21.5 C
Tirana
E hënë, 18 Gusht, 2025
type here...

Grenell sqaron kush do t’i presë ne Shtëpinë e Bardhë delegacionet nga Kosova dhe Serbia

Kanë mbetur vetëm edhe nëntë ditë deri në takimin e 27 qershorit në Shtëpinë e Bardhë ku liderët e Kosovës dhe Serbisë do të takohen atje me ndërmjetësimin e emisarit të Donald Trump, Richard Grenell, dhe do të priten edhe nga këshilltari kryesor i presidentit amerikan, Robert O’Brien.

Lidhur me këtë takim sot ka shkruar Ambasada Amerikane në Prishtinë, duke thënë se takimi në Washigton do t’i hap dyert për zhvillimin ekonomik të rajonit.

Nga Ambasada shpresojnë që Kosova dhe Serbia ta shfrytëzojnë këtë takim për t’u futur në një etapë të re të stabilitetit dhe një të ardhme më të mirë. Sipas tyre, njerëzit e rajonit meritojnë një gjë të tillë.

“Kjo mundësi nga Shtëpinë e Bardhë i hap dyert për një zhvillim të ri ekonomik dhe investimeve. SHBA’ja shpreson që liderët e Kosovës dhe Serbisë do të shfrytëzojnë këtë mundësi për t’u rikthyer në dialog dhe për ta nisur një etapë të re të stabilitetit dhe prosporitetit. Njerëzit e rajonit e meritojnë këtë”, thuhet në postimin e Ambasadës Amerikane të Prishtinë në Twitter.

Rama injoron kushtet e BE: Kasta e korruptuar nuk janë zyrtarët e lartë

Edi Rama deklaroi se lufta ndaj zyrtarëve të lartë nuk është dhe nuk ka qenë prioritet i shtetit të tij.

Teksa u pyet nga gazetarët në lidhje me këtë çështje, përballë kushteve të vendosura nga BE për anëtarësim, kreu i qeverisë tha se kjo gjë ndodhte në vitin 1945.

“Lufta ndaj zyrtarëve të lartë nuk ka qenë prioritet dhe s’ka qenë prioritet nga një shtet. Lufta ndaj korrupsionit është prioritet. Unë nuk jam as prokuror as gjykatës e as nuk kam mandat, as për të hetuar e as për të arrestuar. Është një përgjigje që fatkeqësisht duhet a jap në 2020 për shumë njerëz që ngatërrojnë sistemin ku jetojmë me vitin 1945. S’jemi në 1945. Një parti politike nuk arreston njerëz.

Lavdi zotit se kam unë në dorë fare këtë punë sepse për më tepër një sistem ku arrestimi i politikanëve bëhet nga politikanët, s’ka lidhje me demokracinë. Reformimi i drejtësisë ka sjellë si rezultat goditjen e kastës së korruptuar, nuk janë politikanët, zyrtarët e lartë, por elita e korruptuar e gjyqësorit dhe drejtësisë që ka bërë pazar 30 vite me të drejtat e dynjasë. I ka dhënë licencë krimit që të bëjë ça të bëjë. Procesi i shtet formimit është një maratonë. S’kemi pasur ne prokurori në këtë shtet që të kenë pasur lidhje me profesionalizëm dhe pavarësinë.”,- pohoi ai.

Nga Fidel Castro tek Carlos Andrés Pérez, gjeopolitika e Gabriel García Márquez

Nga Fidel Castro tek Carlos Andrés Pérez, miqësitë e shkrimtarit kolumbian zbulojnë shumë mbi “qasjen shkencore ndaj pushtetit” të tij. Dhe mbi identitetin latinoamerikan.

Më 5 qershor 1967 doli “Cien años de soledad” i Gabriel García Márquez. Katër muaj e katër ditë më pas, më 9 tetor 1967, u vra në Bolivi Ernesto “Che” Guevara. Në 19 tetor 1967 u shpall se guatemalasi Miguel Ángel Asturias kishte marrë Çmimin Nobel për Letërsinë: latinoamerikani i dytë pas atij të vitit 1945 për kilianen Gabriela Mistral. Pastaj qe viti 1968. Nobeli për García Márquez do të vinte në vitin 1982, një vit pas bestsellerit tjetër të tij, “Crónica de una muerte anunciada”, që ndërpriste 6 vitet pa prodhimtari narrative që kishin pasuar “El otoño del patriarca”. Zyrtarisht, heshtja e gjatë ishte një protestë ndaj regjimit të Pinochet: Gabo kishte thënë se nuk do të shkruante më romane apo tregime deri sa në Kili të mos ishte kthyer liria. Mbajtja e munguar e premtimit të bën të mendosh se kishte gjë tjetër.

Duke zhvilluar një lloj eksperimentalizmi që kishte shërbyer si hapës rruge me “Cent’anni di solitudine”, veçanërisht “El otoño del patriarca” ishte i ngritur mbi një periodizim të komplikuar: dhjetëra e dhjetëra faqe pa pika, që e bënin leximin magjepsës, por edhe të vështirë. Fakti që suksesi i “Crónica de una muerte anunciada” ka përkuar me një rikthim në një periodizim afër me lexuesin e thjeshtë të bën të mendosh se greva, më shumë se çdo gjë tjetër, ka qenë rasti për një pauzë reflektimi të domosdoshme.

