Ishte pra samiti më i shkurtër i të gjitha kohërave. U zhvilluan takime, pati një darkë të përbashkët dhe pastaj secili shkoi në punë të vet. Në këto orë gati nuk ndodhi asgjë. Kryeministrja britanike, Theresa May nuk paraqiti asgjë të re, sepse ajo është personi i fundit që e ka një zgjidhje në xhep për këtë situatë të koklavitur. Megjithëse topi thuhet se është në anën e britanikëve, sepse europianët në javët e fundit e kanë zbutur pozicionin e tyre për një kufi të fortë në ishull aq sa nuk mund të njihet më.
Drama është pjesë e lojës
Në fakt koreografia e negociatave të tilla ndërkombëtare dihet. Në fillim shënohet progres dhe partnerët paraqiten të gatshëm për lëshime. Pastaj bëhet fjalë për detaje dhe palët kapen me njëra-tjetrën. Pas kësaj vjen faza e përdorimit të parimeve, dhe në fund zjarri nën kazan duket se nxeh kaq shumë saqë palët të detyrohen që në minutën e fundit të arrijnë një ujdi. BE ka shumë përvoja me një gjë të tillë.
Në samitin e Brukselit të mërkurën u prezantua një menaxhim i pritshmërive. Kaq shumë shpresë, vendosmëri, dhe vullnet për ujdi ka pasur rrallë. Sikur po vepronte një magjistar Voodoo. Madje edhe presidenti francez, Emmanuel Macron që njihet si i ashpër kundrejt britanikëve, mendonte se suksesi ishte shumë pranë.

Në Britaninë e Madhe arsyeja është vënë në gjumë
Ndërkohë kundërshtarët e një ujdie të mirë për Brexit po kërcejnë nga tryeza në tryeza në Britaninë e Madhe. Përfaqësuesit e vijës së ashpër duan të dalin brenda natës nga BE, pa asnjë detyrim, pa asnjë pagesë përfundimtare. Ata mezi presin të lirohen nga prangat e aleancës së urryer. Ndërsa përfaqësuesit më të moderuar janë të zhgënjyer nga sukseset e negociatave të Theresa Mayt. Miqtë e Europës duan ta ndalin karrocën që po merr të tatëpjetën dhe kërkojnë një referendum të dytë. Unionistët irlandezoveriorë betohen, se ata do të bllokojnë gjithçka, skocezët kërcënojnë me dorëheqje, opozita do zgjedhje të reja, dhe mundësia e Theresa Mayt për të lëvizur në ndonjë krah është 0-centimetër.
Shansi i vetëm i europianëve në këtë kaos është të kufizojnë sa të munden këmbënguljen e paarsyeshme në parime. Nëse partia unioniste, DUP partia që i siguron shumicën Theresa Mayt në parlament vë në lojë parimet e shenjta të unionit Britani e Madhe, atëherë ka për të dështuar çdo lloj zgjidhje. Ose May do t’ia dalë t’i zbusë pozicionet e tyre, ose duhet përdorur më shumë presion.
Fundi çlirues është shumë larg
“Me qetësi dhe durim” – tha kryenegociatori i BE-së, Michel Barnier në fund të samitit – kështu do t’i vazhdojë ai negociatat. Europianët vërtet duhet të vazhdojnë kështu pa ndryshuar qëndrim me britanikët, derisa paniku në rritje të detyrojë palën tjetër të marrë kthesën. Kjo mund të ndodhë në dhjetor. BE duhet të shfrytëzojë deri në fund hapësirën e saj të veprimit në çështjen e Irlandës së Veriut. Edhe për atë që në fund të mos duhet ta pyesë veten, nëse i shfrytëzoi të gjitha hapësirat e mundshme.
Megjithatë nuk dihet nëse strategjithë e njohura do të funksionojnë deri në fund. Kryeministrja britanike, Theresa May është e dobët në pozicionin e saj në vend dhe mund të bëhet viktimë në partinë e saj. Gjendja politike në Londër është e paparashikueshme dhe e paqartë, dhe është tërësisht e pasigurtë nëse mund të ketë një mazhorancë në parlament për marrëveshjen finale. Arma më e fortë e europianëve në këtë rast është uniteti i fortë brenda tyre. Krerët e qeverive e njohin ligjin e Murphy-t -në fund – si në përralla të gjithë janë të lumtur.

