Alban Daci
Burrat, zakonisht nuk e kanë zakon të qajnë e sidomos dibranët e kuksianët! Megjithatë, në jetë ka ngjarje që e bëjnë edhe burrin të qaj në heshtje, pa zë e ndoshta duke u fshehur në një cep që askush t’i mos i shikoj lotët!
Në kohë fushate jemi, e sigurisht se kjo është periudha më e mirë për lot krokodili, për të qeshura false, për servilizma serioz e po ashtu për gënjeshtra. Kur, këto i bën një politikan, nuk merret seriozisht, sepse është profesionist dhe e ka në rol, por kur e bën nje artist, dilema është nëse po bën rolin, apo nëse është i sinqertë!
Zakonisht, artistët kudo janë desidentë me politikën, kushdo qoftë ajo, e po ashtu edhe me pushtetin! Pra, rrallë herë, ose thuajse asnjëherë nuk ndodh që artisti të qaj në një fushatë elektorale e përballë politikanëve! Megjithatë, në Shqipëri kjo nuk mungon, sepse në shumë raste artistët kanë qenë prodhim i pushtetit dhe në shërbim të pushtetit!
Po a duhet të qaj një dibran? Nëse po, duhet të qaj për Dibrën apo për politikanët? Cdo dibranë duhet qaj:
– për boshatisjen që i është bërë Dibrës që nga luftërat ballkanike e deri më sot
– për varfërinë e madhe që e ka pllakosur
– për papunësinë e madhe e sidomos të rinisë
– për braktisjen që çdo ditë i bëjnë dibranët Dibrës
– për rrugët primitive
– për bujqësinë primitive
– për mungesën e shpresës
– për lirinë që politika u ka hequr dibranëve
– për faktin se prodhimet e bujqësisë nuk kanë ku t’i shesin
– për pyjet e rrënuara
– për fshatra të tëra të braktisura me shtëpi të rrënuara, aty ku dikur bubëzhinin zërat e fëmijëve
– për faktin se në 30 vjet, në emër të votave të dibranëve, politikanët janë pasuruar, kanë bërë karrier duke varfëruar Dibrën
Për këto, ndoshta një dibranë ka arsye të qaj!
