Nga Fitim Zekthi
Kontributi me i madh dhe sigurisht me i tmerreshem i Marksit nuk ishte lufta e klasave por diktatura e proletariatit qe sigurisht buron prej saj. Lenini diktaturen e proletariatit e perkufizoi si “pushtet totalisht i pakufizuar nga ndonje ligj, si pushtet totalisht i pakornizuar nga ndonje rregull dhe i mbeshtetur vetem nga forca”. Prej ketij formulimi lindi ajo shprehja qe “pse ligjet tona do na kufizojne ne”. Lenini tha se nje parti komuniste duhet te jete revolucionare, duhet te perbehet nga njerez qe jane revolucionare profesioniste qe jane te gatshem ne cdo momnet ti pergjigjen literalisht kerkeses se udheheqjes. Per Leninin gjithcka ishte zero sum game. Per Leninin partia duhet te qeverisej dhe duhet te qeveriste vetem nisur nga kush dominon ke, kush sundon ke dhe kush asgjeson ke? Ne masen qe ne fitojme dicka, ne ate mase armiku humb dicka. Per Leninin politika nuk eshte nje proces marredheniesh por nje proces ku “ne marrim dhe ju vetem jepni”. Njerez qe vijne nga komunizmi dhe nga Partia e Punes, familjare te tyre ose pasardhes te tyre, ish gazetare te mediave te kohes se komunizmit, ish ambasadore apo punonjes te institutive te komunizmit, doganiere dhe tatimore te pas viteve 90-te me prejardhje familajre nga familje te lidhura me rejgimin komunist, ish oficere apo ish hetues te regjimit komunist, drejtues zyrash te pronave apo te hipotekave pas viteve 90-te te njohur si te korruptuar me prejardhje nga familje qe kane patur funksione ne regjimin komunist mbajne gjalle me force kete qasje te Leninit perdite dhe pandalur sot. Ne nje fare menyre kjo qasje mbahet nga njerez nga njerez pa asnje besim ne ndonje vlere tjeter vec atij te besimit te verber tek politika dhe pushteti politik si gjerat e vetme sakrale ne bote. Keto ide te Leninit shpjegojne e qartesisht ate qe ndodh sot me politiken shqiptare, ate qe ndodh me grupimet politike kryesore. Pike per presje jemi ne nje situate te tille.
