Fat për mediat, përhapja e “Vault 7”, domethënë e 8760 dokumenteve kompromentuese të CIA-s nga ana e WikiLeaks, ka përkuar me Ditën e Gruas, festë botërore e detyrueshme si Shoah Day. Përderisa faqe pas faqesh, kronika televizive pas kronikash televizive lidhur me gratë nëpër sheshe, kronika ndërkombëtare lidhur me një grevë botërore të grave që natyrisht nuk ka ndodhur dhe për “Vault 7” pak ose asgjë. Fakti që CIA na paska një softuer (UMBRAGE) që jo vetëm spiunon kompjuterët e çfarëdo enti në Shtetet e Bashkuara, por edhe lë gjurmë që në mënyrë false bëjnë të dyshohet se kanë qenë “hakerat rusë” legjendarë, nuk i intereson as “Washington Post”, as “New York Times”, që lidhur me historinë e hakerave rusë që kanë falsifikuar zgjedhjet presidenciale, kanë bërë Clinton të humbasë dhe të fitojë “ortaku” i tyre Trump, janë mbushur raportimet për muaj të tërë.
Fakti që CIA ka “porta të prapme” (backdoors) në programet Microsoft që i mundësojnë të futet në të gjitha kompjuterët që përdorin Windows në planet dhe mund të bëjë të njëjtën gjë me Apple dhe me Google; që mund të kontrollojë në largësi makina dhe avionë (e shkëlqyer për vrasjet e maskuara si incidente); që ka krijuar në mënyrë klandestine një aparat kolosal spiunazhi të brendshëm për qytetarët amerikanë, gjë që është e ndaluar me ligj, duke u bërë një lloj NSA-je (National Security Agency) në brendësi me mundësinë e interceptimit të gjithë njerëzit, pa kontroll gjyqësor, nuk ka preokupuar as mediat, as qeveritë e huaja, as senatorët amerikanë. Njëfarë preokupimi është shprehur nga dikush për faktin që, siç ka zbuluar WikiLeaks, CIA për më tepër ka “humbur kontrollin” e të gjithë arsenalit të saj të kibernospiunazhit, domethënë prej neglizhencës ka nxjerrë në rrjet ato programe dhe softe: sepse tani, o Zot i madh, “mund t’i përdorin terroristët”.
Fakti që nga këto dokumente zbulohet se CIA ka një ekspansion të madh, botëror, një fuqi që bën atë që do pa kontrollin më minimal qeveritar – një realitet përballë të cilit fantazitë komplotiste paranojake, më të guximshme, janë vogëlsira – duket se pranohet nga të gjithë sektorët e establishmentit, demokratë, si edhe republikanë, kompani shumëkombëshe, shtete europiane dhe deri nga Shtëpia e Bardhë si diçka paqësore, normale. Justifikimet bipartizane të senatorëve të të dyja partive janë plot respekt: CIA e bën të gjithë këtë për të na mbrojtur nga terrorizmi. Në thelb, kjo është ekuivalente me si të thuash: nuk është e mundur që CIA kërcënon interesin kombëtar, pasi është vetë ajo që e përcakton interesin kombëtar. Kurrë totalitarizmi nuk u përkufizua dhe nuk u pranua më mirë nga subjektet.

NSA-ja hakmerret ndaj CIA-s?

Por ndoshta kjo heshtje ka edhe një motiv më të thellë e më shqetësues. Në këtë mal zbulimesh kundër CIA-s dikush dyshon për dorën e entit rival të inteligjencës, National Security Agency (NSA). Gazetari investigativ Wayne Madsen është i sigurtë. Një prej raporteve të tij të fundit e ka titulluar kështu: “CIA SIGINT disclosure appears to be retaliation for Langley’s involvement with Snowden leak”. “Divulgimi i inteligjencës elektronike të CIA-s duket se është një raprezalje për përfshirjen e Langley [selia qendrore e CIA-s] në rrjedhjen e informacioneve të Snowden”. Duhet pasur parasysh se Madsen ka qenë vetë një agjent i NSA-së dhe tregon sesi në vitet tetëdhjetë, kur punonte në Grupin S (Signal, interception), drejtori i tyre, një kolonel, u rekomandoi ashpërsisht që të ishin shumë të vëmendshëm për të mos nxjerrë asgjë për misionin që po kryenin, të urdhëruar drejtpërsëdrejti nga Shtëpia e Bardhë. “E dimë, i tha Wayne, jemi trajnuar dhe përgatitur për një gjë të tillë, i dimë edhe rreziqet që marrim mbi vete nëse u themi edhe një fjalë të vetme sovjetikëve. Koloneli iu përgjigj: “Nuk e kisha me rusët, po flas për CIA-n”. Megjithëse në teori CIA duhet të kufizohet në spiunazhin e jashtëm dhe në terren, dhe NSA-ja për përgjimet e brendshme, nën një kontroll më të madh (teorikisht) të autoritetit gjyqësor apo të enteve të tjera të autorizuara me ligj, ndarja e territoreve është larg nga të qenit paqësore. Tensioni midis CIA-s dhe NSA-së ka qenë i përhershëm. Për shembull, në thelb është NSA-ja ajo që ka siguruar pjesëmarrjen në ECHELON, programi i përbashkët i përgjimit botëror me Mbretërinë e Bashkuar, Kanadanë, Australinë dhe Zelandën e Re.
Në kohën kur punonte Madsen, CIA kishte një zyrë spiunazhi elektronike (Office of Signal Intelligence Operations, OSO) e cila ngjallte dyshime të forta në nivelet e larta të National Security sepse dukej se dyfishonte operacionet e NSA-së. Duke i humbur dy centralet përgjuese në Iran në vitin 1979 prej rënies së Shahut, CIA u ndihmua nga NSA-ja që të ngrinte dy qendra përgjimesh radio dhe telefonike në Kinën Perëndimore, qendra që u menaxhuan bashkë, për një herë të vetme. Pastaj OSO-ja e CIA-s u dorëzua dhe NSA-ja e zgjeroi pushtetin e saj mbi të gjithë inteligjencën nëpërmjet sinjalit apo SIGINT-it.
Kështu, kur më 2013 shpërtheu afera e Edward Snowden, Wayne, ndoshta prej profesionit, nuk e beson as edhe për një çast idenë e një heroi të pastër civil në luftë kundër sistemit. Vëren se biografia e Snowden nënvizon kalimet e tij nga njëra agjenci tek tjetra: fillimisht punonte për NSA-në në Universitetin e Maryland, pastaj rekrutohet nga CIA dhe punon për të në Gjenevë nën mbulim diplomatik nga 2007, më pas punësohet nga “Booz Allen Hamilton” (kompani teknologjie informatike “konsulente” e NSA-së, domethënë një prej fasadave të saj) dhe këtu “tradhton” e nis të nxjerrë male me informacione sekrete. Në atë kohë Madsen qe i pari që shkroi se Snowden kishte mbetur agjent i CIA-s dhe “e gjitha kjo mund të ishte pjesë e një operacioni të Langley” për të ekspozuar dhe vënë në telash NSA-në, duke zbuluar përfshirjen e saj në operacione të ndryshme, të themi, ilegale.
Tani, përhapja masive dhe jo e autorizuar e SIGINT-it të CIA-s do të ishte hakmarrje. Aq më shumë që një gjë e tillë një syri ekspert i zbulon para së gjithash se CIA ka krijuar fshehurazi në brendësi të saj një, si të thuash, NSA gjiganteske dhe në kuptimin e fjalës, një aparat cyber-warfare (lufte kibernetike) që dyfishon NSA-në dhe US Cyber Command, që janë edhe praktikisht e njëjta gjë: edhe kjo e fundit e ka selinë në Fort Meade, pranë NSA-së dhe të dy entet kanë të njëjtin drejtor, Admiralin Mike Rogers.

