Kleves BITRO

Në një shkrim thuajse romantik me nota naiviteti (kushedi përse) botuesi Nikoll Lesi deklaronte se Edi Rama paskesh rënë dakort që të dorëhiqet para kërkesës së opozitës për të hapur rrugën e një zgjidhje politike për krizën aktuale. Mirëpo nuk kaloi shumë nga ai shkrim dhe Edi Rama dha urdhër për arrestime politike dhe dhunoi përmes të zinjve me uniforma banorët e Astirit, duke përdorur gazin lotsjellës dhe forcat speciale të armatosura rëndë.

Kjo sjellje prej një njeriu jo vetëm të pa penduar, por as të civilizuar, nuk shkon me logjikën e vetdorëzimit të Ramës para zgjedhjeve të 30 qershorit. Botuesi Lesi mbase ka dëshirë që Rama të jetë ashtu sic ai e mendon, por shkopinjtë e gomës, gazi, prangat dhe në fund edhe dënimet nëpër gjykata nuk flasin me gjuhën e logjikës që pretendon zoti Lesi.

Dhe jo vetëm kaq, por Lesi duke u përpjekur të krijojë një lloj diversioni mes Ramës dhe Veliajt mbështet këtë të fundit duke thënë se po të mos kandidojë Veliaj, Rama e hummbet edhe Tiranën. Sido që ta marrësh shkrimin e Nikoll Lesit, ai është një vëzhgim aspak realist dhe jashtë realitetit.

E vërteta është se Rama është ai që po e njeh nga shumë afër si z. Balliu xhunior, si z. Gazmend Bardhi, si z. Salianji e me radhë shumë figura të reja afër Bashës, disa prej të cilëve kurrë mbase nuk e kishin menduar se do të ishin të detyruar të shfaqnin një pjesë të vetën jo natyrale si fjala bie z. Bardhi.

Mirëpo denoncimet në Prokurorinë e kontrolluar nga pushteti, ndalimet dhe arrestimet nga policia e pushtetit dhe jo e shtetit, akuzat e ngritura me makinacione makiavelike, po rreshtojnë e po formëzojnë tek PD një brez drejtuesish detyrimisht radikalë. Nëse z. Bardhi nga zyrat e Ministrisë së Drejtësisë vite më parë bashkëjetonte me plot socialistë nën drejtimin e dikasterit nga ministra demokratë, kurrë nuk e kishte menduar se një ditë, po ata njerëz, do të ndryshonin aq shumë kur ai u bë për pak muaj Ministër i marrëveshjes Rama-Basha të vitit 2017.

Mësimi që ai ka marë sot është është ai që duhet ta kishte marë me kohë për të parë egërsinë e sulmeve që do i bëheshin nga ata që i konsideronte mbase kolegë vetëm pse u rrezikon pushtetin. Por fundja ai është ende i lirë pasi kolegu i tij z. Salianji, po përballet në gjykatë me një cështje superskandaloze të stisur nga rregjimi antiqytetar i Ramës dhe padyshim që pavarësisht se mund të ketë të drejtë, për sa kohë do të jetë Rama në pushtet ai mund të shkojë në burg për dëshmi të rreme e brockulla si këto.

Po kështu, nesër në gjykatë mund të dalë e të dënohet edhe z. Balliu për pjesmarrje në protestë të paligjshme, bllokim rrugësh dhe kundërshtim me forcë të policisë. Cdo gjë mund të ndodhë në këtë babiloni kaosi e rrumpalle të drejtuar nga Edi Rama. Dhe të besosh së Rama do të iki vetë, se është i kuptueshëm e civil, është si të besosh se gomari i fshatit të Taulant Ballës do të fluturojë mbi Tiranë, apo se Astrit Patozi mund të mbledhë firma pa ndihmën e Ramës për partinë e tij.

Ndaj Partia Demokratike, deputetët e saj, antarësia, simpatizantët, dashamirësit dhe mbështetësit e zgjedhjeve të ndershme nuk duhet të lenë asnjë të carë dhe asnjë shans tërheqjeje nga plani për largimin e Ramës dhe rrëzimin e pushtetit të tij që qëndron mbi fronin e përlyer të blerjes së vullnetit të shqiptarëve me banda. Partia kryesore e opozitës ka një mission dhe ky është rrëzimi i Edi Ramës para mandatit të tij normal. Pa qëndresë të vendosur dhe vetmohuese, pa qëndresë të fortë duke i dhënë krahun njëri tjetrit me vlera dhe kontribute, Edi Rama nuk vetlargohet.

