40.5 C
Tirana
E hënë, 11 Gusht, 2025
type here...

Historia gjeopolitike e Turqisë moderne

“Storica”

Gjatë gjithë Mijëvjeçarit I të erës tonë, shtytja drejt Perëndimit, nga Mançuria Veriore në Liqenin Balkhash, e popullsive turko–mongole dhe proto–mongole kontribuon në rrëshqitjen e popullsive indoeuropiane drejt Europës Qendrore e Perëndimore. Nga kjo përplasje e parë atavike turko–europiane, ende e privuar nga konotacionet fetare, ka vazhduar për shumë shekuj përkufizimi i kartës së popujve të Europës. Kjo deri në momentin në të cilin hunët – prototurq të rinj të vendosur në rajonin e Vollgës së Poshtme – nisin marshimin e tyre drejt Perëndimit. Paso kalojnë Donin dhe Dnieprin, ata sulmojnë gjermanët dhe shkaktojnë tërheqjen e këtyre të fundit në drejtim të Perandorisë Romake. Në dimrin e vitit 451, Atila penetron në territoret e perandorisë në lartësinë e Magoncës. Politika e shkatërrimeve masive e kryer nga këto hordhi të ardhur prej stepave do të mbesë e pashlyeshme në kujtesën e kristianizmit. Më pas, kur do të shfaqet islami në shekullin VII, imperializmi territorial i turqve nomadë do të marrë ngjyrë fetare. Duke absorbuar atë që kishte qenë deri në atë moment feja kombëtare e arabëve, turqit futen në qytetërimin urban dhe i ofrojnë islamit fuqinë dhe dhunën e armatave nomade kundër kristianizmit dhe Kinës. Koalicioni turko–arab i shekullit VIII do të bëjë të tërhiqen kinezët – pas betejës së Talas – në Azinë Qendrore. Ndërkohë, në shekullin XI rritja e mongolëve e bën tribùnë turke të selxhukëve që të vendoset në rrafshnaltën anadollase, në dyert e Bizantit. E mbrojtur nga Perandoria Bizantine, Europa pëson një humbje të hidhur më 1701 në Mantzikert (Manziscerta): Bizantinët përzihen pothuajse nga e gjithë Azia e Vogël dhe turqit pushtojnë Jeruzalemin. Në këtë pikë, Perandoria reagon. Kryqëzatat, të realizuara në pjesën më të madhe nga feudalizmi (kalorësia) franko–gjermanike, ofrojnë një moment frymëmarrjeje dhe i ofrojnë një shtyrje 350-vjeçare jetës së bastionit bizantin. Pa to, turqit sigurisht që do ta kishin eliminuar Perandorinë Romake të Lindjes duke filluar nga shekulli XI, shumë përpara se të penetronin thellë në brendësi të trojeve europiane. Periudha e Kryqëzatave nuk qe gjë tjetër veçse një armëpushim, nga momenti që turqit në shekullin XIII – të pamundësuar që të zgjeroheshin në lindje dhe të eliminuar nga Anadolli për shkak të fuqisë mongole të Tamerlanit – do t’i dyfishojnë përpjekjet për ta rrëzuar portën europiane të Ballkanit.
Kësaj radhe ai që kryen funksionin e “dashit” do të jetë shteti osman (nga trashëgimtarët e Osmanit të Erthogrul). Në shekullin XIV, njëra pas tjetrës, bien ana jugore e Serbisë (që do të dojë 5 shekujt të gjatë sa ta rigjejë pavarësinë e saj), Maqedonia dhe Bullgaria. Më pas, në shekullin XV, do të jenë idetë greke, romake e kristiane që do të shkëputen njëherazi nga dera e Europës me rënien e Konstandinopojës më 1453 dhe të Athinës tri vite më pas. Perandoria Bizantine, historikisht e ngarkuar me kontrollin e Detit Egje dhe e kalimit të Dardaneleve, venitet, duke mos përbërë më pengesë në rrugën e turqve drejt Mesdheut Perëndimor dhe Danubit. Midis rënies së Bizantit dhe mbarimit të shekullit XV, do të jenë për pasojë Bosnja, Shqipëria, Hercegovina, Besarabia, Moldavia e Vllahia që do t’i “zhvaten” qytetërimit europian. Në shekullin XVI, nën mbretërimin e Sulejmanit të Madhërishëm, Perandoria turke i shumëfishon sulmet e saj, me jo më pak se 10 ofensiva tokësore drejt Europës dhe 3 në drejtim të Azisë. Në Mesdhe, përpjekja multikombëtare e Europës pëson një disfatë të madhe me rënien e fortesës së Rodit më 1522. Kalorësit xhertosimilitanë janë detyruar që të tërhiqen drejt Perëndimit, në Maltë, pikë kyçe e kontrollit të trafikut detar midis dy baseneve të Mesdheut. Të mbështetur nga fuqia detare e tyre, turqit kanë marrë gjithsesi në posedim litoralin e Afrikës Veriore (Tripoli, Tunizi dhe Algjeri). Përparimi perandorak islamo–turk në Mesdhe shoqërohet me një përparim drejt brendësisë së Europës. Humbja e Mohacs e 1526 dhe pushtimi i Budapestit më 1541, sanksionojnë zhdukjen e shtetit hungarez, nga ku pason rënia pasuese e Kroacisë dhe e veriut të Serbisë.
Midis viteve 1520 e 1566, Perandoria Osmane arrin shtrirjen e saj maksimale në Europë: Greqia dhe tërësia e rajoneve ballkanike e danubiane formojnë atë që në brendësinë e saj quhen “vendet e Rumit”, domethënë Rumelinë. Megjithatë, pas shekullit XV hapja e rrugës oqeanike e Kepit të Shpresës së Mirë drejt Indisë nga ana e vendeve iberike përbën një prej shkaqeve kryesore të rënies osmane (me humbjen e 60% të të ardhurave nga trafiku tregtar lindje–perëndim). Tashmë islami, i të cilit osmanët janë motori kryesor, nuk është më një ndërmjetës i pashmangshëm i tregtisë midis Europës dhe Indive. Padyshim, europianët e shekullit XVI dhe të pjesës së parë të shekullit XVII nuk marrin parasysh rëndësinë historike të këtij revolucioni gjeopolitik, që do t’i ndjejë efektet e tij në periudhën afatgjatë (rreth 2 shekuj). Në momentin në të cilin kushtet bazë të mbështetjes të fuqisë turke janë minuar nga iniciativat europiane, Perandoria Osmane vazhdon të rritet pavarësisht fitores së habitshme dhe vendimtare europiane të Lepantos të vitit 1571. Në fillim të shekullit XVII, madhësia e Perandorisë Osmane është e pamatë: ajo përfshin territoret e Turqisë moderne, të Kaukazit, të Krimesë, të Ukrainës Jugore dhe në Ballkan, atë që korrespondon sot me ish-Jugosllavinë, përveçse me Rumaninë, Bullgarinë, Greqinë dhe Hungarinë. Në Lindje të Mesme, në anën mesdhetare, osmanët shtrihen mbi Liban, Siri, Palestinë, një pjesë të Irakut dhe mbi gadishullin Arabik deri në Jemen. Në Afrikë, Perandoria Osmane përfshin Egjiptin, Libinë, Tunizinë dhe Algjerinë. Ajo osmane është padyshim fuqia e parë botërore. Megjithatë, marshimi drejt rënies ka filluar: rritja në fuqi e vendeve perëndimore, që e gjen bazën e saj në revolucionin teknik e fundit të Mesjetës, mbështet rritjen demografike europiane. Deri në këtë moment, osmanët kishin nga ana e tyre numrin dhe fuqinë e zjarrit, por këta faktorë themelorë tashmë kontestohen nga vendet e Perëndimit dhe për më tepër, rezistencën e popujve europianë në Europën Qendrore e në brendësi të Ballkanit nuk ka gjasa të zvogëlohet.
