Komisioni i posaçëm për Reformën në Drejtësi u mblodh dje për diskutimin e kapitullit të paketës së rishikuar të ndryshimeve kushtetuese, që lidhet me funksionimin e gjykatave. Pas diskutimit të premten për kapitullin e dytë që lidhej me funksionimin e Gjykatës Kushtetuese, dje vijoi puna për kapitullin e gjykatave.
Palët janë shprehur optimistë për ecurinë e procesit, ndërsa mbeten ende pa dakordësi disa çështje politike, ku më kryesorja është mënyra e votimit të zyrtarëve të lartë të institucioneve të drejtësisë, me 2/3 apo 3/5. Në përfundim të mbledhjes, demokrati Oerd Bylykbashi bëri të ditur se në mbledhjen e djeshme u shtruan të gjitha problematikat dhe u bënë propozimet konkrete që duhet të rishikohen në nivelin teknik. Sipas Bylykbashit, ngritja e Gjykatës së Lartë Administrative do të krijojë vetëm konfuzion.
“Puna e përbashkët do të na çojë në konkluzione. Shtruam të gjitha problematikat, bëmë dhe propozime konkrete që duhet të rishikohen në nivelin teknik. Nuk duhet të ketë asnjë lloj kufizimi dhe amnistimi i të gjithë atyre shkeljeve që do t’i çonin zyrtarët e lartë përpara drejtësisë.
Ajo që na duhet është një Reformë në Drejtësi që do t’i garantojë qytetarit të thjeshtë një drejtësi të shpejtë transparente dhe të pastër nga korrupsioni, gjyqtarët nuk duhet të jenë peng të interesave që nuk kanë të bëjnë me drejtësinë. Gjykata e Lartë Administrative nuk është një çështje që i jep zgjidhje të veçantë nevojës për drejtësi administrative. Ekzistenca e kësaj gjykate sjell paqartësi për subjektet, se cilës gjykatë t’i drejtohen. Një konfuzion në mënyrën e dhënies drejtësi nga sistemi i drejtësisë”, deklaroi Bylykbashi.
Bylykbashi: Asnjë kufizim ndaj shkeljeve që çojnë zyrtarët e lartë përpara drejtësisë
Malltezi: Përballë një të çmenduri me kartelë, gjyqtarët preferojnë të bëjnë lolon
Kolegji Zgjedhor ka rrëzuar dje kërkesën e PD-së për mundësinë e zgjidhjes me anë të referendumit të tri çështjeve në Tiranë (ndërtimi i parkimi nëntokësor tek Parku “Rinia”, i objekteve social-kulturore dhe administrative në hyrjen e Parkut të Liqenit, si dhe i këndit të lojërave në Parkun e Liqenit Artificial). Pas këtij vendimi, menjëherë ka reaguar Jamarbër Malltezi, kreu i Departamentit të Mjedisit në PD, i cili dënoi faktin se gjyqtarët iu nënshtruan tërësisht presionit të Ramës duke rrëzuar kërkesat e PD për organizimin e tri referendumeve.
“Vend palaçosh. Pas palaçove të KQZ që mohuan të drejtën kushtetuese të qytetarëve për referendum vendor për çështjet e kafshimit të Parkut ‘Rinia’ dhe Parkut të Liqenit (mushkërive tona), marr vesh se sot edhe gjyqtarët e Kolegjit Zgjedhor rrëzuan kërkesën për referendume vendore.
Përballë të çmendurit me kartelë, gjyqtarët kanë preferuar të bëjnë lolon kinse nuk kuptojnë. Kushtetuta përdoret si statuti i PS ku nenet e saj nuk zbatohen, por interpretohen nga palaçot pa dinjitet. Sipas tyre Edvini dhe Erioni mund të betonizojnë sipas qejfit çdo cep lulishteje në Tiranë (deri tani kanë betonizuar dhjetëra lulishte) dhe qytetarët nuk kanë të drejtë të bezajnë fare”, shkruan Malltezi në një reagim në profilin e tij në rrjetin social Facebook.
Ndër të tjera Malltezi bën të ditur se PD do të vijojë betejën e saj duke depozituar kërkesën për referendum popullor pranë Gjykatës Kushtetuese.
