Nga Sadik Bejko
Dje shkrova një status për arratinë time në periferi të Tiranës.
Nga kodrat e Liqenit.
Aty në qendër, ku ngrihet kjo ndërtesa kaladibrançe, me blloqet shtrembër sipër njëri-tjetrit… më kap një ndjenjë që ma shpif.
Dikur aty, nëse e mbaj mend mirë, ka qenë kafe “Kursal”, kafe luksi e viteve ’30, me orkestra, balerina, goca të ëmbla… favoret e të cilave, – thonë, thonë(?) – u gëzoheshin parelinjtë, zotërinjtë e mëdhenj të kohës, dhe profesorët… dhe Lasgushi(thonë?).
Në vitet ’60, në katandinë kur unë e kam parë, ishte perëndimi i Kursalit.
Më pas e fshinë nga faqja e dheut.
Komunistët ishin më moral të lartë partizan…me demek, kundër moralit borgjez që e shfrytëzon njeriun, femrën.
Femra revolucionare e bënte atë punën në kanale, në shkurre, nën portokallin, e bënte çadrave në hekurudha, në kantiere, hidrocentrale, nën ura, në aksion, në poligon…
Tani mbi këto kujtimet e vjetra Kursali… shihni këtë të renë made in Edi Rama…
… shihni këtë kullë shtremba- shtremba si çunat në shpinat e njëri-tjetrit kur dikur luanin kaladibrançe