Padyshim, edhe nëse regjistrohen konvertime të shumta në islam, popujt e degës indoeuropiane dhe ugrofinike, në tërësinë e tyre, i rezistojnë islamizimit. Në shekullin XVIII fuqia turke osmane hyn në një cikël shpërbërjeje: një pjesë e territoreve të Perandorisë bëhen pjesë e perandorive europiane (në Afrikën e Veriut dhe në Lindje të Mesme), një pjesë tjetër, në Europën Qendrore dhe Lindore, nis marshimin e saj në rrugën e vetëvendosjes kombëtare, përplasja Europë–Turqi, me valencë të dyfishtë raciale dhe fetare, nxjerr në pah papërkulshmërinë e dy logjikave europiane dhe turke. Shumë përpara ardhjes së islamit, identiteti europian ishte farkëtuar në rezistencën ndaj shtytjeve të Azisë turke. Në islam, turqit kanë qenë një ndër motorët më të fuqishëm antieuropianë, më shumë sesa arabët, të përfunduar shpejt nën zgjedhën e turqve. Simetrikisht, thelbi i strukturës së popujve të stepave dhe më pas i Perandorisë Osmane ka konsistuar gjithmonë në etjen për pushtim të resurseve europiane (ar, gra dhe fusha pjellore).
Gjeopolitika e shtetit modern turk (rezultat i shpërbërjes së shtetit perandorak osman) duhet të vlerësohet paraprakisht në raport me 3 forca kryesore që ndërveprojnë në brendësinë e tij, duke u përplasur dhe duke u influencuar reciprokisht:
1) Panturkizmi apo panturanizmi (ideja për të bashkuar të gjithë turqishfolësit), laik dhe modernizues, popullor, historikisht antieuropian, por edhe antiarab, që shikon nga vëllezërit e racës turke të Azisë Qendrore (gjenetikisht edhe më të pastërtit e atyre të Stambollit).
2) Panislamizmi (aspirata politiko–fetare ndaj një kalifati të bashkuar islamik), e fortë sidomos në nivel popullor, tradicionalisht antieuropian dhe që shpaloset në vullnetin për ta pushtuar Europën që të hakmerret për Lepantin dhe Vjenën.
3) Oksidentalizmi elitar, trashëgimtar i sekteve ezoteriko–racionaliste si “dunmeh”-ët. Fuqimisht laik, proamerikan dhe prosionist, i pranishëm thuajse vetëm në nivele drejtimi dhe që mund ta udhëheqë vendin vetëm duke i menaxhuar shtytjet e ardhura nga korrentet popullore. Përgjithësisht futet në korrentin panturk.
Në aspektin e realitetit të popullsisë turqishtfolëse, bota turke peshon në realitet shumë më tepër se shteti turk. Demografikisht, në qoftë se mblidhen turqishtfolësit e republikave të reja të pavarura të Azisë Qendrore me ato të Kaukazit (Azerbajxhan) dhe të Federatës Ruse, sigurohet më shumë se dyfishi i Turqisë bashkëkohore. Nën Perandorinë Osmane, panturkizmi dhe panislamizmi kanë marshuar në thelb me hap të njëjtë në kuadër të osmanizmit. Pas revolucionit të Turqve të Rinj më 1908, ideja fetare ka kaluar në plan të dytë respektivisht panturkizmit.
Një prej linjave bashkëkohore të politikës së jashtme të Turqisë është për pasojë projektimi i saj drejt Azisë Qendrore turqishfolëse dhe forcimi i lidhjeve me vëllezërit e saj të “kolonizuar” nga rusët. Por në këtë përpjekje politike aksioni i saj përplaset me një aks të fortë Moskë–Erevan–Teheran, kështu që jo vetëm tradicionalisht me Rusinë, por edhe me gjeopolitikën armene (aleanca armeno–ruse e gjen arsyen historike të saj në gjenocidin turk të armenëve) dhe iraniane (bota persiane u ka futur në zonë elementë të qytetërimit urban kalorësve nomadë turq). Pak më tej Azisë Qendrore, më në Lindje, Turqia nuk ka harruar praninë e saj historike në fushat pjellore të Perandorisë së Hanëve. Në këtë mënyrë, Turkestani kinez dhe Ksiniangu janë bërë objekt vëmendjesh të mëdha nga ana e Ankarasë: separatizmi i armatosur i uigurëve turqishfolës sjell lehtësi strategjike në territorin turk. Dhe është pikërisht në këtë kontekst gjeopolitik që Turqia, duke u mbështetur në rivendikimet e popullsisë me etni turke që shtyhen deri në brendësi të Rusisë e të Kinës, mund të aspirojë një rol të mundshëm të ardhshëm si fuqi rajonale euraziatike. Në një perspektivë të tillë, integrimi i Turqisë në Bashkimin Europian përfaqëson sigurisht një mjet të destinuar që të favorizojë politikën e panturqizmit. Solidariteti turk, sot i frenuar nga struktura e ngurtë e shtetit komb me frymëzim jakobin të trashëguar nga kemalizmi, mund të gjejë në kontekstin e së drejtës europiane stimulin për një energji të rinovuar. E drejta e pakicave, kombinuar me ato të individit (të drejtat e njeriut) të kundërvëna me absolutizmin e shtetit, mund të bëhet (edhe pse në kontradiktë të fortë me problemet e brendshme të Ankarasë, të përfaqësuara nga populli kurd) një mjet i fuqishëm në shërbim të solidaritetit midis turqve të Turqisë nga njëra anë dhe turqve të Bashkimit Europian (të emigruar në Francë dhe Gjermani), të Azisë Qendrore dhe të Federatës Ruse nga ana tjetër, me rezultatin e pashmangshëm dhe fatal që të rrisë, kundër vetë interesave të Europës, tensionet midis Brukselit dhe Moskës.
Nëse solidariteti turkofon përfaqëson instrumentin e politikës së saj euraziatike, objektivi i vërtetë i politikës mesdhetare turke duket se është zgjerimi i sovranitetit dhe i popullimit. Një objektiv i parë i turqve është që të sigurojë një zbaticë të sovranitetit grek në Egje, që mbështetet mbi posedimin të pothuajse totalitetit të ishujve apo ishujve të vegjël të Cikladeve dhe të Sporadeve. Turqit shikojnë një pengesë ndaj qarkullimit të tyre midis Detit të Zi dhe Mesdheut. Praktikisht, Ankaraja dëshiron të marrë rolin prej aktori midis Detit Kaspik, Detit të Zi dhe Mesdheut. Një objektiv i dytë është kolonizimi, me shpresën që herët a vonë ta absorbojë, i ishullit të Qipros, pikë strategjike e Mesdheut Lindor, pse jo edhe trampolinë drejt botës arabe. Turqia kërkon kështu që të ndërtojë në periferinë e saj hapësirën e një Turqie të madhe, nëpërmjet Rusisë, nëpërmjet emigracionit dhe shtrirjes së sovranitetit drejt Europës (pakica të Europës Lindore, pushtim demografik të Qipros, Detit Egje). Në brendësi, instrumenti i unifikimit identitar ka qenë politika e turqizmit të pakicave etnike. Identiteti kurd, që përfaqëson çerekun e popullsisë së Turqisë bashkëkohore, ka qenë objekti i kësaj politike. Një politikë që nga ana tjetër shkon në të njëjtin drejtim me politikat e asimilimit etnik të konfederatave të mëdha tribale turko–mongole të shekujve të kaluar, që absorbonin elementë të shumtë etnikë ekzogjenë (indoeuropianë, kinezë, arabë apo persianë). Pavarësisht përpjekjeve represive të Ankarasë, turqizimi i kurdëve mbetet patjetër një dështim.