“Boom”, fenomeni editorial që i ka vënë autorët latinoamerikanë në krye të klasifikimeve të shitjeve dhe vëmendjes së kritikëvë tradicionalisht ishte i asociiuar me një grup “5 të Mëdhenjsh”: dy nobelistët García Márquez dhe Mario Vargas Llosa (fitues në vitin 2010), argjentinasin Julio Cortázar, meksikanin Carlos Fuentes dhe kilianin José Donoso, libri i vitit 1972 i të cilit, i titulluar “Historia personal del Boom”, lançoi pikiërisht termin. Këta autorë qenë të lidhur me një miqësi të ngushtë ppersonale dhe nga një solidaritet ideologjik, të paktën deri më 1971. Arrestimi atë vit në Kubë i poetit Heberto Padilla e përcau grupin: Vargas Llosa dhe Fuentes u rreshtuan kundër Fidel Castro; me të García Márquez dhe, pas një hezitimi fillestar, Cortázar.

Përpara “Boom”, nga Amerika Latine kishte dalë suksesi i madh botëror i argjentinasit Jorge Luis Borges. Realizmi magjik i bërë bestseller në veprat e García Márquez ka qenë lançuar nga Asturias në vitin 1930 me gjuhën baroke e “Leggende del Guatemala” të tij, por ishte teorizuar dhe përkufizuar në vitin 1949 nga kubanezi Alejo Carpentier, në një parathënie të famshme të romanit të tij “Il regno di questo mondo”.

“Prej virgjërisë së peisazhit, prej ontologjisë, prej pranisë faustiane të indiosit e të negrit, prej zbulimit që përbën zbulimin e fundit të saj, prej metisimeve pjellore që dhuroi, Amerika është larg nga të përfunduarit e masës së të mitologjive të saj. Çfarë është historia e të gjithë Amerikës përveçse një kronikë mrekullie reale?”. Kush shkruan e ka shpjeguar këtë poetikë me një batutë: ajo që duket e shpikur, është e vërtetë; ajo që duket e vërtetë, është e shpikur. Por bëhet fjalë për një vulgarizim paksa shpërfillës. Francesco Varanini, në librin e tij themeltar “Viaggio letterario in America Latina”, kujton shkrimtarët e tjerë latinoamerikanë që do të mund të synonin atë rol prej rrugëhapësi që i është njohur Gabo: nga kubanezi Guillermo Cabrera Infante tek argjentinasit Manuel Mujica Láinez e Manuel Puig, tek kolumbiani Álvaro Mutis. Por shpjegon se pse qe Gabo ai që mbizotëroi: prej një serie rrethanash që besojmë se mund të përfaqësohen mirë me konçidencën e datave nga ku jemi nisur.

Mbi të gjitha, Nobeli për Asturias shënon maturinë e realizmit magjik dhe një disponueshmëri të re europiane për të parë atë që ndodh në nivel letrar në Amerikën Latine: Asturias, Borges, Carpentier, Neruda dhe të tjerë kanë përgatitur terrenin, Gabo me talentin e tij ka ditur të kapë frutet më të pjekura. Intervali midis dy Nobelëve të 1967 e të 1982 përfaqësojnë vatrën e Boom. Fillimisht është përgatitja, më pas revolta e shkrimtarëve të rinj latinoamerikanë kundër modeleve të “Boom”.

Pikërisht vdekja e Che Guevara inkuadron suksesin e këtij “Boom” në nevojën e utopisë që shpërthen në botën e zhvilluar dhe jo vetëm me fenomenin e ’68. Një kontestim që sociologjikisht shpjegohet më një revolucion të shpresave në rritje të një shoqërie që rritet më pak krahasuar me pritshmëritë e gjeneruar nga bumi ekonomin: një situatë e ngjashme me atë që ka përcaktuar valën e fundit e protestave latinoamerikane.
Kulturalisht, ky kontestim kërkon një alternativë ndaj një kapitalizmi që shtyp dhe të një komunizmi sovjetik që e konsideron të vdekur. Dhe e kërkon tjetërkund, në kohë apo në hapësirë: nga folk revival, me fillimin e ekologjizmit, tek miti i Mao Ce Dunit, i Vietnamit apo, pikërisht, i revolucionarëve latinoamerikanë.

Natyrisht, imazhi vlen më shumë sesa përmbajtja. Che Guevara ka bërë tri fushata ushtarake në jetën e tij: një si numri dy i Kubës, kundër ushtrisë së Batista; dy si komandant, por të përfunduar në katastrofa, në Kongo e në Bolivi. Objektivisht është një personazh me spesor më të ulët krahasuar me vietnamezin Giap, që ka mundur japponezët, francezët e amerikanët dhe ka mbajtur larg kinezët. Por Giap është ushtarak klasik, admirues i Napoleonit dhe ka vdekur mbi 100 vjeçar. Kurse Che ka vdekur i ri, martir dhe i fotografuar me pozë prej Jezù Krishti.

E githë Amerika Latine, zonë kulturore në mes midis Perëndimit dhe Botës së Tretë, përfaqëson një zonë mjaft ekzotike sa për të rezultuar magjepsëse, por gjithësi gjuhësisht e kulturalisht e akksesueshme. Në vitet ’70 në Perëndim këndohen këngët në spanjisht e Inti Illimani apo ajo e Comandante Che Guevara, jo ato të vietnamezit të vietkongëve apo ato kinezisht të Revolucionit Kulturor. Miti i Macondo dhe realizmi magjik janë emblemat e kësaj utopie të rrezikshme, por jo shumë.

