Të dielën e kaluar një fluturim i Ethiopian Airlines është rrëzuar, duke shkaktuar vdekjen e të gjithë personave në bord. 5 muaj më parë, një xhet indonezian i kompanisë ajrore Lion Air ishte përplasur në afërsi të Xhakartës. Të dy avionët qenë Boeing 737-8 MAX. Të dy incidentët kanë ndodhur menjëherë pas ngritjes.

Avionët Boeing 737 MAX momentalisht mbahen në tokë kudo, përveçse në Shtetet e Bashkuara. Që kjo masë është marrë vetëm tani, është një gjë vërtet e trishtuar. Pas incidentit të parë ishte tashmë e qartë se avioni nuk kishte garancitë e nevojshme për të fluturuar.

Boeing 737 dhe Airbus 320 janë avionë me një korridor të vetëm me rreth 150 vende. Këto dy tipe avionësh janë “kuaj goditës” të kompanive të ndryshme, janë shitur me qindra dhe me një përfitim të mirë. Në vitin 2010, Airbus kishte vendosur që ta ofronte A-320 e tij me një motor të një tipi të ri, të mbiquajtur New Engine Option (NEO), që përdor më pak karburant.

Për t’ju kundërpërgjigjur lëvizjes së Airbus, Boeing i është dashur të bëjë të njëjtën gjë. Edhe 737 do të duhej të kishte motorë të rinj për të siguruar një fluturim më efiçent dhe një rreze operative më të madhe.

Motorët e rinj e 737 MAX janë më të mëdhenj dhe është dashur të pozicionohen në mënyrë pak më të ndryshme karshi versionit të mëparshëm. Kjo i ka ndryshuar karakteristikat fluturuese të avionit, duke i dhënë një tendencë të caktuar ngritjeje.

Kjo karakteristikë e re fluturuese e 737 MAX do të duhej të kërkonte një rikualifikim të pilotëve, për përgjegjësit e marketingut të Boeing u kanë thënë gjithmonë klientëve të tyre se 737 MAX nuk kishte nevojë për një stërvitje të re dhe të plotë.

Në vend të seancave të kushtueshme në simulatorin e fluturimit për t’u mësuar me këtë tip të ri avioni, pilotët e aftësuar me 737 do të duhej të lexonin vetëm dokumentacionin teknik lidhur me ndryshimet midis tipit të vjetër dhe tipit të ri. Për ta bërë gjënë të zbatueshme, inxhinierët e Boeing kanë përdorur një truk të vogël.

Kanë shtuar një “sistem fuqizimi të karakteristikave të manovrës” (MCAS) që e ul hundën e avionit nëse një sensor zbulon një kënd sulmues tepër të lartë (AoA) që mund të çojë në një ngërç. Kjo i ka bërë karakteristikat fluturuese e versionit të ri të 737 të ngjashme me ato të modelit të vjetër. Por inxhinierët kanë bërë një budallallëk.

737 MAX ka dy kompjuterë për kontrollin e fluturimit. Secili është i lidhur vetëm me njërin prej dy sensorëve që lidhin dhe lexojnë këndin e sulmit. Gjatë fluturimit, vetëm një prej dy kompjuterëve ndjek kontrollin MCAS. Nëse lexon një kënd sulmi shumë të lartë, zbret për poshtë stabilizatorin horizontal për rreth 10 sekonda.

Pastaj lë të kalojnë 5 sekonda dhe lexon sërish të dhënat e sensorit. Nëqoftëse ku vazhdon të tregojë një kënd sulmi tepër të lartë, MCAS e urdhëron sërish stabilizatorin që ta ulë hundën e avionit. MCAS është i pavarur nga piloti automatik. Është aktiv edhe gjatë fluturimit manual.

Ka një procedurë për ta çaktivizuar, por që kërkon kohë. Një prej sensorëce të këndit të sulmit në fluturimin indonezian ishte difektoz. Fatkeqësisht, ishte pikërisht ai i lidhur me kompjuterin që menaxhonte MCAS gjatë atij fluturimi. Pak kohë pas ngritjes, sensori kishte sinjalizuar një kënd sulmi tepër të lartë, edhe pse avioni po merrte kuotë në mënyrë të rregullt. MCAS ishte aktivizuar dhe e kishte ulur hundën e avionit.