Padyshim që identiteti kurd ka mundur të mbijetojë falë divergjencave dhe grindjeve midis shtetit turk, arab (Siri, Irak) dhe persian (Iran), prej të cilave përfiton që të mbijetojë. Por nëse partia islamiste në pushtet sot në Turqi nuk i frikësohet asgjëje përveç një Turqie anëtare të Bashkimit Europian mund të dobësohet nga çështja kurde, kjo ndodh sepse Ankaraja, përveç kartës etnike, disponon një kartë të dytë në politikën e jashtme, kartën fetare.
Fatkeqësisht është një gabim i dyfishtë mbizotërues sot në Perëndim se ideja e turkofonisë është e orientuar kryesisht drejt Kinës dhe se Turqia kemaliste, pikërisht pse laike, e ka refuzuar panislamizmin në politikën e jashtme. Gabimi i parë ka të bëjë me faktin se Turqia moderne nuk ka qenë kurrë vend laik në kuptimin perëndimor. Regjimi i tij është një nacionalizëm jakobin (absolutizëm i shtetit) dhe mysliman (islam, besim fetar i nënshtruar shtetit, por gjithsesi besim fetar shtetëror). Ndërsa shteti republikan, sidomos në Francë, është ndërtuar në kontrast me katolicizmin dominues, duke u mbështetur në pakicat fetare (në ato kohë hebreje dhe protestante, sot islamike), shteti kemalist është ndërtuar mbi uniformitetin etnik (turk) e fetar (islam) dhe kundër idesë së komunitetit fetar apo etnik (pikërisht kundër bazave të shtetit otoman). Pasoja evidente ka qenë që numri i kristianëve nuk ka reshtur së rëni në Turqi duke filluar nga vitet ‘20 dhe se çrrënjosja e tyre, për nga gjerësia e fenomenit, nuk ka asnjë analogji me erozionin e ngadaltë të vërejtur në komunitetet kristiane në vendet arabe të Gjysmëhënës. Gabimi i dytë lidhet me faktin që, edhe pse një shtet rezulton formalisht laik, nuk është e thënë se politika e jashtme e tij duhet të jetë patjetër laike. “Antiklerikalizmi nuk është mall eksporti”, pëlqente të përsëriste një politikan i majtë i fundit të ‘800. Në praktikë, Turqia pasosmane nuk ka pushuar së mbështeturi panislamizmin. Pikërisht në Turqi është krijuar ai klub mysliman që është OKI-ja (Organizata e Komuniteteve Islamike). Turqia i konkurron Arabisë Saudite influencën e saj mbi lëvizjet sunite aktive të Federatës Ruse, në Kaukaz apo në Azi Qendrore (për shembull Yzbekistani). Në konkurrencë me Riadin dhe në të njëjtën mënyrë se Teherani për shiitët, Turqia moderne është paraqitur gjithmonë si pol referimi i islamit, duke u futur në vijueshmërinë e idesë kalifale osmane.
Praktikisht islamizmat turke, në ndryshim nga kemalistët tradicionalë, kanë kuptuar mjeshtërisht se Turqia ka gjithçka për të fituar nga armatura e ngurtë e jakobinizmit statalist për të veshur, në Europë, kostumin më të lehtë të një panislamizmit të “ojinsur” me panturanizëm. Në të vërtetë, hyrja në Bashkimin Europian nuk është për turqit një pikë mbërritjeje, por vetëm një mjet që mund t’u ofrojë avantazhe materiale dhe një prestigj, të cilin asnjë pol tjetër mysliman mund ta gëzojë. Nga një situatë e tillë atraktiviteti dhe autoriteti i saj do të rezultonte i rritur ndjeshëm, si përpara komuniteteve myslimane të Europës, ashtu edhe përpara atyre turke e afrikane, si edhe përpara popullsive turqishfolëse dhe persishtfolës të Kaukazit e të Azisë Qendrore dhe atyre të myslimanëve të Rusisë, fati i të cilëve qëndron në zemrën e pjesës më të madhe të opinionit publik anadollas. Shikohet mirë në këtë rast sesi ideja fetare (islami) mund t’i bashkëngjitet idesë së turanizmit (turkizmit) për një martesë interesash në perspektivën turke midis otomanizmit dhe europeizmit, bashkim i mbështetur mbi një demografi të fortë (një popullsi më e madhe sesa ajo gjermane në periudhë afatshkurtër) dhe shumë e re, saktësisht e kundërta e situatës europiane. Në gjithë këtë situatë asgjë duket se e shpjegon apo e justifikon prirjen aktuale të Europës ndaj Turqisë (sigurisht jo historia konfliktuale e të dy botëve) sikur të mos ekzistonte një forcë e fuqishme e jashtme që punon për ta shtyrë projektin europian drejt një projekti euraziatik. Për Shtetet e Bashkuara, ngrehina europiane duhet të futet, qysh nga fillimi, në një projekt transatlantik, nga ana e tij motor i një botërorizimi ekonomik dhe ideologjik amerikan.
Aleanca me Turqinë është imponuar në epokën ku Rusia sovjetike kërcënonte të unifikonte nën pushtetin komunist në gjithë Europën. Pas vitit 1990 ideja euroatlantike ka për kundërshtar kryesor Kinën dhe jo më Rusinë, fuqi emergjente që premton të bëhet, nga mesi i këtij shekulli, një gjigant ekonomik dhe strategjik. Për të ndërtuar këtë bllok transatlantik antikinez, Amerika ka nevojë për një bashkim euraziatik: guida e vërtetë e zgjerimeve europiane duket se është NATO dhe kështu që Turqia duket në të gjitha aspektet një prej kështjellave të saj, ndërsa vendet e Kaukazit dhe të Azisë Qendrore gjenden në një përgatitore të integrimit (Partneriteti për Paqen). Për shumë shekuj Azia turke, bota ruse dhe bota kineze janë ndeshur. Tashmë Shtetet e Bashkuara duan t’i vënë europianët, turqit dhe rusët nga ana e tyre përballë Kinës, duke luajtur rolin e arbitrit midis këtyre 3 qytetërimeve, robër në njëfarë mënyre të skemës transatlantike. Ky është edhe projekti i Izraelit, i cili që të mund të mbijetojë dhe të kompletojë ndërtimin e shtetit të tij, ka të gjithë interesin që, prapa krahëve të arabëve, të ketë një aleat si puna e Turqisë. Përfundimisht përballë Kinës, përballë arabëve dhe për të garantuar Izraelin e sidomos kundër një mirëkuptimi të mundshëm ruso–europian dhe për të anuluar mundësinë e një Europe fuqi e pavarur, bota turke si në Lindje, ashtu edhe në Perëndim, do të jetë nesër një prej çernierave thelbësore të politikës amerikane në Eurazi.
Në analizë të fundit, vështrimi në më shumë se 3000 vite histori të botëve europiane dhe turke tregon se deri në çfarë pike bota turke ka qenë – dhe është akoma sot – një kundërshtare e qytetërimit europian. Në të kaluarën ekspansionizmi turk e ka vënë në rrezik lirinë e popujve europianë, kurse sot projekti i integrimit të Turqisë në Bashkimin Europian duket se ka si objektiv të asgjësojë qysh në fillim projektin e lindjes së një fuqie europiane.