Kjo është shumë e qartë. Kush thotë ndryshe, përvecse dritshkurtësisë në analizën e fakteve dhe ngjarjeve apo ndonjë interesi tjetër me dobësi njerëzore, nuk i shërben as opozitës dhe as vendit. Këtë konstatim besoj e ka bërë edhe vetë z. Edmond Spaho, deputet nga më të kulturuarit dhe nga më të urtët në radhët e opozitës, por që u dhunua nga policia e pushtetit e që në fakt i duhej një përplasje e tillë që të mësonte nga rreshti i parë se cfarë do të thotë të përballesh me Edi Ramën në kushtet e rrugës.

Ndaj miq, për të gjitha këto dhe për shumë e shumë të tjetra që mund të mos i di apo mund të mos i njoh, unë fatkeqësisht nuk i jap të drejtë NIkoll Lesit. Në 11 maj, përpjekja e opozitës duhet të jetë shembullore, qëndresa e paparë dhe rezultati i prekshëm për të gjynjëzuar një pushtet të rrënuar që pret vetëm një dallgë të egër për ta fshirë nga kujtesa jonë…

Griselda ÇOBA

Qeveria e papërgjegjshme e “Rilindjes” premtoi 300 mijë vende pune, por në fakt ishte një mashtrim.  Jemi sorollatur dyerve të spitaleve në kërkim të “shëndetësisë falas “. Kemi rendur pas drejtësisë së munguar në gjykatat e korruptuara. Kemi kërkuar të marrim dijen falas në Fakultete,por vazhdojmë ende të paguajmë fatura po njëlloj të larta si në Universitetet private.

Ne vazhdojmë të paguajmë fatuarat e shërbimeve më të larta në rajon,edhe pse kjo vazhdon të jetë në disproporcion me pagat minimaliste të shqipëtarëve.

E më e dhimbshmja prej të gjithave, kemi qenë dëshmitarë të largimeve masive të familjarëve,miqve e rinisë shqiptare drejt Europës. Në këto vitet e fundit Shqipëria ka pësuar një eksod të dytë.

Sipas statistikave,në 10 familje shqiptare,6 prej tyre kanë një vend bosh në tavolinë.

E më i tmerrshëm është fakti se mbi 50% e shqipëtarëve duan të largohen.

Të gjitha këto dështime i faturohen kësaj qeverisje e cila është në ditët e fundit të saj!

E sikur të mos mjaftonin gjithë këto pakënaqësi,gjendemi sot përballë një situate kaotike të rendit dhe sigurisë në Shqipëri.

Detyra primare që ka një shtet ndaj qytetarëve të tij,është t’u sigurojë atyre rendin dhe garancinë për të jetuar pa frikë e të sigurtë në territorin e tyre.

Të gjithë ne jemi në dijeni se vrasjet dhe grabitjet,janë bërë kronika televizive të përditshme.

Por të gjitha këto nuk kanë aspak rëndësi për këtë qeveri,e rëndësishme është të përdoret dhuna policore ndaj qytetarëve të thjeshtë të cilët kërkojnë dëmshpërblime për pronat e tyre,të ndërtuara me mund e djersë.

E rëndësishme është të vazhdohen të helmohen me gaz qytetarët e ndershëm të këtij vendi të cilët kanë ende shpresë për mirqënie.

E rëndësishme është të vazdojnë arrestimet ndaj kriminelëve famëkeq të cilët nuk paguajnë dot faturat e dritave dhe të atyre që protestojnë ende për një Shqipëri si e gjithë Europa.

Të gjithë jemi të demoralizuar sepse kjo qeveri na ka vënë një çmim.Ne kushtojmë gjithësecili një thes miell,e më i miri prej nesh kushton ndoshta një vend pune në administratën tonë të kriminalizuar.Sepse kjo qeveri me këto llogari i blen votat tona,e aty ku has pengesa e nuk i blen dot atëherë i vjedh.