I lindur në bregdetin atlantik të Kolumbisë, i zbuluar në identitetin e tij në Kolumbinë andiane, gazetar në Venezuelë i revoltës kundër Pérez Jiménez dhe në Kubë i revolucionit castrist, themelues i agjencisë castriste Prensa Latina, mik i eksponentëve më të lartë të “Boom”, mbështetës i Salvador Allende, mik me panamezin Torrijos, banor i Meksikës, i varrosur me një homazh të përbashkët të Presidentit kolumbian Juan Manuel Santos e atij meksikan Enrique Peña Nieto dhe me një marrëveshje për shpërndarjen e hirit të tij midis dy vendeve – Gabo përfaqëson gjeopolitikën e kësaj ëndërre latinoamerikane.

Trajektorja ideologjike e tij ka qenë ndoshta më e kompplikuar nga sa mendojnë vlerësuesit dhe denigruesit që me ngut e kanë damkosur pa mëdyshje si mbështetës të Fidel Castro. Po aq besnik Gabo ka qenë për shembull në raportin e tij personal me Carlos Andrés Pérez, edhe aty duke sfiduar malet me polemika, në këtë rast me prejardhje nga e majta.

Pikërisht qarku i shkurtër midis miqësisë së tij për Fidel Castro – mik me Hugo Chávez – dhe ajo për Carlos Andrés Pérez kundër të cilit Chávez tentoi grusht shtetin e tij shpjegon heshtjen e tij të shurdhët ndaj fenomenit bolivarian. Gabo nuk mund të zgjidhte midis miqsh që ii donte njëlloj.

Por Gabriel García Márquez ka qenë mik edhe me Bill Clinton dhe në vitin 1998 i dha një mbështetje të bujshme zgjedhjes së konservatorit Andrés Pastrana në presidencën e Kolumbisë. Për sa i përket ikonës latinoamerikane dhe të realizmit magjik, biografi i tij Gerald Martin ka shpjeguar se Gabo nuk e duronte dot Asturias, e injoronte letërsinë latinoamerikane e kolumbiane përpara tij dhe ishte formuar sipas modeleve europiane dhe amerikane: Franz Kafka, Ernest Hemingway, William Faulkner, Virginia Woolf, deri edhe Vittorio De Sica.

Në thelb, identiteti latinoamerikan është pikërisht ky. Kultura europiane dhe perëndimore që ripërpunohet në një kontekst ndryshe dhe trannsfigurohet në diçka krejtësisht të re. Të njëjtën miqësi të paoksidueshme të ruajtur me Fidel nga kohërat e revolucionit kundër diktatorit Fulgencio Batista – pavarësisht rrëshqitjes autoritare – e ruajti edhe me liderin socialdemokrat venezuelian Carlos Andrés Pérez (CAP) nga kohërat e revolucionit kundër Pérez Jiménez – pavarësisht rrëshqitjes liberiste në mandatin e dytë si President, akuzat ppër korrupsion dhe shtypja e përgjakshme e revoltës së Caracas e vitit 1989 e kryer nga CAP.

García Márquez ka shkuar të jetojë në Barcelonë kur Franco ishte akoma gjallë. Disidenti kubanez Carlos Alberto Montaner, bashkëautor i “Manuale del perfetto idiota latino-americano”, hipotezoi se raporti i Gabos me pushtetin ishte i tipit shkencor: donte t’i njihte liderët në mënyrë që t’i riprodhonte në veprat e tij.
(nga Limes)

Përgatiti
ARMIN TIRANA

Ish kreu i shërbimit sekret anglez: Ka prova për origjinën artificiale të Covid-19 dhe për përgjegjësinë e Kinës

51448396

E përditshmja angleze “The Telegraph” boton një intervistë, në të cilën Sër Richard Dearlove, kreu i shërbimit sekret anglez (i njohur më shumë se MI6) nga 1999 deri më 2004, pohon se “beson që pandemia e koronavirusit ka filluar për shkak të një incidenti kur virusi ka dalë nga një laborator në Kinë” dhe pyetet, në se në ndonjë situatë Kina do të pranonte një përgjegjësi, ajo do të pranonte të paguante edhe dëmet.
Vërtetësi ose jo e tezave të shpalosura, ky artikull meriton që të futet në një manual lufte informacioni pasi përmban të gjithë elementët klasikë e një PsyOps, sa butësisht të përdorura, aq komplesivisht në gjendje që të prodhojë efektin (diz)informativ të dëshiruar. Argumenti është ai që është ngritur nga fillimi i pandemisë: kërkimi i përgjegjësive për shpërthimin e infektimit që është përkthyer në kërkim obsesiv i provave (dhe deri më tani të pafrytshme) lidhur me përfshirjen e Republikës Popullore të Kinës dhe në përdorimin e argumentave retorike që kërkojnë të futen në mungesë të provave duke kërkuar një perceptim të përhapur në opinionin publik, që pavarësisht nga “hapësirat”, gjërat praktikisht kanë shkuar në këtë mënyrë.

