimit etj, etj…

E njëjtë është edhe me ushtarët e zjaarrfikësit tanë të keqpaguar , të cilët ndihen aq të pafuqishëm teksa heqin mbetje me duar sikur të ishin duke pastruar bregdetin.

Tërmet është kur ushtria ende e paformuar mirë e Kosovës mobilizohet shpejt, është më e pajisur dhe e përgatitur se ushtria jonë. Dhe përsëri tërmet do të jetë, kur, jo më larg se verën që vjen, atyre që sot i quajmë vëllezër, do t’u dyfishojmë çmimet e hoteleve dhe shërbimeve. Nuk janë tërmetë si ato të 26 nëntorit, ama, edhe këta vrasin ngadalë e çdo ditë pa kuptuar.