Putin humbi, Putin fitoi, Putin barazoi. Kaq shumë teste praktike të të menduarit magjik rreth Rusisë. Të gjithë reflektojnë mbi shpresat dhe zhgënjimet e tyre. Për të tretin vit me radhë, emri më i kërkuar në internet ishte ai i presidentit që ka jetuar, figurativisht, në Kremlin që nga 31 dhjetori 1999, kur mori detyrën si i përkohshëm në vend të Boris Jelcinit të rraskapitur për 25 vjet. Dhe për të thënë se viti 2024 pa edhe rikthimin e Donald Trump, njeriut që premton të zgjidhë luftën që po copëton Europën “në një minutë”.
E megjithatë, gjithmonë ai, në qendër të mendimeve tona. Në fund të marsit 2014, në ndalimin e çdo ndërhyrjeje perëndimore në Ukrainë të sapo pushtuar nga “njerëzit e gjelbër”, presidenti i atëhershëm amerikan Barack Obama e justifikoi zgjedhjen e tij duke e përcaktuar Rusinë si “një fuqi rajonale”, prandaj nuk është një përparësi për Amerikën dhe aleatët e saj.
Por në atë kohë, nëse politika ndërkombëtare matej kundër vëmendjes që i kushtonte media disa situatave, ajo kishte themelin e saj. Sot, për Perëndimin, Rusia është një obsesion, dhe vetëm kjo do të mjaftonte për të përjashtuar pa vonesë opsionin fillestar, të tre të listuarve në fillim të këtij artikulli.
Putin dhe njësia e matjes së historisë
Ndoshta Rusia duhet mposhtur, “por pa e poshtëruar atë” siç e përsëriti Emmanuel Macron deri kohët e fundit dhe siç argumentojnë privatisht diplomatët nga shumë vende, përfshirë edhe tanët. Ky tashmë është një dallim i disa peshave. Por nëse për Vladimir Putinin e vetmja njësi matëse që ka rëndësi është ajo e historisë, qëllimet e tij tashmë janë arritur me pushtimin e përgjakshëm të Ukrainës në shekullin e njëzetë.
Gjithashtu, sepse nuk e fsheh të na shikojë si një term krahasimi, i kënaqur me centralitetin e tij të sapogjetur. Duke u ndier i hedhur poshtë, ai ka zhvilluar një lloj fiksimi. E quajnë sindroma e përjashtimit. Nëse Putin është me të vërtetë një viktimë, ai nuk bën asgjë për ta fshehur atë.
Pjesa më e madhe e intervistës së tij në fund të vitit me Tass, ishte një lloj rrjedhe ndërgjegjeje në këtë kuptim. “Sapo potenciali i Rusisë u zvogëlua dhe vendi u dobësua, i ashtuquajturi Perëndim i qytetëruar filloi t’i jepte atij grushtin e shtetit de grace, në vend që ta bënte atë një partner dhe pjesëmarrës të barabartë në këtë të ashtuquajtur botë të qytetëruar“, tha ai.
E drejtë apo e gabuar, dhe këtu mbështetemi drejt hipotezës së dytë, është arsyetimi i dashnorit të tradhtuar. “Për fat të keq, bota sot është kështu. Dhe ne, nëse rifillojmë marrëdhëniet me ta, do t’i ndërtojmë ato vetëm në bazë të interesave të Shtetit tonë“. Të gjitha të thëna me një ton që shpreh një keqardhje që nuk është lënë kurrë të kuptohet kur presidenti rus i drejtohet popullit të tij. Sepse do të ishte pranimi i një dobësie.
Në koktejin shpërthyes që ai i propozoi Rusisë së thellë, keqardhja është një përbërës i ndaluar, që do të shkonte kundër të tjerëve: ne jemi një vend i madh, jemi kthyer për të trembur botën, do të heqim qafe armiqtë tanë te dera.
Çfarë ka humbur Rusia dhe çfarë mendojnë rusët
Viti që sapo ka përfunduar ka parë rënien e monedhës kombëtare, rritjen e normës së inflacionit, degradimin e mëtejshëm të nivelit të arsimit dhe kulturës shkollore, tani të asfiksuar nga izolimi, dhe së fundi edhe kthimin e një kërcënimi të brendshëm, sepse masakra e Bashkisë Crocus ka rikthyer në lajme çështjen e pazgjidhur të Kaukazit. Çarja e përjetshme në murin e pushtetit rus. Ludmila Petranovskaya, një psikologe e njohur, po përditëson vazhdimisht një listë të gjatë të gjithçkaje që populli rus ka humbur në këto tre vite lufte, që nga mbyllja e kufijve deri te pamundësia e udhëtimit, deri te ngushtimi i horizontit të ardhshëm të të rinjve.
Por siç shkruan historiani Sergej Çernyshev, i cili jo çuditërisht jeton në Novosibirsk të largët, në Siberinë më pak ekstreme, nëse konsiderojmë se dy të tretat e popullit rus jetojnë larg dhjetë qyteteve më të mëdha, në hapësirat e pafundme të mëmëdheut të tyre, atëherë populli rus nuk ka asnjë perceptim për dëmet e pësuara, ata kurrë nuk kanë humbur asnjë nga këto. Për arsyen e thjeshtë se ai kurrë nuk kishte një të tillë.
Karta trumpiste e Putinit vazhdon të jetë një realitet që ne perëndimorët luftojmë ta kuptojmë. Moska dhe Shën Petersburgu, nëse duam edhe Jekaterinburgun apo Kazanin, janë një flluskë. Sigurisht, çmimet në dyqane janë rritur. Por kush llogarit në dyqane, kur vetëm tetëdhjetë kilometra nga kryeqyteti “populli” grumbullon patate dhe kastraveca në kavanoza për dimër, duke i grumbulluar në bodrumet e tyre, si në historitë e Çehovit? Kur e vetmja dritare në botë është një televizion që u përsërit të rinjve se baballarët e tyre që u nisën për në Ukrainë janë heronj që luftojnë kundër një armiku të pamëshirshëm.
Respektimi i thellë i Rusisë ndaj kauzës së Putinit është i sinqertë, edhe nëse e kemi të vështirë ta pranojmë atë. Gjithashtu për shkak se krenaria nacionaliste është e vetmja e mirë e konsumatorit në dispozicion në treg. Ekonomia në kolaps nuk do ta zbusë Putinin. Rusia do të vazhdojë të jetë një sistem i qëndrueshëm, por i ngurtë dhe nëse ligjet e fizikës mësojnë diçka, e pakorruptueshme do të ndodhë pa paralajmërim. Nëse viti 2025 është me të vërtetë viti i negociatave, rezultati i tyre do të varet nga forcat jashtë Rusisë, dhe aftësia e tyre për të treguar unitet. Por ky është një rrugëtim që, si gjithmonë, që në fillim të Operacionit Special Ushtarak, na shqetëson, kuptohet si Perëndimi i dashur, i vjetër. Ai për të cilin edhe Vladimir Putin pendohet në zemrën e tij. /Përshtatur nga “Corriere Della Sera”