Përgatiti:
ARMIN TIRANA

Nis rënia e call centerave, ndryshon strategjia

Eine Mitarbeiterin des Zentrums fuer Telemedizin Medgate in Basel haelt am 23. August 2010 das Magazin CallCenter in der Hand. (KEYSTONE/Martin Ruetschi)

Sektori i call center-ave vitet e fundit u kthye në një nga punëdhënësit më të mëdhenj në vend, teksa ai punësoi mbi 25 mijë punonjës, sipas të dhënave të deklaruara nga Tatimet.
Kostoja e ulët e të bërit biznes në Shqipëri në krahasim me Italinë, ku avantazhi kryesor ishte krahu i lirë i fuqisë punëtore dhe njohuritë e mira të italishtes nga të rinjtë, u bënë si magnet për shoqëritë italiane, që transferuan shërbimin e thirrjeve telefonike në Shqipëri. Transferimi i punës në Shqipëri nënkuptonte më pak vende pune në shtetin fqinjë.
Kjo rritje e shpejtë alarmoi autoritetet italiane, të cilat u gjendën nën presionin e humbjes së vendeve të punës në Itali dhe zhvendosjen e tyre në Shqipëri dhe filluan marrjen e masave drastike.
Në Itali, në datën 1 prill, hyri në fuqi Ligji “Për delokalizimin” e call center, i cili shtrëngoi rregullat për zhvendosjen e aktivitetit nga Italia drejt shteteve joanëtare të BE-së. I miratuar në dhjetor të vitit të kaluar, ligjit iu la një periudhë tranzitore për të hyrë në fuqi me qëllim që kompanitë të njiheshin me rregullat e reja, zbatimin e standardeve, raportimin e numrit të punonjësve, adresave të selive, mbrojtjes së të dhënave etj.
Nisma e Italisë për delokalizimin alarmoi kompanitë call center në Shqipëri, të cilat penalizoheshin për shkak se operonin në një vend që nuk është pjesë e Bashkimit Europian. Jo në pak raste u ngrit shqetësimi i falimentit dhe riskut të humbjes së mijëra vendeve të punës. Qeveria në atë kohë pati një reagim të zbehtë përmes një shkrese drejtuar palës italiane, por që nuk arriti të merrte ndonjë përgjigje pozitive.
Nga ana tjetër, operatorët e tregut deklaruan se kompanitë mëmë po merrnin masa për të zhvendosur një pjesë të aktivitetit në vende të tjera në rajon si Rumania apo Bullgaria.
Tashmë duket se rënia e aktivitetit të call center është bërë realitet. INSTAT konfirmoi në raportin e Prodhimit të Brendshëm Bruto të tremujorit të dytë se grupi i aktiviteteve profesionale dhe shërbime administrative u shfaq me një rënie prej 2,31%, i ndikuar kryesisht nga rënia në aktivitetin e call center. Është hera e parë që ky sektor raporton rënie, pas rritjes së vrullshme vitet e kaluara.

Call center diversifikohen në Forex

Në total, në sektor në Shqipëri ka rreth 800 kompani, me rreth 25 mijë të punësuar, sipas të dhënave zyrtare. Pas goditjes nga qeveria italiane, shumë kompani call center po diversifikojnë aktivitetin e tyre, duke u kthyer në ndërmjetës financiarë, çka do t’u japë mundësinë atyre të ndërmjetësojnë për investimin e parave të shqiptarëve në aktivitete me risk si veprimet me kurset e këmbimit apo të ashtuquajturat Binary option (një opsion binar është një opsion financiar ku pagesa është ose një sasi e caktuar monetare ose asgjë).
Shumë kompani call center tashmë kanë parësor aktivitetin në Forex, ku operatorët marrin në telefon qytetarët italianë (por shumë shpejt edhe shqiptarët) dhe përpiqen t’i bindin të investojnë në platforma online tregtimi apo në aktivitetet e kursit të këmbimit. Një pjesë e kompanive të vogla të mbyllura i kanë transferuar punonjësit në sipërmarrje të tilla.

Rreziku nga flluska e ndërtimeve

Ekonomia shqiptare ka përshpejtuar ritmet e rritjes, duke u zgjeruar me 4.06% në tremujorin e dytë të vitit, sipas të dhënave të publikuar nga INSTAT, e nxitur nga ndërtimi, teksa Tirana duket se është kthyer tashmë në një kantier, por e nxitur edhe nga punimet për TAP, rrugë, stadiume etj. Ndërtimi u rrit me gati 23% me bazë vjetore në tremujorin e dytë.
Sipas INSTAT, kontributin kryesor në këtë rritje e kanë dhënë degët: Ndërtimi me +1,84 pikë përqindje, industria, energjia dhe uji me +0,69 pikë përqindje, tregti hotele dhe restorante dhe transporti me +0,52 pikë përqindje, administrata publike, arsimi dhe shëndetësia me +0,43 pikë përqindje, aktivitete financiare dhe të sigurimit me +0,27 pikë përqindje, bujqësia, pyjet dhe peshkimi me +0,16 pikë përqindje, informacioni dhe komunikacioni me +0,05 pikë përqindje, pasuritë e paluajtshme me +0,05 pikë përqindje. Negativisht kanë kontribuar aktivitetet shërbime të tjera me -0,11 pikë përqindje dhe aktivitete profesionale dhe shërbime administrative me -0,13 pikë përqindje. Taksat neto mbi produktet kontribuan pozitivisht me +0,29 pikë përqindje.
Aktiviteti i bujqësisë, pyjeve dhe peshkimit pati një rritje me 0,13%. Aktiviteti i industrisë, energjisë dhe ujit pati rritje me 6,05%. Ndikimin kryesor në këtë rritje e kanë dhënë industria nxjerrëse, e cila ka ndryshuar trendin duke shënuar rritje me 16,93% dhe industria përpunuese, e cila pati rritje me 6,30%, ndërsa grupi energji elektrike pati rënie me 2,21%. Aktiviteti i ndërtimit pati rritje me 22,68%, influencuar kryesisht nga investimet private të lidhura me TAP, si dhe nga kompanitë që bëjnë vepra publike si rrugë, stadiume etj. Grupi i aktiviteteve tregti, hotele, restorante dhe transport pati një rritje prej 3,54%, i ndikuar kryesisht nga tregtia me shumicë dhe transporti tokësor dhe ujor. Grupi i aktiviteteve informacioni dhe komunikacioni u shfaq me rritje prej 2,04%. Aktiviteti financiar dhe i sigurimit ka shënuar një rritje prej 10,60%. Aktiviteti i pasurive të paluajtshme ka shënuar një rritje prej 0,93%. Grupi i aktiviteteve profesionale dhe shërbime administrative u shfaq me një rënie prej 2,31% i ndikuar kryesisht nga rënia në aktivitetin e call center. Grupi i aktiviteteve të administratës publike, arsimit dhe shëndetësisë pati rritje me 4,27%, i ndikuar kryesisht nga shëndetësia, ndërkohë që arsimi shfaqet me rënie të lehtë. Grupi i aktiviteteve shërbime të tjera si arte dhe argëtim, aktivitete të tjera shërbimi, aktivitete të familjes, aktivitete të familjes për përdorim të vet, aktivitete të organizatave ndërkombëtare, pati rënie me 4,57%. Taksat neto mbi produktet patën rritje me 2,20%, përfundon raporti i INSTAT.