Sikur të ishin përballë një operacioni lufte informative dhe, për pasojë, do të donim ta “lexonim” artikullin e “The Telegraph” në këtë kontekst, atëhere mund të thuhet se strategjia do të përbëhej nga 3 elementë: objektivi, mjeti dhe qëllimi. Objektivi imediat është ai i përsëritjes së narrativës – deri më tani e pambështetur nga prova – lidhur me përgjegjësinë e Kinë në përhapjen e koronavirusit. Mjeti është përdorimi dhe një lloj “ankorimi” i kësaj narrative në perceptimin publik nëpërmjet figurave me profil shumë të lartë. Qëllimi është ai i ushtrimit presion ndaj Kinës, në mënyrë që të heqë dorë, të paktën në masë të konsiderueshme, nga stërfuqia ekonomike e saj dhe nga dara që ushtron mbii vendet e mëdha perëndimore nëpërmjet kontrollit të borxhit publik të tyre.

Vektori informativ
Le ta fillojmë nga ana më e thjeshtë, “vektori informativ”. “The Telegraph” është një gazetë e anës konservatore e botuar nga 1865 që midis korrespondentëve të saj ka pasur Kryeministrin aktual britanik (Alexander) Boris (de Pfeffel) Johnson. Nëqoftëse është e vërtetë se “mjeti është mesazhi”, atëhere zgjedhja e orientimit politik të gazetës nëpërmjet të cilës përcillet lajmi është jashtëzakonisht tregues, sidomos po të kihet parasysh se forma e zgjedhur është ajo e intervistës ekskluzive.

I intervistuari
Le të vijmë tek i intervistuari: Sër Richard Dearlove është konservator i deklaruar dhe mbështetës i Hard Brexit. Edhe pse është “jashtë loje”, formalisht të paktën nga 2004, ka shumë të ngjarë se ka mbetur në kontakt me botën ku ka qenë pjesë prej dekadash. Kështu, efekti komplesiv është ai i një njeriu që ka qenë pjesë në nivelet më të larta e të gjithë korpusit të pushtetit dhe, për pasojë, i pajisur me autoritet të madh. Domethënë, “nëqoftëse e thotë ai” do të thotë se është e vërtetë. Ky është zbatimi sëprapthi i parimit të kompetencës, i sintetizuar mrekullisht në në esklamacionin “ne supra crepidam, sutor!” dhe që ka karakterizuar mendimin sokratik: fakti i të qënit kompetent në një fushë nuk do të thotë të jesh edhe në fusha të tjera. Me hamendje është kështu, por ideja funksionon (shumë) shpesh dhe, për pasojë, një deklarim i ardhur nga një figurë e nivelit të Sër Dearlove ka një vlerë të atillë që e bën lehtësisht të “absorbueshëm” nga lexuesit pavarësisht nga merita.

Struktura e argumentimit dhe fjalëkyçet
Le ta analizojmë tani mesazhin dhe në mënyrë të veçantë strukturën e argumentimit. “Varësja” në të cilën janë varur të gjitha rruazat e tjera të zinxhirit logjik është fakti që Dearlove deklaron se ka parë një studim të ri shkencor të “rëndësishëm” (thonjëzat janë në tekstin origjinal) që sugjeron se koronavirusi është krijuar nga shkencëtarët kinezë. Fjalëkyçet janë “parë”, “rëndësishëm”, “ri”, “shkencor” dhe “sugjeron”. Fakti që Dearlove ka një kompetencë të padiskutueshme në sektorin e inteligjencës nuk e transformon në gjenetist apo virolog. Anipse asgjë nuk e përjashton që të ketë fituar dije në këto fusha, biografia publike e tij i atribuon një diplomë për Histori. Kështu, fakti që ka “parë” një studim shkencor nuk nënkupton se ia ka “kuptuar” domethënien. Kjo do të thotë se duhet t’i ketë besuar abstraktit apo konkluzioneve, siç bën kushdo që i duhet të ndeshet me dokumente jashtëzakonisht kompleks nga pikëpamja teknike, pa qenë ekspert i fushës.
Përdorimi fjalës “rëndësishëm” është ambig, pasi nuk kuptohet se kujt i referohet. Studimi është i “rëndësishëm” sepse demonstron që qasja e autorëve në krijimin e vaksinës nga ana e kompanisë për të cilën punojnë është ajo e duhura? Apo pse thekson teorinë që koronavirusi ka origjinë laboratorike? Theksimi i faktit që studimi është i “ri” nënkupton të nxitet perceptimi se autorët kanë zbuluar disçka që të gjithë të tjerët nuk do të ishin në gjendje ta shikonin. Gjë që nuk është e keqe në vetëvete, duke qenë se shkenca punon saktësisht në këtë mënyrë, por është përdorimi i fjalës “shkencor” ai që ngjall dyshime.

Lidhur me përdorimin e fjalës “shkencor”, “The Telegraph” referon se studimi i parë të cilit i referohet Dearlove èështë refuzuar nga revista të ndryshme të sektorit dhe përmbantee akuza eksplicite kundër Kinës, më pas të eliminuara në versionin definitiv. Veç kësaj, saktëson se konkluzionet e studimit janë vënë në dyshim nga institucione autoritare kërkimore dhe një prej kontribuuesve, konsulent shkencor i ushtrisë norvegjeze, e ka përjashtuar veten nga ky punim. Faktikisht, ajo që “The Telegraph” nuk shkruan është se fakti që artikulli është pranuar për botim në një revistë shkencore nuk do të thotë se është automatikisht korrekt. Në të vërtetë, botimi do të thotë vetëm se artikulli respekton standardet minimale sa për të marrë vulën e revistës. Ama kjo nuk i jep vlerë rezultateve, nga momenti se kjo mund të ndodhë vetëm përballë verifikimit të pavarur të konkluzioneve.