“Kam 3 pyetje: Pse kemi nevojë për ligje (planifikim territori, mjedisi, zona të mbrojtura, etj.) nëse Edvini dhe Erioni mund të japin leje ndërtimi edhe në kundërshtim me ligjet në fuqi? Pse kemi nevojë për plane urbane së bashku me rregullore etj., nëse këta nuk i përfillin dhe ndërtojnë edhe mu brenda parqeve? Pse nuk i heqin fare nga Kushtetuta të gjithë ato nenet që flasin për referendumet?
Në këtë vend Kushtetuta që lejon referendume është krejt e pafuqishme përballë një të çmenduri (me qindra hajdutë) që nuk kanë qejf të lejojnë zbatimin e Kushtetutës dhe keqpërdorin sipas rastit shullazët apo shukritë në KQZ dhe trembin me turma gjyqtarët. Do të çojmë kërkesë në Gjykatë Kushtetuese që OSE t’u japin qytetarëve të drejtën të mbajnë referendume vendore OSE t’i heqin fare nga Kushtetuta nenet që flasin për referendumet. (Kur bën dashuri edhe i biri i tetos mos ngeltë djalë në këmbë)”, shkruan Malltezi në reagimin e tij.
Gruevski, i vetëm në zgjedhje, java vendimtare për krizën në Maqedoni
Roli i faktorit ndërkombëtar lidhur me krizën në Maqedoni duket të jetë kyç, pas vendimit të VMRO-DPMNE-së, që e vetme të shkojë në zgjedhjet parlamentare, më 5 qershor.
Nismat e BDI-së, që përmes Gjykatës Kushtetuese të anulojë vendimin për shpërbërjen e Kuvendit dhe tjetra e një partie më të vogël, për mbledhjen e 62 firmave të deputetëve për thirrjen e seancën, vështirë se do të rezultojnë me sukses, thonë njohësit e çështjeve politike.
Profesori i së drejtës ndërkombëtare, Mersel Bilalli, thotë se java e ardhshme mund të jetë vendimtare, pasi diplomati gjerman, Johannes Haindl, pritet të kthehet me vendime të prera për partitë.
“Mendoj se presioni është i madh edhe pse nuk është shumë i dukshëm. Përfaqësuesi gjerman, i cili të enjten dhe të premten ishte këtu, sipas informatave relevante ka shtruar problemin shumë strikt, në pika të caktuara, duke vepruar në stilin, pas një jave kthehem dhe do të tregoni se e pranoni apo nuk e pranoni zgjidhjen. Pas kësaj, vlerësoj se do të pasojnë sanksione shumë të fuqishme, të cilët besoj se në fillim do të jenë personale kurse më vonë edhe shtetërore”, thotë Bilalli.
I pyetur lidhur me përfshirjen e diplomatit gjerman në zgjidhjen e krizës, në kohën kur aktivisht ishin të përfshirë ambasadorët e SHBA-së dhe BE-së, Bilalli thotë se një hap i tillë është ndërmarrë në koordinim mes administratës amerikane dhe asaj gjermane për të eliminuar akuzat dhe pretendimet e ndryshme se gjoja Uashingtoni në bashkëpunim me BE-në, po punojnë për destabilizimin e vendit.
“Nga politika zyrtare këtu në Maqedoni, ato vazhdimisht satanizoheshin se SHBA-të apo Perëndimi është i interesuar të shkatërrojë vendin me ndihmën e opozitës dhe shqiptarëve, kështu që VMRO-ja e ka më të vështirë të satanizojë faktorin gjerman, të cilin gjithmonë e ka konsideruar si aleat andaj do të ishte kundërproduktive për të që të veprojnë njëjtë edhe me gjermanët”, thotë Mersel Bilalli, njohës i çështjeve politike.
Ish-diplomati, Nano Ruzhin, thotë se autoritetet maqedonase kanë dëshmuar se nuk janë të afta të zgjidhin qoftë edhe një problem, andaj përfshirja më e fuqishme ndërkombëtare është mëse e domosdoshme.
Emërimi i diplomatit, Johannes Haindl, për të ndërmjetësuar krizën, flet qartë, sipas Ruzhinit, se bashkësia ndërkombëtare është e përkushtuar të ndihmojë vendin në kapërcimin e një prej krizave më të thella që nga viti 2001.
“Një prani e tillë e ndërkombëtarëve është mëse e domosdoshme, pasi për fat të keq ne po tregojmë një paaftësi të madhe, pasi qeveria po sillet me një kokëfortësi të madhe, duke mos treguar as gatishmërinë më të vogël për plotësimin e kritereve të kërkuara, jo vetëm nga opozita, por edhe nga i tërë komuniteti ndërkombëtar”.