Brennan i kërkoi Presidentit Obama që ta shkarkonte kreun e NSA-së
Tani, kujton Madsen, ky Admiral Rogers ka pasur një takim “jo të autorizuar” më 17 nëntor 2016 në Trump Tower me kandidatin Donald Trump. “Ky fakt e ka shtyrë James Clapper, drejtorin e National Intelligence, sekretarin e Mbrojtjes, Ashton Carter dhe sipas burimeve të Madsen, drejtorin e CIA-s, John Brennan që t’i kërkojnë Presidentit Obama shkarkimin e Rogers”. Kjo gjë nuk ka ndodhur dhe “sot Rogers vazhdon t’i shërbejë Trump si drejtor i NSA-së dhe i US Cyber Command”. Pse CIA do të donte ta ngacmonte NSA-në duke mobilizuar Snowden që të “cicërojë”? Wayne Madsen kishte shkruar qysh në vitin 2014, më 14 shkurt: “Burimet tona në komunitetin e inteligjencës, në kushte anonime, na kanë thënë se një fraksion brenda CIA-s ishte gjithnjë e më shumë i irrituar dhe i alarmuar për sistemin kolosal të përgjimit të ngritur nga NSA-ja, që në raste të caktuara ishte vënë në dijeni të operacioneve të jashtme sekrete të CIA-s tejet të rezervuara  [highly compartmented] për shkak të kapaciteteve të saj monitoruese me “spektër të plotë të komunikimeve dixhitale botërore, midis të cilave atyre të kontrolluara nga CIA”.
Në operacion janë caktuar agjentë të CIA-s në shërbim, në pension dhe contractors. Snowden ka marrë pjesë prej kurrikulumit të tij të jashtëzakonshëm “në Gjenevë si atashe pranë misionit amerikan në Kombet e Bashkuara dhe në Misawa të Japonisë, nën mbulimin jozyrtar të Dell Computer dhe Booz Allen Hamilton”, ishte njeriu ideal për të grumbulluar dokumente të NSA-së që t’ua shpërndante mediave.
Në këtë artikull të vitit 2014, Madsen tregonte si tregues në mbështetje të versionit të tij faktin që NSA-ja sapo kishte pushuar nga puna një civil që punonte në Ishujt Havai, pranë qendrës operative të saj në Kunia dhe që i kishte dhënë Snowden PKI-në e tij, domethënë Public Key Infrastructure Certificate, që të jep aksesin në NSA-Net, internetin e brendshëm dhe të mbrojtur të NSA-së: një akses që vetë Snowden nuk e kishte. Ishte bërë një denoncim tek FBI-ja për këtë civil dhe dy persona të tjerë që punonin me të në Havai, FBI-ja kishte hetuar, por nuk kishte pasur arrestime… Pse?, do të pyesnit ju. Ja përgjigjja e Madsen në artikullin e vitit 2014: “Elementë brenda CIA-s kanë informuar Shtëpinë e Bardhë të Obamës dhe specifikisht John Podesta, këshilltarin e Presidentit për të gjitha çështjet lidhur me rrjedhjen e informacioneve të NSA-së, se në rast se Shtëpia e Bardhë apo Departamenti i Drejtësisë do të kishin vepruar kundër CIA-s për ‘cicërimat’ e Snowden, atëherë kjo e fundit do të shpërndante informacione personale mjaft shqetësuese lidhur me Presidentin”. Madsen shtonte: “Përfshirja e ‘Booz Allen Hamilton’, që është në pronësi të Carlyle Group, e ka paralajmëruar kështu Obamën se operacioni për goditjen e NSA-së drejtohej nga forca politike të fuqishme”.
Madsen shton se pak javë më parë, në muajin shkurt, një ish-contractor i NSA-së nga 1993 më 2016, një oficer marine në rezervë, Harold T. Martin III, është kapur në posedim të 50 terabajtëve fajla elektronikë tejet sekretë, për më tepër material i NSA-së. Edhe Martin kishte punuar për “Booz Allen Hamilton”. Por e veçanta më e “lezetshme” e kësaj është se iniciativa për ta vënë nën akuzë Martin ka qenë e Rod Rosenstein, në atë kohë prokuror i Maryland, të cilin Donald Trump e ka emëruar si zëvendës të Attorney General Federal të zgjedhur prej tij, Jeff Sessions.
Kështu, nëse Madsen e ka kapur siç duhet, kur më 3 mars Trump ka bërë një tweet se, “Obama më ka përgjuar telefonin” pa dhënë prova, ndoshta e dinte qysh nga nëntori (nga biseda me Admiralin Rogers, kreun e NSA-së, të cilin ata të CIA-s donin ta shkarkonin), se shpejt akuza e tij do të përforcohej nga zbulimet e bujshme të “Vault 7”, të cilat zbulojnë turpet e pabesueshme të CIA-s; ka lënë të rriten akuzat e organizuara nga CIA, Clapper dhe “Washington Post” mbi “hakerët rusë”, që do ta kishin ndihmuar të fitonte zgjedhjet, duke e ditur tani nga zbulimet e “Vault 7” se CIA infiltron kompjuterë dhe mund të simulojë ndërhyrjen sikur vjen nga hakerët rusë. Ka lënë që të dalin zbuluar miq falsë apo neutralë falsë si James Comey i FBI-së, deputetët e senatorë edhe republikanë, të bindur se naivi Donald kishte rënë me këmbët e veta…

Trump i jep goditje sistemit

Papritmas, prokurori i Përgjithshëm i emëruar prej tij, Jeff Sessions, i kërkon 46 prokurorëve të Përgjithshëm shtetërorë të emëruar nga Obama që të japin dorëheqjen. Sekretari i ri i Shtetit, Tillerson, e ka shkurtuar personelin e Departamentit të Shtetit, njerëz të epokës Obama e Kerry (dhe Nuland) dhe nuk ngutet aspak që t’i zëvendësojë: i dukshëm vullneti për të ridimensionuar të gjithë ekipin e punëve të jashtme, personelin e ambasadave dhe ndoshta edhe vetë numrin e tyre. Këto janë dy goditjet e para. Ngurrimi i mediave dhe i senatorëve që të flasin për “Vault 7” dhe për bëmat e CIA-s ndoshta shpjegohet me terrorin apo me maturinë: dy gjigantë shumë të rrezikshëm të Deep State, CIA dhe NSA, prej dekadash në luftë okulte, tani janë në luftë të hapur. King Kong lëshohet kundër Goxillës, shpërndajnë andej-këtej të dhëna kompromentuese si grushta, shfaqin sekrete shtetërore dhe krime të përbindshme, nuk dihet se kush do të fitojë. Domethënë vetëm qarkullim, nuk ka asgjë për të parë.
Gjithmonë që Wayne Madsen të ketë parë si duhet dhe të ketë pasur informacionet e duhura. Mjafton të kujtohet se ky personazh i mrekullueshëm është ai që me një investigim të tijin në Chicago ka zbuluar se Barak Hussein Obama, përpara se të garonte për president, ishte frekuentues qarqesh homoseksuale dhe bashkë me kryebashkiakun dhe mikun e tij Rahm Emanuel, ortak i bathouse “Man’s Country” për geit e kamur. Më pas Obama e solli Emanuel në Shtëpinë e Bardhë si shef Stafi midis viteve 2009 e 2010.
Natyrisht, media të rëndësishme të majta kanë provuar të demonstrojnë se informacioni ishte sajesë, një fake news. Hedhja poshtë më e drejtpërdrejtë, që do të kishte konsistuar në paditjen e Wayne Madsen për shpifje, nuk ka ndodhur asnjëherë. Kushedi, ndoshta janë këto informacione “personale dhe tronditëse” për Presidentin që CIA i ka bërë me dije Shtëpisë së Bardhë se i disponon.

“Wayne Madsen Report”, “Reuter”s, “Daily Caller”, “WND.com”

Përgatiti:
ARMIN TIRANA

Shën Mëria ka thënë për vizionarët e Medjugorjes, një fshat në Bosnje, se do t’u mësonte atyre dhjetë sekrete. Njihet shumë pak lidhur me këto sekrete, edhe pse dimë se disa prej tyre kanë të bëjnë me ndëshkimet për botën. Dimë gjithashtu se sekreti i tretë do të jetë shenja e dukshme dhe jetëgjatë që do të vendoset mrekullisht diku në Kodrën e Shfaqjeve. Do të jetë e përhershme, e pashkatërrueshme dhe shumë e bukur. Gjithashtu, Marjana dhe Vicka kanë thënë se një pjesë e sekretit të shtatë nuk ekziston më për shkak të lutjeve dhe kreshmës së njerëzve që i përgjigjen thirrjeve të Zonjës Tonë.
Gjashtë vizionarët e Medjugorjes në ditët e para të shfaqjeve. Zonja Jonë i ka besuar atyre sekrete, të cilat kur të tregohen, do të shkundin botën. Tre prej tyre i kanë marrë të dhjetë sekretet, ndërsa tre të tjera kanë nëntë prej tyre. Deri më 25 qershor 2009 Ivani kishte 9 sekrete, Maria kishte 9, Ivanka kishte 10, Mirjana kishte 10, Jakovi kishte 10 dhe Vicka kishte 9.
Tre vizionarët, Mirjana, Ivanka dhe Jakovi i kanë mësuar të 10 sekretet dhe nuk e shohin më Zonjën Tonë çdo ditë. Mirjana e ka marrë sekretin e saj të dhjetë në vitin 1982, Ivanka në vitin 1985, ndërsa Jakovi në vitin 1998. Tre vizionarët e tjerë, Ivani, Mirjana dhe Vicka, kanë secili 9 sekrete dhe vazhdojnë ta shohin çdo ditë Zonjën Tonë.
Mirjana ishte vizionari i parë që i mori të dhjetë sekretet. Zonja Jonë i ka dhënë asaj përgjegjësinë e shpalljes së tyre. Mirjana njeh ditën dhe datën e saktë të të gjithë sekreteve. Zonja Jonë i ka thënë Mirjanës të zgjedhë një prift, të cilit t’i tregojë sekretet e botës. Mirjana ka zgjedhur Atë Petar Ljubicic. Dhjetë ditë përpara shpalljes së sekretit të parë, Atë Petari iu dha pergamena, e cila përmbante dhjetë sekretet.
Kur Atë Petari mori pergamenën, ai pati mundësi të lexojë vetëm sekretin e parë. Atë Petari, së bashku me Mirjanën, do të kalojë dhjetë ditë vetëm me lutje dhe kreshmë. Tre ditë para fillimit të eventit, ai do ta deklarojë atë përpara botës. Në kohën e duhur, ai do të ketë mundësinë të shohë dhe lexojë sekretin e dytë, të tretë, e kështu me radhë, sipas kohës së përcaktuar. Mirjana ka thënë se Atë Petari nuk ka të drejtën të zgjedhë nëse do t’i tregojë apo jo sekretet që do të mësojë, ai e pranoi këtë mision dhe duhet ta përmbushë atë sipas vullnetit të Zotit.

