Që nga viti 2016, një çift shqiptar dhe tre fëmijët e tyre jetojnë në Brive të Francës. Por ndaj tyre autoritetet kanë paraqitur një urdhër për dëbim. Ndërsa nga ana tjetër shumë shoqata dhe organizata në mbrojtje të të drejtave të njeriut u kanë dalë në mbështetje.
Në fund të vitit 2015, Sabah dhe Vilma Muhja dhe tre fëmijët e tyre u larguan nga Shqipëria, duke lënë shtëpitë dhe familjet e tyre, jo për arsye ekonomike, por për arsye sigurie.
“Ne jemi në rrezik në Shqipëri: familja jonë është e kërcënuar me vdekje nga njerëz të rrezikshëm”, thotë çifti. Bashkëshortët shqiptarë kanë marrë së fundmi një kërkesë për të lënë territorin francez nga (OQFT).
“Në fillim ne u përballëm me vështirësi, por gjatë muajve u integruam dhe u ndjemë të sigurt”, ka thënë më tej çifti, raporton La montagne.
Tre fëmijë në shkollë
Çifti kishte shkuar në Francë që në vitin 2015 dhe kishin qëndruar tek të afërmit e tyre në Brittany . Më pas ata kishin marrë mbështetja nga Qendra e Pritjes për Azilkërkuesit (CADA) në Brive. Pas qëndrimit për ca kohë në kamp, familja Muhja ishte dërguar në një apartament.
Fëmijët, të moshës 6, 10 dhe 12 vjeç, shkonin në shkollën Thérése-Simonet dhe Kolegjin Rollinat. Ndërsa prindërit filluan të mësonin të flisnin frëngjisht në Qendrën Raoul-Dautry dhe në Klubin Courteline.
Një premtim për punësim
Duke pasur statusin e azilkërkuesi çifti nuk kishte të drejtë të punonte. Por nga ndihma sociale që u jepte shteti ata kishin qenë në gjendje të kursenin dhe të blinin një makinë. Shteti i jepte familjes rreth 600 euro.
Vilma, e cila punonte si përkthyese vullnetare për shoqata, ka dhënë edhe provimin Delf B2. Ndërsa Sabahu, i cili ka punuar si shofer kamioni në Shqipëri, mori një premtim për t’u punësuar me kontratë të përhershme si murator.

Ish-Kryeministri Berisha ka publikuar videon dhe mesazhin e dërguar nga një qytetar nga Shkodra, i cili shkruan se, policët kanë goditr në mes të rrugës një qytetarpa asnjë shkak.
Postimi i ish-Kryeministrit Berisha në Facebook
Dhune e narkopoliceve ndaj qytetarit ne mes te rruges pa asnje shkak ne Shkoder!
Lexoni mesazhin dhe shikoni videon e qytetarit dixhital. sb
“Mirmrama zoti Berisha. Jam nje qytetar shkodran, me rastisi sot pasdite te shikoja kte skenen, pa asnji shkak e goditen dhe e masakruan nji qytetar, per me shum shikoni videon. Te uroj shendet”.

Trafikimi i qenieve njerëzore është një ndër fenomenet më negative që ka shoqëruar tranzicionin e gjatë në Shqipëri pas vitit ‘90. Siç njofton gazetarja Mimoza Picari në këtë material të përgatitur për Zërin e Amerikës, numri i grave dhe vajzave të trafikuara dhe të identifikuara nga strukturat përgjegjëse është rreth 100 në vit, ndërsa numri real brenda dhe jashtë vendit nuk mund të përcaktohet për aq kohë sa ato mbeten të pa raportuara.
Drejtues të organizatave joqeveritare vërejnë me shqetësim uljen e numrit të identifikimeve, uljen e moshës së vajzave të trafikuara nën 18 vjeç, si dhe rritjen e trafikimit të brendshëm. Qeveria shqiptare, e cila ka krijuar dhe një organizëm të gjerë me shumë aktorë, që drejtohet nga Koordinatori Kombëtar për çështjet e trafikimit, i është përgjigjur kritikave në vijimësi, me një plan veprimi të hartuar së fundi. Zyrtarët shmangin akuzat se ka rënë vëmendja ndaj trafikimit për shkak të përqendrimit të energjive të qeverisë në luftën ndaj drogës, duke argumentuar se grupet kriminale që janë goditur kanë pasur ndër aktivitetet e tyre përveç drogës edhe trafikimin.
Trafikimi i qenieve njerëzore vazhdon të jetë një ndër fenomenet më shqetësuese për shoqërinë shqiptare për më shumë se dy dekada. Ai është pranuar me vështirësi nga zyrtarët qeveritarë pas vitit 1997, të cilët kanë tentuar ta konsiderojnë si emigracion të paligjshëm. Trafikimi i grave dhe vajzave për shfrytëzim prostitucioni ka prekur mjaft familje shqiptare. Një dëshmi tronditëse, sjell një grua në qendrën Vatra në Vlorë.