“Pra, është me rëndësi se bashkësia ndërkombëtare nuk e ka harruar Maqedoninë, duke e menaxhaur me sukses situatën e krijuar dhe pritet që të nisin të përmbushen kërkesat e parapara me Marrëveshjen e Përzhinës, pasi alternativë tjetër nuk ka”, thotë ish-diplomati Nano Ruzhin.
Ai pret që kriza të nisë të zgjidhet pas disa muajve, por jo më së voni se deri nga mesi apo fundi i vjeshtës.
Ndryshe, VMRO DPMNE-ja e Nikolla Gruevskit, thotë se pavarësisht presioneve do të marrë pjesë e vetme në zgjedhje, por kjo nga analistët shihet si presion nga kjo parti për të nxjerrë një pozicion më të favorshëm, ku më kryesori është ai i ruajtjes së vendimit të Presidentit për faljen e zyrtarëve, ku bën pjesë edhe vet Nikolla Gruevski.
Por, opozita si pikë të parë të kërkesës së saj, ka pikërisht anulimin e këtij vendimi, që edhe ka thelluar krizën. Opozita kërkon që të gjithë ata që janë nën hetimin e Prokurorisë Speciale të përgjigjen para drejtësisë.
Opozita kërkon edhe pastrimin e listave zgjedhore dhe kritere të tjera, të parapara me marrëveshjen politike të vitit të kaluar. Kërkesat e saj mbështeten edhe nga komuniteti ndërkombëtar.
Gjermania, 96.3 miliardë euro për refugjatët
Revista javore e lajmeve “Der Spiegel” citon një dokument të Ministrisë Federale të Financave në të cilin bëhet fjalë për 93.6 miliardë euro që do të shpenzohen për refugjatët gjatë pesë viteve të ardhshme.
Rreth 25.7 milionë euro pritet të shkojnë për shpenzime sociale, pagesa sidomos për të papunët dhe për ndihma financiare për strehimin. Rreth 5.7 miliardë euro janë llogaritur për kurset e gjuhës dhe 4.6 miliardë parashikohen për të ndihmuar për integrimin e refugjatëve në tregun e punës.
Shuma e përgjithshme prej 93.6 miliardë euro përfshin edhe para të rezervuara për përpjekjet për të luftuar arsyet se përse njerëzit iknin nga vendet e tyre dhe vijnë për të kërkuar strehim në radhë të parë në Gjermani.
Zyrtarët i bazojnë vlerësimet e tyre në një numër në rënie të refugjatëve që vijnë në Gjermani – 600,000 këtë vit, 400,000 vitin e ardhshëm dhe 300.000 çdo vit deri në vitin 2020. Në llogaritjet e tyre, ata supozojnë gjithashtu se 55 për qind e njerëzve, të cilëve u është njohur statusi i refugjatit do të gjejnë punë brenda pesë vitesh.
Ndarja e shpenzimeve
Një zëdhënës i Ministrisë së Financave nuk pranoi t’i komentonte shifrat. Megjithatë, ai që konfirmoi janë duke u zhvilluar bisedimet midis zyrtarëve të qeverisë federale dhe përfaqësuesve të 16 landeve të Gjermanisë dhe se për këtë qëllim do të mbahet më 31 maj një takim për të sqaruar se si do të ndahen shpenzimet. Landet gjermane po ankohen prej kohësh, ata janë duke luftuar për të përballuar kërkesat e ardhjes së kaq shumë refugjatëve.
Revista “Der Spiegel” njoftoi se, administratat e landeve pritet të përballen me shpenzime prej rreth 21 miliardë euro këtë vit, që do të rriten në rreth 30 miliardë deri në vitin 2020. Revista shkruan se, landet kërkojnë që qeveria federale të mbajë gjysmën e shpenzimeve të lidhura me refugjatët, por Berlini zyrtar thotë se, përllogaritjet e shteteve ishin të pasakta.
Rreth 1.1 milion vetë kanë ardhur për të kërkuar azil në Gjermani gjatë vitit 2015, shumë prej tyre nga Siria, Afganistani dhe Iraku. Ndërsa shpenzimet e lidhura me ta sollën një rritje të ekonomisë gjermane në tre muajt e parë të atij viti, ato tani kanë nxitur në mesin e disa gjermanëve ndjenja kundër migrantëve, sepse ata besojnë se refugjatëve është duke iu bërë trajtim preferencial.