Mirjana është shprehur si më poshtë:
“Përpara se shenja e parë e dukshme t’i tregohet njerëzimit, do të shfaqen tri paralajmërime. Paralajmërimet do të jenë në formën e eventeve nëpër botë. Mirjana do të jetë dëshmitarja e tyre. Dhjetë ditë përpara paralajmërimeve, Mirjana do të njoftojë priftin e zgjedhur prej saj. Siç është theksuar edhe më parë, Atë Petari është prifti i zgjedhur prej saj. Dëshmia e Mirjanës do të jetë konfirmimi i shfaqjeve dhe stimuli për konvertimin e botës.
Pas paralajmërimeve, do të shfaqet shenja e dukshme në vendin e shfaqjeve në Medjugorje që të shihet nga i gjithë njerëzimi. Shenja do të jepet si dëshmi, duke konfirmuar shfaqjet dhe në mënyrë që njerëzit të tërhiqen përsëri drejt besimit. Sekreti i nëntë dhe i dhjetë janë shumë seriozë. Ato përcaktojnë ndëshkimet për mëkatet e botës. Ndëshkimi është i paevitueshëm, pasi nuk mund të presim që e gjithë bota të konvertohet. Ndëshkimi mund të shmanget përmes lutjeve dhe pendimit, por nuk mund të eliminohet. Mirjana thotë se një nga ligësitë që kërcënon botën, ai që fshihet në sekretin e shtatë, është shmangur falë lutjeve dhe kreshmës, kjo është arsyeja përse Shën Maria vazhdon të shtyjë njerëzit të luten dhe të mbajnë kreshmën duke thënë: ‘Ju keni harruar se përmes lutjeve dhe kreshmës mund të shmangni luftërat dhe të pezulloni ligjet e natyrës’.
Pas këtij paralajmërimi, do të vijnë të tjerë në periudhë të shkurtër. Kështu, njerëzit do të kenë pak kohë në dispozicion për t’u konvertuar. Ky interval do të jetë periudha e lavdisë dhe konvertimit. Pasi të shfaqet shenja e dukshme, ata që janë ende gjallë do të kenë pak kohë për t’u konvertuar. Për këtë arsye Shën Maria na fton drejt konvertimit të menjëhershëm. Ftesa drejt lutjeve dhe pendimit synon të shmangë luftën dhe ligësinë, por mbi të gjitha të shpëtojë shpirtrat tanë”.
“Sipas Mirjanës, eventet e parashikuara nga Shën Maria po afrojnë. Sipas kësaj përvoje, Mirjana paralajmëron të gjithë botë: ‘Konvertohuni menjëherë. Hapni zemrat tuaja përpara Zotit’”.
Përveç këtij mesazhi bazik, Mirjana foli edhe për një vizion që ka pasur në vitin 1982 që mendojmë se hedh pak dritë mbi disa aspekte të historisë së kishës. Ajo foli për një vizion në të cilin iu shfaq Satanai. Ai i kërkoi Mirjanës të heqë dorë nga Shën Mëria dhe të ndiqte atë. Në këtë mënyrë ajo do të ishte e lumtur dhe e dashuruar. Ai i tha se ndjekja e Shën Mërisë, në të kundërt, do t’i sillte vetëm vuajtje. Mirjana e refuzoi dhe Shën Mëria i dha menjëherë mesazhin e mëposhtëm:
“Të kërkoj ndjesë për këtë që ndodhi, por duhet të kuptosh se Satanai ekziston. Një ditë ai u paraqit përpara fronit të Zotit dhe i kërkoi leje për ta vënë kishën në provë. Zoti i dha leje për ta vënë kishën në provë për 1 shekull. Ky shekull është nën pushtetin e Djallit, por kur sekretet që të kam besuar të deklarohen, pushteti i tij do të shkatërrohet. Që tani ai ka filluar të humbasë fuqitë dhe është bërë agresiv. Ai po shkatërron martesat, por krijon përçarje ndërmjet priftërinjve dhe është përgjegjës për vrasje të shumta. Duhet të mbroni veten ndaj provave të tij përmes lutjeve dhe kreshmës, veçanërisht përmes lutjeve në komunitet. Mbani me vete objekte të shenjta. Vendosini ato nëpër shtëpitë tuaja dhe përdorni ujin e bekuar”.
Edhe  Zonja Jonë nuk flet shumë për 10 sekretet, edhe pse janë një pjesë e rëndësishme e planit të saj për shpëtimin e njerëzimit. Për ata që i përgjigjen thirrjes së Zonjës Tonë, sekretet nuk duhet të ngjallin frikë në zemrat e tyre. Çdo baba i mirë i disiplinon fëmijët e tij. Sekretet janë mënyra e Zotit për të disiplinuar fëmijët e tij dhe për t’i rikthyer ata në gjirin e familjes. Sekretet do të jenë të frikshme dhe do të konsiderohen si ndëshkime për ata fëmijë që janë larguar prej Tij dhe që jetojnë një jetë pa fe. Por Zonja Jonë na bën thirrje të konvertohemi, të mos presim shfaqjen e 10 sekreteve. Për shumë prej nesh, atëherë do të jetë tepër vonë. Veproni tani dhe përqafoni mesazhin e Zonjës Tonë. Pranoni dashurinë dhe mëshirën e Zotit gjatë periudhës së lavdisë me Zonjën Tonë.

Çfarë thonë vizionarët
Gjatë viteve të shfaqjeve, vizionarëve të Medjugorjes iu bënë pyetje rreth 10 sekreteve. Shpeshherë, përgjigjet e tyre ishin: “Sekretet janë sekrete”. Ata flasin shumë pak për to. Megjithatë, kemi arritur të marrim disa komente në lidhje me sekretet. Gjatë një interviste me Vickën më 2 janar 2008 u arrit të merreshin disa fjalë për dhjetë sekretet.
Pyetje: “…kur të vijë koha e sekreteve, i të katërtit dhe të dhjetit, sekrete që janë veçanërisht të vështirë, do të thotë se në çdo event gjatë kohës së sekreteve, do të kemi gjithmonë shenjën e Shën Mërisë që na ngushëllon? Ti ke thënë herën e kaluar, vitin e kaluar, se gjatë kohës së dhjetë sekreteve do të kemi shfaqje të përditshme të Shën Mërisë”.
Vicka: “Po, kjo është e sigurtë dhe vazhdoj ta përsëris, do të shohim se kush është, do të jem unë, Marija dhe Ivani, më pas do të shohim se kë ka zgjedhur Shën Mëria, kush nga ne të tre do të ketë vizionin. Ndoshta mund të jetë edhe një person tjetër i zgjedhur nga Shën Mëria”.
Pyetje: “…Pra, ti, Marija dhe Ivani… një nga ju të tre. Dikush i tha Mirjanës se Vicka ka thënë se gjatë kohës së dhjetë sekreteve do të shohin se kush do të vazhdojë të ketë vizione të përditshme, por Mirjana ka thënë se ajo nuk dinte gjë për këtë. Çfarë do të thotë kjo? Kjo u është thënë personalisht nga Shën Mëria”?
Vicka: “Po, Shën Mëria ma ka thënë personalisht. Më pas do të shohim, sepse Shën Mëria nuk më ka thënë: ‘Vicka do të jesh ti’. Do të presim të shohim se kush është i përzgjedhuri. Kur të vijë koha e duhur, ai person do të vazhdojë të ketë vizione. Ajo do t’i shpjegojë më pas çdo gjë këtij të përzgjedhuri”.
Pyetje: “Shën Mëria ka folur gjithashtu për profetët e rremë duke thënë: ‘Ata që bëjnë parashikime katastrofike janë profetë të rremë. Ata që thonë se në këtë vit të caktuar apo në këtë ditë të caktuar do të ketë një katastrofë. Unë kam thënë gjithmonë se ndëshkimi do të vijë nëse bota nuk konvertohet. Për këtë arsye i ftoj të gjithë të konvertohen. Gjithçka varet nga konvertimi’. Kështu, tani të pyes, nëse ne konvertohemi të gjithë, a do të ketë më 10 sekrete apo jo”?
Vicka: “Jo, dhjetë sekretet do të shfaqen patjetër. Shën Mëria i ka dhënë ato kohë më parë. Ajo më ka përshkruar nëntë prej tyre dhe unë dua të them vetëm një gjë për sekretin e shtatë: që Shën Mëria ka thënë se gjysma e sekretit të shtatë është anuluar falë lutjeve tona. Ajo rekomandon që ne të vazhdojmë të lutemi sepse me lutjet tona mund të lehtësojmë edhe sekretet e tjerë”.