Duhet të jemi kokëulur sot,se e kemi lënë këtë qeveri të na poshtërojë kaq shumë.

Por nuk është kurrë vonë për të reaguar!Ne prej kohësh po e bëjmë këtë,në protestat e vërteta të Opozitës,ku është mbledhur bashkë e gjithë Shqipëria për t’i dhënë zgjidhje një herë e mirë këtyre problemeve.

Ne duam të jetojmë në demokraci,nuk duam që prindërit dhe gjyshërit tanë të përjetojnë një diktaturë të dytë.

Ne duam të mbrojmë votën tonë,si mjetin e vetëm për vazhdimësinë  e një sistemi demokratik e me vlera.

Prandaj, kapjani dorën njëri-tjetrit e le të solidarizohemi ndaj kësaj të keqeje që ka zënë rrënjë në Shqipëri.

Të gjithë së bashku, për liri, për demokraci, ditën e shtunë me 11 Maj le të vërshojmë në marshimin madhështor të revoltës popullore!

Griselda Çoba-Sekretare për Mbrojtjen Ligjore dhe Politike, PD-Kurbin

Reshat KRIPA

Mbështetur në ofensivën e madhe që po zhvillojnë mbeturinat e  hienave komuniste që, të bashkuar në një kor korbash të zinj, me të cilët, ditët e fundit, është bashkuar edhe kryeministri i Shqipërisë dhe që  janë vërsulur kundër çdo zëri të lirisë së mendimit dhe të zbulimit të së vërtetës së historisë së Shqipërisë në periudhën e Luftës së Dytë Botërore dhe kjo po shfaqet edhe nëpërmjet faqeve të një gazete të kuqe në sulmet kundër një intelektuali të shquar, drejtorit të Institutit të Studimit dhe Pasojave te Regjimit Komunist, të nderuarit Agron Tufa, po paraqes shkrimin tim botuar në mediat e kohës pesë vjet më parë me titullin “Kush janë fitimtarët?”, pasi mendoj se është aktual edhe për ditët e sotme.

Shkrimi u kushtohet debateve që zhvilloheshin ateherë, sikurse sot, se kush janë fitimtarët e vërtetë të kthimit të Shqipërisë nga një diktaturë komuniste, në një kapitalizëm demokratik.

Për “shakaxhinjtë e përparimit” të sotëm po citoj vargjet e Nolit të madh të cilat më duket sikur ai i ka shkruar pikërisht për këto monstra:

Allallah, o rezil e katil Allallah,

Shtroni udhën me hithër e shtog turfanda,

Gumëzhit o zinxhir e kamzhik batërma,

Lehni laro, kaba, hosanna baraba

Lexojeni dhe gjykoni!

Mendime rreth një debati

Kush janë fitimtarët?

Ka vite që në median shqiptare po zhvillohet nje debat i madh se kush janë në të vërtetë fitimtarët e ndërrimit të sistemit. Mendimet janë të ndryshme. E majta ngul këmbë se është ajo fitimtarja e kësaj beteje ideologjike. E djathta gjithashtu. Këto debate zhvillohen nëpër faqet e shtypit të shkruar por më trepër ndiqen nëpër debatet televizive që kanë mbushur faqet e televizioneve të ndryshme. Këto debate zhvillohen ndërmjet po atyre figurave analistësh që i kemi parë dhe stërparë çdo ditë në këto ekrane. I kemi parë për të gjitha çështjet që preokupojnë opinionin publik shqiptar, që nga ato më të thjeshtat dhe deri tek më të rëndat. Për të thënë të vërtetën na ka marrë malli të shohim figurën e një analisti të ri, të studiuar në universitetet më në zë të botës demokratike. Por, çuditërisht, për këta individë dyert e televizioneve tona janë të mbyllura. Ato janë bërë pronë e analistëve të përjetshëm.