Sa e qëndrueshme është rritja nga ndërtimi (koment i Monitor)

Debatet për nxitjen e ekonomisë nga ndërtimi lidhen me faktin se sa e qëndrueshme është kjo rritje në afatin e gjatë dhe çfarë vlere të shtuar i jep ajo ekonomisë. Tremujori i dytë dha sinjalin se projektet e mëdha si TAP dhe Devolli janë afatshkurtër. Në 6 muajt e parë të vitit, Investimet e Huaja Direkte arritën në 380 milionë euro, me një rënie prej 7% në krahasim me të njëjtën periudhë të një viti më parë dhe mbi 20% në raport me 6-mujorin e dytë të 2016-s. Rënia e Investimeve të Huaja ishte e pritshme, për shkak se në pjesën më të madhe ajo ishte e nxitur nga punimet për ndërtimin e projektit TAP dhe HEC-in e Devollit. Komisioni Europian ka tërhequr vëmendjen për nevojën e diversifikimit të investimeve të huaja dhe burimeve të rritjes së Shqipërisë në raportin e zgjeruar të programit të reformave për Shqipërinë, Maqedoninë, Malin e Zi, Serbinë, Turqinë, Bosnje-Hercegovinën dhe Kosovën për periudhën 2017-2019. Sipas raportit, përfundimi i projekteve të mëdha dhe një rënie e çmimeve të lëndëve të para mund të përbëjë rrezik për rritjen, nëse nuk tërhiqen investime të qëndrueshme në aktivitete me vlerë të shtuar më të lartë do ta integronte ekonominë më mirë në zinxhirët e furnizimit global, për të rritur produktivitetin dhe për të krijuar më shumë vende pune dhe më të mira në të gjithë ekonominë.
Në Tiranë ka filluar një valë ndërtimesh, kryesisht për apartamente banimi, kulla e qendra tregtare. Por, ndërsa në afatin e shkurtër këto ndërtime rrisin qarkullimin e parasë në ekonomi dhe hapin vende të reja pune, në afatin e gjatë ato mund të kthehen në një flluskë të mbiofertës dhe fuqisë së dobët blerëse.
Në fakt do të ishte rritja që vjen nga industria përpunuese apo sektorë të tjerë me vlerë të shtuar, që do të ishte e qëndrueshme për zhvillimin afatgjatë të vendit.

Rama i bën foto investimeve të Berishës dhe i vjedh autorësinë

Rama ka postuar në facebookun e tij pamje nga investimi gjigant i kompanisë norvegjeze 7Kraft punimet e së cilës janë inauguruar nga Berisha. Rama i ka bërë foto këtij investimi duke menduar se mund të vjedhë edhe autorësinë.

Masakra e pyjeve të Lurës

Foto e gazetarit Artan Rama

Politikanë të përgjuar për lidhjet me krimin

6 raporte të Shërbimit Sekret i janë dërguar ish-ministrit të Brendshëm, Saimir Tahiri dhe ministrit aktual, Fatmir Xhafa, ku janë denoncuar emrat e drejtuesve të lartë të policisë të përfshirë në krimin e organizuar dhe veçanërisht në trafikun e drogës. Gazetarja Klodiana Lala deklaroi mbrëmë në emisionin “Opinion” se bëhet fjalë për emra drejtuesish policie nga Vlora e deri në Tiranë. Gazetarja deklaroi se emri i një zyrtari të lartë të policisë konfirmohet në të 6 raportet.
Ajo tregoi se brenda Policisë së Shtetit, ekzistojnë dy klane të fuqishme kriminale, që zhvillojnë një luftë të egër mes tyre. “Duke pasur konflikte të kësaj natyre, emrat e politikanëve mbeten pezull në dosjet hetimore. Megjithatë ka biseda të përgjuara publike që i lidhin ata direkt me eksponentë të krimit”, deklaroi Lala.
Po ashtu Lala deklaroi se, ekzistojnë disa përgjime që lidhin emra të njohur të politikës me eksponentë të rrezikshëm të krimit. Lala tha se pavarësisht provave jo të plota që zotërohen, në disa dosje dalin emra të disa politikanëve të rëndësishëm, megjithatë hetimet kanë mbetur vetëm në këtë fazë, pa shkuar më tej. “Ka një sërë përgjimesh dhe prej kohësh në disa nga dosjet dalin emra të disa politikanëve të rëndësishëm. Por hetimet kanë mbetur në këtë fazë, pasi nuk ka prova të tjera që i lidhin drejtpërdrejt me këtë histori. Me sa duket, janë ca përgjime sporadike që mbesin në këtë fazë dhe është tepër e vështirë për Prokurorinë për shkak edhe të konfliktit që ka me Policinë, por edhe për shkak të tensionit politik. Si dhe të luftës brenda llojit, pra, brenda Policisë së Shtetit ka klane të fuqishme kriminale që luftojnë njëri-tjetrin. Po të shihet e gjithë kjo situatë, vihet re, një grup policor që lufton një grup tjetër. Duke pasur konflikte të kësaj natyre, emrat e politikanëve mbeten pezull në dosjet hetimore. Por ende nuk ka prova dhe fakte konkrete. Megjithatë, ka biseda të përgjuara publike që i lidhin ata direkt me eksponentë të krimit”, u shpreh ajo.