***

Intervista e mëposhtme me Vickën është zhvilluar nga Atë Janko Bubalo, autori i librit “Një mijë takime me Shën Mërinë në Medjugorje”.
Janko: “Vicka, kur dikush flet për shfaqjet e Shën Mërisë, është e pashmangshme të përmenden 10 sekretet. Në këtë rast, edhe këtu në Medjugorje”.
Vicka: “Nuk di asgjë për këtë. E besoni se unë nuk dija asgjë as për shfaqjet e Shën Mërisë në Lordes, edhe pse jam takuar me Shën Mërinë në Podbrdo dhe Medjugorje për më shumë se një vit. Arrija të këndoja edhe këngën ‘Nga ajo shpellë’ pa e njohur aspak. Për të qenë e sinqertë, nuk dua të flas për asnjë sekret tjetër, përveç atyre të Medjugorjes”.
Janko: “Sa sekrete të ka thënë Shën Mëria se do të të mësojë”?
Vicka: “Më ka thënë se do të më mësojë dhjetë sekrete”.
Janko: “Të gjashtëve prej jush”?
Vicka: “Për as sa di unë, po”.
Janko: “A janë sekretet e njëjtë për të gjashtë ju”?
Vicka: “Janë edhe nuk janë”.
Janko: “Si ka mundësi”?
Vicka: “Kështu është. Sekretet janë në tërësi të njëjtë, por ndoshta ndonjëri prej nesh ka edhe sekrete që aplikohen vetëm për ne”.
Janko: “A ke ti sekrete të tilla”?
Vicka: “Kam një. Është vetëm për mua dhe më përket vetëm mua”.
Janko: “A kanë të tjerët sekrete të tilla”?
Vicka: “Këtë nuk e di. Më duket se Ivani ka”.
Janko: “Di që Mirjana, Ivanka dhe Marija nuk kanë asnjë, kështu më kanë thënë. Nuk di shumë për Jakovin. Ai nuk më është përgjigjur për këtë, ndërsa Ivani tha se kishte tri sekrete që i përkisnin vetëm atij”.
Vicka: “Unë të tregova atë që di”.
Janko: “Mund të më thuash se cili sekret është vetëm për ty”?
Vicka: “Le ta lemë këtë bisedë. Kjo më përket vetëm mua”.
Janko: “A mund të na tregosh të paktën cili prej tyre është, pa e treguar sekretin”?
Vicka: “Është sekreti i katërt. Kaq mund të them”.

***
Kur vizionarët i pyetën lidhur me sekretet, “Çfarë duhet të bëjmë? Si duhet të përgatitemi? A duhet të kemi frikë?”, ata na dhanë përgjigjet e mëposhtme:
Mirjana: “Mesazhet e Zonjës Tonë na përgatisin për atë që do të vijë. Ajo na bën thirrje të konvertohemi tani dhe t’i dorëzohemi plotësisht Zotit. Nëse e bëjmë këtë, nuk duhet të kemi frikë, as nga vdekja”.
Ivanka: “Asgjë nuk duhet të na frikësojë, përveç mosrespektimit të vullnetit të Zotit”.
Vicka: “Njerëzit nuk duhet të kenë frikë nëse janë të përgatitur. Nëse kemi frikë nga këto lloj gjërash, kjo do të thotë se nuk kemi besim në Zot. Kjo lloj frike nuk vjen nga Zoti. Kjo frikë mund të vijë vetëm nga Djalli që kërkon të na trazojë, në mënyrë që ta izolojmë veten larg Zotit dhe të mos kemi mundësi të lutemi. Me Zotin mund të kesh vetëm besim dhe shpresë për të kapërcyer çdo problem. Përgatitja më e mirë është të lutemi çdo ditë, të shkojmë në meshë dhe të lexojmë Biblën. Me lutje dhe pendim, ndëshkimet mund të lehtësohen. Mund të them vetëm një gjë: përgatituni! Do ta falënderoni Zotin për gjatë gjithë përjetësisë nëse e bëni këtë”.
Mirjana: “Kjo është koha e lavdisë dhe mëshirës së madhe. Tani është koha për të dëgjuar mesazhet dhe të ndryshojmë jetët tona. Ata që do ta bëjnë, nuk do të kenë asnjëherë mundësi ta falënderojnë Zotin mjaftueshëm”.

***
Intervista e mëposhtme është shkëputur nga një sërë intervistash të zhvilluara nga Atë Janko Bubablo me Vickën, ku ajo përshkruan disa vizione të Zonjës Tonë që i janë shfaqur, kur ajo i ka treguar një prej sekreteve vizionarëve të ndryshëm.
Janko: “Gjatë Konceptimit të Papërlyer, më ke thënë dikur – dhe lexoj të njëjtën gjë në një prej blloqeve të tua të shënimeve – se Shën Mëria ishte më pak e kënaqur nga ç’prisje atë ditën e banketit. Dhe menjëherë pas shfaqjes, Ajo filloi të lutej për shlyerjen e mëkatit, më ke thënë gjithashtu se në atë kohë, se poshtë këmbëve të Saj ndodhej një lloj mjegulle – si Shën Mëria po endej mbi një lloj reje prej hiri dhe errësire.
Kjo është koha kur i drejton pyetje, Ajo nuk përgjigjet, por vazhdon të lutet. Theksohet gjithashtu në këtë ditar, se Shën Mëria buzëqeshte vetëm pak pas largimit të Saj dhe se buzëqeshja nuk ishte aq e gëzueshme sa zakonisht… Është gjithashtu tepër interesant fakti i cituar në ditar se Shën Mëria ka folur me ty për mëkatet vetëm pas asaj dite. Megjithatë, është e çuditshme që Shën Mëria e ka lidhur këtë mëkat me ditën e banketit”.
“…Në lidhje me banketin, vitin e kaluar, 1982, Ajo i tregoi Ivankës dhe Jakovit sekretin e nëntë të tmerrshëm. Kjo ishte dita e parë në nder të Konceptimit të Papërlyer. Po në ditën e banketit, Ajo të tregoi sekretin e trishtë të gjashtë. Këtë vit, 1983, ajo i tregoi Mirjanës sekretin e nëntë. Është interesante se si këtë vit, si vitin e kaluar, kam qenë tek vizionet dhe kam mbajtur shënim sa e palumtur ke qenë gjatë dy rasteve të tregimit të sekreteve. Kemi përmendur diku se ishte Ivanka ajo që më ka thënë, ndërsa Mirjana ma tregoi këtë vit. Kur i thashë se dukej e frikësuar, ajo më tha me seriozitet se edhe unë do të isha frikësuar po ta kisha dëgjuar…”.

