Rinovimi i kontratës i Neymar Jr me Barcelonën ka hyrë në fazën e tij finale. Duke përjashtuar ndonjë surprizë të mundshme, është thuajse e sigurtë që 24-vjeçari brazilian do të hedhë firmën në marrëveshjen e re, që do ta lidhë me klubin blaugrana deri në vitin 2022. Palët e kanë arritur tashmë akordin dhe pritet vetëm zyrtarizimi i kontratës së re. Fillimisht u fol për një rinovim të brazilianit deri në vitin 2021, por sëfundmi gazeta katalanase “El MundoDeportivo” ka zbuluar se marrëveshja e re që Neymar do të firmosë më Barcën do të zgjasë, 12 muaj më shumë nga sa parashikohej.
Nëse sulmuesi nga vendi i Sambas e respekton deri në fund kontratën e re, Neymar Jr  do ta mbajë veshur fanellën e Barcelonës deri në moshën 30-vjeçare. Për të shmangur interesimin e klubeve të tjera, drejtuesit e skuadrës katalanase në marrëveshjen e rinovimit pritet ta ngrejnë nga 190 në 220 milionë euro klauzolën e largimit të brazilianit, nga “Camp Nou”. Në këtë mënyrë pakësohen shanset e Manchester United dhe Paris Saint Germain që ëndërronin të bënin të tyrin, Neymar-in.

Janë përpara të gjithëve, në programim, lojë e gjithçka. Europa e Futbollit nuk mund të bëjë tjetër veçse t’i nënshtrohet hegjemonisë së futbollit spanjoll, argëtues dhe pragmatik, dinamik dhe elegant, por mbi të gjitha fitues. E thotë historia e afërt, në Europë në vitet e fundit skuadrat spanjolle kanë fituar pa fund, duke lënë me gisht në gojë të mëdhatë e tjera të Kontinetit të Vjetër. Champions, Europa League, Superkupa Europe, kudo dominim hispanik, duke lënë të zhgënjyer Guardiolën në Gjermani, Juventusin italian apo dhe skuadrat angleze që nuk ngrejnë lart një trofe të këtyre kompeticioneve prej 4 vitesh. As Klopp nuk ja doli të ndërpriste dinastinë e Unai Emery që mund të krenohet se ka bërë historinë. Sevilla nuk ka fonde pa fund dhe suksesin e ka arritur me vetë financimin vit pas viti. Andaluzët shesin vit pas viti, Rakitic, Bacca apo Aleix Vidal, por qëndrojnë gjithmonë në majat e futbollit europian dhe tani synon të bëjë të njëjtën gjë edhe pas shitjes së Banegas, që do të shkojë te Inter, apo Vitolo e Gameiro që i kërkon gjysma e Europës.
Për të folur pastaj për Championsin, sido që të shkojë në finalen e “San Siros” do të jetë një triumf spanjoll. Ashtu si dhe vitin e kaluar. Prej tre vitesh Reali, Atletiko dhe Barcelona kanë kolonizuar finalen e shumë ëndërruar, duke ndryshuar vendet në pod. Në fillim, Reali me La Deciman, pastaj Barcelona me Luis Enriquen e ndoshta këtë vit mund t’i takojë dhe Diego Simeones me Los Colchoneros. Fakti është që spanjollet luajnë dhe fitojnë, ndërkohë që pjesa tjetër e kontinentit mbetet të shikojë një finale Championsi që i ngjason gjithmonë e më tepër një faksimileje të La Ligas.
Sevilla magjike fiton të tretin trofe rresht të Europa League. Në finalen e Baselit, skuadra e drejtuar nga Unai Emery u mjaftua me pjesën e dytë për t’i dhënë një leksion futbolli ekipit të Jurgen Klopp që u mund me rezultatin 3-1 pas një pjese të dytë ku shkatërroi gjithë të ndërtuar me djersë përgjatë një sezoni. Në “St. Jakob Park” andaluzianët rezultuan skuadra më e fortë në një ndeshje të çuditshme ku dominuan anglezët falë eksperiencës në këtë kompeticion që tashmë e kanë bërë pronë të tyre që prej tre sezonesh.
