“Antoni na tha se po të dëshironim, mund të na njihte me një djalë shqiptar, i cili para disa muajsh ishte arratisur nga Shqipëria dhe quhej Qemal Nelku. Qemali ishte nga Tirana dhe qe arratisur, siç na tha ai, për të bërë qejf në ‘botën e lirë’. Abdyli ra dakord me propozimin e Antonit dhe pas kësaj, ai na e solli vetë Qemalin. Abdyyli i tha Qemalit, se ne ishim shqiptarë të arratisur që vinim nga Nju Jorku, për t’u futur ilegalisht në Shqipëri, me qëllim për të kryer një mision të caktuar nga organizata ‘Fronti i Rezistencës Anti-staliniste Shqiptare’ dhe i propozoi atij që të vinte me ne. Qemali shprehu mosbesim dhe dyshoi duke na thanë se; mund të jeni njerëz të Sigurimit, por Abdyli i nxori atij pasaportat tona amerikane dhe dokumentet e tjera”.
Kështu thuhet në mes të tjerash në dokumentin arkivor me proces-verbalin e hetuesisë së shqiptaro-amerikanit, Tom Mërnaçaj, njërit të Sigurimit të Shtetit, i cili në vitin 1975, u inflitrua nga Zbulimi Politik Shqiptar që vepronte i kamufluar pranë Misionit Shqiptar në Organizatën e Kombeve të Bashkuara në New York, për të bërë të mundur që ai të vinte në Shqipëri me Abdyl Hakan Banushin, (me origjinë nga Golemi i Gjirokastrës, ish-pjesëtar i forcave të “Ballit Kombëtar”, gjatë viteve 1943-’44, i arratisur nga Shqipëria në vitet ’50-të dhe rezident në SHBA-ës), ku ishte angazhuar në mërgatën politike shqiptarë dhe Komitetin “Shqipëria e Lirë”.
Tom Mernaçaj, rrëfen aventurën e tij, në gjurmë të të kërkuarit numër 1, të regjimit komunist të Tiranës, Abdyl Banushi
Dokumenti, përmbajtja e të cilit është e zbardhur më poshtë, rrëfen versionin e të infiltruarit të Sigurimit të Shtetit, Tom Mernaçaj, për arrestimin në prill të vitit 1975, të Abdyl Banushit, njeriut që tentoi të vriste Enver Hoxhën me armë zjarri. Sipas këtij versioni, pas disa tentativash për të hyrë në Shqipëri, me qëllim për të hedhur në erë statujën e Stalinit në qendër të Tiranës, si dhe ambasadën e Kinës, Abdyl Banushi, sekretari i “Frontit të Rezistencës Anti-staliniste Shqiptare”, me qendër në Nju Jork të SHBA-ve, si dhe Tom Mërnaçaj, tentojnë në futen nga territori jugosllav, saktësisht në zonën e Hanit të Hotit.
Në këtë tentativë, të dy kanë si bazë të fundit shtëpinë e të atit të Tomës, që gjendej në territorin jugosllav. Të dy, Tom Mernaçaj, në dëshminë e tij para hetuesisë dhe Abdyli në kujtimet e tij, të shkruara pas daljes nga burgu, më 1991, japin versionet e tyre për këtë ngjarje. Versione që lexuesit i jepen të plota më poshtë.
D o k u m e n t i
Proces – verbal
(Mbi pyetjen e dëshmitarit Tom Gjek Mërnaçaj)
Në Tiranë, më 10.IV.1976
Unë, Dhimitër Beshiri, hetuesi i Ministrisë së Punëve të Brendshme, mbaj këtë proces-verbal mbi pyetjen e dëshmitarit Tom Mernaçaj, i biri i Gjekës dhe i Marës, i datëlindjes 1953, lindur në fshatin Mali i Jushit, Shkodër, dhe banues në Tiranë, me arsim të mesëm, me kombësi shqiptare dhe shtetësi jugosllave, pa parti, i pa dënuar.
Mora njoftim mbi përgjegjësinë penale që kam sipas neneve 220 dhe 226 të Kodit Penal të Republikës Popullore të Shqipërisë, në rast se bëj dëshmi të rreme ose, refuzoj të tregoj çka di lidhur me çështjen.
