Telefonata me Taivanin, udhëtimi në Indianapolis, fluturimi tek Nigel Farage, takimi me Al Gore, nuk janë gjë tjetër veçse fillimi. Për të qenë të sigurtë, lidhni rripat e sigurimit. Nga sot e deri më 20 janar, do të kemi dëgjime ankesash, alarme krizash të afërta, pakënaqësi të përhapura lidhur me paedukatë diplomatike, do të dëgjojmë me dhjetëra, por Trump është Trump dhe për faktin që si Trump është bërë president i Shteteve të Bashkuara të Amerikës, si Trump do të vazhdojë të sillet për të bërë pikërisht Presidentin e Shteteve të Bashkuara. Për ata që kanë ankesa, më mirë të hapin krahun.
Presidenti i sapozgjedhur e trajton politikën e jashtme në mënyrë krejtësisht heterodokse, e trajton Partinë Republikane në mënyrë krejtësisht ndryshe, e trajton grupin e familjes dhe bashkëpunëtorët më të ngushtë në mënyrë krejtësisht pa paragjykime, pa pasur aspak frikën se po shkel këmbë apo se po uzurpon rolet e dikujt. Përgatituni për fishekzjarre me Bashkimin Europian.
Le të marrim ndodhinë e telefonatës me Taivanin, vend të cilit, për të thënë një gjë të vetme, Obama i shet 2 miliardë dollarë në vit, por me të cilin një president nuk flet prej 36 vitesh për të mos e sëkëlldisur Kinën unike. Ky problem nuk i takon Donald Trump, që e prish traditën pa pritur aspak as përfundimin e fazës së tranzicionit siç e do zakoni, domethënë ai rregulli i pashkruar, që Barack Obama e ka kujtuar me keqardhje dy ditë më parë, që e do që të ketë vetëm një president për radhë. Jo, Donald Trump futet në tavë me të dyja këmbët e tij.
Pranon një telefonatë sigurisht jo të rastësishme nga presidenti i Taivanit dhe kur nisin polemikat nëpërmjet shtypit të fryra nga Pekini dhe nga Departamenti i Shtetit në detyrë, ai çfarë bën? Bën një tweet të bukur: “Interesante sesi Shtetet e Bashkuara i shesin Taivanit miliarda dollarë në furnizime ushtarake, por unë nuk do të duhet të pranoj një telefonatë përgëzimi”. 140 karaktere për t’i bërë të gjithë të parëndësishëm, siç edhe janë tashmë dhe jo vetëm në Shtetet e Bashkuara.
Trump dhe zëvendësi i tij Mike Pence shkojnë në Indiana, shteti i të cilit zëvendëspresidenti ishte senator dhe bllokojnë një transferim kompanie në Meksikë, domethënë bindin fabrikën e kondicionerëve “Carrier” që të mbajnë 1000 vende pune. Për ta bërë, natyrisht që premtojnë miliona dollarë në stimulues, konfirmojnë se administrata e re do t’i ulë në mënyrë drastike taksat ndaj kompanive, kërcënojnë për hakmarrje lidhur me furnizimet ushtarake për shtëpinë nënë dhe marrëveshja është përfunduar gjatë tranzicionit.
Nuk përfundon këtu, pasi Donald Trump përderisa bën sipas mënyrës së vet dhe siç duket do të bëjë saktësisht ashtu siç ka fituar, përgatit një tweet tjetër kushtuar kushërinjve anglezë dhe i destinuar që të përcëllojë. “Shumë njerëzve nuk do t’u pëlqente ta shihnin Nigel Farage që ta përfaqësonte Britaninë e Madhe si ambasadorin e saj, do të bënte një punë të madhe”.