Shkëndijën e parë të ndeshjes e dha Liverpooli në minutën e 8 me Emre Can që tentoi nga rreth 20 metra por David Soria reagoi me një pritje të saktë. 3 minuta më pas, Clyne dhuron një top për kokën e Sturridge, por Carriço shpëtoi skuadrën andaluziane në linjën e portës. “The Reds” dominues me frenat e lojës në dorë tentuan edhe në të 25-ën sërish me Sturridge që u përball sërish me murin Soria, ndërsa Sevilla u zgjua pak, pasi kaloi gjysmë ore lojë pasi francezi Kevin Gameiro ishte shumë pranë supergolit me një roveshatë që për pak nuk përfundoi në cepin e djathtë të Mignolet. 10 minuta nga fundi i pjesës së parë, Sturridge me të jashtmen ngriti në qiell tifozët e kuq.
Në sekondat e fundit, Milner kishte në këmbët e tij topin e golit të dytë, ndërsa Sturridge nuk përfitoi nga pasimi i Clyne. Pak sekonda nga rikthimi i skuadrave  në fushën e lojës, Kevin Gameiro barazoi shifrat pas një aksioni model.
Ky ishte momenti kur çelësi i Liverpoolit u ul dhe skuadra e Klopp u fik, pasi Sevilla dominoi në çdo aspekt. Kaq mjaftoi që Sevilla të përfitonte nga momenti i dobët i kundërshtarëve, duke shënuar edhe golin e dytë me Coke në minutën e 64. I njëjti autor, i mbajtur në lojë nga prekja e Coutinhos shënoi edhe golin e tretë që vulosi fatin e takimit.
Nokdaun i pakuptueshëm për Liverpoolin që doli i transformuar nga dhomat e zhveshjes, duke humbur busullën e ndeshjes me dy fytyra tërësisht të ndryshme. Skuadra angleze nuk arrin të rikthehet në majën e Europës, pas më shumë se një dekade thatësirë, ndërsa Sevilla siguron trofeun e 5 të kësaj kategorie në po kaq finale të luajtura, duke rezultuar njëkohësisht edhe skuadra më e suksesshme në Europë gjatë 10 viteve të fundit.

Gjyqtar italian për finalen e Kupës së Shqipërisë. Kërkesa e Kukësit, që ndeshja e 22 majit në “Qemal Stafa” të drejtohet nga një arbitër i huaj është miratuar. Madje, Federata Shqiptare e Futbollit pranoi edhe kushtin e vendosur nga klubi verilindor, që gjyqtari të mos ishte nga shtetet e rajonit, por të arbitronte në kampionatet e Europës Perëndimore.
Emri i bilbilit që do të vendosë drejtësi në finalen e Kupës ndërmjet Kukësit dhe Laçit ende nuk është bërë publik, por për momentin dihet vetëm që ai është nga vendi fqinj. Në orët në vazhdim Shoqata Italiane e Arbitrave do të konfirmojë në zyrat e FSHF-së edhe emrin e arbitrit kryesor dhe dy asistentëve.
Sipas rregullores së lojës në Shqipëri, me kërkesën e bërë dhe pranimin e saj për gjyqtarë të huaj, të gjitha shpenzimet i faturohen klubit të Kukësit. Bëhet fjalë për një kosto financiare në vlerën e 10 mijë eurove. Me Shqipërinë që është rikthyer te moda e gjyqtarëve të huaj për ndeshjet vendimtare, gjyqtarët italianë rikthehen pas 7 vitesh në aktivitetet tona kombëtare.
I fundit ka qenë Gabriele Gava në prill të 2009-ës, në gjysmëfinalen e Kupës Shkumbini-Flamurtari të mbyllur mes dhunës. Më parë, finalja e Kupës në vitin 2006 ndërmjet Vllaznisë dhe Tiranës ishte drejtuar nga Stefano Farina. E njëjta gjë ka ndodhur edhe në finalen e vitit 2003 ndërmjet Dinamos dhe Tiranës, ku kryesor ishte Alfredo Trentalanxhe, ndërsa në të njëjtin vit, italiani tjetër, Xhanluka Paparesta arbitroi sfidën play-off të kampionatit të 64-rt ndërmjet Lushnjes dhe Apolonisë. Italiani i fundit që ka gjykuar në Shqipëri ishte Nikola Ricoli, që drejtoi ndeshjen e 8 tetorit 2015 ndërmjet Shqipërisë dhe Serbisë, të vlefshme për kualifikueset e Euro 2016.