Denoncuesja: “Më tha do të çoj te një çift, te një shoku im si fillim. Pastaj do të vij të të marr pas një muaji prapë. Ky çifti faktikisht trafikonte vajza. I merrnin, i transportonin, i çonin në Itali, u bënin pasaporta false. Më thoshin që duhej të shkoja me të tjerë. Dilja natën veja nëpër hotele. Dhe e bëja sepse ndryshe më rrihte. Nuk duronte fare fare, asnjë pyetje. Dhe këtë gjë e kuptova por nuk e ndryshoja dot”.
Qendra Vatra që prej vitit 2001 kur shndërrua në strehimore, ka trajtuar mbi 1 mijë e 600 gra dhe vajza, si kjo grua, që i kanë shpëtuar trafikantëve. Pas saj janë krijuar dhe tre të tjera, mes tyre dhe ajo shtetërore në periferi të Tiranës që ka afruar shërbime për mbi 600 gra dhe vajza viktima të trafikut. Shërbimet që ofrojnë ato janë thuajse të njëjta.
E gjithë veprimtaria antitrafik ndiqet nga koordinatori kombëtar për çështjet e luftës kundër trafikimit të qenieve njerëzore. Toneve kritike të raportit të Departamentit të Shtetit, por jo vetëm, që nënvizoi në qershor të këtij viti se Shqipëria nuk plotëson standardet minimale në luftën kundër trafikimit të qenieve njerëzore, qeveria shqiptare i është përgjigjur së fundi me hartimin e planit kombëtar të veprimit 2018 – 2020 për trafikimin.
Një pjesë të rëndësishme të luftës kundër trafikimit zë ndërgjegjësimi dhe koordinatorja kombëtare e antitrafikut thotë se këtij qëllimi i shërbejnë dhe kurikulat në gjimnaze për të njohur fenomenin.

Në 9 muajt e parë të këtij viti regjistrohen 20 viktima më pak të trafikut të qenieve njerëzore, të identifikuara, se në të njëjtën periudhë të vitit të kaluar. Zyrtaret e qeverisë e lexojnë si sukses por drejtuesit e organizatave joqeveritare mendojnë se kjo lidhet me rënien e numrit të identifikimeve dhe jo zbutjen e fenomenit të trafikimit.
Brikena Puka, Drejtore ekzekutive e Qendrës Vatra në Vlorë pohon se “Në mënyrë të veçantë në vitin 2018 identifikimi i viktimave të trafikut të qenieve njerëzore ka rënë, nga të gjitha institucionet në përgjithësi”.
Në nivel kombëtar numri i viktimave të mundshme të trafikimit të identifikuara është rreth 100 në vit. Ndërkohë numri real i grave dhe vajzave të trafikuara brenda dhe jashtë vendit mbetet i panjohur për aq kohë sa ato janë të paidentifikuara.
Marjana Meshi Drejtore e qendrës “Të ndryshëm dhe të barabartë”, thotë se identifikimi është shumë i vështirë. Duke qenë se është një veprimtari e fshehtë kriminale, sqaron ajo, viktimat janë nën kontrollin e trafikantëve.
Një prej viktimave të trafikut që dëshmoi në qendrën Vatra rrëfen kërcënimin që merrte nga trafikantët nëse ajo do të denonconte.

Denoncuesja: “Nëse ti bën si të themi ne, nuk të kapin dot. Nëse ti tenton të ikësh je e vdekur. Ti dhe fëmija yt. Më shumë i thosha vetes time të bëja durim. Të bëja durim se do ta gjeja mundësinë. Isha e sigurt se do ta gjeja një mundësi. Me guximin që i dhashe vetes time ja arrita në fund. Vajta në polici dhe bëra denoncimin.”
E megjithatë drejtuesit e organizatave joqeveritare e lidhin numrin e ulët të identifikimeve edhe me përqendrimin e vëmendjes së qeverisë në luftën kundër drogës, sipas tyre, duke lënë mënjanë luftën ndaj trafikimit të qenieve njerëzore.
Akuzat për trafik droge dhe trafikim të qenieve njerëzore prekën vitet e fundit edhe disa të zgjedhur në parlament dhe pushtetin vendor. Procesi i dekriminalizimit të zyrtarëve të lartë i ndaloi ata të vazhdojnë të ushtrojnë funksionet për të cilat ishin zgjedhur.
Një problem tejet shqetësues, në fenomenin e trafikimit të grave dhe vajzave lidhet me moshën e vajzave të trafikuara.
Brikena Puka drejtuese e qendrës “Vatra” thotë se rreth 50% e tyre janë minorene, nën moshën 18 vjeç. Ose edhe kur kanë qenë mbi këtë moshë në momentin e identifikimit, sqaron ajo, është konstatuar më pas, se kur kanë nisur të shfrytëzohen kanë qenë nën 18 vjeç.

Organizata “Tjetër Vizion” që ofron shërbime për fëmijët e trafikuar, nënvizon me shqetësim rritjen e trafikimit të brendshëm.
Arjan Çala Drjtues i qendrës bën me dije se po zhvillohet trafikimi i brendshëm, që do të thotë se trafikimi si fenomen po gjen terren edhe në Shqipëri, jo vetëm jashtë saj- sqaron ai. “Gjysma e fëmijëve trafikhen brenda territorit të Shqipërisë për shfrytëzim, punë të detyruar, abuzime seksuale etj”, thekson zoti Çala.
Të katër strehimoret e trafikut të qënieve njerëzore, kanë krijuar një koalicion dhe veçojnë bashkëpunimin e mirë me strukturat e policisë. Tre strehimoret private, vlerësojnë financimin në pjesën më të madhe nga shteti që pas vitit 2015, por thonë se kjo mbështetje duhet të rritet. Koalicioni vëren se riintegrimi i viktimave vështirësohet edhe nga paragjykimi i shoqërisë. Atyre ju sigurohet punë, banesë dhe gjatë qëndrimit në qendër ju jepet mundësia e kualifikimeve profesionale.
Denoncuesja: “Dua një jetë normale si gjithë të tjerët. Të kem një shtëpi timen, një punë të përditshme dhe fëmija të më shkojë në shkollë”.
Lufta ndaj trafikimit të qenieve njerëzore është një betejë e vështirë, thonë protagonistë të shoqërisë civile, që, sipas tyre, mund të fitohet nëse nuk lejohet që krimi të jetë më i organizuar se shteti.