Shembulli i këtyre ditëve është “shprehja e preokupimit” botuar nga “The Lancet” për një artikull lidhur me efikasitetin e hidroksiklorokinës në kurimin e infektimit nga koronavirusi, rezultatet e të cilit janë vënë në diskutim pikërisht në vijim të botimit të artikullit në revistën shkencore. Së fundi, në mbështetje të mëtejshme të tezës kryesore (koronavirusi është produkt laboratorik) “The Telegraph” citon një studim tjetër të njëjtëve autorë, por që nuk është pranuar akoma për botim nga askush dhe prandaj (por këtë “The Telegraph” nuk e thotë) as nuk është verifikuar nga pikëpamja e qëndrueshmërisë së metodës, as nga ajo e besueshmërisë së rezultateve. Kështu, konkluzioni i parë është se studimi i “parë” nga Dearlove është “shkencor” në metodë, por jo domosdoshmërisht në rezultate. Diferenca nuk është e pakët, por është me rëndësi themelore për qëllimet e efektit bindës të argumentimit. Së fundi, nëse “re” dhe “shkencor” i bashkangjisim “sugjeron”, atëhere duhet të konkludojmë se jemi përballë një hamendësimi jo një fakti.

Forcimi i vlerës së vërtetësë të mesazhit
Edhe ppse nuk duket se është ekspert gjenetike dhe virologjie, Sër Dearlove është me siguri ekspert në inteligjencë, por kjo nuk e transformon në burim me autoritet. Përkundrazi, pikërisht roli tij si shef i MI6 “sugjeron” që të merren me shumë rezerva deklaratat e tij që, nga ana e tyre, fare mirë mund të jenë pjesë e PsyOps. Dyshimi vjen po të marrë në konsideratë bindjen se koronavirusi i dalë nga një laborator në realitet nuk buron nga informacione të reja apo burime të drejtpërdrejta, por nga një konfirmim tautologjik. Virusi është artificial sepse e ka thënë Sekretari amerikan i Shtetit Pompeo dhe pse edhe australianët kanë kërkuar një hetim lidhur me përhapjen e koronavirusit. Po ata australianë të cilëve “qeveri të preokupuara nga Covid-19 i kishin “kaluar” një dosje lidhur me përgjegjësitë e kinezëve. Veç të tjerash, lexuesit të vëmendshëm nuk do t’i shpëtojë rrethana se lajmi në fjalë është përhapur nga “The Daily Telegraph” australian që gjithsesi është pjesë e galaktikës Telegraph, gjë që evidenton një farë “qarkullueshmërie” në vlerësimin e burimeve. Një shembull klasik argumentum ad populum.

Anësi e konfirmuar dhe përzgjedhje e argumentave
Artikulli i “The Telegraph” bashkë me rregullat e gazetarisë së mirë jep edhe informacione që i kundërshtojnë opinionet e Sër Dearlove. Por kjo zgjedhje mund të jetë edhe zbatimi i një teknike të konsoliduar në menaxhimin e kritikës, në bazë të të cilit, duke i deklaruar paraprakisht pikat e dobëta e një pozicioni të caktuar shmang oose e redukton shumë mundësinë e të akuzuarit për përhapjen e lajmeve të anshme e të paplota. Veç kësaj, edhe një herë akoma, në zbatim të një teknike klasike të bindjes jo të drejtppërdrejtë, ofrimi i informacioneve sugjestionuese dikujt që është tashmë i bindur për një të “vërtetë” të caktuar shkakton refuzimin e marrjes në konsideratë të argumentave kundërfaktualë megjithëse të pranishëm në shpalosjen e përgjithshme të temës.

Vlera ambige e përgjithshme e vërtetësisë së pohimit fillestar
Shprehja fillestare e artikullit “Në një intervistë me The Telegraph, Sër Richard Dearlove tha se ai ka parë një raport të ri të “rëndësishëm” shkencor që sugjeron se virusi nuk u shfaq natyralisht, por u krijua nga shkencëtarë kinezë” do të duhej të riformulohej “kreu i Secret Intelligence Service, në pension prej më shumë se 15 vjetësh, beson se koronavirusi nuk është me origjinë natyrale, duke qenë se ka lexuar një artikull të shkruar nga kërkues që sugjerojnë këtë hipotezë, por pa e demonstruar dhe pse australianë e amerikanë thonë të njëjtën gjë”.