Vetëm një gjë nuk kemi dëgjuar prej tyre, kush është fitimtari i kësaj beteje që ka vite që ka filluar dhe ende nuk po gjen zgjidhje. Pikërisht kësaj pyetje dua t’i kushtohem  në shkrimin tim. E di që disa do të më quajnë ballist, dikush tjetër legalist, një i tretë kolaboracionist e kushedi se çfarë tjetër. Për t’u hequr merakun do të doja t’u thoja se rrjedh nga një familje që nuk ka pasur asnjë pjestar nga fisi i saj me ballin apo legalitetitn, asnjë person  të arratisur jashtë shtetit për motive politike. Madje kemi qenë të lidhur, më tepër me Lëvizjen Nacionalçlirimtare. Nuk e them këtë se dua të mburrem. Përkundrazi, do të doja që të mos ishte kështu. Por situata e atyre viteve ishte e tillë që njeriu nuk arrinte të kuptonte se kush ishte rruga e drejtë që duhej të ndiqte, ndaj jo rrallë herë zgjidhte rrugën e gabuar.

Ju do të thoni atëherë se si ka mundësi që mendimet e mia bien në kundërshtim me prejardhjen familjare. Përgjigjen ua jap unë. Ishte vetë komunizmi që më bëri të tillë. Duke qenë në konditat e përshkruara më sipër, çuditërisht, një ditë vjeshte të vitit 1946 një makinë ndalet para portës tonë  në Tiranë dhe na rrëmben e dëbon në qytetin e lindjes, në Vlorë, ku pas atij çasti, trajtoheshim si armiq të sistemit komunist. Kjo bëri që unë të ngrihesha kundër tij. U ngrita dhe këtë e pagova me disa vite burg. Por, fatmirësisht, burgu u bë një shkollë e veçantë për mua. Aty, nëpërmjet disa figurave të paarritshme, mësova se Shqipëria kishte edhe një histori tjetër nga ajo që unë kisha mësuar në shkollën komuniste. Mësova historinë e vërtetë të këtij kombi dhe këtë histori dua ta pasqyroj në këtë shkrim. Nuk jam as historian, as analist, por dua të shpreh atë që kam dëgjuar me veshët e mi dhe atë që mendoj se është e vërteta.

Në debatet e zhvilluara në shtypin e shkruar apo atë viziv dëgjoj mendime nga më të ndryshme lidhur me qëndrimin e Ballit Kombëtar apo legalitetit gjatë periudhës së luftës për liri. Disa e paraqesin si bashkëpuntorë të pushtuesit dhe të tjerë të kundërtën. Unë rri dhe arsyetoj: Sikur forcat balliste të kishin qenë bashkëpuntore të pushtuesve, përse komunistët pranuan bisedimet me ta, madje arritën edhe në një marrëveshje së bashku  në Konferencën e Mukjes, marrëveshje që e braktisën pa u tharë ende boja me të cilën ishte nënshkruar? Përse ndodhi kjo? I kujt ishte faji? Natyrisht jo i nacionalistve, pasi ata i qëndruan besnik firmës që kishin hedhur.

Kur u themelua Fronti Nacionaçlirimtar, në Konferencën e Pezës,  komunistët hodhën parullën demokratike të bashkimit “pa dallim feje, krahine dhe ideje”, parullë që simbolizonte bashkimin e gjithë forcave politike në një front të vetëm dhe zgjidhjen e problemit të pushtetit  pas fitores me anën e zgjedhjeve të lira. Kjo parullë bëri që legalistët, me në krye heroin e 7 prillit 1939, Abaz Kupin, të rreshtoheshin në rradhët e këtij fronti. Por, pas Konferencës së Mukjes kjo parullë demokratike u zëvendësua me atë revolucionare: “Pushteti buron nga gryka e pushkës”, parullë që solli si pasojë fillimin e luftës civile, një luftë numri i viktimave të të cilit e kalon disa herë atë të luftës kundër okupatorit, nga të dyja forcat ndërluftuese.

Lexojmë shpesh medimet e mykura të disave që e mbajnë veten për historianë të paanshëm por që,  në të vërtetë,  u zjen nga brenda krimbi i komunizmit. I dëgjojmë t’i derdhin bateritë e tyre të shkarkuara mbi figurat më të shquara të këtij kombi, Mithat Frashërin, Safet Butkën, Ramazan Jaranin, Hysni Lepenicën dhe plot luftëtarëve të tjerë  të lirisë. Për vlerësimin e tyre unë nuk kam nevojë të gërmoj nëpër arkivat që, shpesh herë, janë të manipuluara. Unë kam  kujtimet e mia të fëminisë kur ata burra të shquar, në konditat e ferrit komunist më flisnin për drejtuesit e pakrahasueshëm të nacionalizmit shqiptar, me të cilët kishin luftuar krah për krah. Njeri prej tyre, juristi i njohur Xhevdet Kapshtica më dha një shkrim, futur fshehurazi në burg, që luftëtari Bardhyl Pogoni e kishte botuar në gazetën “Flamuri” në Itali në vitin 1946.  Titulli ishte “28 nëntor 1939” midis të tjerave shkruhej:

A do të varrosnim këtë ditë të përzierë me flamujt e këngët e armikut? A do të dëgjonim në heshtje profkat e tradhëtarve? Jo! Jo, thanë të gjithë shqiptarët e mirë! Jo, doli fjala nga shtëpia e Lumo Skëndos dhe vesh më vesh në gjithë Shqipërinë! Jo, tha Safet Butka! Jo, tha Hysni Lepenica! Jo, gjëmuan malet dhe zëri i djalërisë tha: Jo!”

Shkrimi vazhdonte me zhvillimin e demostratës.  Një turmë e tërë në mbrojtje të lirisë së vendit. Në këtë turmë nuk mungonin as fëmijtë. Ja se si vazhdon shkrimi:

 “Eja mblidhuni këtu!” ia krisi kënga dhe asnjë nuk tha “përse?” Qe klithma e dhimbjes së kombit, qe zëri i ndërgjegjes që kërkonte shpërthim. liri. Armiku na pa, dëgjoi por s’lëvizi. Asgjë s’na ndante, ne ecnim të gjithë.Turma e bashkuar me një ideal të vetëm drejt varrit të Naimit. Atje larg,mbi një breg të vetmuar, u mblodhëm rreth. Flamurin me zhgabë e mbanim lart. Dhe vasha shtatëvjeçare që ndoqi pas tanë, Ramazan Jaranin, qëndronte zbathur, veshur me të zeza. Vendosëm lule mbi varrin e ftohtë dhe, kryeulur, qamë. Qante në heshtje, Safet Butka! Qante në heshtje, Ramazan Jarani! Qanim të gjithë ne dhe vasha me të zeza qante…

Ndërsa në fund autori shkruante:

Atë natë ne kënduam me zjarr. Atë natë ne folëm me zjarr. Atë natë ne ndezëm një zjarr, zjarrin e shqiptarve të lirë. Atë natë nuk kishte as komunistë dhe as “çlirimtarë” me yll…

Vini veshin frazës së fundit: “ Atë natë nuk kishte as komunistë dhe as çlirimtarë me yll…”Përse? Sepse komunistët nuk kishin marrë ende urdhër për të luftuar dhe ky urdhër nuk ishte dhënë pasi kryeqëndra e tyre, Bashkimi Sovjetik, ishte ende në aleancë me Gjermaninë hitleriane.

Këto fjalë i  thotë një luftëtar pjesëmarrës i asaj demonstrate të paharruar, një luftëtar i lirisë. Kush ishte ky luftëtar?  Bardhyl Pogoni kishte lindur nё Tiranё nё janar tё vitit 1925. Aty mbaroi shkollёn e mesme dhe mori pjesё aktive nё lёvizjen antifashiste. Babai i tij, Pertef Pogoni kishte qenё zёvendёsministёr i Arsimit tё Shqipёrisё nё kohёn e Mirash Ivanajt. Autoritetet shqiptare profashiste kishin dhёnё urdhёr pёr arrestimin e Bardhylit, mirёpo babai e kishte larguar nga Shqipёria pёr t’i shpёtuar burgimit. U vendos nё kampin e refugjatёve nё Itali ku ishin vendosur edhe Mithat Frashёri dhe shumё personalitete tё tjera politike tё Shqipёrisё. Ai studoi letёrsinё franceze nё Universitetin e Bolonjёs. Nё vitin 1950 emigroi nё Shtetet e Bashkuara. Nё mesin e viteve ‘50 filloi punёn pranё seksionit shqip tё Radio-Europa e Lirё dhe nё vitin 1959 filloi punёn nё Shkollёn Ushtarake tё Gjuhёve nё qytetin Bloomington tё shtetit Indiana. Nё Universitetin Indiana mbaroi studimet e larta dhe nё vitin 1967 mbrojti disertacionin e doktoratit (Ph.D) nё fushёn e gjuhёsisё. Nё vitin 1967 u emёrua profesor nё Universitetin Ëestern Kentucky ku qёndroi deri nё vitin 1972. Prej vitit 1974 e deri nё vitin 1978 Bardhyl Pogoni u pranua si profesor i gjuhёs anglishte nё Tripoli tё Libisё dhe prej vitit 1978 e deri nё vitin 1985 drejtoi Institutin e Studimeve Albanologjike nё Napoli tё Italisё. Gjatё karrierёs sё tij universitare Bardhyl Pogoni botoi shkrime tё ndryshme pёr gjuhёn shqipe. Nё vitin 1949 kishte botuar nё Itali poemёn “Fytyrё e Kombit” kushtuar Mithat Frashёrit. Ky ishte Bardhyl Pogoni.

