Nga Alban Daci
Sot, ka dy linja mendimi me qasje ndaj PD:
Demokratët dhe të djathtët e vërtetë që janë koherentë me qëndrimet e tyre që nga 9 shtatori i famshëm e deri më sot duke kritikuar gjithë procesin brenda saj dhe shpesh duke e cilësuar më të drejtë si “demagogji”. Në këtë linjë mendimi bëjnë pjesë një grup i limituar intelektualësh, kryesisht me frymëzim, histori e formim të djathtë, të mbushur me idealizëm dhe me qëndrime koherente që nuk pranuan kompromise ose siç njihen rëndomtë tashmë në Shqipëri, pazare, që mbetën jashtë garës së zgjedhjeve, jashtë garës për karrierë në një PD që ka humbur prej kohësh busullën politike dhe historike. Kjo linjë mendimi më hapësira të limituara dhe duke u përballur me dhunë prej barbarësh është përpjekur duke paralajmëruar e argumentuar se rruga e re e PD ishte e humbur dhe humbja e saj ishte e paralajmëruar.
– Në linjën e dytë, bëjnë pjesë oportunistët që pranuan të luanin nën e mbi tavolinë, me zë të lartë zgjodhën forcën me shpresën se do i’a dilnin e në heshtje poshtë tavolinës kritikonin lidershipi. Këta menduan se “fshati le të digjet”, por ne do të kemi mundësi të bëjmë karrierë e të bëhemi deputet. Pasi i përdori lidershipi ashtu siç ishin paralajmëruar, krejt papritur u zgjuan dhe u kujtuar të bëjnë luftë frontale duke thënë se, kështu PD-ja s’ka të ardhme. Në fakt disa prej nesh i paralajmëruar për fundin e tyre nga 9 shtatori i “Non Gratës” e deri më sot.
Ajo që është për të ardhur keq është fakti se sot PD ngjan si një familje e fortë në një fshatë të tërë me kulakë. Pra, sot, kemi disa që brenda PD kanë privilegje e interesa edhe me pushtetin ndoshta, por kemi shumë demokratë që tashmë ndjehen të praktisur, të humbur dhe nën dhunën e vazhdueshme politike, verbale dhe jo vetëm nga Pushteti. Nëse PD ndjehet mirë kështu dhe po ashtu, nëse demokratët ndjehen mirë si kulakë të pushtetit, të humbur dhe të “dhunuar”, atëherë gjithçka duket në rregull dhe revolucioni të vazhdojë nga fitorja në fitore.
