Nga Fitim Zekthi
Sot 50 vjet me pare, ne 9 gusht 1974, presidenti Richard Nixon dha doreheqjen. Ai po hetohej nga kongresi ( nisi procedura e impeachment-it) per “pergjim ndaj kundershtareve demokrate duke cuar njerez qe kishin vendosur pergjues ne zyrat e tyre ne Wategate”. Ne fjalen e doreheqjes presidenti Nixon tha pak a shume : “une nuk jam nje ikanak, gjithe qenia ime thote te qendroj, une doja te qendroja dhe te luftoja, familja ime me kerkoi qe te qendroja dhe te luftoja, doja te luftoja fort dhe te tregoja se jam i pafajshem por po jap doreheqjen nga detyra e presidentit te SHBA-se. Po e jap doreheqjen sepse nqs do te rri une nuk do ta ushtroj fort dhe lirisht me kapacitet te plote detyren ecpresidentit ne mbrojtje te popullit amerikan dhe kushtetutes sepse do te me duhet te merrem me mbrojtjen time. Une nuk do ti perziej kurre keto dy gjera”.
Ai ishte padyshim nje president i jashtezakonshem qe u perball me sfida te veshtira si lufta e Vietnamit, zgjerimi i ndikimit te BS ne bote, forcimi i Kines, protestat e fuqishne ne vend, gara e eger per president ne vitin 1960, gara ne Kaliforni per guvernator, trazirat e larta sociale te viteve 60-70 me vrasje njerezish te fuqishem etj. Sot te gjithe cmojne lart aktin e madh te direheqjes se tij dhe te gjithe bien dakord se akuzat ndaj tij ishin shume te ekzagjeruara per arsye te luftes politike. Nixon eshte nje shembull i madh politik. Mbi te gjitha ishte republikan dhe doreheqja lidhet fuqimisht edhe me parimet e te djathtes, me moskapjen me thonj pas pushtetit, me mosndjekjen e eger te epshit dhe oreksit, me pergjegjesine ndaj te tjereve dhe para Zotit.