Pilotët kishin raguar duke çaftësuar autopilotin dhe tërhequr prapa marshin komandues. MCAS ishte aktivizuar sërish, duke e dërguar avionin më tej në pikiatë. Kjo kishte ndodhur 12 herë, përpara se avioni të rrëzohej në det.

Realizimi i një automatizmi të rëndësishëm për sigurinë që varet nga një sensor i vetëm është një projektim jashtëzakonisht skadent. Edhe të kesh një automatizim për kontrollin e fluturimit që mbetet aktiv edhe kur piloti fluturon në mënyrë manuale është një zgjedhje e keqe.

Por gjesti i vërtetë kriminal ka qenë fakti që Boeing e ka mbajtur të fshehtë këtë karakteristikë. As kompanitë ajrore që kanë blerë avionët, as pilotët që i kishin përdorur nuk qenë informuar për MCAS. Nuk dinin për ekzistencën e tij.

Nuk ishin në dijeni të një sistemi automatik që kontrollonte stabilizatorët edhe kur autopiloti ishte çaktivizuar. Nuk kishin as idenë sesi mund të çaktivizohej. 9 ditë pas fluturimi indonezian i Lion Air 610 kishte përfunduar me një incident vdekjeprurës, Federal Aviation Administration (FAA) kishte emetuar një Emergency Airworthiness Directive.

Pilotët që fluturonin në 737 MAX kishin mbetur pa fjalë. APA-ja, sindikata e pilotëve, i kishte dërguar një letër anëtarëve të saj: “Ky është përshkrimi i parë që ju, si pilotë të 737, keni parë ndonjëherë. Nuk është as në manualin fluturues AA 737 Pjesa e 2, as nuk ekziston një përshkrim në Boeing FCOM (Manual Operativ për Ekuipazhin)”, pohon letrën e Komitetit të Sigurisë të sindikatës. “Vetëdija është gjëja themelore për të gjitha problemet e lidhura me sigurinë”.

Avioni i Ethiopian Airlines që është përplasur ka rënë me një profil fluturimi të ngjashëm me atë të avionit indonezian. Ka shumë të ngjarë që MCAS është shkaku i të dy incidentëve. Edhe pse pilotët e avionit etiopian qenë në dijeni të sistemit MCAS, mund të kenë pasur shumë pak kohë për ta çaktivizuar.

Regjistruesit e fluturimit janë rikuperuar dhe do të na tregojnë historinë e plotë. Boeing ka shitur rreth 5000 avionë 737 MAX. Deri më tani janë dorëzuar 340. Pjesa më e madhe e tyre tani mbahen në tokë. Disa familjarë të të vdekurve në fluturimin indonezian po e padisin Boeing. Të tjerë do të pasojnë.

Por Boeing nuk është fajtori i vetëm. FAA-ja certifikon të gjithë avionët e rinj dhe dokumentacionin e tyre. Kam qenë për pak pjesërisht i përfshirë në problemet e certifikimit të Airbus. Është një proces jashtëzakonisht i detajuar, që duhet të ndiqet fjalë për fjalë.

Për të certifikuar një avion modern impenjohen me kohë të plotë qindra njerëz. Çdo vidë e vockël, por edhe detajet më të vogla e projektimit të hardware e të software duhet të dokumentohen e certifikohen. Si apo pse FAA-ja ia ka dhënë autorizimin e fluturimit 737 MAX me MCAS e projektuar keq? Si ka mundur FAA-ja të lejojë që MCAS të përjashtohej nga dokumentacioni zyrtar? Cilat qenë masat e marra pasi fluturimi indonezian ishte rrëzuar në det?

Deri më tani, FAA-ja ka qenë një agjenci certifikimi shumë e kuotuar. Vende të ndryshme kanë ndjekur vendimet e saj dhe i kanë pranuar certifikimet e lëshuara prej saj. Fakti që pjesa më e madhe e vendeve po i mban në tokë avionët 737 MAX, ndërkohë që fluturojnë akoma në Shtetet e Bashkuara, është një sinjal se ky vlerësim po ndryshon.

Certifkimet e FAA-së për avionët e Boeing tani vihen në dyshim. Sot kuotimet në bursë e aksioneve Boeing kanë rënë me 7.5%. Dyshoj se kjo rënie është tejet emblematike për problemet aktuale të përgjegjësisë të kompanisë. Tani çdo kompani ajrore që është detyruar të mbajë në tokë avionët e saj do të kërkojë dëmshpërblim.

