Nga Rigels Seliman
Në politikën shqiptare, pak figura kanë arritur të jenë kaq të pranishme dhe njëkohësisht kaq të diskutueshme sa Sali Berisha. I ngjashëm me një buf të kënetës, ai mbetet i qetë në dukje, por gjithmonë gati për të kapur momentin për të goditur. Me sy të mprehtë për pushtetin dhe veshë që dëgjojnë vetëm jehonën e vetes, Berisha ka lundruar në ujërat e turbullta të politikës për dekada, duke mbijetuar aty ku të tjerët janë fundosur.
Ai shpesh e ka parë veten si shpëtimtari i kombit, por shpëtimi i tij ka pasur gjithmonë një kosto: ndarjen e shoqërisë në miq dhe armiq, në “ne” dhe “ata”. Ironikisht, njeriu që shpalli luftën ndaj korrupsionit u bë simbol i akuzave për korrupsion; ai që fliste për transparencë, shpesh operonte në errësirën e intrigave politike. Një mjeshtër i retorikës së zjarrtë, Berisha ka përdorur fjalën si armë, por shpesh duke harruar peshën e saj morale.
Sot, edhe pse koha kërkon liderë të rinj, bufët e kënetës nuk largohen lehtë. Ata dinë të gjejnë strehë në çdo terren politik, të përshtaten, të presin dhe të godasin sërish. Berisha nuk është thjesht një njeri; ai është një fenomen i politikës shqiptare, një hije që endet mes historisë dhe aktualitetit, mes lavdisë dhe dështimit. Por edhe bufët, sado jetëgjatë të jenë, nuk mund t’i shmangen një dite perëndimit. Pyetja mbetet: a do të jetë ai që largohet vetë, apo do t’i fiket zëri nga kënetat që dikur i mbizotëronte?
