Tridhjetë vjet janë shumë për një shoqëri që aspiron ndryshim dhe progres, sidomos kur këto tri dekada kanë parë vazhdimisht riciklimin e të njëjtave figura politike. Shqipëria sot është në një udhëkryq politik ku çdo rrugë e shkelur nga figurat tradicionale politike çon pashmangshëm drejt riciklimit të një status quo-je të lodhur, konsumuese dhe të dëmshme për zhvillimin e vendit.
Emra si Rama, Berisha, Meta apo Mediu nuk janë më thjesht politikanë, por simbole të një të shkuare të lodhur dhe të kompromentuar, që nuk ofron më asnjë perspektivë për të ardhmen. Ata përfaqësojnë një sistem që ushqehet me krizën, një cikël politik që endet në vetvete pa mundur dot të sjellë ndryshimin e kërkuar.
Është koha për një qarkullim të vërtetë elitash, jo vetëm si akt politik por edhe si domosdoshmëri filozofike. Në filozofinë politike, qarkullimi i elitave është mekanizmi jetik për rinovimin dhe rigjenerimin e një shoqërie. Pa këtë proces, shoqëria stagnohet dhe sistemi politik bëhet një pellg pa jetë, ku mbijetojnë vetëm ata që ushqehen me ngërçin dhe mungesën e perspektivës.
Në realitetin shqiptar, ku polarizimi dhe konflikti politik janë kthyer në rutinë, nevojitet urgjentisht një lëvizje transversale, që tejkalon kufijtë tradicionalë ideologjikë. Kjo lëvizje nuk nënkupton thjesht krijimin e një force të re politike, por bashkëveprimin dhe bashkëpunimin e elementeve të rinj e të pakompromentuar brenda të gjitha forcave ekzistuese. Synimi duhet të jetë krijimi i një qeverie teknicienësh, që mund të veprojë me profesionalizëm dhe pa barrën e rëndë të së kaluarës politike.
Edhe pse socialistët mund t’i fitojnë numrat në zgjedhje, rikthimi i Ramës si kryeministër do të ishte një dramë e madhe, e cila do të vazhdonte ciklin e korrupsionit, krimit dhe padrejtësisë që ka pllakosur vendin prej shumë kohësh.
Nëse Shqipëria dëshiron të shohë dritën në fund të tunelit, ajo duhet të guxojë të braktisë udhët e vjetra. Lëvizja transversale nuk është vetëm një zgjedhje, por një domosdoshmëri për të ndaluar riprodhimin e krizës politike dhe për të hapur rrugën drejt një demokracie reale dhe funksionale. Ajo do të ishte era e freskët në një ambient politik të ndenjur, burimi i energjisë së re që mund të transformojë vendin.
Metaforikisht, Shqipëria sot ngjason me një tokë pjellore, por që ka qenë e mbuluar gjatë nga hije të rënduara, të cilat nuk lejojnë që filizat e rinj të marrin dritë dhe të rriten. Lëvizja transversale është ajo dorë që do të largojë këto hije të së shkuarës dhe do t’i japë mundësi brezit të ri të elitës politike të dalë në dritë dhe të ndërtojë një të ardhme ndryshe.
Historia politike e Shqipërisë ka qenë shpesh një histori përsëritëse krizash, me protagonizëm të skajshëm personal dhe interesa të ngushta. Është koha që kjo histori të ndërpritet dhe të fillojë një kapitull i ri ku interesat kombëtare dhe zhvillimi real të jenë mbi çdo interes personal.
Një gjë është e sigurt: ndryshimi nuk mund të vijë më nga ato fytyra që e kanë humbur kredibilitetin dhe fuqinë e tyre morale dhe politike. E ardhmja e vendit është në duart e një lëvizjeje transversale që do të bashkojë, jo për të ruajtur, por për të ndryshuar realitetin politik shqiptar përgjithmonë.