Më shumë se 330 persona kanë vdekur dhe familjet e tyre meritojnë dëmshpërblim. Porositë për avionët 737 MAX do të anullohen sepse pasagjerët do ta shmangin këtë lloj avioni. Boeing do ta zgjidhë problemin e MCAS duke përdorur më shumë sensorë ose duke modifikuar gjithsesi procedurat.

Por problemi më i madh për industrinë aeronautike e Shteteve të Bashkuara mund të jetë dëmi i shkaktuar reputacionit të FAA-së. Nëqoftëse kjo e fundit është parë ndërkombëtarisht si një agjenci detyra e së cilës është ajo e favorizimit të kompanive ajrore amerikane, nuk do të jetë më e besueshme dhe sektori do ta ndjejë pasojën.

Do të duhet të menaxhojë proceset e ardhshme të certifikimit nëpërmjet një xhungle agjencishë të huaja. Kongresit do t’i duhet të merret me problemin e FAA-së dhe të investigojë për pse-në e dështimit të saj.
(nga Moon of Alabama)
Përgatiti
ARMIN TIRANA

Është një nga ngjarjet më misterioze që kanë shënjuar fatin e një sportsiti. Madje një kampioni të paduskutueshëm siç ishte peshëngritësi Aleksandër Kondo. Një emër i madh dhe i paharruar i sportit, jo vetëm për familjen por edhe ata që e njohën siç edhe për ata që dëgjuan për të.

Në vitin e largët 1985, 5 vite para shembjes së komunizmit, ai u arratis në ish- Jugosllavi, për të vazhduar më pas në SHBA. Pikërisht në këtë vend, duket se fshihet e verteta për fatin e Aleksandër Kondos, i cili në rrethana misterioze ndërroi jetë dy vite pasi ishte larguar nga Shqipëria.

U aksidentua apo e vranë në Nju Jork? Vdekja e legjendës se peshëngritjes shqiptare, Aleksandër Kondo, vijon të jetë e mbuluar me mister, edhe sot pas më shumë se 3 dekadash. Në vitin 1985, ai shfrytëzoi kampionatin Europian të peshëngritjes në Poloni për t’u arratisur në ish-Jugosllavi, e më pas në Amerikë.

Por, ndërsa familjarët përpiqen që të gjejnë të vërtetën, Top Channel zbulon për herë të parë dhe ekskluzivisht dosjen e përndjekjes së tij nga Sigurimi i shtetit, para dhe pas arratisjes së bujshme.

Gazetari Endi Tufa ka siguruar dosjen me mbi 100 faqe nga informatorë të ndryshëm, brenda dhe jashtë vendit. Ajo është cilësuar si dosje e kategorisë më të lartë të shërbimit sekret, e klasifikuar si “2A”.

Në emisionin “Exclusive” në Top Channel, mbrëmjen e kësaj të diele patët mundësinë të mësoni anën e panjohur sesi spiunohej Aleksandër Kondo.

“Në qytetin e Titogradit, nga verifikimet e bisedat e bëra deri tani, në përgjithësi në ambiente, lokale tregtie, hotele dhe në stacionin hekurudhor të trenit për mallrat, del se ngjarja e ndodhur nuk është mësuar nga qytetarë dhe punëtorë jugosllavë. Më datën 2.6.1985 spedicioneri i “Jugospetit” në stacionin e trenit të mallrave, midis të tjerave tha: “Më datë 1.6.1985, vëllai im (oficer i UDB-së me punë në Titograd) më tregoi se ditë më parë në Titograd janë zhdukur dy sportistët shqiptarë që vinin nga Polonia.

Ekzistojnë rrethana të tilla që Aleksandër Kondo dhe Xhelal Sukniqi të jenë larguar nga grupi, duke realizuar kështu arratisjen e tyre gjatë kthimit për në Atdhe”.

Regjimi komunist e pati konsideruar sportin dhe edukimin fizik të shqiptarëve si një nga shtyllat, ku duhet të mbështeste fort ideologjinë dhe pushtetin e tij. Sportistët, duke qenë se kishin mundësinë për të udhëtuar jashtë vendit, ishin pikërisht ndër figurat më të ndjekura për kontrolle nga Sigurimi, policia sekrete komuniste e regjimit të Enver Hoxhës.