Policia ka fikur të gjitha kamerat në atentatet e Elbasanit

Gazetarja ka bërë publik një fakt tjetër skandaloz, sipas të cilit, policia ka fikur të gjitha kamerat e ambjenteve rreth të cilave kanë kryer katër atentate dhe masakrës ndaj familjes Çapja në Elbasan. Lala deklaroi se, në të katër ngjarjet e rënda kriminale që kanë ndodhur në qytetin e Elbasanit, të gjitha kamerat e sigurisë, si ato në varësi të Policisë së Shërbimit Rrugor, si ato në varësi të Bashkisë kanë rezultuar të fikura. Lala theksoi se, Prokuroria e asaj kohe, ka pasur dyshime të forta lidhur me një tjetër grup kriminal të fuqishëm, i cili vepronte në zonën e Mirditës dhe të Shkodrës, ku krerët e këtij grupi janë të vendosur në Spanjë dhe Holandë, por lidhjet e fuqishme me politikën kanë bërë të pamundur kapjen e tyre.
“Burime nga Prokuroria e Krimeve të Rënda kanë treguar se të gjitha kamerat e sigurisë jo vetëm ato që janë në varësi të Policisë së Shërbimit Rrugor, por edhe ato që janë në varësi të Bashkisë kanë rezultuar të fikuara, në të katër ngjarjet e ndodhura në qytetin e Elbasanit. Është evident fakti, që kamerat janë të fikura edhe në ngjarjen e shkurtit të vitit 2015, ku pati një masakër ndaj pjesëtarëve të familjes Çapja. Ajo që bën përshtypje është fakti se Prokuroria e asaj kohe, ka pasur një dyshim të fortë lidhur me një tjetër grup kriminal të fuqishëm, i cili vepronte në zonën e Mirditës dhe të Shkodrës, ku krerët e këtij grupi janë të vendosur në Spanjë dhe Holandë dhe që luajnë të gjitha fijet e trafikut të kokainës dhe heroinës, por për asnjë moment askush nga ata nuk është vënë në përgjim. E gjithë kjo duket si një qark i mbyllur, por që të gjitha ngjarjet janë të lidhura me njëra-tjetrën”, u shpreh gazetarja.

Video vërteton lidhjen e bandave me politikën

Ish-ministri teknik i Brendshëm, Dritan Demiraj komentoi në emisionin “Opinion” edhe videon e sulmit të makinës së policisë. Sipas Demirajt, veprimi i policisë në video është i pajustifikueshëm, pasi asnjë prej tyre nuk guxoi të ndiqte pas autorin, gjë që vërteton edhe njëherë lidhjen e bandave me politikën.
Ai vijoi më tutje duke u shprehur se është skandaloze deklarata e policisë se, nuk u lejuan nga rojet të futeshin brenda, pasi tregohet më së miri pafuqishmëria e policisë ndaj krimit. Kjo sipas Demirajt, personat e fshehur pas objektit në video, kanë mbështetje politike.

Pse s’arrestohet autori i ‘Audit’ që sulmoi policinë në Elbasan

Kreu i Prokurorisë së Krimeve të Rënda, Besim Hajdarmataj, ka thirrur dje në takim dy prokurorët e çështjes, si dhe drejtuesit e Policisë së Shtetit për sulmin që iu bë makinës së nëndrejtorit të Policisë së Elbasanit më 18 shtator. Bëhet e ditur se në takim janë analizuar veprimet e deritanishme hetimore dhe masat e tjera të nevojshme.
Takimi në Prokurori për masa të tjera të nevojshme që mund t’i duhen hetimeve, konfirmon se grupi hetimor ka mbledhur prova të reja që identifikojnë personin që ishte në mjetin “Audi” të blinduar që goditi makinën e nëndrejtorit të Policisë së Elbasanit.
Pas publikimit të pamjeve filmike të sulmit ndaj makinës së nëndrejtorit të Policisë, Prokuroria e Krimeve të Rënda shpalli moskompetencë për ngjarjen e Elbasanit, duke arritur në përfundimin se çështja është kompetencë e organit të akuzës në Elbasan. Krimet e Rënda rrëzuan akuzën e vrasjes për shkak të cilësive të veçanta të mbetur në tentativë.
Prokuroria ka krijuar bindje se nuk ka pasur sulm të drejtpërdrejt të forcave blu, ku makina e zv/drejtorit të Policisë së këtij Qarku, Gjergji Oshafi u godit nga një “Audi A8” e blinduar. Pavarësisht se fillimisht vepra u kualifikua si “vrasje e mbetur në tentativë ndaj punonjësit të policisë”, kjo gjë u rrëzua poshtë pas publikimit të pamjeve filmike.
E gjithë skena zhvillohet përpara Tregut Ushqimor në Elbasan, pronë e biznesmenit Petrit Çela. Për Prokurorinë, në momentin që nisen makinat e policisë për të çuar në komisariat Klement Xhaferrin, “Audi” vjen me forcë për të hyrë në Tregun Ushqimor. Siç dukej në pamje, “Audi” godet makinën e policisë. Burime nga organi i akuzës pohuan se, nga ky incident efektivëve nuk ju është kërcënuar jeta, pasi ata ndodheshin në distancë nga vendi i ngjarjes dhe një pjesë e tyre ishin brenda në furgonin e Forcave Speciale “Shqiponja”. Por një ndër akuzat që mund të kualifikohet kjo vepër është, mosbindja ndaj urdhrit të punonjësit të policisë dhe largimi nga vendi i ngjarjes, kompetencë kjo që e hetojnë prokuroritë e rretheve dhe jo ajo e Krimeve të Rënda. Ndonëse autori është identifikuar edhe nga Prokuroria, kjo e fundit ende nuk ka lëshuar urdhër-arresti ndaj tij.
Një verifikim po kryhet edhe për oficerët e policisë, të cilët kanë qenë në aksion natën e ngjarjes, pasi nuk kanë reaguar kur mjeti i blinduar ka hyrë në treg. Ndonëse personi që drejtonte “Audin” që goditi makinën e nëndrejtorit të policisë është identifikuar, policia nuk e arreston. Të gjithë në Elbasan e dinë se autori është Suel Çela, djali i biznesmenit Petrit Çela, por policia nuk guxon as t’i përmendë emrin. Një ditë më parë avokati i Ramës, Eno Bushi, në emër të biznesmenit Petrit Çela, kallëzoi në Prokurorinë e Krimeve të Rënda 6 efektivë policie, ndër ta dhe nëndrejtorin e Policisë, Gjergj Oshafi, makina e të cilit u godit nga makina e blinduar e biznesmenit Çela. Avokati i Ramës ka paditur të gjithë zinxhirin e policisë që ndodheshin në operacion mbrëmjen e 18 shtatorit për dëshmi të rreme. Avokati i Ramës u pyet edhe për Suel Çelën, por ai deklaroi se ndaj tij nuk ka asnjë urdhër arresti.
Marrja në mbrojtje e bandës së Elbasanit nga avokati i Ramës dëshmon, se kjo bandë që bën ligjin atje ka mbështetjen e kryeministrit. Me këtë veprim, vërtetohet se autorët që sulmuan policinë dhe mbajnë nën terror të gjithë qytetin nuk do të arrestohen, pasi ata kanë mbrojtjen e vetë kryeministrit. Biznesmeni Petrit Çela është i njohur për miqësinë që ka me kryeministrin Rama dhe kryebashkiakun e Elbasanit, Qazim Sejdini.
Në ngjarjen e 18 shtatorit, automjeti i zv/drejtorit të Policisë së Elbasanit, Gjergj Oshafi, u godit nga një makinë e blinduar në momentin që po shoqëroheshin 3 persona në komisariat. Emri i drejtuesit të mjetit nuk bëhet i ditur ende nga policia edhe pse e kanë identifikuar se kush ka qenë në drejtimin e tij. Prokuroria ka të arrestuar për këtë ngjarje tre persona. Ledio Zabeli dhe Valmir Dedja ndodhen në burg, ndërsa Kelmend Xhaferri në arrest shtëpie.