Pseudohistorianët sharlatanë të regjimit të përmbysur deklarojnë se Mithat Frashëri e mbylli me humbje jetën e tij. Jo, mor zotërinj! Ai humbi vetëm një betejë dhe këtë betejë e humbi sepse nuk ishte vrasës prapa krahëve si ju, nuk ishte i prapaskenave të pështira si ju. Ai ishte për një Shqipëri të lirë demokratike si shumica e vendeve të  botës së lirë. Ndoshta me të vërtetë gaboi, por ai nuk donte të derdhte gjak shqiptari si ju. Nuk donte të ngjallte ndjenjën e vllavrasjes midis shqiptarve si ju. Donte bashkimin dhe vëllazërimin e të gjithë kombit në një të vetëm dhe jo si ju që braktisët Kosovën martire për hir të interesave tuaja të pështira.

Le të kthehemi tani në temën e ngritur në fillim të këtij shkrimi:  “Kush  janë  fitimtarët?”

Dy janë idetë që janë ndeshur me njera tjetrën gjatë shekullit të kaluar. E para ideja nacionaliste që mbështetej në ekonominë kapitaliste të tregut të lirë ku individi të kishte të drejtën e fjalës dhe të veprimit, të drejtën e pronës dhe të banimit, të drejtën e shkollimit dhe specializimit,  të drejtën e votës së lirë dhe përfaqësimit. E dyta mbështetej në ekonominë socialiste ku individi pothuajse nuk kishte asnjë të drejtë, ku prona ishte rrëmbyer dhe bërë pronë e shtetit,  ku shkollimet dhe specializimet bëheshin vetëm për persona të zgjedhur nga regjimi,  ku e drejta e votës së lirë mungonte plotësisht.

Përfaqësuesit e idesë së parë  ishin Mithat Frashëri me pasuesit e tij. Ishim ne që u ngritëm kundër diktaturës totalitare, që luftuam dhe dhamë jetët tona  për Liri, për Shqipëri, për Flamurin Kuq e Zi. Ndërsa përfaqësuesit e së dytës ishin diktatori Enver Hoxha dhe pasuesit e tij. Ishit ju, ndjekësit besnikë të tij, që ju zunë duart kallo nga duartrokitjet për të duke i thurrur hymne lavdie dhe kur e patë se ai u përmbys, si rezultat i revoltës popullore, ndërruar fletën dhe u kthyet në socialistë apo demokratë.

Ndaj, në këto ditë, kur në vendin tonë është instaluar sistemi kapitalist i ndërtimit të shoqërisë,  pikërisht ai system për të cilin ne luftuam, fitimtarët e vërtetë të tij jemi ne, nacionalistët shqiptarë, është “Apostulli i shqiptarizmës” Mithat Frashëri dhe dishepujt e tij, sepse pikërisht idetë e tij fituan, ndërsa humbësit jeni ju, mbeturinat e sistemit të përmbysur. Ndoshta. Tani për tani,  keni arritur majat e pushtetit. Ndoshta, tani për tani, keni arritur majat e pasurimit. Por do të vijë dita që e vërteta do të triumfojë mbi vendin tone dhe të gjitha kanë për t’ju dalë nga hundët. Atëherë juve ju prêt vetëm një gje: ndëshkimi i drejtësisë shqiptare. Kjo ditë do të vij.