Partia Populiste Alternativa për Gjermaninë ka rritur suksese në sondazhe falë një pjese të madhe votuesish, të cilët janë të pakënaqur me politikën e refugjatëve të Kancelares gjermane Angela Merkel.
23 qershori, testi i Britanisë dhe Europës
Në 23 qershor do të mësojmë se, cila pjesë e dikotomisë do të fitojë. Referendumi i kërkuar nga Cameroni për të vënë paqe në Partinë Konservatore po “shqyen” një vend, i cili zakonisht është shumë i qetë. Dhe debati mbi “Brexit” po shkakton shumë frikë në Bruksel, Paris dhe Berlin, ku druhen se shtete të tjerë do të vënë në diskutim projektin e Bashkimit Europian.
Ndjenjat e forta të gjeneruara nga Europa nuk janë gjë e re në një Britani të Madhe, e cila është ende nostalgjike për të kaluarën e saj perandorake (dhe imperialiste) dhe që mbetet e pasigurtë mbi përkatësinë e saj gjeografike dhe kulturore në Europë.
Po ju jap shembuj personalë. Kur shkova në Universitet në Londër, më la shumë përshtypje fakti që konsiderohesha një student “overseas”, nga “përtej detit”, pra 35 kilometrat e Kanalit. Dhe m’u desh kohë për të kuptuar se, “Kontinenti” për të cilin flisnin miqtë e mi anglezë ishte Europa.
Megjithatë, zakonisht psikodramat europiane dhe britanike i jetojnë privatisht, ose të paktën në Parlamentin e Uestminster apo në sallat e Partisë Konservatore. Vendimi-kamikaz i Cameronit ka vënë këtë siklet social-kulturor përpara rrezeve X, duke e shndërruar në një çështje ndërkombëtare për të cilën Obama, zonja Merkel dhe madje edhe Michael Caine, duhet ta thonë të tyren. (Dy të parët janë pro Europës, i treti është pro Brexit).
Popullsia gjendet në mes, e detyruar të zgjedhë mes pjesëmarrjes në një Europë që nuk e ndjen të vetën dhe braktisjes së një Bashkimi Europian, që ka ndihmuar kontinentin të shmangë tmerret e të kaluarës.
Cameroni e ka thënë pikërisht këtë javë, ditën përpara përvjetorit të Blicit nazist, që rrafshoi Londrën në Luftën e Dytë Botërore. “A jemi të sigurtë se paqja dhe stabiliteti në Europë do të jenë gjithmonë të garantuara?”
Boris Johnsoni, ish-kryebashkiaku i Londrës që është udhëheqës i fushatës pro Brexit dhe dëshiron të zëvendësojë Cameronin, ka thënë të kundërtën: është Europa që krijon tensione dhe moskuptime mes vendeve.
Me debate të tillë është e qartë se, vendi është në fije të perit. E thonë sondazhet – më i fundit i “Financial Times” i ka dhënë 46% atyre që duan të qëndrojnë, dhe 43% atyre që duhet të qëndrojnë jashtë. Të shumtë janë të pavendosurit. E thonë hendeqet breznore – të rinjtë duan të qëndrojnë, të moshuarit duan të largohen – dhe ata rajonalë – Juglindja e Londrës dhe Skocia janë kundër Brexit, ndërkohë që Veriu i Anglisë dhe Perëndimi i Uellsit duan të ndahen nga Europa.
Por dilema, Hamletiane natyrisht, është e dukshme kur flitet për njerëzit e zakonshëm. Kohët e fundit kam qenë në Tunbridge Uells, rreth një orë larg Londrës. Atje takova Olly Stevens, një djalë i pashëm dhe gazmor që ka lënë karrierën në Londër, për të hapur një kafene me temë çiklistike, me një dyqan biçikletash në katin e sipërm.
Për Ollyn, që importon biçikleta nga Italia, Gjermania dhe Belgjika, tregu i përbashkët europian është një dorë e shenjtë dhe Brexit do të ishte një hedhje në humnerë. “Eshtë si të lësh bashkëshorten për një tjetër grua, pa e njohur më parë gruan tjetër”, thotë.
Të tjerë sipërmarrës, si Uinston Boardman, mezi presin që të kryejnë tradhëti politike. Boardman, i cili është pronar i Micromix Plant Health, një kompani plehu kimik tre orë larg nga Londra, e urren BE-në, rregullat e saj dhe idenë, që Britania e Madhe duhet të kërkojë lejen e Brukselit për shumë gjëra.