Pse policia u bë pishman për ndjekjen e ‘Range Rover’?!

Gazetari Artan Hoxha, ka bërë një analizë të detajuar mbi atë se çfarë ka ndodhur në Tregun Ushqimor në Elbasan, ku ka zbuluar dhe disa detaje të reja. “Përmes një analize, ai shpjegon arsyet se përse Policia e Elbasanit u bë shumë shpejt pishman se pse i ishte vënë nga pas një makine “Range Rover”. “E mbani mend atë videon e 18 shtatorit me “Audi”-n e blinduar në Elbasan, dhe policinë që e kishte derën e tregut hapur dhe nuk e kalonte pragun se mos shkelte vijën ndarëse mes izraelitëve dhe palestinezëve në Jeruzalem?! Nga ajo mbrëmje deri sot kanë kaluar plot 10 ditë. Po në të vërtetë çfarë ka ndodhur këto 10 ditë në Elbasan?!
Policia, sigurisht është bërë pishman që iu sul atij “Range Rover”-it nga pas. Sot do ishte mirë e bukur në hallin e vet. Nuk është arrestuar as autori, as shefat e tij, as mbrojtësit e tij. Prokuroria e Krimeve të Rënda që bëri gjithë atë zhurmë, pasi e mori dosjen në dorë, e pa që ishte “patate” shumë e nxehtë dhe ia delegoi për moskompetencë Prokurorisë së Elbasanit. Prokuroria e Elbasanit që është përgjegjëse po aq sa policia për të vrarët e grupeve kriminale në qytet, i bëri një pyetje vetes! Kur nuk guxojnë ta hetojnë këtë çështje ata të Krimeve të Rënda nga Tirana që janë më të mbrojtur nga shteti, si ta hetojmë ne këtu që jemi në mes të luftës?!”, deklaroi Hoxha.
Ai tha më tej se, për këtë ngjarje është arrestuar vetëm roja i Tregut Ushqimor. “Pas 10 ditë hetimesh i vetmi i arrestuar VIP i kësaj historie është vetëm Valmir Dedja 44 vjeç, roja i Tregut Ushqimor. Nga pamjet në video, i vetmi njeri korrekt aty që ka bërë vetëm detyrën është roja. E kanë urdhëruar punëdhënësit hap derën, ka hapur derën. I kanë thënë, mbylle derën! E ka mbyllur. I kanë thënë, mos e hap derën! Nuk e ka hapur…Ç’të bënte më Valmir mavriu. Mban fëmijët me bukë me atë punë. Por në fund edhe pse është më i pafajshmi në atë histori, pikërisht atë e kanë futur në kokërr të burgut. Akuza zyrtare për të është: “ka kundërshtuar urdhërin e punonjësit të Policisë, duke mos lejuar hapjen e derës së tregut. Ndaj tij, materialet i kaluan Prokurorisë së Rrethit Gjyqësor Elbasan për veprime të mëtejshme për veprën penale “Kundërshtimi i punonjësit të Policisë së Rendit Publik kryer në bashkëpunim”, “Mosbindja ndaj urdhërit të punonjësit të Policisë së Rendit Publik” dhe “Përkrahja e autorit të krimit” parashikuar nga neni 236, 242, 302 të Kodit Penal”…
Besoj jam i qartë. I vetmi bos krimi i kapur deri tani nga lufta e përgjakshme për kontrollin e Elbasanit, është Valmir ditëziu, roja i Tregut Ushqimor që bëri detyrën si roje. Hajde qerrata shtet hajde! Nuk thonë kot se shteti e kap lepurin me qerre. Po kap lepurin që është në këmbë ama, se ujqërit me “Audi A8” të blinduar, e marrin shtetin zvarrë me gjithë qerre e fuoristradë bashkë”, përfundoi gazetari Hoxha.

Si u emërua shef policie një i dënuar me 10 vite burg në Itali

Një i dënuar me 10 vite burg në Itali është emëruar në Policinë e Shtetit. Dritan Xhindoli është emëruar në Polici dhe ka mbajtur disa poste të rëndësishme, si nëndrejtor i Policisë Kufitare në Vlorë, shef në Sektorin e Krimeve, Shef i Krimeve të Rënda në Tiranë dhe i Njësisë Operacionale të Policisë së Tiranës, etj. Edhe pse ai ishte në kërkim ndërkombëtar, pasi ishte dënuar me vite burg nga drejtësia italiane, ai vijonte të kryente funksione të rëndësishme në Policinë e Shtetit. Pas kërkesave të vazhdueshme të drejtësisë italiane, Xhindoli është arrestuar para një jave, por lajmi u mbajt i fshehtë nga Policia e Shtetit dhe Ministria e Brendshme.
Xhindoli akuzohet nga autoritetet italiane për kryerjen e veprave penale si “vjedhje dhe falsifikim dokumentesh”. Ai është dënuar me 10 vite burg nga Gjykata e Bolonjës, në Itali, por nga viti 2014 urdhëri për arrestimin e tij është mbajtur i fshehtë. Xhindoli ka mbajtur një sërë postesh drejtuese në Policinë e Shtetit. Nga viti 2014-2015, ai ka qenë shef në Sektorin e Krimeve. Ndërsa së fundmi, specialist në Drejtorinë e Krimeve të Rënda në Tiranë.

Policia mbajti të fshehtë arrestimin

Arrestimi i oficerit të Krimeve të Rënda, Dritan Xhindoli e ka përfshirë policinë në një skandal edhe më të madh. Përveç mbajtjes së fshehtë të dënimit të Xhindolit në Itali me 10 vite burg, policia ka mbajtur të fshehtë edhe arrestimin e tij.
Dritan Xhindoli, i cili ka mbajtur kohët e fundit detyrën e oficerit të Krimeve të Rënda në Drejtorinë e Përgjithshme të Policisë së Shtetit është arrestuar një javë më parë në Durrës për shkak të dënimit me 10 vite burg nga Gjykata e Bolonjës, por ky arrestim është mbajtur i fshehtë nga policia dhe vetë Ministria e Brendshme e drejtuar nga Fatmir Xhafa.
Dritan Xhindoli është i dënuar me 10 vite burg në Itali, për akuzat e ‘mashtrimit’ dhe ‘falsifikimit të dokumenteve’, por ka bërë një karrierë të suksesshme në Policinë e Shtetit në 4 vitet e fundit, duke nisur nga oficer në zv/drejtor i Kufirit të Policisë në Vlorë e deri në Drejtorinë e Përgjithshme të Policisë së Shtetit.
Si u mbajt i fshehur ky skandal i madh dhe si arriti Xhindoli të merrte së fundmi postin më të lartë të karrierës së tij? Kjo është një pyetje për të cilën SHKB thotë se po heton dhe ka vënë nën hetim zyrtarët, por pa thënë asgjë lidhur me: Kush janë këta zyrtarë që po hetohen (?!)
Ajo që dimë me siguri është se, ndonëse vendimi është marrë nga autoritetet italiane tre vjet më parë, shpallja e Xhindolit në kërkim zyrtarisht është bërë më 9 qershor të vitit 2017, atëherë kur Xhindoli sapo ishte emëruar zv/drejtor i Kufirit të Vlorës.
Pikërisht në këtë moment, autoritetet italiane i kanë kërkuar llogari autoriteteve tona lidhur me faktin që një i shpallur në kërkim nga drejtësia emërohej në një post kaq të rëndësishëm. Në këto kushte, fill pas kërkesës zyrtare të 9 qershorit të vitit 2017, Drejtoria për Hetimin e Krimit Ekonomik dhe Financiar nisi punën për arrestimin e Xhindolit, i cili është vënë në pranga vetëm një javë më parë, ndërsa dy ditë para se të arrestohej, dha edhe dorëheqjen nga policia.