Ka gati një gjysmë viti që Katarina Barley është ministrja gjermane e Drejtësisë. Politikanja me dy pasaporta tani synon Brukselin, si kandidatja kryesore e Partisë Socialdemokrate për zgjedhjet europiane 2019.

Një njeri mund ta portertizosh në forma të ndryshme. Formalisht përmes biografisë. Politikanja socialdemokrate Katarina Barley lindi në 19 nëntor 1968 si vajza e një gjermaneje dhe një anglezi, i cili ka punuar madje redaktor për Deutsche Wellen. Ajo studioi shkenca juridike në Marburg, Paris dhe Mynster. Juristja me doktoraturë ka punuar si avokate në Hamburg, si punonjëse shkencore në Gjykatën Kushtetuese dhe si gjykatëse.
Katarina Barley është e martuar dhe ka dy fëmijë. Në vitin 2008 ajo u zgjodh referente në Ministrinë e Drejtësisë në Mainc. Ajo ka punuar atje derisa në vitin 2013 u zgjodh deputete në Bundestag. Në vitin 2015 ajo u zgjodh Sekretare e Përgjithshme e partisë, në qershor 2017 ajo mori postin e Ministrisë së Familjes nga Manuela Schwesig.
Kaq e preferuar saqë krijohet edhe një klub fansash
Pas zgjedhjeve ë Bundestagut, ajo mori madje edhe postin e ministres së Familjes si ministre në detyrë, për të zëvendësuar kolegen e partisë, Andrea Nahles, që kaloi në postin e kryetares së partisë. Me fillimin e punës të qeverisë së re gjermane, 49 vjeçarja mori postin e ministres së Drejtësisë.
Kush do të dijë më shumë për Katarina Barley-n, më shumë për personin pas politikanes, mjafton të hedhë një sy në Twitter. Nën hashtagun #stilllovingkatarina, fansat e saj shkruan pa fund në twitter, me qëllim që idoli i tyre të vazhdonte karrierën politike.
Katarina Barley gëzohet për simpatinë që gëzon. Ajo konsiderohet si e natyrshme, e zgjuar, e hapur dhe miqësore. Me këtë simpati ajo rrëmbeu edhe zemrën e SPD-së, ku ajo shihet si një politikane e majtë e moderuar. Për postin e Sekretares së Përgjithshme kjo nuk mjaftonte. Shumë pak sulmuese, shumë pak aftësi për të çuar gjërat në fund, këto ishin kritikat që u dëgjuan, kur kandidati i SPD-së për kancelar, Martin Schulz pas një startimi të fuqishëm filloi rënien. Vërtet Katarina Barley nuk është një grua që ngre zërin, por ajo është e përkushtuar dhe këmbëngulëse.

Ajo di të pozicionohet
Ministrja e Drejtësisë, Katarina Barley nuk e ka të vështirë të pozicionohet. Ajo nuk i trembet as përballjes. Me Facebook-un Barley u grind për më shumë transparencë të rrjetit social. Në koalicionin me bazë të gjerë, ajo doli kundër nocionit të përdorur nga partneri i koalicionit, CSU, „azil-turizëm” që nënkuptonte ardhjen e refugjatëve. Po ashtu ajo doli kundër mbrojtjes së ashpër që unioni i bëri ndalimit të pllakateve për abortet. Si ministre e Familjes, Barley kritikoi një „kulturë të heshtjes” në biznesin gjerman të filmit, por kërkoi edhe „zbardhjen e plotë” të rastit të regjisorit Dieter Wedel, që u akuzua për përdhunime e dhunë seksuale.
Katarina Barley nuk e ka fshehur se është e hapur për shumë detyra. Ajo është „arma universale” e SPD-së, tha ajo, kur bëhej fjalë për postet ministrore në koalicionin e madh. Por ajo është përpjekur gjithmonë të pozicionohet tematikisht. Në faqen e saj të internetit gjenden temat sociale, ato të familjes, pensionet, shëndetësia, demografia, Europa, energjia dhe transporti.
Europa është po ashtu një temë që i intereson Katarina Barleyt edhe për shkak të sfondit të saj familjar. Megjithëse ajo nuk ka jetuar asnjëherë në Angli, Barley e sheh veten si gjermane dhe angleze, por në radhë të parë si europiane. Fjalimin e saj të parë në Bundestag në vitin 2013 ajo e mbajti mbi Europën.
Katarina Barley jeton në Trier dhe thekson gjithmonë avantazhet e një Europe të hapur për paqen dhe mirëqenien. „Këtu me biçikletë brenda ditës mund të kalosh nëpër katër vende”, tha ajo në dialog për Europën me qytetarët e Trierit, duke pasur parasysh vendet fqinje Luksemburgun, Francën dhe Belgjikën.
Fillimisht ajo nuk e synonte Brukselin
Për një kohë të gjatë mendohej, se Martin Schulz do të kandidonte sërish si njeriu i socialdemokratëve për zgjedhjet e Parlamentit Europian në vitin 2019. Por në fund Martin Schulz vendosi kundër kandidimit. Kryetarja e partisë, Andrea Nahles arriti të bindte, Barleyn për të kandiduar. „Ajo është një zgjedhje shumë e mirë”, tha Schulz. Një europiane e bindur, që zhvillon „luftë për Europën e humanitetit, të drejtësisë dhe solidaritetit”. Ndryshe nga Schulz, Katarina Barley do të jetë kandidatja kryesore e socialdemokratëve brenda Gjermanisë. Kandidati kryesor i socialdemokratëve europianë, e me këtë edhe kandidat për postin e kreut të Komisionit Europian duket se do të jetë holandezi Frans Timmermans, i cili mbështetet edhe nga Andrea Nahles.