“BE është një burokraci obeze, me korrupsion terminal, bazuar mbi një monedhë të përbashkët që duhet ta hedhim në banjë”, më ka thënë me theksin e tij verior, tek tymos cigaret njëra pas tjetrës. “Nuk jemi mjaftueshëm “europianë” për të na diktuar ligjin nga Parisi apo Berlini”.
Boardman ka nxjerrë në dritë një prej problemeve kyve: më shumë se gjysmë shekulli nga fjalët e Churchillit, Britania e Madhe nuk e ka vendosur ende, nëse është “në” Europë.
Për shumë vende të tjera europiane, historia moderne përpara BE-së është një njëpasnjëshmëri diktaturash, banjosh gjaku, aventurash koloniale dhe dy luftërash botërore. Por Britania e Madhe ka një “histori” alternative, të paktën në teori: një perandori e madhe, që mbetet në kujtesën kolektive përmes institucioneve të Komonuelthit.
“Për shekuj të tërë, kemi jetuar në një “izolim të shkëlqyer”, të mbrojtur prej marinës sonë dhe perandorisë”, ka shkruajtur historiani Vernon Bogdanor. “Tani izolim nuk ka më, por diçka ka mbetur në psikikën e britanikëve, të cilët nuk dëshirojnë lidhje shumë të ngushta me Europën”.
Kam reflektuar mbi këto fjalë dje në mëngjes, ndërkohë që ndodhesha në Londër, fillimisht në Stacionin e Vaterlosë, emër që u bë i famshëm për shkak të fitores së madhe kundër Napoleonit, më pas në Sheshin “Trafalgar”, i cili u kujton anglezëve dhe turistëve triumfin e admiralit Nelson, mbi forcat franceze dhe spanjolle. Britania e Madhe është antagoniste e Europës edhe në topografi. Janë pasoja të pandërgjegjshme që mbështesin idenë mbartëse, e përsëritur shpesh herë nga udhëheqësit pro Brexit, se “Europa ka më shumë nevojë për ne, se sa ne për Europën”.
Nga pikëpamja ekonomike, kjo nuk është e vërtetë. Mbretëria e Bashkuar shet 44% të eksporteve të saj në vendet e BE dhe vetëm 17% në SHBA. Dhe një dalje nga BE mund të shkaktojë një tronditje ekonomike të konsiderueshme.
Banka e Anglisë, për shembull, është shumë e shqetësuar nga një rënie e mundshme e stërlinës në rast të një Brexit, dhe tashmë ka bërë të ditur se do të rriste menjëherë normat e interesit në 24 qershor, për të ndalur një rënie të monedhës. Dhe City e bankierëve dhe investitorëve shpreson, lutet dhe paguan për të shmangur një ndarje me BE-në, e cila do të vinte në rrezik rolin e Londrës si kryeqytet botëror i financës.
Miku im Roland Rudd, një njeri i rëndësishëm në bursën e Londrës dhe mbajtësi i financave të kampit pro qëndrimit, flet për një strategji me tre shtylla: “Ekonomia, siguria dhe roli i Mbretërisë së Bashkuar si udhëheqëse në gjeopolitikën globale. Referendumi është një moment historik dhe votimi për Brexit do të ishte një katastrofë”.
Euroskeptikët i përqeshin këto ide, si “Projekti frikë”, për të bindur njerëzit që të qëndrojnë në këmishën e forcës së BE-së.
Por edhe njerëzit e Boris Johnsonit përdorin armën e frikës. Në rastin e tyre është frika e imigrimit. Tabloidët e mëdhenj, “Daily Star”, “Daily Mail” dhe “Daily Express” vazhdojnë të flasin për “valë imigrantësh”, që do të derdheshin në shkëmbinjtë e bardhë të Doverit, nëse Mbrëtëria e Bashkuar do të qëndronte në Europë. Plani është i qartë: krijimi i një klime frike nga i huaji, për të bërë publikun të mendojë se është më mirë që gjithsekush të qëndrojë në shtëpinë e vet. Edhe këtu, realiteti ndryshon nga retorika, duke qenë se Britania e Madhe nuk është pjesë e Marrëveshjes së Schengenit dhe kështu që i ruan kontrollet në të gjithë kufijtë.
