Nga Preç Zogaj
Opozita si rregull del nga humbja e zgjedhjeve. Duke qenë kjo një pasojë dhe jo një zgjedhje e vullnetshme nuk ka vend këtu as për turp, as për mburrje. Por subjektet politike në opozitë e nderojnë pozicionin e tyre me efikasitetin që tregojnë për të mbrojtur vlerat e demokracisë dhe për ta mundur qeverinë në zgjedhjet e ardhshme.
Bota demokratike ka njohur plot raste kur rrotacioni i pushtetit ka qenë një stafetë nga e mira në një të mirë më të mirë.
Për Shqipërinë, rrotacioni si votë pozitive për opozitën mbetet një ëndërr edhe në dakadën e katërt të demokracisë. Katër rrotacionet e rregjistruara (1992, 1997, 2005, 2013) kanë ndodhur kryesisht si një votë “jo” për qeverinë e zhytur në korrupsion e skandale, votë e cila është përkthyer automatikisht në një votë “po” për opozitën.
Tani, në vitin e tretë të madatit të tretë të qeverisë “Rama” kemi shkuar më larg. Ekziston një shumicë e qartë e zgjedhësve aktivë brenda vendit që kanë mendim negativ për qeverinë. Por kjo e dhënë e dalë nga zgjedhjet e vitit të shkuar dhe sondazhet në vijimësi nuk është përkthyer në votë “po” për opozitën. Që do të thotë se në optikën elektorale opozita e fragmentuar politike nuk gëzon e nuk merr as bonuset e së keqes më të vogël. Në këtë mënyrë rrotacioni i pushtetit rrezikon të ngecë edhe më tej si kau në brinjë.
Nuk po ndalem te shkaqet klasike që çojnë në atrofozimin e partive opozitare dhe në kastrimin e aksionit opozitar, të tilla si privatizim-uzurpimi de fakto i funksioneve drejtuese nga drejtues të vetquajtur të pazëvendësueshëm, mungesa e qarkullimit të elitave, mbyllja dhe trashja e mendjeve, mungesa reale e demokracisë së brendshme, uniformimi dhe kllounizimi i shëmtuar i ligjërimit deri dhe grimasave, komportimi sektar, pa klas dhe njerzëllek, mungesa e ideve të reja dhe programeve të elaboruara, kapja nga korrupsioni, izolimi nga miqtë dhe partnerët ndërkombëtarë, raportet e deformuara me ligjin, lirinë dhe të mirën e përbashkët që përbëjnë parimet morale të shoqërisë demokratike, e tjerë.
Po fokusohemi të një çështje tjetër e veçantë, që lidhet me përkufizimin e së keqes që duhet mposhtur dhe të kundërshtarit apo armikut që duhet mundur. Sa më real ky përkufizim, aq edhe më e madhe premisa për sukses, na mëson Rajmond Aron.
Që kundërshtari është kryeministri Rama dhe që beteja e opozitës është kundër qeverisë së tij, kjo s’do mend e kalem, siç thotë populli. Opozita ka patur material për të bërë opozitë që në javën dhe muajin e parë të instalimit të kësaj qeverie. E jo më sot kur materiali në fjalë është bërë mal. E vërteta është se të trija opozitat kryesore, Rithemelimi, PD zyrtare dhe Partia e Lirisë, sikurse partitë më të vogla aelate me to e kanë patur dhe e kanë korrupsionin qeveritar dhe aspektet e tjera të shumta të keq-qeverisjes targetin kryesor të operandit të tyre. Kjo betejë nuk kalon kurrë pa jehonë dhe pa rezultate, pavarësisht zhurmimit të saj nga altoparlantët e fuqishëm të qeverisë.
Por siç e kemi parë Berisha dhe Rithemelimi i taksin Ramës edhe kapjen dhe dirigjimin e organeve të reja të drejtësisë. Për rrjedhim janë në betejë edhe me SPAK. Më tej, ata i taksin Ramës fuqinë për të vënë në lëvizje vendimet e SHBA për sanksionimet, në rastin konkret të Berishës.
Nuk ka dyshim se Rama me të tijtë kanë berë çfarë kanë mundur për të mbajtur nën hyqëm SPAK-n dhe drejtësinë e re. Tensionet me SHBA për këtë shkak dhe loja e nën rrogoz për t’ja hedhur superfuqisë që qëndron prapa drejtësisë së re në Shqiperi shpërthyen dhe dolën në dritë për mbarë publikun me rastin e zgjedhjes së kreut të ri të SPAK, zotit Dumani. Kur siç dihet përfaqësuesja e Presidentit Biden, ambasadorja Juri Kim, shkoi vetë përsonalisht në seancë për të ndikuar me praninë e saj zgjedhjen që u bë, e ndryshme nga ajo që dëshëronte Rama me shokë. Ajo seancë mbetet shfaqja më e qartë e vendosjes së kryeministrit shqiptar dhe SHBA në dy skajet e litarit në lidhje me pavarësinë e drejtësisë nga qeveria dhe politika.
Veç kësaj, siç dihet botërisht, përmes ish zyrtarit të FBI-së, McGonigal, trashmë i dënuar nga drejtësia amerikane, Rama është angazhuar të vërë në lëvizje në forma të paligjshme institucionet amerikane kundër shefit të opzitës në atë kohë zotit Basha. Jo kundër Berishës, siç përpiqen t’i mbivendosin fytyrat dhe emrat si në smartphon të interesuarit. Rama ka dështuar në të dyja përpjekjet e tij të larpërmendura.
Ai nuk është SPAK. Aq më pak është dikush që lëviz fije në SHBA. Përkundrazi. Përmendja e tij me emër në një raport të kongresmenëve demokratë të Kongresit rreth qëndrimit dhe takimit të tij me McGonigal në hotelin “Tramp” në vitin 2020 është një tregues i radhës i distancës së administratës së Presidentit Biden me të, për të mos thënë identifikimi i tij si problemi dhe jo më si zgjidhja në qeverisjen e Shqipërisë. Ngulmimi i Rithemelit për ta përfshirë si kundërshtar dhe armik në një paketë me SPAK në mënyrë të drejtërsëdrejtë dhe me SHBA në mënyrë të tërthortë është i kërkuar, arbitrar, pa asnjë shans për të rritur mbështetjen popullore. Sepse ndërsa ka vertetë një shumicë qytetarësh kundër qeverisë, ka paralelisht një shumicë të madhe pro SPAK dhe SHBA-ve që mezi presin vendosjen e sundimit të ligjit dhe parimit “askush mbi ligjin” në vend.