“Me dhimbje në zemër” – kështu e ka pranuar kryeministri grek, Aleksis Tsipras dorëheqjen e ministrit të të Jashtëm, Nikos Kotzias. Tani këtë detyrë ai do ta ushtrojë vetë. Tsipras e falënderoi ish-ministrin e tij. Rrallë tingëllon reagimi pas dorëheqjes së një ministri kaq emocional. Gazeta me orientim të majtë, “Gazeta e Redaktorëve” shkruan, se “ministri i gabuar duhej të paguante faturën.” Ndërsa gazeta konservatore, “Eleftheros Typos” shkruan me tone kritike për Tsipras, se “ai po sakrifikon Kotziasin për të qëndruar edhe më shumë në pushtet.”
Por pse duhej të largohej ministri i Jashtëm?
Si shkak për largimin e ministrit shërbeu një grindje mes Kotzias- që nuk është pjesë e Partisë së majtë, Syriza – dhe ministrit të Mbrojtjes, populistit të djathtë, Panos Kamenos gjatë një mbledhjeje të kabinetit qeveritar grek. Bëhej fjalë për sheshimin e grindjes për emrin me Maqedoninë përmes Marrëveshjes së Prespës, të cilën Kotzias e reklamon si sukses të tij, dhe Kamenos e refuzon. Kryeministri Tsipras heshti gjatë grindjes mes dy ministrave.
Kotzias nuk u ndje i mbështetur nga kryeministri i tij, mendon Konstantions Filis, drejtor i sektorit të studimeve në Institutin për Marrëdhënie Ndërkombëtare në Athinë. “Përfytyrojeni këtë njëherë -Kotzias e mbështet marrëveshjen për çështjen e emrit në kurriz të vet dhe duhet të shohë me sytë e tij, se si Kamenos avancon në ministrin e jashtëm anësor, dhe Tsipras nuk i tregon vendin.” Edhe analisti politik konservator, Aris Portosalte është i sigurtë “Ka pasur një grindje mes Kotzias dhe Kamenos, dhe Tsipras vendosi qartësisht për Kamenosin.”