Dëshmitari
TOM GJEK MERNAÇAJ
Në muajin gusht të vitit 1974, në kohën kur punoja si kamerier në një restorant të Nju-Jorkut, jam njohur rastësisht me Abdyl Hakan Banushin. Rastisi që unë t’i shërbeja atij në tavolinë. Ai më pyeti se nga isha dhe unë iu përgjigja se isha shqiptar. Në vazhdim të bisedës, ai më tha se edhe ai ishte shqiptar dhe se në Nju-Jork, kishte ardhur me shërbim, sepse ishte oficer i organeve të Sigurimit të Shtetit.
Për këtë, më nxori një dokument me një fotografinë e tij, në të cilën kishte dalë me uniformën e oficerit shqiptar, me gradën kapiten të Sigurimit të Shtetit shqiptar. Më tha se po të dëshiroja unë, ai mund të më kthente në Shqipëri. Më vonë jam takuar disa herë të tjera me Abdylin, në restorantin dhe në vende të tjera. Pasi u njoh mirë me mua, se nga isha dhe pse kisha shkuar në SHBA-ve, më tregoi të vërtetën, duke më thënë se ai ishte arratisur nga Shqipëria, si kundërshtar politik i pushtetit popullor, para afro 10 vjetësh.
Më tha se të arratisurit shqiptar atje kishin krijuar një organizatë me ermin; “Fronti i Rezistencës Anti-staliniste Shqiptare” dhe filloi të më jepte materiale të ndryshme propagandistike, të kësaj organizate. Sipas kërkesës së tij, i kam shkuar disa herë në shtëpinë ku banonte, në lagjen Bruklin të Nju-Jorkut, në një apartament të mirë, në afërsi të plazhit. Ngaqë nuk ishte i martuar, banonte vetëm. Në shtëpi, Abdyli mbante materiale të ndryshme propagandistike, të organizatës “Fronti i Rezistencës Anti-staliniste Shqiptare”.
Në këto materiale, të cilat unë i kam lexuar, bëhej thirrje për organizimin e një kryengritjeje të armatosur të popullit shqiptar, kundër pushtetit popullor. Në biseda me të, Abdyli më propozoi mua që të bëhesha anëtar i asaj organizate, sepse kështu do të luftoja për atdheun, për Shqipërinë. E pyeta se si ishte e organizuar kjo organizatë dhe ai më shpjegoi se organizimi i saj, ishte në mënyrë të tillë, që secili anëtar, njihte vetëm dy anëtarë të tjerë të organizatës, pra ruhej një konspiracion i madh.
Çdo anëtar i organizatës, kryente detyra të ndryshme që i ngarkoheshin nga drejtuesit e saj, të cilat siç më tha ai, do t’i njihja më vonë. Unë pranova të bëhesha anëtar i organizatës së lartpërmendur, me qëllim që të mësoja sa më shumë gjëra, rreth përbërjes dhe aktivitetit të saj konkret, kundër Shqipërisë. I thashë Abdylit, se isha dakord me propozimin e tij dhe që nga kjo kohë, ai më ka mbajtur gjithmonë pranë vetes.
Në muajin shtator-tetor 1974, së bashku me Abdylin, kam shkuar në zyrat e Komitetit “Shqipëria e Lirë” në Nju-Jork, ku jam njohur dhe kam zhvilluar biseda të ndryshme me drejtuesit e këtij komiteti, Rexhep Krasniqi, Vasil Gërmenji, Mexhit Dibra dhe Hamdi Uruçi, që vinte shpesh në këtë Komitet, për të cilat më vonë si nga Abdyli, ashtu edhe nga ata vetë, mora vesh se ishin drejtuesit e organizatës “Fronti i Rezistencës Anti-staliniste Shqiptare”. Po kështu mësova, se edhe Abdyl Banushi, së bashku me Idriz Lamajn, ishin në kryesinë e organizatës së lartpërmendur.
Gjatë bisedave që kam bërë në Komitetin “Shqipëria e Lirë” me Abdylin, Rexhepin, Vasilin, Hamdiun, Mexhitin, etj., kam mësuar se kjo organizatë, është organizatë e aksioneve konkrete kundër pushtetit popullor në Shqipëri. Ata më thanë se anëtarët e saj, kanë kryer disa aksione kundër pushtetit popullor dhe konkretisht, kanë hedhur lëndë eksplozive në Ambasadat e RPSH-së në Romë e Paris, kanë dërguar grupe diversantësh në Shqipëri, për të kryer aksione, për të cilat flitet edhe në materialet propagandistike të organizatës, një pjesë e të cilave, ne i kemi marrë me vete dhe që na u kapën në kufi, në kohën e arrestimit.