Vicka: “Mirë të ka thënë!”.
Janko: “…Është pak e çuditshme që Shën Mëria lidhet shpesh me gjëra të tilla të trishta dhe të rënda në ditën e banketit”.
Vicka: “Të thashë se nuk e di përse”.
Janko: “Unë aq më pak. Por siç thashë edhe më parë, ndoshta Zoti dhe Shën Mëria duan të theksojnë, veçanërisht në lidhje me banketin, pastërtinë e veçantë që na paraqesin në atë moment dhe mënyrën se si përmes mëkatit bëhemi të papastër”.
Vicka: “Ndoshta. Zoti dhe Shën Mëria e dinë mirë se çfarë bëjnë!”.
Janko: “Ishte data 29 nëntor e vitit 1982. Nata në nder të Konceptimit të Papërlyer sapo kishte filluar. Ju ishit katër dhe shkuat në kishë për të parë Shën Mërinë. Unë hyra gjithashtu. Zyra vendin tim, siç e kisha zakon, në mënyrë që t’ju shikoja gjatë vizionit. Gjatë kohës së takimit, vura re dy pamje të ndryshme. Ti ishe duke qeshur dhe sytë të ndriçonin si zakonisht, edhe pse ishte mjaft sëmurë atë ditë. Mirjanës i shkëlqenin sytë gjithashtu, por ishte serioze. Por fytyrat e Ivankës dhe Jakovit dukeshin sikur po përjetonin diçka të dhembshme. Vure re disa lloj spazmash tek Ivanka, sikur ishte gati për të qarë. Shën Mëria u soll në një mënyrë të pazakontë”.
Vicka: “Si”?
Janko: “U shfaq menjëherë pas fjalës Ati Ynë. Heshtja për të cilën po flas filloi… Ndërsa ti, pas disa minutash me Shën Mërinë, vazhdove përsëri lutjen e ndërprerë Ati Ynë dhe deklarove: ‘Iku!’. Shën Mëria zakonisht nuk sillet në këtë mënyrë me ty… Pasi mbaruat të gjithë, Jakovi ju pyeti: ‘Ju dha Shën Maria të gjithëve një sekret?’ Ivanka pohoi, ndërsa ti dhe Mirjana thatë se nuk e kishte bërë”.
Vicka: “Atë ditë Shën Mëria i dha atyre sekretin e nëntë, por nuk e bëri me mua dhe Mirjanën”.
Janko: “Këtë e dëgjova atë ditë. Më pas pyeta Ivankën nëse Shën Mëria i kishte shfaqur një pjesë të sekretit dhe pothuajse në lot, ajo m’u përgjigj: ‘Përse, do të kisha vdekur po ta kishte bërë!’…A ndjeve se Shën Mëria po i tregonte atyre diçka të veçantë”?
Vicka: “Po, e ndjeva. Nuk e dija se çfarë po i tregonte. E pashë që ishin seriozë sepse Shën Mëria ishte serioze gjithashtu. Më serioze se zakonisht. Asgjë më shumë”.
Janko: “Përjetova diçka në ditën e Konceptimit të Papërlyer. Isha me ty gjatë vizionit tënd me Shën Mërinë. Përsëri pashë diçka interesante. Ti që zakonisht shfaqesh e lumtur gjatë vizioneve, në atë rast ishe shumë serioze”.
Vicka: “Ndoshta atë ditë kam qenë duke marrë sekretin e tetë”.

Një vizion në Malin e Shfaqjeve, për ata që e kuptojnë, është një moment tepër i thellë. Njerëzit ngjisin Malin e Kryqëzimit për të parë Malin e Shfaqjeve, duke parë vendin ku shumë njerëz janë konvertuar nga mëkatarë në besimtarë, ku Zoti do të vendosë një nga mrekullitë më të mëdha të të gjitha kohërave, Shenja e Përhershme që vizionarët thonë se nuk është parë kurrë më parë në tokë.

Mustafa Tahrali

Ertogrul, një hero për Turqinë, kishte një mësues të tij shpirtëror. Pak flitet për të, por ai zë një vend mjaft të rëndësishëm në lidhjen mistike të legjendës së Turqisë me këtë shenjtor. Është ai, i cili e forconte në besim. Është ai, i cili i shfaqej Ertogrulit me imazhe udhëzuese. Po kush ishte ai? Bëhet fjalë Ibn ‘Arabi, një dijetar sufi mjaft i njohur për kohën.

