Bashkëvuajtës,
që guxove aq shumë, qëndrestar dhe i vrullshëm, me vështrimin rinor, ngulmues përtej vdekjes…
Ç’të them? Më ka lënë pa fjalë vrasja jote. Sa na ka tronditur!…
Ti që i mbijetove torturave, që dole gjallë nga hetuesitë e rënda, nga nëntoka në minierat e ferrit, nga revolta e të burgosurve, nga gjithë ai burg i tmerrshëm, nga kaosi i rënies së diktaturës, nga revanshet e saj, etj, etj, të vritesh tani, kur nuk besohej, në lirinë tënde, në një pasdite në park, në paqen dhe kohën që duhej të ishte e jotja, që erdhi dhe prej teje e bashkëvuajtësve të tu, prej martirizimit dhe dhembjes së përbashkët, prej ëndrrave të tua, prej guximit tënd, mjafton të lexojnë letrën e habitshme që i dërgove që nga burgu vejushës së diktatorit, ku akuzoje diktaturën, atë leter që duhet futur në të gjitha tekstet e shkollave bashkë me poezitë e të pushkatuarve, të Vilsonit e Gencit, Havziut e Trifonit, të At Prennushit e Baba Tomorit, etj, etj, kur të kishin borxh jo vetëm ato para, që thanë mediat kur dhanë lajmin e kobshëm, por të kishin borxh që të gjithë vuajtjen dhe rininë, ëndrrat, sakrificat, demokracinë e dëshiruar, tani, ah, dhe jetën…
Ishe me tët bir, po vraponit bashkë në park, gazmorë, përballë ju doli fatkobi… nga vinte, nga e shkuara, nga terret, të kishte zënë pusí…?!… Jetim mbeti yt bir, iu ndal vrapi atij dhe të ardhmes.
Jo, vogëlush i dashur yni, vrapo, vrapo deri atje ku do të donte babi yt, te paqja dhe e mira, te dija dhe gëzimet në atdheun e ëndëruar. Vrapo, vrapo, Baxhinoz i vogēl, bëhu burrë i madh! Babi yt është fitimtar dhe dëshmitar i fitores në të nesërnen tënde, ti ende shumë e më shumë…
Do të doja të flisja prapë, nuk mundem, s’mē lë tragjedia…
Miku ynë, Haxhi, shoh vështrimin tënd, që përshkon vrulltazi si shigjetë të përtejmen. Dhe e përshkëndit terrin… prapë u dhe borxh të gjithëve ca dritë, që s’e di si do ta kthejnë…