Uragani Irma kaloi mbi pjesën veriore të Ishujve Leeward dje, duke sjellë erëra të forta, ngritje të nivelit të detit me dallgë të larta dhe përmbytje në Barbuda. Në Florida banorët e disa komunave kanë marrë urdhër për evakuim të detyrueshëm megjithëse nuk dihet trajektorja e saktë e uraganit që pritet të godasë këtë shtet brenda 72 orësh.
Irma kaloi mbi ishujt Leeward si një uragan i kategorisë 5, ose më i fuqishmi në shkallën e klasifikimit të uraganëve. Qendra Kombëtare e Uraganëve në Shtetet e Bashkuara tha se, meteorologët parashikojnë që fronti atmosferik më aktiv i uraganit të kalojë mbi Antigua, Ishujt e Virgjër britanikë dhe amerikanë ose pranë tyre, para se të mbërrijë sonte në Porto Riko.
Një avion që ndoqi itinerarin e uraganit regjistroi pamje të dëmeve të shkaktuara nga era me shpejtësi deri në 297 km/orë. Këto janë erërat më të forta të regjistruara ndonjëherë gjatë një stuhie në Oqeanin Atlantik.
Dje ka filluar evakuimi i detyruar në disa komuna në shtetin e Floridas.
“Individët në nevojë do të evakuohen nga Gjiri i Majamit të mërkurën në mëngjes; zyrtarët lokalë kanë këshilluar banorët që jetojnë në zona të ulëta të fillojnë evakuimin. Të gjithë duhet të ndjekin udhëzimet e zyrtarëve në lidhje me evakuimet e detyrueshme dhe ato në baza vullnetare. Nëse në zonën tuaj ka ardhur urdhri për evakuim, nuk di si ta theksoj më mirë: ndiqeni atë urdhër. Shtëpitë mund t’jua rindërtojmë, por jetët nuk i kthejmë dot”, tha të martën guvernatori i Floridas, Rick Scott.
Është thuajse e pamundur të parashikohet trajektorja e saktë e uraganit Irma, por sipas meteorologëve, bregdeti i Floridas, nga ana e Oqeanit Atlantik ose nga ana e Gjirit të Meksikës, pritet të goditet nga uragani brenda 72 orësh.

Një raport i ri për dialogun Prishtinë-Beograd bën thirrje për njohjen e Kosovës nga Serbia. Autori i raportit, David Phillips, thotë se Shtetet e Bashkuara duhet të rrisin profilin në negociatat mes dy vendeve, si pjesë e interesave strategjike për t’i bërë ballë ndërhyrjeve ruse në rajon. Prof. Phillips, drejtor i Programit për Paqen dhe të Drejtat në Universitetin Columbia të Nju Jorkut, rekomandon për rolin e të dërguarit evropian, politikanin gjerman Wolfgang Schaeuble dhe për atë amerikan, ish-sekretaren e Shtetit, Condoleeza Rice. Eksperti i Ballkanit, që ka shërbyer si këshilltar për Departamentin e Shtetit gjatë administratave Clinton, Bush dhe Obama, thotë në intervistën me kolegen Keida Kostreci, se Kosova dhe Serbia duhet të futen në të njëjtën kohë në BE dhe se negociatat duhet të kenë një afat të caktuar që të jenë efektive.

– Zëri i Amerikës: Prof. Phillips, le të fillojmë me zhvillimet e fundit politike në Kosovë, ku Aleanca Kosova e Re iu bashkua koalicionit fitues, gjë që i hap rrugën formimit të qeverisë. Cili është mendimi juaj për këto zhvillime të fundit?
David L. Phillips: Është diçka pozitive që qeveria e Kosovës do të krijohet. Ka kaluar një kohë tepër e gjatë. Qeveria do të gjykohet nga ajo që do të bëjë dhe jo nga vonesat në formimin e saj, prandaj është e rëndësishme që qeveria e re të përqendrohet tek dialogu mes Kosovës dhe Serbisë dhe ajo do të ishte prova për suksesin e saj.

– Çfarë mendoni për pjesën e marrëveshjes, sipas së cilës zoti Pacolli do të ishte presidenti i ardhshëm i Kosovës?
U takon shqiptarëve të Kosovës që të vendosin se si i ndajnë postet. E rëndësishme është që qytetarët e Kosovës të jenë të bashkuar në objektivat për një qeveri të pastër, për të luftuar korrupsionin, për të forcuar demokracinë dhe për të zgjidhur plotësisht dhe në mënyrë përfundimtare mosmarrëveshjet që ekzistojnë mes Kosovës dhe Serbisë.

– Le të flasim për raportin tuaj të fundit për zbatimin e dialogut mes Prishtinës dhe Beogradit. Ju sillni shumë sugjerime, por më i rëndësishmi është ai ku ju i bëri thirrje Serbisë që të njohë pavarësinë e Kosovës. Cila është baza për argumentin tuaj që Serbia duhet të njohë Kosovën që të bëjë përpara, kur nuk e ka bërë një gjë të tillë deri sot?
Për çfarë ka qenë dialogu deri tani? A nuk ka qenë për hapa të vegjël dhe marrëveshje të parëndësishme? Në qendër të tij duhet të jetë njohja reciproke. Kështu do të zgjidheshin përfundimisht marrëdhëniet mes Kosovës dhe Serbisë. Dialogu duhet të përqendrohet tek njohja e Kosovës nga Serbia. Nëse Serbia do që të hyjë në Bashkimin Evropian, kapitulli i 15-të është shumë i qartë: nuk do të bëjë dot përparim drejt anëtarësimit në BE pa e njohur Kosovën, që është baza për normalizim. Kosova dhe Serbia duhet të negociojnë me Brukselin kushtet për anëtarësimin në BE dhe të dy vendet duhet të hyjnë në Bashkimin Evropian së bashku dhe në të njëjtën kohë.