Jam interesuar për të mësuar se cilët ishin personat konkretë që i kishin kërkuar këto aksione dhe këto kam mundur t’i mësoj, vetëm në kohën kur Abdyl Banushi, më propozoi që së bashku të vinim ilegalisht në Shqipëri, për të kryer disa detyra me rastin e 29 Nëntorit të vitit 1974, 30 vjetorit të çlirimit të Shqipërisë, për të cilat siç më tha ai, kishte vendosur kryesia e organizatës, detyrë që siç do të shpjegoj me hollësi, e pranova me qëllim që të dorëzoja atë, Abdylin, në organet kompetente shqiptare…!
…Më datën 26 mars 1975, u nisëm nga Nju Jorku me aeroplan, për në Monreal të Kanadasë, ku mbërritëm rreth orës 14:50. Po atë datë, më orën 22:30, me avionin “Air Canada”, u nisëm për në Athinë, ku mbërritëm rreth orës 14:30, të datës 27.03.1975. Pasi zumë vend në hotel “Aspasia”, i dërgova një letër gruas sime, Paulinës, në Nju Jork, së cilës i thosha se isha mirë me shëndet dhe se ndodhesha në Athinë. Të nesërmen Abdyli më tha që të shkonim në Llavria, për të takuar shokun e tij, Anton Gjelajn, i cili është arratisur nga Shqipëria, 4-5 vitet e fundit.
Pasi mbërritëm në Llavrio, Abdyli më tha që të shkoja në shtëpinë e Antonit, për ta takuar atë, pasi ai vetë nuk desh të takohej me vjehrrin e Antonit, me të cilin ai banon një shtëpi dhe e mora me vete, për ta takuar me Abdylin, i cili na priste në një bufe, që ndodhej aty pranë. Abdyli i tregoi Antonit, arsyen e ardhjes sonë nga Nju Jorku dhe i kërkoi atij, që sipas marrëveshjes që kishin bërë, të vinte edhe ai me ne, për të kryer misionin e ngarkuar për në Shqipëri. Antoni tha se do të ishte dakord për të ardhur, por ato ditë, do të nisej për në Kanada, së bashku me familjen e tij, sepse i ishin aprovuar dokumentet për emigrim.
Ai na tha se po të dëshironim mund të na njihte me një djalë shqiptar, i cili para disa muajsh ishte arratisur nga Shqipëria dhe quhej Qemal Nelku. Qemali ishte nga Tirana dhe qe arratisur, siç na tha ai, për të bërë qejf në “botën e lirë”. Abdyli ra dakord me propozimin e Antonit dhe pas kësaj ai na e solli vetë Qemalin. Abdyyli i tha Qemalit se ne ishim shqiptarë të arratisur që vinim nga Nju Jorku për t’u futur ilegalisht në Shqipëri, me qëllim për të kryer një mision të caktuar nga organizata “Fronti i Rezistencës Anti-staliniste Shqiptare” dhe i propozoi atij që të vinte me ne.
Qemali shprehu mosbesim dhe dyshoi duke na thanë se mund të jeni njerëz të Sigurimit, por Abdyli i nxori atij pasaportat tona amerikane dhe dokumentet e tjera. Qemali tha se; ju besoj, por nuk mundem me ardh me ju, se kam frikë se më kapin dhe më dënojnë rëndë. Në mbrëmje, unë, Antoni, Abdyli dhe Qemali shkuam në Athinë, në dhomën e hotelit ku ne kishim zënë vend dhe biseduam përsëri me Qemalin. Abdyli e pyeti atë mbi situatën në Shqipëri. Qemali i tregoi mbi dënimin e të birit të Teme Sejkos, për një zhurmë të disa të burgosurve, etj.
Abdyli përsëri i propozoi Qemalit, për të ardhur me ne në Shqipëri, por ky i fundit, nuk pranoi. Ai na tha se në Tiranë, kishte vëllain e tij, Hamit Nelkun, që banon në lagjen “Ali Demi” dhe se ai kishte dëshirë të arratisej nga Shqipëria, prandaj po të doni ju jap një letër që kur ta takoni t’ia jepni dhe po të mundeni, ndihmojeni që të arratiset jashtë shtetit. Abdyli e mori letrën…! Abdyli e pyeti Qemalin, nëse e njihte Osman Kazazin, i cili banonte në Tiranë dhe ai iu përgjigj se e njihte dhe se banonte pranë shtëpisë së tij, në lagjen “Ali Demi”, për të cilën i dha edhe adresën e tij të shkruar në një letër, që edhe kjo na u kap në kohën e arrestimit…!