Është e qartë se nuk mund të analizohen gjashtë shekuj të Perandorisë Osmane në disa faqe, por mund të jepet një ide mbi influencën e Ibn ‘Arabi duke përmendur emrat e një sërë aktorësh akbarian dhe duke e përshkruar subjektin siç duhet në mënyrë që të tërhiqet vëmendja e kërkuesve për këtë periudhë të historisë intelektuale sufi, një periudhë aq e pasur me dokumente, por e studiuar shumë pak deri tani.
Siç dihet, Ibn ‘Arabi u nis drejt Orientit pas vizionit të tij në vitet AH 597/AD1200. Ai kaloi përmes Tunizisë dhe Kajros dhe bëri pelegrinazh deri në Mekë. Në vitet 601/1204 e gjeti veten në Bagdad dhe Mosul. Nga atje ai udhëtoi drejt Anadollit. Qëndroi në Malatja dhe Konia dhe më pas u rikthye edhe një herë në Kajro. Më pas u largua në vitet 604/1207 dhe shkoi në Alepo dhe Konia.
Kjo ka qenë me siguri koha kur është martuar me nënën e ve të Sadr al-Din, të cilin, pavarësisht moshës së re e njohu si dishepull dhe më pas i dha autoritet për të lexuar veprat e tij. Në Anadoll ai vizitoi qytetet të mëdha si Kajseri, Malatja, Sivas dhe Harran, për t’u kthyer më pas në Bagdad. Atje u njoh me Shihabal-Din ‘Umar al-Suhrawardi. Në vitet 610/1213 ai u gjend në Alepo dhe në vitet 611/1214 u rikthye në Mekë. Në vitet 612/1215 ishte përsëri në Anadoll. Kaloi disa vite në Malatja dhe i dha disa njerëzve të drejtën për të lexuar librat e tij, në vitet 620/1223 ai shkoi në Damaskus ku u sistemua dhe shkroi Fusus dhe më pas rishkroi Futuhat.
I kam kaluar me shpejtësi këto detaje biografike pasi në të njëjtët vite dhe në të njëjtin vend, u zhvillua edhe emigracioni i një familjeje tjetër, por këtë radhë nga Lindja në Perëndim. Baha’ al-Din Walad, babai i Jalal al-Din al-Rumi, i quajtur shpesh me emërtimin Mawlana (Mjeshtri Ynë, Perëndia Jonë), u largua bashkë me familjen e tij nga qyteti Balkh në Khorassan, afërsisht gjatë viteve 618/1221. Ata ndoqën një rrugë që i çoi në Bagdad, Mekë, Siri (Damaskus) dhe Anadoll. Në fund ata u sistemuan në Konia. Mawlana duhet të ketë qenë fëmijë ose shumë i ri gjatë udhëtimit. I ati i Mawlana, një sufi i mirënjohur, ndërroi jetë në vitet 628/1231.
Është shumë domethënëse që të dy emigrimet, një nga kufiri më i largët i botës islamike në Perëndim dhe tjetri nga Lindja, u zhvilluan të dy në të njëjtën kohë dhe në të njëjtat vende, duke u mbyllur në fund në Konia. Dishepulli i Ibn ‘Arabi, Sadr-al-Din al-Qunawi, u bë një nga bashkudhëtarët e Jalal al-Din al-Rumi. A ka arritur Ibn ‘Arabi të takojë Baha’ al-Din Walad, babain e Mawlana ose vetë Mawlanan?
Nga të dhënat tona historike, nuk mund të thuhet se kjo ka ndodhur. Por sipas biografisë së shenjtorëve, ai ishte ende një fëmijë, mbërriti me të atin në Damaskus ku u takua me Ibn ‘Arabi, i cili tha: “Lavdi Perëndisë së ardhshme! Një oqean që ecën pas një liqeni!”. Gjatë viteve kur Ibn ‘Arabi jetonte në Damaskus, Mawlana shkoi atje për të studiuar për disa vite me radhë. Megjithatë, ende nuk janë zbuluar informacione të këtij takimi.
Gjatë shekullit XVII të Hixhrit, Almohadët në Perëndim pësuan një dështim të madh dhe humbën Kordobën dhe Sevilen në vitet 668/1269. Në Lindje, forca mongole shkatërruan gjithçka që u doli përpara nga Azia Qendrore e më tej, duke sjellë fundin e Kalifatit të Abasidit në vitet 656/1258 dhe duke shkatërruar Bagdadin. Ata lëvizën më pas drejt Anadollit dhe u përgatitën të shkatërronin edhe Seljukidët. Pas rënies së tyre, “shteti i tretë” (i quajtur “Bejlik” në turqisht) i Utman Bejit u themelua në vitin 1299 në veriperëndim të Konias. Kështu, ai u njoh në histori si sundimtari i Seljukidëve dhe Abasidëve. Ishte fillimi i një cikli të ri, ku pika e nisjes rastis spiritualisht dhe intelektualisht me mësimet e mjeshtërve si Ibn ‘Arabi, Mawlana dhe al-Qunawi.
Mund të vëzhgohet se si shteti i ri osman, themeluesi i të cilit ishte kunati i shajkut i quajtur Edebali, filloi të lulëzojë në mjedisin dhe themelin intelektual të sufizmit. Anadolli kishte gëzuar për një shekull të tërë një periudhë ringjalljeje dhe islamizmi përmes aktiviteteve të tarikateve të vendosura së fundmi. Për më shumë se një shekull përpara themelimit të Perandorisë Osmane, mësimet e Ibn ‘Arabi të shkruara në arabisht, kishin qenë themeli i njohurive sufiste, të cilave iu shtua edhe persishtja dhe në poezi Mathnawi i Jalal al-Din al-Rumi, i cili kishte hedhur më parë themelet e tarikatit të tij, të cilit i dha formën përfundimtari djali i tij, sulltani Walad. Komentatorët e Mathnawi shpjeguan më pas vargjet dhe mësimet e marra nga Ibn ‘Arabi dhe al-Qunawi.
Mawlana vdiq në vitet 672/1273 dhe Sadr al-Din al-Qunawi vetëm disa muaj më pas. Të dy kanë luajtur rol të veçantë në jetën shpirtërore dhe intelektuale. Duket se themeluesit e shtetit osman i kushtonin vëmendje të veçantë trashëgimisë intelektuale të këtyre mjeshtërve dhe përvetësonin mësimet e tyre. Ka pasur pa dyshim arsye specifike për përvetësimin e mësimeve të Ibn ‘Arabi. A ishte parashikimi në lidhje me osmanët një punë e al-Shajara al-Nu’maniyya fi al-Dawla al-‘Uthmaniyya që iu atribua Ibn ‘Arabit?
Autenticiteti i punës së tij, për të cilin nuk ekziston asnjë kopje më të hershme se e shekujve X dhe XVI, është debatuar shumë. Nëse vetë puna e tij është e dyshimtë, a mund të ketë ndodhur që parashikimet e bëra për themelimin e shtetit osman dhe disa eventeve të tjera që lidhen me të, të jenë bërë nga Ibn ‘Arabi gjatë jetës së tij apo janë shkruar më pas? Ajo që mund të sugjerohet është se sulltani osman, Slimi I, kishte treguar respekt të veçantë për varrin e tij dhe për mësimet akbariane, në mënyrë të tillë që sugjeron se ishte e mjaftueshme për të justifikuar punën e tij, që filloi të qarkullonte pas ekspeditës në Egjipt dhe Siri.
Në çdo rast, ajo që dimë me siguri është se sulltani i dytë osman, Orhan Ghazi, ftoi Da’ud al-Qaysari (d. 751/ 1350), dishepullin e Kamal al-Din al-Qashani, i cili ishte vetë dishepulli i Sadr al-Din al-Qunawi, që të ishte drejtues dhe mësues i medresesë së parë të themeluar në Iznikun e pushtuar së fundmi. Kjo tregon se mësimet zyrtare ishin vënë në lëvizje nga mjeshtri i madh i shkollës akbariane. Këtë event mund ta kuptojmë, në ditën e themelimit të shtetit osman, si sintezën ose aleancën ndërmjet shkencave ekzoterike dhe ezoterike dhe ndërmjet njohurive racionale dhe atyre ezoterike.
Ky event mund të japë edhe idenë se karakteri akbarian i mësimeve zyrtare në fillim të Perandorisë Osmane zgjati më shumë se dy shekuj dhe fundi i ndërtimit të varrit të Shaykh al-Akbar ishte një shenjë e jashtme e asimilimit të mësimeve të tij. Duket se pas këtij eventi Shajara al-Nu’maniyya u bë shumë i njohur, madje një nga frazat përsëritet edhe në ditët e sotme: Kur sulltan Selimi I të hyjë në Damaskus, atëherë do të zbulohet varri i Muhyiddin (Ibn ‘Arabi).
Gjatë viteve dhe shekujve të mëpasshëm as sulltanët dhe as politikanët osmanë, as ata të rretheve sufiste, nuk vunë në dyshim autenticitetin e librit të vogël. Intelektualët osmanë, të formuar nga mësimet e Ibn ‘Arabi ndoshta kishin arsye për të mos dyshuar në të njëjtën mënyrë që ne dyshojmë sot. Fetvaja e Shaykh al-Islam Ibn Kamal e shpallur në kohën e Selimit I, mund të konsiderohet si provë e autenticitetit të Ibn ‘Arabi:
“Kushdo që refuzon të njohë Ibn ‘Arabi është në gabim; nëse këmbëngul do të bëhet heretik. I takon sulltanit të edukojë atë dhe ta detyrojë të heqë dorë nga bindja e tij. Sulltani është i detyruar të respektojë të mirën dhe të ndalojë të keqen. Ibn ‘Arabi ka disa punë si Fusus al-Hikam dhe Futuhat. Mes shkrimeve të tij gjenden edhe disa shprehje që përputhen me Rendin Hyjnor dhe Ligjin Profetik dhe ka të tjerë, kuptimi i të cilëve është i fshehur nga njerëzit e ekzoterizmit, edhe pse nuk janë të qarta për njerëzit e intuitës së ezoterizmit. Ata që nuk arrijnë të kuptojnë qëllimet e shkrimeve të Ibn ‘Arabi është mirë të qëndrojnë në heshtje”.
Mund të duket se kjo fetvaja i jep sulltanit të drejtën për ndërhyrje në favor të mësimeve të Ibn ‘Arabi, ne mendojmë se kjo fetvaja i drejtohej dijetarëve të Egjiptit dhe Sirisë, jo atyre të Anadollit dhe ballkaneve osmane. Mund të nënkuptojmë edhe idenë e mëpasshme: duke qenë se mësimet e Ibn ‘Arabi përmbajnë dy aspekte, një ekzoterik dhe një ezoterik, dhe është pjesërisht e përshtatshme për kuptimin ekzoterik dhe pjesërisht e fshehur prej tij, por e qartë për t’u kuptuar nga ezoterizmi, mund të arrijmë në përfundimin se mësimet islame, pra Kur’ani dhe Tradita Profetike, kanë gjithashtu dy aspekte. Një person që nuk arrin ta kuptojë mësimin ekzoterik të Ibn ‘Arabi dhe rrjedhimisht islamin, duhet të qëndrojë në heshtje në vend që të sulmojë ata që e kuptojnë.
Kjo fetvaja e Shaykh al-Islam u deklarua për publikun intelektual të osmanëve – sulltanët, dijetarët dhe sufistët – në lidhje me Ibn ‘Arabi në veçanti dhe sufizmin dhe islamin në përgjithësi. Ka vazhduar të qëndrojë në fuqi që nga themelimi i shtetit, që u ruajt në tokat turke deri në ditët e sotme, pasi kishte kaluar disa momente kritike në mes të shekulit XVI. Kështu, u deklaruan dy aspektet e besimit islam zyrtarisht, në personalitetin shpirtëror dhe shkencor të Ibn ‘Arabi.
Autori i mirënjohur i sufizmit të shekullit XVI, al-Sha’rani, shkroi tek Tabaqat al-Kubra, në shënimet që i dedikonte Ibn ‘Arabit, se ishte shumë i mirënjohur në Anadoll në atë kohë pasi kishte përshkruar në disa prej librave të tij atributet e sulltanit, djali i Uthman I dhe pushtimin e Kostandinopojës. Kjo dëshmi e al-Sha’rani tregon gjithashtu edhe interesin për mësimet akbariane në mesin e shekullit XVI.
Jehona e Shajara al-Nu’maniyya duket se ka vazhduar nga shekulli në shekull. Në vitet 1730, pas luftës ndërmjet osmanëve dhe Iranit, një delegacion iranian erdhi në Stamboll për të diskutuar kushtet e paqes. Zëdhënësi në emër të osmanëve e hapi dialogun duke cituar tri karakteristika që lëvdonin osmanët në krahasim me iranianët:
1. Profeti kishte folur për ta në shkrimet e tij, duke parashikuar pushtimin e Kostandinopojës.
2. Parashikimet e Ibn ‘Arabi, Gjuha e së Vërtetës, në lidhje me dinastinë osmane në Shajara al-Nu’maniyya.
3. Territori osman ishte marrë prej tyre përmes luftës së shenjtë, por nuk mund të thuhej e njëjta gjë për dinastinë e Iranit.
Nga ky dokument diplomatik mund të vëzhgojmë se dy shekuj pas shkatërrimit të varrit të Ibn’Arabi, burrat e shtetit dhe osmanët e shkolluar vazhduan adhurimin e tyre për Ibn’Arabi dhe e konsideronin veten të veçantë për shkak të parashikimeve akbariane që kishin të bënin me ta. Në tekst nënkuptohet gjithashtu se Ibn ‘Arabi u njoh si autoritet ndërmjet iranianëve në atë kohë.
Pas këtyre vlerësimeve të përgjithshme, mund të vazhdojmë shkurtimisht me listën e emrave të sufistëve që vazhduan mësimet akbariane në Anadoll dhe Ballkan për shekuj me radhë. Siç dihet dhe siç përmendëm më lart, gjatë endjeve në Anadoll, Ibn ‘Arabi takoi shumë njerëz dhe disiplina sufiste. Ai u kujdes për edukimin, që në foshnjëri, të dishepullit Sadral-Din al-Qunawi. Në fund, vetëm përmes al-Qunawi dhe dishepujve të tij, Ibn ‘Arabi arriti më në fund të marrë vendin e tij në jetën intelektuale shumë shekuj më pas. Punët e al-Qunawi kanë qenë në njëfarë mënyre një prezantim dhe komentare për doktrinën e Ibn ‘Arabi, të shprehur në Fusus dhe Futuhat.