Por në këtë pikë, 43 ditë nga votimi, britanikët, të famshëm për rezistencën ndaj emocioneve, duket se këtë herë duan të vendosin me zemër dhe jo me mendje. Nuk është as hera e parë, as e fundit, që Kontinenti i Vjetër sheh nga Britania e Madhe me frymën pezull.
Conte lirohet nga akuza për trukim ndeshjesh
Antonio Conte merr frymë lirisht. Trajneri i përfaqësueses italiane, i cili sezonin e ardhshëm do të marrë drejtimin e Chelsea-it, është liruar nga gjykatësi Pierpaolo Beluzzi për seancën paraprake, ku Conte do të gjykohej si i pandehur për mashtrim sportiv, pasi emri i tij është lakuar në skandalin e trukimit të ndeshjeve. Conte në këtë seancë gjyqësore duhet t’i jepte një përgjigje Prokurorisë italiane për hetimet e kësaj të fundit mbi ndeshjen Albinoleffe-Siena e zhvilluar në 29 maj të vitit 2011, periudhë në të cilën 46-vjeçari nga Lecce ishte i ulur në stolin e Sienës.
Prokuroria e Cremonës ku Conte u gjykua sipas një procedure të shkrutuar dhe më ekzaktësisht prokurori Roberto Di Martino kishte kërkuar një dënim prej 6 muajsh burg për trajnerin e përfaqësues italiane dhe një gjobë prej 8 mijë eurosh. Hetimet e Policisë italiane mbi skandalin e trukimit të ndeshjeve, çuan në pranga shumë persona në vitin 2011. Antonio Conte, ndërkohë gjithmonë e ka mohuar përfshirjen e tij në skandalin e trukimit të ndeshjeve në futbollin italian.
Ndërkohë, trajneri i Interit Roberto Mançini ka konfirmuar qëndrimin e tij me zikaltrit edhe në sezonin e ardhshëm. Pas disa rezultateve të dobëta të Interit në javët e fundit në Serinë A, ishin shtuar zërat për një largim të mundshëm të tij. Por sot ka qenë vetë trajneri, i cili ka konfirmuar se do të qendrojë në drejtimin e skuadrës. “Me 100 për qind të mundësive do të qendroj te Interi. E ndjej besimin e shoqërisë, me Tohir (presidentin) kemi folur edhe dje”, ka thënë Mançini sipas “Corriere dello Sport”.
Trajneri italian ka folur edhe për përfshirjen e emrit të tij si një prej kandidatëve të mundshëm për të drejtuar kombëtaren italiane. “Të drejtoj kombëtaren italiane është një prestigj. Nëse do më ndodhte mua, do të mendohesha. Nuk të ndodh shpesh, është e vështirë ta refuzosh”, ka shtuar ai. Ndërsa performancën e ekipit e ka vlerësuar me notën 6.5, duke e lidhur këtë me rritjen e pësuar në krahasim me një vit më parë. Por paçka këtij vlerësimi, Mançini është treguar edhe i pakënaqur, pasi sipas tij, ky nuk është një vlerësim që pritet prej Interit.
Ndërsa Karlo Ançeloti ka një eksperiencë 20-vjeçare si trajner në arenën ndërkombëtare. Ai e nisi te Rexhina në vitin 1995 dhe do të vijojë te Bajerni nga 11 korriku 2016. Teksa ka fituar çdo trofe të mundshëm kombëtar e ndërkombëtar me 6 ekipet që ka drejtuar, Ançeloti përsëri është shkarkuar dy herë nga Çelsi dhe Reali. Gjatë një interviste për gazetën britanike “The Times”, Ançeloti tregon si refuzoi Junajtidin dhe se një ditë edhe Guardiola do të shkarkohet.
Skandali i Menez!
Futbollisti i Milanit, Jeremy Manez është përfshirë në skandalin e trafikut të patentave false. Mediat ndërkombëtare shkruajnë se, Manez bashkë me disa personazhe të tjerë nga bota e spektaklit, është i lidhur me trafikun e patentave në Francë. Lejet e drejtimit falsifikoheshin pranë një qyteze të Parisit dhe shuma që futbollistët paguanin për to shkonte në rreth 10 mijë euro.
Sipas “L’Equipe”, Manez është njëri prej atyre që kanë përfituar në këtë skandal. Rrjeti u zbulua pas ndalimit të drejtuesit të auto-shkollës, Patrik Antoneli. Për këtë të fundit, thuhet se është mik me personazhe të njohura nga bota e sportit.