E kotë të nënvizohet se një ambasador në Uashington është dhe ideja e një ndërhyrjeje e presidentit të ardhshëm bën të cenohet ndjeshmëria e Londrës së vjetër, por kjo nuk e ndalon të sapozgjedhurin Donald Trump. Dikush e kupton, të tjerë jo, por rregullat e shenjta vlejnë çdo ditë e më pak dhe siç e shpjegon me dy fjalë Ari Fleischer, i cili ka qenë bashkëpunëtor i afërt i George W. Bush e që tani është në numrin e pafundëm të kandidatëve për sekretar Shteti, “Donald Trump është zgjedhur për të ndryshuar mënyrën sesi ecnin gjërat. Mua më pëlqen dhe kënaqem ta shikoj sesi e bën”.
Bën sa nuk ta merr mendja, si të presë tashmë shumë të plakurin dhe të rënin Al Gore, i cili qe zëvendëspresident i suksesshëm me Bill Clinton, humbi keq ndaj Bush dhe u transformua me kalimin e viteve në një kalorës tejet fanatik të lëvizjes ekologjike dhe të gjelbër. Gjatë këtyre ditëve Jill Stein, kandidatja e Partisë së Gjelbër, udhëheq kryqëzatën për rinumërimin e votave në 3 shtete, që është një mënyrë si një tjetër për të të çarë dërrasat gjatë tranzicionit, faktikisht e bën me paratë e demokratëve të paepur të kryesuar nga George Soros.
Çfarë të bën atëherë Donald Trump? Pret krye të Gjelbërin, flet gjatë me të, i jep premtime të pamundura ose të mundura, kush e di?, lidhur me marrëveshjet për klimën, mbrojtjen e mjedisit dhe ajo që ja sjell demokratin në një pjatë të argjendtë është e bija Ivanka, në dëshmi të frikës së dytë të madhe që mbretëron në tavolinat e punës të Departamentit të Shtetit.
Është e vërtetë që fëmijët dhe dhëndri do të bëjnë ambasadorët ad personam dhe se në këtë mënyrë do të arrijnë të mashtrojnë rregullat e shenjta që ndajnë çështjet e politikës së jashtme, rregulla veç të tjerash të plaçkitura pa shumë pretekste nga Hillary Clinton. Sigurisht, Ivanka është kudo, nga takimi me kryeministrin japonez në të tjerë më të rezervuar me personazhe të rëndësishëm të dërguar nga Vladimir Putin, pa llogaritur raportin e privilegjuar që dhëndri Jared Kushner ka pasur gjithmonë me Izraelin dhe që tani mediat e të gjithë botës e kanë zbuluar papritur.
Nuk bëhet kështu, sokëllijnë në Foggy Bottom dhe “politico.com” e përcjell menjëherë, dikush t’ia kujtojë Trump se ka 1000 punonjës që punojnë në politikën e jashtme amerikane. Por presidenti i sapozgjedhur nuk ka takuar ende as edhe një prej tyre.
Nga ana tjetër, është pikërisht ai i sekretarit të Shtetit vendi ende për t’u mbushur, ndërsa lista e kandidatëve zgjatet çdo ditë dhe duket se Presidenti nuk e ka ndërmend ta mbushë me ngut. Më në përgjithësi, Donald Trump është preokupuar që të kompletojë sa më shpejt pothuajse të gjithë pjesën qeveritare lidhur me administratën e tij dhe merr më shumë kohë për emërimet e të ashtuquajturit kabinet.
Së fundi, gjendja e Partisë Republikane, që po të dëgjojë disa eksponentë të saj dhe pothuajve të gjitha mediat deri në zgjedhje, ose nuk ishte me Trump, ose gjithsesi do të revoltohej ndaj tij. Kurse të gjithë tani janë vënë në rresht për të lypur një post, t’i kërkojnë që të ruajnë atë që kanë, t’i luten sepse po bëhet gati t’i largojë. Por kjo meriton një shkrim tjetër, tranzicioni është në mesin e tij. E rëndësishme është që në New York do të bëhet takimi me Henry Kissinger, i cili është kthyer nga Pekini dhe të premten ka takuar edhe presidentin Xi Jinping, pikërisht në momentet kur shpërthente polemika e telefonatës së Trump me presidentin e Taivanit.
Përgatiti:
ARMIN TIRANA