Në datën 29 mars 1975, u nisëm nga Athina për në Janinë, ku ndenjëm dy ditë në hotelin “Olimpik”. Në mbrëmje Abdyli, mori në telefon Nikolla Plasotin (lidhje e organizatës, njeriu që siguronte lëndët eksplozive dhe armët, shënimi ynë) dhe Lefter Guvelin. Lefteri, nuk ndodhej në shtëpinë e tij, pasi kishte shkuar në Athinë, kurse Nikolla, na doli vetë në telefon dhe na tha se të nesërmen në drekë, do të vinte të na merrte me makinën e tij, për në Igumenicë. Nikolla punonte shofer taksie, në Igumenicë. Të nesërmen Nikolla, erdhi dhe na mori në Janinë.
Rrugës Abdyli qëndroi në shtëpinë e Lefter Guvelit, ndërsa unë me Nikollën, shkuam në shtëpinë e tij. Në mbrëmje Nikolla më tregoi një letër që Abdyl Banushi, ia kishte dërguar nga Nju Jorku, më të cilën e akuzonte Nikollën, se punonte për dollarë dhe jo për patriotizëm, për çlirimin e Shqipërisë nga komunistët, dhe më tha se ishte i pakënaqur, nga kjo letër e Abdylit…!
…Më 2 prill, erdhi përsëri Abdyli, i cili e pyeti Nikollën, se nga ishte më mirë për të kaluar kufirin ilegalisht, për në Shqipëri. Nikolla i tha se; për këtë, pyet Lefterin. Të nesërmen unë me Nikollën, shkuam në shtëpinë e Lefterit, ku ishte edhe Abdyli. Sipas njoftimit të Nikollës, aty erdhi edhe një person tjetër, që quhej Gaqo Gaqi. Biseda mes tyre, u zhvillua në greqisht, pasi Gaqo nuk dinte shqip dhe unë nuk kuptova asgjë nga biseda e tyre. Në fund Abdyli më tha, se kufirin do ta kalonin afër Janinës. Unë i thashë se isha dakord, se ata e njihnin vendin.
Lefteri bëri një letër për t’ia dërguar një fshatari që banonte afër kufirit, i cili me sa më kujtohet, quhet Vasil. Këtë letër e mori për t’ia dërguar atij, së bashku me 50 dollarë, Gaqo Gaqi. Në mbrëmje unë dhe Nikolla, u kthyem në shtëpinë e këtij të fundit, kurse Abdyli, ndenji në shtëpinë e Lefterit. Më datën 4 prill 1975, Nikolla, me porosinë e Abdylit, shkoi në shtëpinë e Gaqit, ku mori një automatik, dy pistoleta, një busull, etj., të cilat ne i kishim lënë aty, në muajin nëntor të vitit 1974. Pasdite unë dhe Nikolla, shkuam përsëri në shtëpinë e Lefterit, ku erdhi pas pak Abdyli me Gaqon.
Nikolla i tha Abdylit, për letrën që ai i kishte dërguar nga Nju Jorku, në të cilën e akuzonte se punonte vetëm për dollarë dhe jo për patriotizëm dhe i kërkoi Abdylit, t’i paguante shpenzimet që kishte bërë, për përdorimin e taksisë ato ditë. Abdyli u inatos për këtë çështje dhe ngulte këmbë se atë letër, të cilën Nikolla ia paraqiti atij, nuk e kishte shkruar ai. Në praninë tonë u lexua letra, e cila ishte shkruar me makinë shkrimi dhe mbante emrin e Abdyl Banushit. Në grindje e sipër, Nikolla u zemërua dhe u largua.
Lefteri tha se; kur fillon një punë ters, ajo kështu do përfundojë. Zemërimi i Nikollës, na hoqi mundësinë e ndihmës që do të na jepnin ai dhe shokët e tij, për t’u futur ilegalisht në Shqipëri, nga territori grek, nëpërmjet Konispolit. Unë ju luta Lefterit, që të na jepte armët dhe lëndët eksplozive, sepse, do të përpiqeshim për t’u futur ilegalisht në Shqipëri, nëpërmjet Jugosllavisë. Ai ra dakord dhe pasi morëm armët prej tij, u nisëm me autobus nga Janina, për në Athinë. Para se sa të ndaheshim me të, Gaqi na tha se ishte i gatshëm, për të na ndihmuar, sikur ne t’i shkonim atij, edhe me 20 veta.
