Nga Ermal Mulosmani
Mëngjesi i sotëm ishte mjaft i bukur. Një diell i ngrohtë në një qiell të pastër ma kënaqi shpirtin rrugës për në zyrë.
Sapo mbërrita, në kafenenë e katit të dytë, në televizorin përballë, sytë më kapën dhjetëra gazetarë me mikrofona e kamera që prisnin një pre të majme: Shefin e Shefave të tyre, Kryetarin e Bashkisë së Tiranës, Erion Veliaj.
Kishte një mezipritje, një hare të pafshehur mes tyre. Koha e bukur nuk u hynte në punë asfare, kameramanët fluturonin nga gëzimi.
Befas, në një cep rruge, u shfaq viktima. Si gjithmonë llërëpërveshur e me dosje, i shoqëruar nga dy vartës që me siguri po paguanin haraçin për favoret e deritanishme të Shefit të tyre.
Të shkretët përpiqeshin ta krijonin pak largësi nga ai; një distancë sigurie si në kohërat e pandemisë, nga frika e infektimit.
Në kafene filluan batutat, hidh e prit. Sapo Kryetari i Bashkisë afrohet te rrethimi i SPAK-ut, dëgjohen zëra ofendues: “hajdut, hajdut”, “në burg e ke vendin”, “kriminel”.
Ishin zëra të organizuar-me gjasë- nga opozita. Por, përshtypja që pata ishte se po e bënin atë punë me qejf të madh, me një uri dhe urrejtje pasionante.
Pata ndjesinë e një vetmie të madhe, e një braktisjeje totale ndaj tij.
Në mendje më erdhën grumbullimet e dikurshme të mbështetëse të Ministrit më të sukseshëm të Rilindjes, Saimir Tahiri.
Atëherë, megjithë akuzat e rënda që kishte mbi supe, dhjetëra militantë socialistë duartrokisnin me frenezi dhe hidhnin ulërima mbështetëse ndaj Ministrit të akuzuar për trafik.
Po pyesja veten, çfarë e solli këtë neveri publike, këtë gëzim keqdashës popullor; pse një njeri që deri sot dukej se gëzonte masivisht mbështetjen e gjithë këngëtarëve, reperëve, aktorëve, piktorëve, përputhasve, bigbrothersave, e shumicës së figurave publike; që në përceptimin publik shihej si Pasardhësi; që kishte pas vetes fuqi financiare dhe pushtet ekzekutiv të jashtëzakonshëm; që komandonte mediat më të fuqishme të vendit dhe dinte të lëvizte fijet e intrigës si pakkush, të katandisej si një pedofil i zënë në flagrancë?!
Arsyeja e parë që më erdhi në mendje ishte hipokrizia e tij. Për një popull që ka jetuar në komunizëm, nuk ka qenie më të shpifur se idhujtari skematik, propaganduesi dogmatik, llërëpërveshuri, përparësembajtësi, pemëmbjellësi, shërbyesi i zellshëm i të vobektëve dhe të margjinalizuarve.
Kjo lloj sjellje mund të jetë trend i mirë në një vend të zhvilluar por është kaq e shpifur për ne.
Na kujton aparatçikët servilë komunistë, disa qenie dogmatike të shpifura, relike të një kohe të shkuar. Sa herë e shihnja në azile pleqsh, në festa grash, në mbjellje pemësh, inagurime rrugësh, shkollash, me lopatë në dorë më krijonte përbashkësi me atë sistem të urryer që kishim lënë pas.
Erion Veliaj është padyshim kontribuesi më i madh në krijimin e një realiteti virtual; të një bote paralele, bashkiake. Në atë realitet nuk kishte vend për halle, atje ka vetëm patetizëm, entuziasëm, lajka, lustra, fanfara, fasada, maska, tautologji të pakuptimtë, parulla, llamburitje verbuese, gëzim, qeshje, buzëqeshje të stampuar, hare… Në atë realitet fshihej me kujdes pisllëku, e keqja, muti, varfëria, vuajtja.
Një lloj fasade që mpin arsyen dhe luan me imazhin. Kjo është arsyeja e parë e neverisë ndaj tij. Në realitetin velias nuk kishte vend për gazetarë, kritikë, halle.
Ai kishte gjithmonë lopatën, VIP-in dhe kameramanin. Jo gazetarë. VIP-at nuk na shtuan dashurinë ndaj Veliajn, përkundrazi na e shtuan urrejtjen ndaj vetes së tyre. Shpresoj t’ia ketë vlejtë, të jenë shpërblyer mirë.
I mbështetur në lopatë lajmëronte mbjelljen e fidanit të qindramijtë nën lëvizjet marramendëse të dronëve. Një lustër veletitëse që transmetohej në të gjtiha televizionet qendrore e lokale si lajmi i ditës.
Në të njëjtën kohë që në pyllin e Liqenit Artificial të Tiranës, me firmën e tij, jepte lejen për të zhdukur qindra pemë shumëvjeçare dhe ndërtimin e qindra mijëra katror beton. Brenda vijës së mbrojtur, në krah të Sheratonit! Dhjetë kulla 15 katëshe që të gjithë bëjnë sikur nuk i shohin.
Këtë kronikë sigurisht nuk e jepte askush. Me urdhërin e Veliajt.
Për këtë krim duhet të paguajë sot.
Erion Veliaj kishte krijuar një pushtet paralel me Kryeministrin dhe një fuqi financiare të jashtëzakonshme. Drejtorët e tij të majmur nga pushteti i pakufizuar dhe korrupsioni galopant nuk mendonin se do kishte kthim mbrapa.
Ata thjesht prisnin kalimin e pushtetit nga, siç e quajnë ata, Sulltoni. Ata ishin në garë për të përfituar secili më shumë nga tenderat, lejet, koncesionet, punësimet.
Derisa erdhi SPAK-u.
Erion Veliaj, përveç të tjerave nuk frymëzon askënd. Ai është një intrigant i nënshtruar, një qenie inferiore që bindet ndaj të Zotit me përulësinë e kafshës besnike.
Me shpresën e shpërblimit për këtë përulësi. Ai mendon se mund të blejë të gjithë: biznesmenë, pronarë, gazetarë, artistë, kritikë, deputetë, kolegë partiakë.
E megjithatë kurrë nuk guxoi t’i kundërvihet Sulltonit. Qoftë edhe me ndonjë gjest të vogël siç fjala vjen bën heraherës Fatmir Xhafa.
Mosozot! Edhe sikur të gjithë deputetët t’i ketë pas vetes, gjithë mediat, biznesin, showbizin, krimin, prapëseprapë do e brejë dilema e pasigurisë.
Ai e pret pushtetin si servil intrigant që demonstron bindje të pashembëllt eunuku.
Por pushteti nuk është për eunukë.
Njerëzit neverisin më shumë një të nënshtruar shembullor si Veliaj sesa një arrogant të pashembult si Shefi i tij.
Të paktën Rama na i kursen këto leifenizmat dhe jo vetëm kaq. Duke e ditur neverinë popullore për to, nuk lë rast pa ia përbuzur këtë cilësi.
Siç qe rasti i poshtërimit me urdhërin për lyerjen e shkallës në 5 të mëngjesit!
Sot ishte fundi politik i Erion Veliajt. Pavarësisht nga vendimi për të. Sot ai mori vulën publike të neverisë popullore, vulën e një hajduti.