Ndaj Beshiktashit, Alban Meha luajti ndeshjen e tij të fundit me fanellën e Konyaspor-it, sepse menjëherë më pas mediat turke zyrtarizuan kalimin e mesfushorit shqiptar te klubi nga Arabia Saudite Al Nasr. Edhe pse i ishte rinovuar automatikisht kontrata edhe për një tjetër sezon me skuadrën e Superligës turke, Meha zgjodhi të largohej nga qyteti i Konyas, pasi u bind nga oferta shumë më e mirë në aspektin financiar që i propozoi klubi nga Riyadi. Në vetëm një sezon, Meha arriti të fitonte zemrat e tifozëve të Konyasporit dhe kjo u dallua qartë në fitoren 2-1 ndaj kampionëve të saposhpallur të Beshiktashit. Në minutën 61 të sfidës së vlefshme për javën e fundit të kampionatit turk, 30-vjeçari shqipëtar la fushën e lojës dhe në këtë moment të gjitha duartrokitjet ishin për Alban Mehën, i cili u përshëndet në mënyrën më të mirë nga tifozët e Konyasporit, shokët e skuadrës dhe stafi teknik, për atë çfarë dha me këtë ekip.
Mediat turke zbuluan gjithashtu se ish-lojtari i Paderbornit në Bundesligën gjermane e ka hedhur tashmë firmën mbi kontratë për klubin nga Arabia Saudite. Kartoni i Mehës mësohet i ka kushtuar drejtuesve të Al Nasr rreth 1 milion euro, ndërkohë që futbollisti shqiptar nga marrëveshja e re që ka firmosur do të përfitojë një shumë tre herë më të lartë se ajo që merrte te Konyaspori, mbi 1 milionë euro në sezon. Me Konyasporin, Alban Meha shënoi 4 gola në kampionat, ndërkohë që numëron edhe 5 asist, duke e ndihmuar ekipi nga Konya të siguronte kualifikimin në fazën e grupeve të Europa League, ndërsa arriti të realizonte në një rast edhe në Kupën e Turqisë.

Dy vëllezër. Dy rivalë. Taulant dhe Granit Xhaka janë kthyer në fenomen botëror, për përballjen e 11 qershorit ndërmjet Shqipërisë dhe Zvicrës. Në Grupin A të Euro 2016, për herë të parë dy vëllezër do të luajnë si rivalë. Një sfidë që të dy dëshironin ta evitonin, por që tani si Taulanti ashtu edhe Graniti kërkojnë ta fitojnë.
“Natyrisht që të luash kundër vëllait nuk është një ndeshje si të gjithë të tjerat, por këto janë zgjedhjet që ne kemi bërë në jetë. Unë dhe Graniti do të luajmë në dy krahë të ndryshëm të fushës. Ai ka zgjedhur të përfaqësojë Zvicrën, ndërsa unë për shtëpinë tonë. E theksoj se do të jetë një ndeshje e veçantë për të dy. Do të jetë një duel i fort, por gjithmonë brenda rregullave të lojës”, u shpreh Taulant Xhaka.
Ndërsa Graniti thotë se nuk e dëshironte këtë përballje. “Nuk është hera e parë që flasim për diçka të tillë. Prej hedhjes së shortit, biseduam rreth këtij fakti. Të dy dëshironim që të mos përballeshim në grup. Për të dy do të jetë një ndeshje e veçantë. Gjatë gjithë kohës kur ka qenë fëmijë, Taulanti luante për Zvicrën, por më pas zgjodhi të përfaqësonte Shqipërinë. Edhe unë kam luajtur për Zvicrën gjatë gjithë fëmijërisë dhe vazhdoj ta bëj edhe tani. Kjo është një ndeshje e veçantë edhe për të gjithë familjen tonë, që është shqiptare”, u shpreh Granit Xhaka.
“Graniti vendosi të luajë për Zvicrën dhe kjo është zgjedhja e tij. Sa herë që Zvicra ka ndeshje unë interesohem si ka luajtur skuadra, por edhe vëllai im. Por, kjo nuk do të ndodhë kur të përballemi në grup. Aty dua ta mposht”, tha Taulanti.
“Kemi menduar të vendosim një bast mes nesh, por deri më tani nuk e kemi bërë. Kemi edhe pak kohë për t’u menduar. Fillimisht uroj që të paraqitemi me shëndet të plotë në Kampionatin Europian, më pas të shohim”, tha Graniti.