Shumë prej tyre thurnin plane arratisje prej vendit ku jetonin. Pothuaj të gjithë, pa përjashtim, e ëndërronin, por pak prej tyre ia dilnin. Një ndër ata të paktët ishte edhe Aleksandër Kondo, djaloshi nga Tirana i rritur në një familje ushtarakësh. Ai e kishte të qartë fatin e tij.

Shumë shpejt Aleksandri kuptoi që regjimi i kohës nuk kishte asgjë të mirë, si për njerëzit e thjeshtë, ashtu edhe për sportistët e nivelit të tij, që as me trajtime ushqimore nuk përballoheshin. Por ç’thuhet nga informatorët në dokument për mënyrën e arratisjes?

“Aleksandër Kondo dhe Xhelal Sukniqi, ditën e arratisjes kanë shkuar me një taksi të Tirogradit në Berane të Ivangradit, ku njëri prej tyre ka njerëzit e tij. Meqenëse nuk kanë pasur parà për të paguar, taksisti i ka dorëzuar në UDB-në e Ivangradit. Tani të dy sportistët ndodhen në Beograd në hotel ‘1000 Ruzha’ dhe presin të shkojnë diku në Perëndim”.

Ky ishte vetëm fillimi i vuajtjeve për shefin e Shtabit të Gardës së Republikës, Vangjel Kondon. Ngjarja kishte pasoja që ai, më mirë se kushdo tjetër i dinte, thjesht priste momentin.

Aleksandër Kondo ishte subjekt përgjimi dhe vëzhgimi nga Sigurimi i shtetit që nga viti 1981, disa vite përpara arratisjes, megjithatë kjo nuk e pengoi që të fillonte punë në Policinë e Shtetit në vitin 1982. Por në një nga udhëtimet e tij jashtë, në Kampionatin Ballkanik në Rumani, solli dyshime të mëdha për shfaqet jokorrekte të kohës. Në raport thuhet se Aleksandri u tregonte shokëve dhe kolegëve të tij se kishte blerë disa veshje atje, duke theksuar se pavarësisht se nuk i kishin dalë paratë, ai i kishte plotësuar shjpenzimet me 200 lei nga një sportist bullgar dhe nga një përkthyes shqiptar.

I pyetur për këtë çështje, peshëngritësi tjetër, shok i Aleksandër Kondos, Mirjan Hakani deklaron:
“Dietën e kishim të vogël për të marrë aq shumë gjëra dhe sesi i ka marrë Aleksandri nuk di gjë, por di vetëm një gjë, që shokët e Ambasadës na porositën të mos shoqëroheshim me përkthyesin, i cili e kishte emrin Ilia dhe s’ma merr mendja që Ilia t’i ketë dhënë parà atij”.

Intervista e SHIK-ut
Më datë 6.6.1985 së bashku me Ili Robjan, shkuam në orën 10:00, në zyrën e Komisariatit të Lartë të OKB për refugjatët ku u pritëm nga Zhivojin Bulat, shef i kësaj zyre, Slivije Kranjovic zëvendësshef, si tha vetë sepse nuk dha kartëvizitë. Të dy me shtetësi jugosllave.

Bajram Haliti sic u prezantua, politolog i diplomuar, përkthyes dhe një grua punonjëse teknike jugosllave. Porsa filluam të këmbenim kartëvizitat me ta unë po i thoja shefit të zyrës për të biseduar me të, ata sollën qytetarët Aleksandër Kondo dhe Xhelal Sukniqi.

“Më falni, nuk ua jap dorën kot që u çuat në këmbë. Bile keni bërë gabim që keni ardhur këtu, sepse ne kemi ikur vetë dhe nuk na ka rrëmbyer njeri, siç doni ta paraqitni ju. Të ishte për neve nuk do të kishim ardhur, por çfarë t’u bëjmë këtyre që na thirrën”.
Ne i thamë uluni, ne e ndiejmë shqetësimin dhe nervozizmin tuaj, por na thoni si ju ndodhi, sepse është shqetësuar e gjithë familja, shoqëria, shteti ynë, gjithë kolektivi juaj i sportistëve, të cilët ju presin në gjirin e vet për të vazhduar jetën normale. Në këtë kohë Aleksandri tha “Nuk dua të bisedoj fare me juve. Nuk kemi punë me këta”.