Ndërkohë, trajneri i Milanit, Christian Brochi sulmon lojtarët e tij. Trajneri i kuqezinjve nuk e fshehu përpara mediave, zhgënjimin pas përfundimit të takimit Milan-Roma. Humbja 1-3 bëri që trajneri të shpërthente para kamerave, duke u shprehur se skuadrës i mungoi dëshira për të luajtur. Madje, mendohet që situata ka qenë akoma edhe më e nxehtë në dhomat e zhveshjes, aty Brochi u është drejtuar me tone të ashpra lojtarëve të tij, duke u thënë këtyre të fundit se, Roma ndaj tyre zhvilloi një ndeshje miqësore dhe jo një takim të vërtetë. Akuzat kanë shkuar edhe më tej. Sipas trajnerit në 20 vite të karrierës së tij si futbollist, ai nuk kishte parrë kurrë një skuadër kaq të dobët. Ndërkohë që nga ana tjetër, futbollistët e Milanit të vënë përpara përgjegjsisë, duket se nuk kanë reaguar por, kanë pranuar se faji është i tyre.
Për shkak të kësaj klime të rënduar në radhët e kuqezinjve, portieri Christian Abbiatti, i cili ka vendosur të vari dorezat në gozhdë, nuk pati mundëinë t’i jepte lamtumirë botës së futbollit, duke zhvilluar një ndeshje të fundit, duke parë se takimi ndaj Romës, ishtë një sfidë delikate për Milanin. Situata në shtëpinë e kuqezinjve nuk është nga më të mirat. Finalja e Kupës së Italisë, që do të luhet më 21 maj në “Olimpico” të Romës kundër Juventusit është verdikti final për kuqezinjtë. Brochi shpreson se me fjalimin e tij të ashpër të ketë ndezuar shpirtin luftarak që këtij Milani i ka munguar gjatë ndeshjeve të fundit, por të mos i bërë një mbyllje katastrofike këtij sezoni.
Hodgson lë jashtë Walcott, grumbullohet Rashford
Është talenti i Manchester United, Marcus Rashford surpriza më e madhe e listës së Roy Hodgson për Euro 2016. Trajneri i Anglisë ka publikuar listën me 26 emrat që do të udhëtojnë drejt Francës ku nuk mungojnë as mesfushori i Arsenalit, Jack Wilshere dhe ai i Newcastle, Andros Townsend. Emri më i madh që nuk figuron mes të besuarve të Hodgsdon është Theo Walcott, i cili ka kaluar një sezon plot ditëhije në radhët e Arsenalit, i kushtëzuar edhe nga problemet e shumta fizike. Sipas mediave angleze, Hodgoson është detyruar të bëjë disa zgjedhje të sforcuara për shkak të dëmtimeve si në rastin e Danny Welbeck, i cili do të qëndrojë për plot 9 muaj larg fushave.
“E kam pasur shumë të vështirë për të ndërtuar listën, pasi shumë lojtarë ishin ende në gjendje jo të mirë shëndetësore, por tashmë më duhet të shkurtoj edhe tre emra. Dëmtimi i Wellbeck më prishi planet, pasi ai është një emër që ekuilibron skuadrën. Me të kemi zhvilluar eliminatore perfekte dhe mungesa e tij mund të rëndojë shumë tek skuadra jonë. Përsa i përket Rashford, mendoj se ai e meriton të jetë pjesë e skuadrës, pasi ka zhvilluar një sezon fantastik dhe ka një të ardhme të madhe përpara”, u shpreh Hodgoson.
Gjithsesi, kjo është thjesht lista paraprake, pasi brenda datës 31 maj, Hodgson duhet ta reduktojë në 23 emra. 3 Luanët do të ndeshen me Turqinë, Australinë dhe Portugalinë në teste miqësore përpara turneut më të rëndësishëm të futbollit europian.
76 milionë euro për James Rodriguez
E ardhmja e James Rodriguez është gjithnjë e më larg, Realit të Madridit. Mesfushori kolumbian pëlqehet nga gjysma e Europës, por sipas asaj që raportojnë mediat angleze e ardhmja e tij mund të jetë në Premier League. Golashënuesi më i mirë i Botërorit, Brazil 2014-të ka gjetur shumë pak hapësira në formacionin e Los Blancos, që pas marrjes së drejtimit të skuadrës nga ana e francezit Zidane dhe largimi i James nga kryeqyteti spanjoll në verë është i pashmangshëm. Në këtë mënyrë ka nisur një ankand mes klubeve më të mëdhenj të Europës për të firmosur me kolumbianin, por më afër tij për momentin ndodhet Manchester United.
