Romeo GURAKUQI
Çdo mëngjes heret pa u zbardh drita, përballë Kishës së Zojës, pranë Urës së Bunës, ashtu në heshtim të agut shkodran, familjet e pamunduna dhe te pashpresa të nji qyteti në kufinin e fundit të mbijetesës së vet, presin makinën e radhes për t’u largue nga Locja e tyne e plakun dhe e mpakun.
Nji ikje e heshtun, e përvuejtun dhe e vetvetishme per të mbijetue pa iu dorëzue fatit, qi nuk ndalet, anash rrjedhës së ujërave që rrethojnë qytetin e lashte; nji ikje pa deshmitarë të gjallë, veç Shtetit që regjistron me indiference dhe nuk bzan. Asht nji refren që përseritet, ndërkohë që askush nuk mban shënim, Largimin e Madh, atë pa kthim që ka ndodhë në keto tre dekada.
Nuk asht nji ikje e thjeshtë dhe e zavëndësueshme. Asht nji arrati kulturore dhe shoqnore, nga nji hapësinë ku jeta nuk vlen asgja, të drejtat janë të shenueme në letër dhe recitohen nga mashtruesit me atlete, projekti i se ardhmes i shkruem bukur në akull, shuhet sikur mos te kete kene.
Asht nji arrati që në fakt, çdo verë e harrojmë, nga disa djelm e vajza, që kthehen në kryeqendren e tyne, për të “recitue” kangën e bukur të Shkodrës së dikurshme.
Por kjo gja nuk mjafton. Rezistenca e tyne shembullore, misioni i tyne kurajues per njerezit e zanun në kurthin dhe lojen e maskarenjve, asht i pamjaftueshëm derisa jeta e tyne asht zhvendos në nji hapësinë tjetër, andej ku liria nuk mungon dhe e verteta nuk të shtremnohet.
Qyteti që për pushkë ka pasë penden, gojën, kangën dhe veprat në shërbim të atdheut, progresit popullor, sot lëngon randë nën “pushtimin” e forcës së skutave të errëta komanduese të punëve, të zotnimit të territorit, të zgrapcimit të hapësinave pa zot!
E gjitha kjo ndodh nën indiferencën e fajtorëve, që bajnë të pafajshmin dhe nuk lshojne radhe, të vajtojcëve që shfaqen me refrenin e tyne të mjerë, ndërkohë që rreshqitja në asgja vazhdon dhe rendi i mbrapshtë dhe i përmbysun i punëve të frymorëve të rastësishëm, sa vjen e kthehet në normalitet.
Sot në fakt luhen dy drama njekohesisht: vazhdon ajo e kahershmja, me shumë akte e çmontimit të rolit parësor në Shqipni dhe drama me dy akte e punistëve të rinovuem, që nuk dojnë të dorëzohen nga tentativa e rikapjes.
Dhe e gjithë kjo sipërmarrje ne fundosje, ndodhi pa kërkue ma parë falje për privimin sistematik nga të drejtat e jetës dhe shkollimit të barabartë, të bashkëqytetarëve që ikën pa kthim, nga dhuna e shkaktueme prej organizatës që ata përfaqësojnë sot.
Pyetja qi bahet sot nga te gjithe asht kjo: A duhet ta leshojne fatin e Shkodres, spontaneitetit te ranies se lire ku a kane cue keto dite Shqipnine tiranet?