Ne i ftuam me gjakftohtësi që të uleshin duke i vënë në dukje gjendjen jo të mirë shpirtërore, të cilën ne e kuptojmë shumë mirë dhe ajo nuk duhet të bëhet shkak për një sjellje të tillë. Pavarësisht nga rrethanat që u ka ndodhur dhe si ju ka ndodhur, do të ishte mirë që të na tregonit atë që ngjau me ju. Hë more Xhelal si ju ndodhi. Aty ndërhyri sërish Aleksandri, i cili tha lërë se u përgjigjem unë këyre:

“Nëse doni të dini, unë jam djali i shefit të Shtabit të Gardës dhe për shkakun tim se mora dy revista në Spanjë, atë e ulën nga përgjegjësia. Megjithatë njerëzit e dinë se ne jetojmë mirë. Por ju duhet të dini se ne, për javë të tëra nuk kemi pasur bukë në shtëpi. Merreni me mënd si jetojnë të tjerët. Ju flisni kështu se jetoni jashtë dhe i keni ca plaçka. Nuk e din si jeton populli në Shqipëri, të cilin e ka çuar regjimi i Enver Hoxhës në këtë gjendje. Unë e realizova qëllimin tim. Do të iki në fund të botës dhe do të jem kundërshtar deri në fund i atij vendi”.

Aleksandri më pas tha se unë dhe shoku im nuk do të përgjigjen e nuk do të japin asnjë hollësi.
“Ne e dimë se çfarë na gjen po të kthehemim, por edhe po të jetë kështu si thoni ju, ne nuk e duam atë jetë. A e di ti që unë nuk përgjigjem fare dhe do më lësh rehat tani, apo të veproj ndryshe e të të qëlloj me filxhan”.

Ne i thamë se në këtë gjendje që jeni edhe këtë gjë mund ta bëni dhe ne nuk do të kundërpërgjigjemi, sepse e kuptojmë gjendjen tuaj, pavarësisht se jem këtu si përfaqësues shteti. Ne nuk jemi marrë me persona të tjerë, e jo më me ju që nuk ju bëjmë fajtor. Këtu ndërhyri shefi i zyrës i cili thotë “Këtu jam unë dhe për mua ligj është fjala juaj”, tha ai duke ju drejtuar shtetasve tanë dhe duke ja përsëritur disa herë këtë fjali.

Më pas na u kthye neve: “Ju e shikoni se këta nuk duan të bisedojnë me ju. Një njeri i ndërgjegjshëm për aktin që kryen, nuk ka pse të mos thotë ndodhinë si ka rrjedhur, ju e kuptoni fare mirë këtë”. Më pas shefi i zënë ngushtë shtoi se “ne jemi organ humanitar i OKB-së”.

Mbërritja në Amerikë është një nga diskutimet më të mëdha që edhe vet informatorët e Sigurimit të Shtetit hasin në kontradikta të shumta. Gjithsesi, fillimi i vitit ’86 sjell edhe sinjalet e para të Aleksandër Kondos në Shtetet e Bashkuara. Tentativat e tij për të komunikuar me familjarët dhe miqtë nga Shqipëria rezultuan nul, Sigurimi i shtetit filtronte çdo gjë.

“Më datë 10.3.1986 i arratisuri Aleksandër Kondo dërgon një kartolinë me monumentin e “Lirisë” në SHBA, të cilën e ndalëm dhe është informuar udhëheqja e Ministrisë, ku është dhënë urdhër nga shoku Ministër që lidhjet e këtij të arratisuri të verifikohen shpejt dhe me kujdes”.

Burimet të ndryshme në Amerikë hedhin hije dyshimi për kohën e gjatë të qëndrimit të Aleksandër Kondos dhe Xhelal Sukniqit në Jugosllavi. Në një nga informacionet që vinte nga Nju Jorku, informatori thekson:

“Të dy kanë nënshkruar deklaratë bashkëpunimi me UDB-në. Në kohën që janë nisur për këtu ku jemi ne, ata janë porositur që të paraqiten në Konsullatën Jugosllave. Në prani të 7 personave Aleksandri ka thënë se ai vetë ka qenë dy herë në konsulltatën jugosllave dhe prej tyre në të dyja rastet ka marrë të holla”.

Në raportin e datës 2.4.1986, vet informatori thekson bashkëpunimin si dëshmitar të Kondos dhe Sukniqit me UDB për dy vëllezërit e arratisur nga Tropoja. Njëri prej të cilëve ndodhet në burg, ndërsa tjetri ende jo. Ata u akuzuan nga jugosllavët se janë dërguar nga Sigurimi i shtetit shqiptar për eliminimin e Aleksandër Kondos dhe Xhelal Sukniqit.