Djajtë e Kuq kanë gati një ofertë prej 76 milionë eurosh për të bindur drejtuesit e Realit të lejojnë transferimin e James Rodriguez në “Old Trafford”. Klubi merengues shpenzoi 80 milionë euro për ta blerë 24-vjeçarin nga Monaco dy vite më parë, por një ofertë më të lartë se 70 milionë euro, Los Blancos janë të gatshëm të hyjnë në bisedime me çdo klub tjetër. E ardhmja e James Rodriguez mund të jetë e lidhur ngushtë edhe me atë të Cristiano Ronaldos, sepse nëse portugezi largohet nga Madridi për t’u transferuar në Paris, te Reali nuk do t’i lejonin vetes të humbisnin edhe yllin e Los Cafeteros. Gjithsesi për momentin më i mundshëm është largimi i kolumbianit sesa ai i luzitanit.
Alegri: Nuk i kam telefonuar kurrë Pjaniç
Që Massimiliano Alegrit i pëlqen së tepërmi mesfushori i Romës, Miralem Pjaniç kjo nuk është më një mister. Diçka të tillë e ka konfirmuar vetë trajneri i kampionëve të Italisë në një intervistë për mediat, por nga ana tjetër, Alegri ka bërë të ditur se deri tani nuk ka patur asnjë kontakt mes tij dhe futbollistit boshnjak për një transferim të mundshëm të Pjaniç te Juventusi. “Është një nga mesfushorët më të fortë të Botës dhe mbi të gjitha është një lojtar i madh, por unë kurrë nuk i kam telefonuar atij, deklaroi numri 1 i stolit të Juventusit, kur pyet në lidhje me 26-vjeçarin ballkanas. Nuk do ta bëja asnjëherë diçka të tillë me një futbollist që nuk është nën kontratë me Juventusin shtoi më pas Alegri.
Siç shihet trajneri i skuadrës torineze nuk ka dashur të zbulojë më shumë sesa duhet përsa i përket tratativës që mund të dërrgojë, boshnjakun te Juvja. Por Pjaniç nuk është tema e vetme e nxehtë në shtëpinë bardhezi, sepse në një çështje tepër serioze është kthyer edhe e ardhmja e Alvaro Moratës. Shpresoj që ai të mos largohet u shpreh Alegri kur u ngacmua nga gazetarët në lidhje me sulmuesin spanjoll. Për Moratën po flitet gjithnjë e më shumë për një rikthim të mundshëm të tijin te Reali i Madridit.
Juventus gjen pasardhësin e Pirlos. Edhe pse ende asgjë nuk është bërë zyrtare, transferimi i mesfushorit Miralem Pjaniç në radhët e bardhezinjve, do t’i japë një tjetër imazh mesfushës së kampionëve të Italisë. Kjo është pikërisht, ajo që do trajneri i Juves Massimilianno Alegri për sezonin e ardhshëm, një mesfushë të konsoliduar dhe të fortë, ku sigurisht do të tentohet dhe fitimi i Champions League. Përpara se tekniku toskan të firmoste rinovimin e kontratës, u kërkoi drejtuesve të klubit, që për sezonin e ardhshëm të kryenin blerje cilësore. Realizimi i kërkesës së tij, nuk vonoi. Edhe pse merkato ende nuk ka nisur, Presidenti i Juventusit Agnelli, ka vendosur t’i bëjë dhuratën e parë trajnerit Alegri.
38 milionë është vlera e klauzolës së Pjaniç dhe duke parë aftësitë e mira që ka mesfushori, mund të konsiderohet një goditje cilësore nga ana e drejtuesve të klubit bardhezi. Për trajnerin Alegri, boshnjaku është mesfushori ideal për skemat e tij, duke parë dhe cilësitë që ka futbollisti në kontrollin e topit. 26-vjeçari ndoshta do të marrë në skuadër vendin e lënë bosh nga Andrea Pirlo, i cili gjatë verës së vitit të kaluar u transferua te New York City në Major League Soccer. Statistikat e Pjaniç në këtë sezon të Serisë A janë të kënaqshme. Ai ka arritur të realizojë 12 gola dhe 13 asisite. Karakteristikat e tij të lojës, janë ato të një mesfushori modern, pasi mund të luajë si organizator, si mesfushor krahu dhe si trekuartist.
Kryesore
Continue to the category