“New Scientist”

Në nëntor Donald Trump ka hedhur poshtë sondazhet, duke u bërë Presidenti i 45-të i Shteteve të Bashkuara. Pak muaj më parë votuesit britanikë kishin vendosur ta nxirrnin Mbretërinë e Bashkuar nga Bashkimi Europian. Lëvizjet populiste rriten në të gjithë Europën, por sipas kundërshtarëve të tyre sigurojnë konsensuse duke e deformuar apo duke e injoruar të vërtetën. Politikanët i shmangen thelbit dhe thonë gënjeshtra. Gjithmonë ka qenë kështu dhe deri diku, është pasoja natyrale e një kulture të lirë dhe demokratike. Megjithatë, mesa duket sot jemi në një fazë të re, erën e “politikës të pas së vërtetës”, në të cilën gjëja e vetme është truthiness, sipas përkufizimit të komikut amerikan Stephen Colbert: një gjë që duket e drejtë, edhe pse nuk është e bazuar mbi faktet, dhe për të cilën njerëzit duan të besojnë sepse konfirmon parakonceptet e tyre. Gjatë viteve të fundit psikologë dhe politologë na kanë bërë të shikojmë se deri në çfarë pike jemi të gjithë viktima të truthiness, që na çon në një vizion të polarizuar të fakteve, nga siguria e vaksinave tek ndryshimet klimaterike të shkaktuara nga qeniet njerëzore. Problemi është se faktet i influencojnë më pak nga sa do të pritej opinionet e një specieje që quhet Homo Sapiens dhe duket se gjërat po përkeqësohen. Për të na hequr përvazat nga sytë, shkencëtarët po kërkojnë të kuptojnë kur dhe pse zgjedhim të kemi një vizion të pjesshëm të informacioneve.
Para së gjithash, le të sqarojmë një gjë: faktet janë një e mirë. Mund të jenë jokomodë apo tronditës, por vetëm duke përdorur zgjidhje racionale e të bazuara mbi faktet mund të shpresojmë që të përparojmë si shoqëri. “Diskutimet tona duhet të jenë të bazuara mbi një tërësi faktesh të pranuara dhe të ndarë, përndryshe është e vështirë që të krijohet një debat demokratik i dobishëm”, thotë Brendan Nyhan nga Dartmouth College. Në një botë empiristësh dhe racionalistësh, faktet dhe një vlerësim i kujdesshëm i provave empirike duhet të vendosin se çfarë premisash mund të pranojmë apo të refuzojmë. Fatkeqësisht, jemi sektarë. Në botën reale, të përbërë nga qenie njerëzore në mish e kocka, arsyetimi nis shpesh nga ide të krijuara dhe bën rrugëtimin e kundërt, në kërkim të “fakteve” që të konfirmojnë atë që tashmë mendojmë se dimë. Dhe ku ka fakte që i kundërshtojnë bindjet tona, gjejmë mjeshtërisht mënyrën për t’i injoruar.