Mesazhi për Kinën
Si konkluzion, përdorimi i mjeteve klasike retorike falë të cilave e pademonstruara bëhet e besueshme, e besueshmja e mundur, e mundura bëhet e vërtetë dhe e sigurtë (koronavirusi është krijuar në laborator nga kinezët) është funksional me pasazhin e mëtejshëm: t’i kërkosh Kinës që të marrë përsipër dëmet e shkaktuara nga koronavirusi, ama – kujdes – jo prej neglizhencës dhe jo në vijim të një veprimit të qëllimshëm. Pasazhi i artikulli lexon tekstualisht: “Nuk mendoj se kjo filloi si aksident. Kjo ngre pikëpyetjen: Sikur Kina do të pranonte përgjegjësi, i paguan kjo dëmshpërblimet? Mendoj se kjo do ta bënte çdo vend të botës që ta rimendonte marrëdhënien e tij me Kinën dhe mënyrën sesi komuniteti ndërkombëtar sillet ndaj lidershipit kinez”. Në terma negociimi, mesazhi është i qartë: pranoni të “paguani dëmet” dhe në shpëblim do të theksojmë se nuk e keni shkaktuar qëllimisht pandeminë (dhe, për pasojë, nuk do ta shppërthejmë Luftën e Tretë Botërore) dhe mund edhe t’i rikonsiderojmë pengesat ndaj kompanive dhe produkteve të teknologjisë së lartë (Huawei, por jo vetëm).

Rregulla për kundërinformacion. Të shikosh përtej dukjes
Siç u tha në hyrje, nuk ka elementë për të pohuar nëse ky artikull i “The Telegraph” është apo jo pjesë e një operacioni PsyOps, anipse pikërisht kjo mungesë provash mund të bëjë që ta mendosh se është. Gjë që evidenton vështirësinë e interpretimit të ngjarjeve dhe të mos arrihet të dallohet zbatimi i një strategjie të qëllimshme nga një veprim individual dhe jo i futur në një kontekst më të gjerë. Ky është rreziku konstant i kujt merret me analiza, pasi plus belle des ruses du diable est de vous persuader qu’il n’existe pas.

Të dallosh kuptimin nga perceptimi
Një tjetër aspekt interesant nga një pikëpamja e përgjithshme e nxjerrë në pah nga ky artikull ka të bëjë me diferencën midis “perceptimit” dhe “kuptimit” të domethënies së ndërtimit të komunikimit. Mesazhet e përcjella nga “The Telegraph” “arrijnë” menjëherë tek lexuesi sepse perceptimi i tyre është i menjëhershëm dhe aracional, ndërsa analiza kritike e artikullit ndërmjetësohet nga perceptimi racional, duke qenë pra i lodhshëm. Kështu që mund të thuhet se ndërsa mesazhi PsyOps është “absorbuar” drejtpërsëdrejti, ai i analizës që e destrukturon është “filtruar”, me një humbje të pshmangshme efikasiteti. Për pasojë, një reagim që të donte të “ekspozonte” mangësi, instrumentalizime apo falsitete dhe që t’i listonte ato do të shkaktonte efektin e kundërt, duke forcuar paradoksalisht mesazhin fillestar (dhe është po aq interesante të nënvizohet se në fakt pikërisht kjo është paradigma e komunikimin e zakonshëm politik).

Të përdorësh gurët që të ndërtosh mozaikun
Kështu që është e rëndësishme të mbahet e dallueshme faza e analizës së pastër – që duhet të japë elementë sa më objektivë të mundshëm dhe të dallueshëm nga opinionet – nga zbatimi taktik i saj në terren. Kjo kërkon që të organizohen të dhënat në funksion të objektivit që duhet arritur jodomosdoshmërisht në terma “vërtetësie” apo “kuptueshmërië” sesa në terma përforcimi të qëllimit strategjik. Me fjalë të tjera, kjo do të thotë se nuk ekziston një dhe vetëm një mënyrë për t’i kombinuar informacionet dhe se nuk ekziston një dhe një formë e vetme që mund të marrë mesazhi apo veprimi i jashtëm.
(Andrea Monti, Profesor i së Drejtës të Rendit dhe Sigurisë Publike në Universitetin e Chieti-Pescara, ka analizuar intervistën në gazetën “The Telegraph” e Sër Richard Dearlove)

Përgatiti
ARMIN TIRANA

Metaliaj publikon fotot: Në vend të turistëve, në Shëngjin dhe Tale kanë zbarkuar fadromat! 

Ish-deputetja e PD, Lindita Metaliaj shkruan në një reagim se, në vend të turistëve, në Shëngjin dhe Tale kanë zbarkuar fadromat!

Metaliaj shkruan më tej se, kjo qeveri tolerimin dhe mbështetjen e ka për të keqin, për vrasësin, për zullumqarin dhe asnjëherë për familjet në nevojë,për biznesin dhe qytetarët.

Reagimi i plotë i ish-deputetes Metaliaj

Në vend të turistëve, në Shëngjin dhe Tale kanë zbarkuar fadromat!

Për ketë sezon veçanërisht, duhet të kishte tolerime, sepse ekonomia shkoi keq e më keq sa prej qeverisë së Ramës sa prej pandemisë. Mirëpo jo, kjo qeveri tolerimin dhe mbështetjen e ka për të keqin, për vrasësin, për zullumqarin dhe asnjëherë për familjet në nevojë,për biznesin dhe qytetarët.

U hoqi mundësinë për të fituar bukën e gojës për të ushqyer familjen.

Për më tepër, për ta plotësuar 100% panoramën prej qeverie-bandë, narkopolicia politike e Edvinit shoqëron në polici gazetarin Elvis Hila në krye të detyrës.

Mund t’i shpëtoni dënimit ligjor por s’do mundeni t’i shpëtoni dënimit popullor!

