Nga Rigels Seliman
Sot më 17 janar, shqiptarët kujtojnë me nderim e krenari ndarjen nga jeta të Heroit tonë Kombëtar, Gjergj Kastrioti Skënderbeu. Skënderbeu lindi në 6 maj të vitit 1405 dhe u nda nga jeta në 17 janar të vitit 1468. Ai nuk ishte thjesht një luftëtar i madh, por një udhëheqës me një vizion të qartë: lirinë dhe bashkimin e shqiptarëve. Në një epokë të errët, kur interesat personale ishin shpesh mbi ato kolektive, Skënderbeu përbënte përjashtimin e shkëlqyer që vuri Shqipërinë dhe shqiptarët mbi gjithçka tjetër.
Skënderbeu nuk luftoi për pasuri, nuk ndërtoi pallate luksoze dhe nuk pasuroi familjen e tij me plaçkë lufte. Ai luftoi për një kauzë më të madhe se vetja: për lirinë dhe dinjitetin e një kombi të vogël, por me zemër të madhe. Nëse shikojmë politikanët e sotëm, është e pamundur të mos pyesim veten: ku janë trashëgimtarët e Skënderbeut?
Sot, në vend të përkushtimit për Shqipërinë, shohim interesa të ngushta që mbizotërojnë. Aty ku Skënderbeu ngriti flamurin për të bashkuar, politikanët e sotëm ndajnë dhe përçajnë. Aty ku Skënderbeu luftoi për liri dhe pavarësi, disa liderë shesin interesat kombëtare për përfitime personale. Aty ku Skënderbeu sfidoi fuqitë e mëdha për të mbrojtur tokat shqiptare, politikanët tanë dorëzohen përballë sfidave më të vogla.
Skënderbeu është një pasqyrë e qartë për të gjithë ata që pretendojnë të jenë udhëheqës. Por në këtë pasqyrë, shumë pak nga politikanët tanë kanë guximin të shohin veten. Ai nuk kishte ushtri të madhe, por kishte zemër të madhe dhe besnikëri ndaj popullit të tij. Ndërsa sot, kemi liderë që kanë pasuri të mëdha, por zemra të vogla dhe mungesë vizioni.
Si mund ta nderojmë vërtet Skënderbeun? Jo vetëm duke vendosur lule pranë shtatoreve të tij, por duke ndjekur shembullin e tij. Shqipëria nuk ka nevojë për më shumë fjalë boshe, por për më shumë Skënderbej. Për liderë që e duan këtë vend jo vetëm me fjalë, por me vepra. Për ata që i shërbejnë Shqipërisë, dhe jo interesave personale.
Në këtë 17 janar, le të rikujtojmë jo vetëm madhështinë e tij, por edhe turpin tonë si komb që ende nuk kemi gjetur një udhëheqës që të ngjasojë me të. Politikanëve të sotëm, do t’u thoshte: “Për shqiptarët, gjithçka. Për veten, asgjë.” Dhe nëse nuk mund të ndjekin këtë ideal, atëherë le të lënë vendin për ata që mund ta bëjnë.
Gjergj Kastrioti Skënderbeu është dhe do të mbetet një shembull frymëzimi. Por frymëzimi pa veprim është i kotë. Le ta kthejmë idealin e tij në realitet, që kështu, brezat e ardhshëm të kenë jo vetëm një hero për të nderuar, por edhe një të tashme për të jetuar me krenari.