Ndryshime klimaterike
Psikologët e quajnë “arsyetim i motivuar”. Le të marrim për shembull ndryshimet klimaterike. Këtu shkenca është pa ekuivoke: ndryshimet klimaterike ekzistojnë dhe janë shkaktuar nga aktiviteti i qenieve njerëzore. Pavarësisht kësaj dhe pavarësisht rreziqeve për ata që do të vijnë pas nesh, shumë njerëz vazhdojnë ta mohojnë se ato po ndodhin. Motivi kryesor, sidomos në Shtetet e Bashkuara, është ideologjia. Një muaj përpara zgjedhjeve presidenciale, Pew Research Center ka botuar një studim mbi qëndrimin e ndryshëm të votuesve republikanë dhe demokratë karshi ndryshimeve klimaterike. Sipas studimit, republikanët janë më pak të bindur të besojnë se shkenca ka gjetur përgjigje ndaj ndryshimeve klimaterike: se u ka sqaruar vërtet ekzistencën. Për më tepër, republikanët besojnë se kërkimi është influencuar dhe nga opinionet politike e mania e bërjes karrierë e shkencëtarëve. Për demokratët shkaku i këtij qëndrimi është mungesa e kulturës shkencore. Sikur të ishte kështu.
Studimet e Dan Kahan nga Yale University tregojnë se, në kundërshtim nga sa ndodh me votuesit demokratë, konservatorët më skeptikë lidhur me ndryshimet klimaterike janë pikërisht ata që kanë një kulturë më të madhe shkencore. “Radikalizimi i debatit lidhur me ndryshimet klimaterike nuk i detyrohet paaftësisë për t’i kuptuar problemet”, thotë Kahan. “Ata që janë më shumë në gjendje të interpretojnë informacionet shkencore janë edhe më radikalët”. Sipas Kahan, ky paradoks i dukshëm i detyrohet arsyetimit të motivuar: kush është në gjendje të lexojë informacionet shkencore ka më shumë instrumente për t’i forcuar bindjet e tij dhe të kalojë në heshtje të vërteta jokomode. Në rastin e mohuesve të klimës, studimet tregojnë se shpesh motivacioni është promovimi i ideologjisë së tregut të lirë, që shtyn të rreshtohen kundër rregullimit publik të aktivitetit të nevojshëm ekonomik për të kundërshtuar ndryshimet klimaterike. Edhe demokratët i deformojnë faktet. Le të marrim armët e zjarrit. Kërkojnë ligje më shtrënguese për posedimin e armëve, pasi arsyetojnë se në qoftë se ka më pak armë, do të ketë edhe më pak krime të lidhura me armët. Republikanët përgjigjen se në qoftë se në qarkullim ka më pak armë, atëherë njerëzit nuk mund të mbrohen dhe kriminelët veprojnë, ja hedhin pa u ndëshkuar.
Pavarësisht përpjekjeve të kriminologëve, të dhënat në fushë janë kontradiktore. Gjithsesi, Kahan vëren se demokratët dhe republikanët reagojnë në të njëjtën mënyrë përballë të dhënave statistikore lidhur me efikasitetin e kontrollit të armëve: pranojnë ata që konfirmojnë bindjet më të përhapura të grupit të tyre politik referues dhe likuidojnë si të papërfillshme gjithçka tjetër. Kahan shton: “Sa më shumë të jesh i zoti me numrat, aq më shumë është i deformuar perceptimi i të dhënave”. Temat për të cilat kemi përvaza janë të shumta, nga legalizimi i drogave, duke kaluar tek fracking dhe emigracioni. Një prej rasteve studimore më emblematikë lidhur me forcën deformuese të arsyetimit të motivuar është vota për Brexit në Mbretërinë e Bashkuara. Duke analizuar përgjigjet e më shumë se 11000 përdoruesve të Facebook, kërkuesit e Online Privacy Foundation kanë vërejtur se si mbështetësit e Brexit, ashtu edhe kundërshtarët e tij qenë në gjendje t’i interpretonin me korrektësi informacionet statistikore kur bëhej fjalë për të vlerësuar nëse një krem i ri për lëkurën shkaktonte irritime lëkurore. Ky familjaritet me llogaritjet në fakt i braktiste kur gjendeshin përballë statistikash që vinin në diskutim themelet e pozicioneve të tyre, për shembull të dhënat mbi korelacionin midis emigracionit dhe rritjes apo rënies së kriminalitetit. Me fjalë të tjera, faktet nuk i bënin t’i rishikonin bindjet e tyre mbi bazën e provave empirike.
Stephan Lewandowsky, psikolog nga Bristol University, nënvizon një problem tjetër: sharmin e teorisë së komplotit. Në temën e ndryshimeve klimaterike “është e vështirë të theksohet se të gjithë shkencëtarët gabohen, është shumë më e lehtë të thuash se të gjithë janë të korruptuar” thotë Lewandowsky. Praktikisht, nga kërkimet e tij rezulton se shumë njerëz refuzojnë të besojnë tek ngrohja globale, pasi e konsiderojnë komplot dhe tentojnë që t’u besojnë edhe teorive të tjera të komplotit. Por ideologjia nuk shpjegon gjithçka. Gënjeshtra midis autizmit dhe vaksinës trivalente kundër fruthit, shytave dhe rubeolës, që shumë e konsiderojnë një fiksim të majtë, në realitet është transversal në politikë. “Kundërshtimi ndaj vaksinave është një fenomen transversal që nuk u detyrohet përgjithësimeve më të lehta”, thotë Nyhan. “Nuk ekziston një faktor demografik që na ndihmon të parashikojmë se kush është më i prekshëm ndaj propagandës antivaksina”. Kështu, është e qartë se të gjithë kemi përvaza. Por si kemi arritur në pikën ku faktet nuk kanë më pothuajse asnjë vlerë? Ndoshta ka të bëjë mënyra me të cilën i sigurojmë lajmet. Menjëherë pas zgjedhjes së Trump, Mark Zuckerberg, administratori i deleguar i Facebook, është kritikuar pse ka menaxhuar atë që në fakt është një makinë gjiganteske informacionesh (ndoshta më e madhja e botës) pa vëmendjen e duhur kur ekziston kjo lloj përgjegjësie.
Në Shtetet e Bashkuara pothuajse 2/3 e njerëzve informohen nëpërmjet Facebook, që është ndërfutur për ta bërë të shikojmë lajme të ngjashme me ato që tashmë i kemi lexuar. Nuk është e vështirë të kuptohet sesi e gjitha kjo mund të amplifikojë efektet e arsyetimit të motivuar dhe ndoshta nuk është rastësi që raporti ynë tashmë i vështirë me faktet të përkeqësohen më tej me shpërthimin e rrjeteve sociale. Por eliminimi i “filtrit” të rrjeteve sociale dhe të detyruarit për t’u ndeshur me të vërteta shumë më jokomode nganjëherë nuk mjafton. Nga një studim me 1700 pacientë të realizuar nga Nyhan dhe Jason Reiler nga Exeter University del se mesazhet publicitare të bazuara tek faktet si ato të përdorura në fushatat e shëndetit publik nuk funksionojnë. Përkundrazi, nganjëherë kanë efekt të kundërt me atë të dëshiruar. Për shembull, mesazhet që zhbëjnë mitin e korelacionit midis vaksinave dhe autizmit praktikisht kanë ndihmuar që të bëhet qartësim, por kanë zbehur përdorimin e vaksinës trivalente tek prindërit që kishin një qëndrim tashmë armiqësor ndaj profilaksisë. Në të njëjtën mënyrë pamjet e fëmijëve të prekur nga sëmundjet që vaksina trivalente parandalon i kanë skeptikët akoma edhe më shumë skeptikë sesa më parë.
Kjo nuk do të thotë se zhbërja e miteve është një humbje kohe. Nyhan dhe Reiler vërejnë se më 2014, gjatë zgjedhjeve të mesit të mandatit në Shtetet e Bashkuara, fact checking ka kontribuar që të zvogëlohet hendeku midis pozicioneve të votuesve dhe realitetit të fakteve. Demokratët i rishikonin pozicionet e tyre kur pohimi i një politikani demokrat kundërshtohej dhe e njëjta gjë ndodhte në rreshtimin republikan. Studimet e Emily Thorson nga George Washington University në Washington arrinin konkluzione të ngjashme. Sipas Thorson, mjafton një mohim zyrtar për të zhbërë klishetë për shumë tema, nga arritja e borxhit publik amerikan në duart e Kinës në limite të presupozuara kohore për të rishkruar prezantimet e sistemit welfare. Problem është mbi tema më të diskutuara apo të rëndësishme zhbërja e miteve nuk mjafton. “Funksionon më mirë me temat neutrale mbi të cilat ka më pak motive preokupimi”, shpjegon Nyhan.
Në disa raste, forca bindëse e fakteve varet nga mënyra sesi janë ekspozuar. Në një dokument jo të botuar, Nyhan dhe Reiler vërejnë se informacionet e paraqitura nëpërmjet grafikëve i ndihmojnë njerëzit që të formojnë opinione më të sakta mbi një argument sesa informacionet e shkruara. Rezultati nuk ndryshon edhe kur kush vëren grafikun do të kishte motive ideologjike për t’i refuzuar konkluzionet. Sipas një teorie tjetër, njerëzit i refuzojnë faktet sepse kërcënojnë identitetin që kanë ndërtuar rreth vizionit të tyre për botën. Nëse është kështu, ndjenja e kërcënimit mund të theksohet duke forcuar vetëvlerësimin. Kur Nyhan dhe Reiler i kanë kërkuar një kampioni njerëzish për të rilexuar dhe për shkruar vlera që i konsideronin të rëndësishme – një ushtrim për të rritur vetëvlerësimin e quajtur vetafirmim – kanë zbuluar se truku funksionon, edhe pse efektet nuk janë njëlloj për të gjithë. Për shembull, votuesit republikanë që identifikoheshin më pak me partinë tentonin që të ishin më pak armiqësorë ndaj idesë së ngrohjes globale. Kurse për atë që identifikohej fuqimisht me partinë, vetafirmimi nuk kishte efekte apo deri forconte bindjet fillestare.
Deri pak kohë më parë kërkuesit nuk kishin hasur tipare të veçanta të personalitetit që e zbusnin arsyetimin e motivuar. Megjithatë, në vitin 2015 Kahan ka bërë një zbulim interesant për njerëzit që kërkojnë dhe konsumojnë informacione shkencore për kënaqësinë e tyre vetjake, një tipar i quajtur “kuriozitet shkencor”. Kahan dhe grupi i punës i tij kanë verejtur se, në ndryshim nga alfabetizimi shkencor, kurioziteti shkencor është i lidhur me një pranim më të madh të ndryshimit klimaterik të shkaktuar nga qeniet njerëzore, pavarësisht nga orientimi politik. Mbi një seri argumentesh, nga qëndrimi ndaj pornografisë tek legalizimi i marijuanës, nga emigracioni tek fracking, kurioziteti shkencor bën që të konvergojnë si progresistët, ashtu edhe konservatorët, në pozicione më të afërta me realitetin e fakteve.
Gjë ndoshta akoma më shumë inkurajuese, grupi punës i Kahan ka zbuluar se njerëzit më kureshtarë nga pikëpamja shkencore janë edhe më të hapurit ndaj tezave që janë në kontrast me ato të palës së tyre politike. Stimulimi i kuriozitetit shkencor dhe ndoshta rritja e influencës së njerëzve me këto karakteristika mund të kontribuojë në çtensionimin e grindjeve midis fraksioneve të kundërta. Kahan shikon shenja të tjera shprese. Njëra mund të stimulimi i atij që quhet “dualizëm konjitiv”, domethënë aftësia për të pasur dy opinione dukshëm kontradiktorë në të njëjtin moment. Është një fenomen i vërejtur në një studim të fundit të Pew Research Center lidhur me ndryshimet klimaterike: vetëm 15 për qind e republikanëve me orientim konservator pranon që ndryshimet klimaterike janë shkaktuar nga qeniet njerëzore, ama 27 për qind bie dakord për faktin se nëse do t’i ndryshonim zakonet për kufizimin e anhidridit karbonik, do të bënim një hap përpara në luftën kundër ngrohjes globale.

Siguracione
I njëjti dualizëm konjitiv kapet midis fermerëve amerikanë. Një sondazh i vitit 2013 midis fermerëve të Mississippi-t, North Carolina, Texas dhe Wisconsin ka treguar se vetëm një pakicë e të intervistuarve i pranonte ndryshimet klimaterike si të dhënë faktike. Por në të gjitha shtetet shumica e tyre ishte e bindur se ndryshimet klimaterike i kishin shtrënguar shumë fermerë që ta linin biznesin dhe se të tjerëve do t’u duhej që të ndryshonin mënyrën e të punuarit dhe të siguroheshin kundër efekteve negative të ngrohjes globale ndaj të mbjellave. Shumë e kanë bërë tashmë duke blerë kultura gjenetikisht të modifikuara ose duke blerë siguracione specifike. Shkaqet psikologjike e kësaj “gjendjeje mendore kuantike”, siç e quan Kahan, janë misterioze, por janë të rëndësishme sepse demonstrojnë që njerëzit raportohen me faktet në mënyrë shumë të ndryshme, mbi bazën e asaj sesa tema në fjalë është e lidhur me identitetin e tyre. Sipas Kahan, të pyesësh dikë se çfarë mendon për ndryshimet klimaterike e shkaktuara nga qeniet njerëzore është si ta pyesësh: “Kush je? Në cilën anë qëndron?”. Është për këtë që identiteti politik i influencon kaq shumë përgjigjet. Nëse në fakt fillohet e flitet për ndryshimet klimaterike në nivel lokal dhe personal, atëherë tema e humbet konotacionin e saj politik dhe bëhet një çështje më pragmatike. “Nuk ka pasur kurrë ndonjë epokë të artë të demokracisë në të cilën faktet mbizotëronin në opinionin publik apo debatin politik”, thotë Nyhan. “Por ja kemi dalë njëlloj”. Domethënë nuk ka më shpresë për faktet? Rivendosja e rolit të tyre nuk do të jetë e lehtë. Por pavarësisht vështirësive, Nyhan fton që të mos dekurajohemi. “Nuk duhet të nënvlerësojmë diferencat midis të sotmes dhe të kaluarës, kur ekzistonin mënyra të reja qarkullimi të dezinformacionit”, thotë ai. Edhe pse nuk kishte lajme çdo 24 orë në ditë dhe nuk kishin lindur akoma rrjetet sociale, politikanët ja arrinin njëlloj me sukses ta ndotnin debatin me informacione false.

Përgatiti:
ARMIN TIRANA