Eurostat i BE: Shqipëria, vendi më i varfër në Europë

Shqipëria vijon të mbetet vendi më i varfër i Europës, me të ardhurat dhe konsumin më të ulët për frymë. Sipas të dhënave të publikuara sot nga Eurostat për vitin 2019, shqiptarët kishin të ardhura për frymë sa 31% e mesatares europiane, më e ulëta në Europë (të dhënat për Kosovën nuk përfshihen).

Në raport me një vit më parë, kjo përqindje ka mbetur e pandryshuar, çka tregon se Shqipëria ka ngecur në të ashtuquajturin proces të konvergjencës, që nënkupton një rritje më të shpejtë ekonomike se vendet e zhvilluara, me synim që të kapet mesatarja e të ardhurave të BE-së brenda një periudhe kohe.

Shqipëria është tashmë më e varfër edhe se Bosnjë-Hercegovina, e cila ka mesatare 32% të BE-së në vitin 2019, ndërsa një vit më parë kishte të njëjtin nivel si Shqipëria. Maqedonia e Veriut e kishte këtë tregues në 38%, Serbia (41%) dhe më e “pasura” në rajon është Mali i Zi, me 50% të mesatares së BE-së.

Në treguesin tjetër, atë të konsumit individual për frymë, që mat mirëqenien materiale të familjarëve, Shqipëria sërish mbetet e fundit, në 40% të mesatares së BE-së, nga 39% një vit më parë. Për Bosnjën, ky tregues është 42%, për Maqedoninë 43%, për Serbinë 49% dhe sërish më të lartin e ka Mali i Zi, me 60% të mesatares europiane.

Në BE, më e varfra është Bullgaria
Në Europë, në 2019, të ardhurat për frymë u luhatën midis 53% të mesatares europiane në Bullgari dhe 261% në Luksemburg. 10 shtete anëtare kishin të ardhura për frymë mbi mesataren e BE-së.

Në treguesin e konsumit individual për frymë (AIC), nëntë Shtete Anëtare regjistruan AIC për frymë mbi mesataren e BE-së në vitin 2019. Niveli më i lartë në BE u regjistrua në Luksemburg, 35% mbi mesataren e BE-së. Gjermania ishte rreth 23% më lart, e ndjekur nga Austria, Danimarka, Belgjika, Holanda, Finlanda, Suedia dhe Franca, të cilat regjistruan të gjitha nivelet midis 5% dhe 20% mbi mesataren e BE-së.

AIC për frymë për dymbëdhjetë shtete anëtare rezulton midis mesatares së BE-së deri në 25% më pak. Në Itali, Irlandë, Qipro, Spanjë dhe Lituani, nivelet ishin 10% ose më pak nën mesataren e BE-së, ndërsa Portugalia, Çekia, Sllovenia dhe Malta ishin midis 10% dhe 20% më pak. Polonia, Rumania dhe Greqia ishin midis 20% dhe 25% nën mesataren e BE.

Gjashtë shtete anëtare regjistruan AIC për frymë, me mbi 25% nën mesataren e BE-së. Estonia ishte 25% më poshtë, Sllovakia, Letonia, Hungaria dhe Kroacia midis 25% dhe 35% më poshtë, ndërsa Bullgaria kishte AIC për frymë 41% nën mesataren e BE-së.

Ryshfeti/ Ish-prokurorja speciale Katica Janeva dënohet me 7 vite burg

Bojan Jovanovski i akuzuar në rastin “Reket”, shpallet fajtor dhe dënohet me 9 vite burg. Ndërsa ish shefja e Prokurorisë Speciale, Katica Janeva me 7 vite bùrg. Bojan Jovanovski,  vendimin e gjykatës e cilësoi si vendim tendencioz dhe politik.

“E di sa do të ma zgjasni parabùrgimin, sepse për këtë keni urdhër”, u shpreh Boki 13. Ish-shefja e prokurorisë Speciale, Katica Janeva nuk ishte prezente në seancën e sotme të rastit “Reket”, për të dëgjuar aktgjykimin.

Lëndën gjyqësore kundër Jovanovskit dhe Janevës e udhëhoqi gjykatësja Vaska Nikollovska-Masevska, ndërsa përfaqësues i akuzës ishte prokurorja Villma Ruskoska.

A do të bëhet realitet ura e parajsës me ujëvarë

Kryeqyteti i Francës do të mund të bëhet me urën më të bukur të këmbësorëve në botë

Është paraparë që ura e gjelbër e mrekullueshme me ujëvarë të jetë e vendosur në zemër të Parisit falë planit të gjerë të rekonstruksionit të qendrës së qytetit, sipas të cilit kryeqyteti do të jetë më mirë i rregulluar për këmbësorë.

Ura me dizajnë futurist do t’i lidhë dy brigjet e lumit Sena te parku Bercy. E quajtur “Babylon”, ura e re gjithsesi do ta bëjë Parisin destinacion edhe më atraktiv për turistët, transmeton Telegrafi.

“Babylon” do të ketë shtigje të mëdha në disa nivele, larg zhurmës dhe tollovisë së zakonshme të komunikacionit.

Elementi qendror dhe më atraktiv i urës – ujëvara, do të derdhet në lumin Sena në rrjedhën e përhershme dhe do t’i paraqesë homazh këtij lumi dhe fuqinë e ujit të tij.