Kompromisi me Maqedoninë nuk rrezikohet apo jo?
Kryeministri grek nuk vë pikëpyetje mbi marrëveshjen për emrin pas dekadash grindjeje mes Athinës dhe Shkupit. Përkundrazi: Vendimi për të marrë përsipër edhe postin e ministrit të Jashtëm e nënvizon edhe më fort vendosmërinë e tij për “marrëveshjen historike”, tha vetë Tsipras në televizionin shtetëror, ERT. Për kujtesë: Me iniciativën e Kotzias, Athina dhe Shkupi mundën të arrinin një kompromis në grindjen e gjatë për çështjen e emrit. Sipas tij Maqedonia do të quhet Maqedoni e Veriut dhe do ta ndryshojë kushtetutën në atë mënyrë që të përjashtohen pretendimet territoriale ndaj vendeve fqinje.
Ministri grek i Mbrojtjes, Kamenos është kundër këtij kompromisi dhe kishte njoftuar votën kundër në parlament. Tek Tsipras që në këtë moment duhet të kishin rënë zilet e alarmit. Kamenos është kreu i partisë populiste të djathtë, ANEL, dhe partneri më i vogël i koalicionit qeverisës. Nëse parlamenti në Shkup e miraton ndryshimin e emrit, (gjë që nuk është e sigurtë), atëherë marrëveshja duhet të futet për votim edhe në parlamentin grek, më së voni në Mars 2019.
Tani Aleksis Tsipras ndodhet para një situate paradoksale: Ai e mbështet Marrëveshjen e Prespës, por lejon largimin e Kotzias, mbështetësit më të madh të kësaj marrëveshjeje. Kamenos, nxitësi kundër saj qëndron ende ulur në tryezën e kabinetit qeverisës. Politologu Filis e kupton këtë qëndrim si një cinizëm të hapur politik. “Çfarëdo që të ndodhë në Mars, kryeministri me sa duket ka bërë llogari, që më mirë të qeveris me Kamenos deri në atë kohë, se sa ta largojë dhe të rrezikojë me këtë zgjedhje të reja.”
Po Kotzias vetë, çfarë thotë ai lidhur me zhvillimet e fundit? “Kryeministri dhe një sërë ministrash e bënë zgjedhjen e tyre, prandaj edhe unë bëra zgjedhjen time.” shkroi Kotzias në twitter të mërkurën në mbrëmje. Me interes pritet në Greqi e hëna. Se për këtë ditë ministri i dorëhequr kishte planifikuar një fjalim në Kretë, që do të mbahet sipas gjasave. Mediat greke kanë mësuar se Kotzias kërkon “të shkaktojë një tërmet politik” me deklaratat e tij. Kjo nuk konfirmohet, por mund të kujtohet një deklaratë e dikurshme e ish-ministrit. “Një ministër i Jashtëm nuk duhet të flasë shumë, me qëllim që, kur të flasë ta dëgjojnë.”

Fillim i ri në marrëdhëniet ruso-greke?
Mbetet e hapur pyetja, nëse tani do të ketë edhe një riorientim të politikës së jashtme të Athinës. Sipas politologut Filis, nuk priten lëvizje tektonike, me një përjashtim: “I mundshëm është një riafrim me Rusinë. Pas dëbimit të dy diplomatëve rusë në korrik, ka pasur grindje mes Athinës dhe Moskës. Kotzias nuk ka bërë asgjë për të çtensionuar gjendjen. Përkundrazi ai i ka provokuar rusët me deklarata thumbuese.”
Sipas mediave greke, arsyeja e dëbimit të diplomatëve ishte përpjekja e Rusisë “për të ndërhyrë në çështjet e brendshme të Greqisë” dhe veçanërisht minimi i përpjekjeve për zgjidhjen e konfliktit për emrin. Sipas televizionit Skai, tensionet me Moskën që atëherë shkaktuan ftohjen mes kryeministrit dhe ministrit të tij të Jashtëm, Kotzias. Tani Tsipras do të guxojë për një fillim të ri. Në fillim të dhjetorit, kryeministri dhe ministri i Jashtëm, Aleksis Tsipas pritet për një vizitë në Moskë.

Dorëheqja e ministrit të Jashtëm të Greqisë Nikos Kotzias pas përplasjes me ministrin e Mbrojtjes, Panos Kammenos në një mbledhje qeverie ka shkaktuar reagime të shumta.
Mediat greke shkruajnë se, dorëheqja e tij ka ndodhur në një moment kritik për çështjet kombëtare, duke aluduar marrëveshjen e Prespës, por edhe bisedimet me Shqipërinë.
Sipas mediave greke Kotzias do të mbajë të hënën e javës së ardhshme një fjalim që do të tronisë skenën politike greke. Ai nuk do të kufizohet vetëm në marrëveshjen e Prespës me Maqedoninë por do të japë detaje të pathëna edhe për marrëveshjen ende të papërfunduar me Shqipërinë.
Ndërkohë për dorëheqjen e Kotzias ka reaguar edhe Departamenti Amerikan i Shtetit (DASH) ku deklaron se ministri grek ka kontribuar në sigurinë dhe stabilitetin rajonal.
Kotzias dha dorëheqjen i indinjuar nga kryeministri Cipras që e la zbuluar ndaj sulmeve të Panos Kammenos.
Mbetet për t’u parë se çfarë do të thotë Nikos Kotzias të hënën.