Nga Rigels Seliman
Në një skenë të madhe botërore, Shqipëria po përpiqet të paraqitet si një qendër turistike dhe kulturore, një perlë e fshehur që më në fund po zbulohet. Nëpër panaire dhe evente ndërkombëtare, politikanët shqiptarë reklamojnë një vend që duket si një version idealist i realitetit. Kostume tradicionale, valle popullore të përshtatura për shijet e elitave të huaja dhe slogane që premtojnë një Shqipëri të ndriçuar nga zhvillimi.
Por pas këtij spektakli, një panoramë tjetër po shfaqet: ajo e një vendi që po zbrazet me ritme alarmante. Nga një vend që dikur njohu një rritje të madhe të popullsisë, sot Shqipëria po përballet me një hemorragji demografike. Të rinjtë nuk po ikin për mungesë festash dhe promovimesh, por sepse nuk shohin asnjë të ardhme. Ata e dinë se pas eventeve dhe fjalimeve të mëdha, e përditshmja e tyre mbetet e njëjtë: mungesë punësimi, paga të ulëta dhe një sistem që duket se favorizon të afërmit e pushtetit më shumë sesa njerëzit e thjeshtë.
Ndërkohë, politika shqiptare vazhdon të rrotullohet rreth të njëjtëve aktorë. Sali Berisha, një figurë e etiketuar si e shkuara e errët e vendit, mbetet një pjesë e pandashme e lojës politike. Edi Rama, nga njëra anë, e përqesh si “bufin plak”, duke e trajtuar si një fantazmë politike, por nga ana tjetër nuk mund të ndahet prej tij. Ai e sulmon, e akuzon dhe e përdor si gogolin e së shkuarës për të mbajtur të gjallë frikën dhe për të justifikuar çdo dështim të vetin. Një kryeministër që nuk di të sundojë pa një armik të vjetër është si një aktor që nuk mund të performojë pa skenarin e tij të zakonshëm. Dhe për çudi, Berisha është ende në skenë, edhe pse dikush do të thoshte se ai duhej të ishte tërhequr prej kohësh.
Në fund, ajo që mbetet nuk është Shqipëria e ndriçuar që shitet nëpër panaire, por Shqipëria e heshtur që po shpopullohet. Ndërsa propaganda bëhet gjithnjë e më e zhurmshme, njerëzit zgjedhin heshtjen – ose më saktë, largimin. Historia nuk do të gjykojë nga fjalimet apo spektaklet, por nga gjurmët që do të lihen pas. Dhe për momentin, ato gjurmë janë të një vendi që zbrazet, ndërsa të njëjtët aktorë vazhdojnë të luajnë të njëjtën shfaqje të lodhur politike.