Xhindoli hetonte bandat?!

Si shef i Sektorit të Krimeve të Rënda e më pas si Specialist në Drejtorinë e Krimeve të Rënda, Xhindoli është zyrtari që është marrë me dosjen e bandës famëkeqe të Julian Sinanajt, bandës së tritolit, 7 anëtarët e së cilës kanë vepruar si grup i strukturuar kriminal, duke porositur vrasje jo vetëm ndaj rivalëve, por duke terrorizuar edhe qytetarët shqiptarë përmes shpërthimeve me tritol. E njëjta bandë, shpërtheu edhe në banesën e ish-deputetit Ardian Kollozi.
Tanimë, Julian Sinanaj është dënuar me 30 vite burg. Gjithashtu, trupi gjykues dha dënimin maksimal, burgim të përjetshëm edhe për Anton Mëhillaj, i cili konsiderohet si “kreu” i bandës, ndërsa Genis Mëhillaj u dënua me 10 vite burg. Krimet e Rënda i dënuan pjesëtarët e tjerë të bandës me përkatësisht 8 vjet Ndriçim Gjokonajn, 19 vjet Marjon Mitron, 8 vjet burg Albin Mexhajn dhe 5 vjet burg biznesmenin Ilir Karçini.

Thaçi në Shtëpinë e Bardhë, takim me Mike Pence

????????????????????????????????????

Zëvendëspresidenti amerikan Michael Pence do të presë të premten paradite Presidentin e Kosovës Hashim Thaçi në Shtëpinë e Bardhë, konfirmoi zyra e nënpresidentit të SHBA.
Zyrtarët në Prishtinë thanë se zoti Thaçi do të kërkojë vazhdimin e mbështetjes amerikane për forcimin e pozitës ndërkombëtare të Kosovës, zhvillimin e saj ekonomik dhe integrimin e saj në institucionet euroatlantike.
Presidenti Thaçi do të kërkojë edhe përfshirjen e SHBA në fazën e fundit të procesit të dialogut Kosovë-Serbi, si garanci për paqen dhe qëndrueshmërinë në rajon, tha zyra e tij.
Të enjten, Presidenti i Kosovës u prit në Vatikan nga Papa Françesku. Sipas zyrës së Presidentit, në bisedimet me Papën ai kërkoi njohjen e Kosovës nga Vatikani.
Ai tha se është i lumtur dhe mirënjohës që Kosova ka ndërtuar marrëdhënie miqësore me Selinë e Shenjtë, por shtoi se “do të dëshironim që këto të ngrihen në nivel të njëjtë që e gëzojnë të gjithë popujt e tjerë të botës”.
Sipas zyrës së Presidenit, zoti Thaçi e informoi Atin e Shenjtë për konsolidimin e shtetit të Kosovës, për bashkëjetesën ndërmjet komuniteteve dhe feve të ndryshme. “Kosova është shembull i dialogut ndërmjet komuniteteve dhe bashkëjetesës fetare”, tha ai.

 

Faqja e pare

Kotzias: Greqia, kushte Shqipërisë për në BE

Ministri i Jashtem Ditmir Bushati, gjate nje konference te perbashket shtypi me Ministrin e Jashtem te Greqise, Nikos Kotzias, i cili ndodhet per nje vizite zyrtare ne Tirane. /r/n/r/nGreek Foreign Minister Nikos Kotzias during a press konference with Albanian Foreign Minister Ditmir Bushati, after their meeting in Tirana on July 15, 2015.

Ministri i Jashtëm grek, Nikos Kotzias tha paraditen e kësaj të enjteje për Televizionin publik grek se është gabuar me mbështetjen pa kushte ndaj Shqipërisë.”Siç duhet ta dini, Shqipëria është vend kandidat për anëtar në BE. Për fat të keq, këto kandidatura u dhanë pa kushte nga qeveritë e mëparshme greke”, u shpreh Kotzias.
Ministri grek tha se kjo çështje duhet të marrë zgjidhje tanimë që kërkohet mbështetja për hapjen e negociatave, ku një nga kushtet e vëna nga Greqia fqinje është edhe mbrojtja e të drejtës së pronës për gjithë minoritetin.
“Që të hapen negociatat për anëtarësim, duhet që këto vende të plotësojnë disa kërkesa. Shqipërisë, KE-ja i vuri si kusht reformën e sistemit gjyqësor. Dhe ne i shtuam edhe 4 të tjera”, deklaroi Kotzias.
Sipas tij, nuk mund të vazhdohet me reformën e Enver Hoxhës që njihte si minoritarë vetëm ata që banonin në dy zona. Dhe nëse ai zhvendosej nga fshati i tij në një tjetër qytet apo Tiranë, nuk e gëzonte më këtë status. Por, kjo gjë tani ka jo vetëm vëmendjen e qeverisë greke, por edhe mbështetjen e BE-së dhe SHBA-së.
“Greqia po punon që t’u jepen titujt e pronësisë, në mënyrë që të jenë të sanksionuara edhe ligjërisht të drejtat e atyre që duan të shesin apo ua shtetëzon shteti për nevojat e tij. Se këtu nuk shqetësohemi për sekuestrimin e pronave të himariotëve, por ngaqë nuk po flitet për kompensim”, tha ministri i Jashtëm i Greqisë.
Kotzias konfirmoi masën drastike për heqjen e nënshtetësisë greke të kryebashkiakut të Himarës: “Politikanët që nuk respektojnë të drejtat e minoritetit grek nuk mund të kenë nënshtetësinë greke. Për fat të keq, nuk e di se çfarë kanë bërë qeveritë e mëparshme dhe kanë marrë nënshtetësinë greke edhe tipa të çuditshëm, ndër ta edhe kryebashkiaku i Himarës. Ne ia hoqëm nënshtetësinë, sepse nuk mund të jesh shtetas grek dhe në të njëjtën kohë të shkelësh të drejtat e minoritetit grek”.

1...6 4856 4866 487...8 382Faqja 6 486 nga 8 382

Kryesore

Continue to the category
Më shumë
© 2024 Rilindja Demokratike Euroatlantike