Rreth ujëvarës do të shtrihet shtegu në formë sheshi rrethor, i cili do të jetë i zbukuruar me pemë, bimë shkurresh dhe lulesh.

Ky shesh është imagjinuar si vend i këndshëm për takime të turistëve vendorë. Gjithashtu është interesante ideja që të dy skajet e urës përgjatë shtigjeve të bëhet kopsht me pemë dhe perime për të cilat do të kujdeset Qyteti.

Vizitorët e urës do të mund të shërbehen me fryte të kopshtarëve vendorë.

Është paraparë që ura të jetë energjikisht efikas dhe që energjinë për furnizimin e ndriçimit dhe aktivizimin e pompave për ujëvarë do ta marrë nga turbinat e ajrit të cilat janë vendosur mbi urë.

Tani, lejet e ndërtimit në bregdet vetëm për koncesionet e Ramës

Një projektligj që parashikon menaxhimin e integruar të bregdetit sjell në vëmendje në një nen të veçantë lejet e ndërtimit përgjatë vijës bregdetare. Ky nen përcakton tre raste përjashtuese për dhënien e lejeve në vazhdim ndërkohë që të gjithë ata që kanë ndërtuar do t’i nënshtrohen kontrollit të dokumentacionit mbi zbatimin e detyrimeve.

Të gjithë ata që gjenden brenda rregullave do të çojnë deri në fund kontratën me shtetin ndërkohë që nuk përcaktohet qartë se çdo të ndodhë me pjesën tjetër.

“Pas hyrjes në fuqi të këtij ligji, ndalohet dhënia e lejeve të ndërtimit në bregun e detit, me përjashtim të kontratave koncensionare/PPP, invetimeve strategjike dhe ndërtimeve për infrastrukturë publike.

Për ndërtimet ekzistuese në bregun e detit, pas hyrjes në fuqi të këtij ligji, Agjencia kërkon nga institucionet përgjegjëse verifikimin e dokumentacionit përkatës.

Agjencia verifikon në bashkëpunim me institucionet përkatëse, kontratat në fuqi të dhëna në bregun e detit. Kontratat të cilat pas verifikimit rezultojnë të rregullta mbeten në fuqi deri në përfundimin e afatit” thuhet në nenin 22 të ligjit për menaxhimin e integruar të zonës bregdetare.

Ajo që bie në sy në këtë projektligj janë kompetencat e Agjencisë Kombëtare të Bregdetit të cilat janë përmbledhur në 20 pika e që fillojnë nga mbrojtja menaxhimi dhe promovimi i bregdetit deri tek rregulloret e plazheve e monitorimin e aktiviteteve që kryhen në pjesën e bregdetit. Po kështu Agjencia menaxhon pronën publike në bregdet si dhe krijon regjistrin për pronën për të vijuar më pas me pastrimin e deri tek dhënia me qira. Të gjithë lejet zhvillimore dhe të përdorimit duhet të kalojnë për mendim nga kjo Agjenci.

Projetktligji parashikon edhe ngritjen e Komitetit të Menaxhimit të Bregut të Detit funksionon si organ kolegjial dhe kryesohet nga Ministri për Turizmin dhe Mjedisin.

Drafti parashikon edhe institucionet që përfshihen në menaxhimin e bregdetit duke vënë së pari Agjencinë Kombëtare e Bregdetit, bazuar në vlerësimin/qëndrimin e Komitetit të Menaxhimit të Bregut të Detit, për veprimtaritë që zhvillohen në bregun e detit dhe për aktivitetet e turizmit detar si dhe infrastrukturën e tyre;

Së dyti përfshihen njësitë e vetëqeverisjes vendore për veprimtaritë që zhvillohen në brezin e zhvillimeve të kontrolluara, duke bashkërenduar procesin me institucionet e përcaktuara në nenin 7 (komitetit dhe AKB) të këtij ligji.

Messi zbulon kuptimin e festimit të pazakontë

Lionel Messi e festoi në mënyrë kureshtare golin e 699-të në karrierë, në fitoren e Barcelonës 2:0 kundër Leganes në La Liga këtë fundjavë, dhe tani ka vendosur ta shpjegojë vetë kuptimin e festimit të ri.

Messi i shkaktoi probleme Barçës dhe tifozëve katalonas para asaj ndeshjeje, pasi pati druajtje se nuk ishte riaftësuar nga lodhjet muskulore. Por ai ia doli dhe shënoi sërish.

Goli i tij erdhi nga penalltia, por i shërbeu argjentinasit për të njëjtin qëllim për të festuar në mënyrën më të pazakontë. Ai e mbajti njërën dorë në bel, ndërsa tjetrën e ngriti lart.

Messi nuk ka festuar kurrë apo rrallë herë në mënyrë të drejtpërdrejt.

Për shkak të kureshtjes së shkaktuar, Messi ka vendosur ta shpjegojë kuptimin e këtij festimi në uebsajtin e vet.

“Leo Messi ia kushtoi golin e 669-të në karrierë si profesionist tre fëmijëve të vet dhe bëri kështu duke e imituar qëndrimin e njërit prej karaktereve në një lojë me të cilën ata zakonisht kalojnë kohë së bashku”, shkruhet në uebsajtin e Messit.

1...3 3483 3493 350...8 382Faqja 3 349 nga 8 382

Kryesore

Continue to the category
Më shumë
© 2024 Rilindja Demokratike Euroatlantike