“Sipas tij (Aleksandër Kondos) për 7-8 vite do të ndryshojë sistemi në Shqipëri, sepse në pushtet do të vijnë të rinj liberalë. Këtë gjë mund ta bënte edhe udhëheqësi i ri (Ramiz Alia), por nuk e la gruaja e udhëheqësit që vdiq (Nexhmija) e cila ka të gjithë pushtetin në dorë. Por më të këqinj janë ata të Sigurimit, që nuk lenë njeri pa kontrolluar. Ka dëshirë të stabilizohet këtu dhe të gjejë punë në ndërtim, pasi është i fortë fizikisht dhe mund të fitojë parà. I vjen keq që humbi sportin. Kondo është shumë i shqetësuar për jetesën e vështirë këtu, por nuk shpreh asnjë pendesë për arratisjen. I vjen keq për familjen që i bëri dëm, por kjo punë mbaroi tani”.

Megjithatë, në raportet e shumta të informatorëve të ndryshëm të Sigurimit të shtetit theksohet gjithnjë e më tepër pakënaqësia e gjendjes së Aleksandër Kondos, i cili ishte vendosur të jetonte në Harlem të Nju Jorkut dhe punonte si roje në një lokal seksi, gjë që i sillte pak të ardhura.

Ndërkohë që veprimet e tij dhe shprehjet hapur kundër regjimit gjithnjë e më tepër po rrisnin presionin e Sigurimit. Në një plan të ri të masave në fund të vitit 1986, për 6-mujorin e vitit pasardhës 1987, vit ku edhe peshëngritësi shqiptar humbi jetën, u hartua një plan i ri agresiv masash. Mes të tjerave detyrat ishin të qarta:

“Sipas burimit ‘6402’, Fuat Myftia e Rasim Sina, janë shprehur se Aleksandër Kondo nuk ka pranuar të flasë për radion e Legalitetit, nga frika se mos u ndodh gjë njerëzve që ka këtu. Të shfrytëzohet kjo me qëllim, që nëpërmjet lidhjeve familjare, që Aleksandër Kondo ka këtu, pasi të studiohen, të shikohet mundësia e bërjes një letër presioni prej tyre.

Të studiohen kushtet dhe mundësitë, për të shfrytëzuar ndonjë rast të përshtatshëm që ti bëhet një telefonatë anonime për ta frikësuar. Nisur nga të dhënat që bëjnë fjalë për shprehje pakënaqësie nga ana e A. Kondos dhe Xhelal Sukniqit për gjendjen e keqe të jetesës dhe papunësinë, duhet të shfrytëzohet. Agjentura jonë që ka lidhje kontakti me këta të arratisur, të punojë për t’i shtuar dhe thelluar këto pakënaqësi. Mbi këtë bazë, duke shfrytëzuar të dhëna të tjera mbi veset negative dhe pikat e dobëta që dimë për ta, të përpunohet një letër anonime”.

Në raportin e datës 4 prill të viti 1987 thuhet se Aleksandër Kondo është aksidentuar nga një person anonim në datën 20 mars, duke i shpëtuar mrekullisht vdekjes. Sipas vet peshëngritësit shqiptar, siç raporton punonjësi i Sigurimit të shtetit me kodin ‘6110’, aksidenti ishte i rëndë, theu tre brinjë dhe pati një frakturë në qafë, por në spital qëndroi vetëm 3 ditë.

“Ai shprehu për herë të parë dyshimet se dikush po kërkonte ta vriste. Në autostradë një person i paidentifikuar ndaloi makinën përpara tij dhe më pas i dha me shpejtësi, por duke qenë se ka rënë pa ndjenja në tokë nuk ka mundur të japë informacione sesi ka qenë ky person”.

Rreth një muaj më pas, më 2 maj të vitit 1987, Aleksandër Kondo humb jetën. Buletinët informativë në Shtetet e Bashkuara njoftojnë që në moshën 27-vjeçare, peshëngritësi shqiptar humbi jetën në një aksident automobilistik.

Në raportin e datës 15 maj të vitit 1987 shkruhet se kanë qenë dy persona, të cilët e kanë marrë, lëvizur nga padija Aleksandrin, duke e nxjerrë nga makina dhe duke e transportuar në një spital shumë larg, duke i shkaktuar kështu hemorragjinë që i solli humbjen e jetës.