Taulanti shprehet se është shumë i lumtur që luan për Shqipërinë. “Jam i lumtur për Shqipërinë. Kemi realizuar një arritje të jashtëzakonshme dhe do të bëjmë gjithçka që populli ynë të lumturohet”, tha ai.
Ndërsa, Graniti thotë se është i kënaqur që luan për Zvicrën. “Jam krenar që luaj për Zvicrën, por natyrisht që nuk mund t’i harroj rrënjët e mia. Çdo vit shkoj me pushime në Prishtinë, për të takuar të afërmit që jetojnë atje”, përfundoi Graniti.

Gianni De Biasi nuk humbet shansin të flasë për arritjen e Shqipërisë në finalet e Euro 2016. Kjo ka ndodhur edhe në studiot e “Sky Sport”, kur ishte i ftuar në programet për finalen e Europa League. Në pritje të publikojë listën me lojtarët që do të ketë në dispozicion për evenimentin kontinental, trajneri kuqezi zbuloi objektivat. “Objektivi është që të shkojmë në Francë, për të mos qenë turistë. Por, edhe pse jemi në një grup të vështirë, do të kërkojmë të shfaqim në fushë atë që kemi bërë edhe gjatë kualifikueseve. Pra, një skuadër të vëmendshme, që luan e ngjeshur në fushë dhe gati për t’u përballur çdo situate”, u shpreh De Biazi.
Ashtu si Shqipëria, edhe De Biasi është debutues në një turne madhor. Shpërqendrimet nuk ishin të lejueshme. Madje, edhe gjatë javëve kur trajneri u përfol si kandidat për pasardhës të Antonio Contes në stolin e Italisë. “Ndihem tejet i nderuar, së pari, sepse Federata Italiane e ka mbajtur emrin tim në konsideratë. Por, e kam thënë edhe më parë: gjëja më e rëndësishme për mua në këto momente është që të përqendrohem vetëm te Kampionati Europian me Shqipërinë time”, tha trajneri i Kombëtares.
De Biasi komentoi edhe zërat se javën e ardhshme Giampiero Ventura do të zyrtarizohet në stolin e përfaqësueses axurre, për të marrë drejtimin e Italisë deri në përfundim të Botërorit 2018. “Nuk e di, por nëse është zgjedhur do të thotë se është në lartësinë e situatës dhe i uroj Venturas shumë suksese në stolin e Kombëtares italiane”, përfundoi De Biazi.

Flamurtari sërish në vitin zero… dhe nuk është thjesht një shprehje figurative. Pas disfatës ndaj Skënderbeut, administratori Sinan Idrizi ka deklaruar se do t’i dërgojë në shtëpi të gjithë, stafin teknik e lojtarë, madje dhe ata që janë nën kontratë, një deklaratë padyshim e thënë në të nxehtë pas humbjes, por padyshim nëse merren parasysh rrethanat vështirë të gjesh një sezon më katastrofik se ai i Flamurtarit. Një skuadër ku janë investuar miliona që niset për titullin dhe detyrohet ta mbyllë me drithërima mbijetese një ndeshje me Bylisin në javën e parafundit, për ti vënë vulën pastaj me disfatën ndaj Skënderbeut. Megjithatë, ka gjithmonë dhe një por. Nëse në Vlorë gjatë menaxhimit të Idrizit do të kishin qenë më të duruar ndoshta do të kishte përfunduar ndryshe.
Një klub që gjatë sezonit kishte dy skuadra, atë që mbylli dy fazat e para dhe atë të krijuar në janar është prova më e mirë se revolucionet e menjëhershme në futboll nuk funksionojnë, ndërsa triumfi i Skënderbeut mëson se çelësi i suksesit është vazhdimësia. Natyrisht, që diçka e tillë nuk është e lehtë të realizohet në Vlorë, aty ku kërkojnë suksesin e menjëhershëm dhe nervat janë gjithmonë të nxehta, deri te barcaletat e së kaluarës, kur pas një disfate në vitet ‘80 tifozët kërcënonin se do ta shndërronin tapetin e blertë në një fushë për të mbjellë patate, por sidoqoftë vetëm krenaria në futbollin e sotëm nuk mjafton. Ajo që i duhet Flamurtarit është një projekt afatgjatë dhe vazhdimësi, nuk mund të ketë më një tjetër vit zero.