Në Athinë mbërritëm në datën 5 prill 1975 dhe që aty me tren, u nisëm për në Shkup. Pas grindjes me Nikollë Plasotin, në bisedë me Abdylin, me qëllim që të mos dështonte plani që kisha, dorëzimin e tij, në organet kompetente shqiptare, i thashë se në Shqipëri, mund të futeshim ilegalisht nëpërmjet zonës kufitare të Hotit, në afërsi të Shkodrës, ku kam njerëzit e mi. Abdyli e pranoi këtë mendim dhe për këtë arsye, ne u nisëm për në Jugosllavi, me tren. Mbas mbërritjes në Shkup, u nisëm të nesërmen në Titograd, ku mbërritëm më datën 7 prill 1975 dhe prej aty, shkuan në shtëpinë time në Titograd.
Në biseda me babain tim, Abdyli i tha atij, se kishim ardhur për të hyrë ilegalisht në Shqipëri dhe do të kryenim detyra kundër pushtetit popullor. Meqenëse babai tha se nuk e kishte për qejf këtë punë, unë i bëra me shenjë Abdylit, që të shkonte të flinte, pasi me babain, do të bisedoja vetë. Kur mbetëm vetëm, i tregova babait, qëllimin e vërtetë të ardhjes sime në Shqipëri, për të dorëzuar Abdylin, si njeri të rrezikshëm për pushtetin popullor. Ai u frikësua shumë, se mos ndodhte ndonjë gjë në kufi, por unë e qetësova, duke i thënë se do të isha i kujdesshëm dhe se kjo që po bëja, ishte në dobi të atdheut.
Të nesërmen, gjatë gjithë ditës, kemi qëndrue në shtëpi dhe në mbrëmje, unë, Abdyli dhe babai, u nisëm në drejtim të kufirit. Nga Titogradi, deri në fshatin Drume, shkuam me taksi, ndërsa që aty, e deri në kufi, udhëtuam në këmbë, duke na udhëhequr babai, i cili e njeh mirë atë zonë kufitare. Kur iu afruam rreth një km. vijës së kufirit, babai, pasi na udhëzoi për rrugën që duhet të ndiqnim më tej, u nda me ne. duke u kthyer për në shtëpi, ndërsa ne vijuam rrugën, për në kufi. Rrugës mua më humbi pistoleta, pasi u rrëzova nga një shkëmb i vogël, për të cilën nuk i thashë gjë Abdylit.
Në vazhdim të udhëtimit unë mbaja në dorë automatikun, ndërsa Abdyli pistoletën. Kufirin e kaluam në vendin e quajtur Fjerkuqe, nën linjën e tensionit të lartë Shqipëri-Jugosllavi. Kjo ishte natën e 7 prillit 1975, në të gdhirë. Si ecëm ca, arritëm te kloni (gardhi i telave) i kufirit, për të cilin unë kisha dijeni, se ndodhej aty. Abdyli sapo e pa klonin, më tha se; më tradhtove, pasi unë e kisha siguruar atë, se në atë zone, nuk kishte klon. Unë i thashë se; nuk të kam rrejt, se si unë dhe baba, nuk e kemi ditur këtë gjë. Ai më tha që të ktheheshim, për të gjetur ndonjë vend pa klon, sepse duke kaluar klonin, do të diktoheshim dhe do të na kapnin rojet e kufirit.
Ne, vazhdoi Abdyli, bëmë gabim që lamë shkallën, tek Lefter Guveli në Greqi. Këto shkallë, para se të niseshim nga Nju Jorku, (Abdyli më ka treguar mua, një palë shkallë të përgatitura prej tij dhe tha se me anën e këtyre, kalohet lehtë kloni. Këto shkallë ishin të çmontueshme dhe fare të lehta). Mbasi Abdyli më tha të ktheheshim, unë i thashë se isha dakord dhe ai filloi të ecë, në drejtim të tokës jugosllave.
