Si shumë të tjerë në këtë cep të botës, ndjek me vëmendje mediat amerikane, në veçanti në këto ditë plot zhvillime.
Mbrëmjen e djeshme, teksa po lexoja Politico.com, ndesha artikullin që fliste për Yuri Kim, zëvendës-ndihmës sekretarja kryesore e shtetit për Evropën dhe Euroazinë, të cilës i është caktuar detyra për përpilimin e një liste të re përjashtimesh për ngrirjen e ndihmës së huaj në Ukrainë.
Artikulli ishte botuar të martën, e mesa duket, deri mbrëmjen e djeshme, isha i vetmi që pa te ai shkrim një vlerë për përcjelljen te mediat tona, e meqënëse nuk ishte publikuar ende askund, ia nisa gazetarit Poli Hoxha, i cili e botoi i pari në Alfapress.al (pa lejen e Polit po postoj bisedën për argëtim), e më vonë, siç ndodh zakonisht me tema të tilla, lajmi bëri xhiron e rrjetit.
E solla këtu këtë hisotri, sepse pasditen e sotme dëgjova në TV znj. Harxhi, e cila me siguri të frikshme deklaron se ishte ish-ambasadorja Kim që kishte përcjellë te të “besuarit” e saj në Shqipëri lajmin e Politico.
Kur e dëgjova, si fillim, qesha me të madhe, sepse historia që zonja po tregonte ishte kryekëput e pavërtetë, pasi i bie që të isha unë i “besuari”, kur në fakt nuk kam asnjë lidhje me të. Por vetëbesimi me të cilin zonja përcolli gjithë këtë ngjarje, duke shpalosur edhe njëherë versionin e saj për “rënien” nga vakti të Yuri Kim, si e larguar nga DASH dhe në hetim, sipas një narrative të ndërtuar po nga grupimi i saj, për të konfirmuar tezat e tyre, si një profeci që vetëpërmbushet, më shtyu të bëj këtë reagim.
Dhe të më ndjejë zonja, sepse në asnjë mënyrë ky nuk është një sulm ad hominem, as nuk do lejoj komente denigurese, por dua të mbaj një qëndrim për fenomenin, pasi përmes “dhomave të ekos” në të cilat futen, për t’i shërbyer vetëm vizionit të tyre periferik të gjërave, në fakt, janë dhe duke dëshmuar përmes kësi rastesh sesi po polarizojnë debatin publik me rrëfime të pavërteta, duke e futur shqiptarin apo mbështetësin e thjeshtë të një partie, në labirinte nga të cilat nuk dalin dot më.
Ajo që po ndodh sot në SHBA, nuk është ndonjë risi, ndarjet dhe përplasjet ideologjike dhe politike janë të vjetra brenda perandorive, aq sa perandoritë vetë. Ndërsa ne, të vegjlit, në çdo rast kujtojmë dialogun e Melosit, nga Lufta e Peloponezit e Tuqididit, ku athinasit u thonë banorëve të ishullit se “besojmë se njerëzit, të shtyrë prej nevoje natyrale, gjithmonë ndjejnë dëshirë të sundojnë, atje ku janë më të fortë. S’jemi ne që e vumë këtë ligj, as jemi të parët që e kemi përdorur, ne e gjetëm dhe e morëm, ka qenë dhe do të jetë gjithmonë, e dimë se dhe ju dhe të tjerë, po të kenë fuqi të barabartë me tonën, do të veprojnë në të njëjtën mënyrë”.
Por abuzimet dhe trumbetimi i thagmave si kjo e shpalosur në media, apo të tjerat në të cilat flitet për administratën e re si një komunë e çfardoshme e vendit tonë, në të cilën vendimin për heqjen e non gratës e pengon “vetëm një firmë”, a thua se kryekomunari është te kafja dhe ti pret në zyrën ofiqarin për të mbaruar punë.
Në një skenë të vogël si ajo e Shqipërisë, vetëm për përfitime të çastit, apo për të mbajtur me shpresa të gënjeshtërta mbështetësit, tregon se, në mungesë të një alternative, oferta e vetme është konspiracioni.
Pas kësaj, me gjasë do të thonë se jam i Sorosit, por ndryshe nga ata që i rrethojnë nuk kam punuar kurrë në organizata të tilla.
Ndoshta do thonë që i them këto sepse jam me Bashën, por ndryshe nga këta e kemi kuptuar tre ditët e para që Amerika është e rëndësishme, jo tre vite më vonë, kur po zbresin nga kalaja e sovranizmit, e të shfaqen si Kolombi që “zbuloi” Amerikën, kur ajo ka qenë gjithmonë aty, me dritëhijet e çdo superfuqie.
Për ta mbyllur, me tone pozitive, është lajm i mirë që besimi te Amerika, po feks përsëri tek ata që e kanë parë këtë dritë të përthyer nga syzet e interesit të tyre. Sado e ngërthyer të jetë ajo në punët e saj, atje larg mes dy oqeanëve, për vendin tonë të vogël, të cilit i ka ardhur në ndihmë në momente kyçe të historisë, kur të flasë përmes institucioneve të saj, me gjasë do të themi atë që thoshte Shën Agostini për perandorinë e kohës së tij: Roma locuta, causa finita est (Roma foli, çështja u mbyllet).