Në këtë moment, unë e godita me trupin e automatikut në kokë, për ta rrëzuar në tokë, pa ndjenja. Pas goditjes ai ra në tokë dhe unë iu hodha sipër për t’i hequr pistoletën, të cilën e mbante në brez. Ia mora dhe qëllova disa herë me të, se sa nuk më kujtohet, me qëllim që të vinin rojet e kufirit, për të na marrë dhe çuar në postën kufitare. Me pistoletën kam qëlluar në ajër. Pas pak erdhën rojet, të cilët na morën dhe në çuan në postë”.
Tom Mernaçaj, njeriu që dorëzoi Banushin, u akuzua për agjitacion dhe propaganda dhe u lejua të kthehej në SHBA-ës!
Tom Gjek Mernaçaj, njeriu që rrezikoi duke neutralizuar forcërisht dhe duke dorëzuar tek autoritetet shqiptare Abdyl Banushin, një nga krerët e organizatës “Fronti i Rezistencës Anti-staliniste Shqiptare”, me qendër në Nju Jork të SHBA dhe autor i vendosjes së lëndëve eksplozive në Ambasadat shqiptare në Romë e Paris, është lënë i lirë në prill 1976, pas fiks një viti në burg.
Një vit më parë, pasi kishin kaluar në tokën shqiptare në Han të Hotit, ai kishte qëlluar me qytën e automatikut shokun e vet, duke e rrëzuar përtokë e dërguar përfundimisht drejt burgut të pashmangshëm. Në dokumentin, përmbajtja e të cilit do të jetë më poshtë, thuhet se fillimisht Tom Mernaçaj është mbajtur në burg për shkak se kishte pranuar të bëhej anëtar i organizatës “Fronti i Rezistencës Anti-staliniste Shqiptare” dhe se është lënë i lirë pasi ka kryer akt patriotik, duke dorëzuar Banushin para drejtësisë shqiptare.
D o k u m e n t i
V E N D I M
(Mbi pushimin e çështjes)
Në Tiranë, më 10.IV.1976
Unë Dhimitër Beshiri, hetuesi i Ministrisë së Punëve të Brendshme, pasi studiova materialet në ngarkim të të pandehurit Tom Gjek Mernaçaj.
K O N S T A T O V A
Në datën 8.IV.1975, është filluar çështja penale dhe është marrë në përgjegjësi penale, në gjendje arresti, Tom Gjek Mernaçaj, për arsye se në orën 01:30, të datës së mësipërme, është kapur në flagrance, nga rojet kufitare të postës së Hotit, Shkodër, duke hyrë ilegalisht në territorin e RPSH nëpërmjet Jugosllavisë, krim ky i parashikuar nga neni 255/1 i Kodit Penal të RPSH.
Nga hetimet e mëvonshme, në muajt gusht-shtator 1974, Tom Gjek Mernaçaj, sipas propozimit të të pandehurit Abdyl Banushi, ka pranuar të bëhet anëtar i organizatës “Fronti i Rezistencës Anti-staliniste Shqiptare” dhe për këtë arsye, u mor i pandehur, për krimin e parashikuar nga neni 73/1, në lidhje me nenin 76, të Kodit Penal.
Nga tërësia e materialeve të grumbulluara në dosjen hetimore, gjatë hetimit rezulton e provuar, se; i lartpërmenduri, që në momentin kur mësoi se organizata “Fronti i Rezistencës Anti-staliniste Shqiptare”, zhvillonte veprimtari terroriste kundër Republikës Popullore të Shqipërisë dhe se vetë i pandehuri Abdyl Banushi, paraqiste rrezikshmëri të theksuar për vendin tonë, vendosi ta dorëzonte atë në organet tona.
Vepër të cilën ai e realizoi në datën 8 prill 1975, kohë kur sapo u futën në territorin shqiptar, e goditi atë në kokë dhe ua dorëzoi rojeve tona kufitare, duke kryer në këtë mënyrë një akt patriotik në shërbim të RPSH-së. Nga sa sipër, konkludohet se vepra e kryer nga i pandehuri Tom Gjek Mernaçaj, nuk përbën figurën e krimit, për të cilën është marrë i pandehur dhe për këtë arsye, në bazë të nenit 196/1, në lidhje me nenin 98, pika 5 të Kodit të Procedurës Penale:
V E N D O S A
Të pushoj çështjen penale në ngarkim të Tom Gjek Mernaçajt.
Këtë vendim t’ia komunikoj të lartpërmendurit, duke i marrë edhe nënshkrimin e tij. Memorie.al
HETUESI
Dhimitër Beshiri
Vendimi m’u njoftua sot, më datë 10.4.’76.
Tom Gjek Mernaçaj