– Një nga arsyet që deri tani dialogu ka qenë kryesisht për gjëra të vogla është se ata që negociuan për ta filluar atë, e kuptonin që do të ishte e vështirë që të bihej dakord për çështjet madhore, si njohja e Kosovës. A mendoni se kushtet janë përmirësuar aq sa kjo të mund të realizohet tani?
Presidenti serb, Aleksandër Vuçiç u ka bërë thirrje serbëve që të përballen me realitetin, të zgjidhin situatën me Kosovën. Sigurisht që është e vështirë që të negociohet për njohjen e Kosovës nga Serbia, por duhet të ndodhë. E vetmja mënyrë për të ecur përpara është nëse Serbia njeh Kosovën. Kjo është thelbësore për të shënuar përparim.

– Cilat duhet të jenë hapat që duhet të ndërmarrin Beogradi dhe Prishtina, që dialogu të jetë më efektiv?
Qeveria e Kosovës duhet të ndërmarrë hapa gjithëpërfshirëse për integrimin e serbëve të Kosovës, të garantojë mbrojtjen dhe nxitjen e plotë të të drejtave të tyre, por mbi të gjitha, komuniteti ndërkombëtar duhet të angazhohet më shumë dhe të bëjë më shumë. Bashkimi Evropian ka qenë aktori kryesor në këtë ndërmjetësim. Ne rekomandojmë një rol më të madh të Shteteve të Bashkuara. Ne e dimë që diplomacia është më efektive kur Bashkimi Evropian dhe Shtetet e Bashkuara punojnë së bashku. Është e rëndësishme që Uashingtoni të jetë më thellësisht i angazhuar dhe që ndërmjetësit ndërkombëtarë të punojnë drejt një zgjidhjeje. Ne propozojmë që dialogu të jetë në nivel më të lartë, të ndryshojë formati, të zhvillohet një strategji, të përcaktohen qartë temat e negociatave dhe të vendoset një afat, sepse negociatat nuk mund të kenë një fund të hapur. Duhet të punojmë drejt një marrëveshjeje të plotë dhe përfundimtare, me anë të së cilës Serbia ta njohë Kosovën dhe të dyja vendet të ecin përpara drejt anëtarësimit në Bashkimin Evropian.
Sigurisht Beogradi do diçka që quhet “automaticitet”. Ata duan të zgjidhin mosmarrëveshjet me Kosovën dhe pastaj BE-ja të veprojë me shpejtësi dhe automatikisht për të integruar Serbinë në Bashkimin Evropian. Një propozim i tillë ka një kurth. A mundet Serbia të premtojë se Rusia do të binte dakord që Kosova të bëhet anëtare e BE-së? Çfarë qëndrimi do të mbajnë anëtaret e BE-së që nuk e kanë njohur Kosovën, ndaj saj? Dhe nëse Serbia bëhet anëtare e BE-së, a do ta përdorë atë pozicion për të bllokuar anëtarësimin e Kosovës?
Historitë e Serbisë dhe Kosovës janë të lidhura, ashtu si edhe e ardhmja e tyre. Të dyja vendet duhet të ecin përpara së bashku dhe të hyjnë në Bashkimin Evropian në të njëjtën kohë.

– Për Kosovën dhe Serbinë, është e qartë se çfarë i motivon për të përshpejtuar përpjekjet për të zbatuar dialogun dhe bëhet fjalë për integrimin euroatlantik. Por në një botë me burime të kufizuara dhe kriza të shumta, cili është motivimi për Shtetet e Bashkuara dhe BE-në, që të rrisin angazhimin dhe profilin e dialogut?
Aktualisht Rusia ka vendosur një vijë të re fronti në Luftën e Ftohtë me Perëndimin dhe është në Ballkanin Perëndimor. Sipas njoftimeve, ka ngritur një bazë zbulimi në Nish, ka dërguar armë të sofistikuara në Serbi. Shtetet e Bashkuara dëshirojnë t’i forcojnë partneritetet me vendet e Ballkanit Perëndimor, përfshirë Kosovën dhe Serbinë. Nëse Shtetet e Bashkuara kanë interesa strategjike në atë pjesë të botës, mund ta ushtrojnë ndikimin e tyre, përmes një roli më të madh në dialogun mes Kosovës dhe Serbisë. Vetëm me angazhimin amerikan, ky proces do të mund të ecë përpara.

– Çfarë rreziqesh shihni nga ndikimi rus në rajonin e Ballkanit dhe për Perëndimin në përgjithësi?
Vladimir Putin flet për unitet sllav, unitet ortodoks, por në fakt Rusia nuk e vret mendjen për popullin e Serbisë. Thjesht po e manipulon këtë çështje, si mënyrë për të sabotuar ndikimin perëndimor, duke u përpjekur të kufizojë rolin e NATO-s në Ballkanin Perëndimor. Qytetarët në Serbi duhet ta kuptojnë se e ardhmja e tyre është me Evropën dhe Perëndimin, se ata mund të ecin përpara me aspiratat e tyre euroatlantike nëse i zgjidhin mosmarrëveshjet me Kosovën. Rusia nuk do të ndihmojë Serbinë, thjesht po i manipulon serbët dhe populli serb duhet ta kuptojë këtë dhe të afrohet me Perëndimin.

– Ju folët për përcaktimin e afatit. Për çfarë afati bëhet fjalë dhe kur thoni një nivel më të lartë angazhimi, profili dhe pjesëmarrjeje, për çfarë e keni fjalën, sa i lartë duhet të jetë?
Ne e dimë nga procese të tjera negociatash si marrëveshja e së Premtes së Mirë mes irlandezëve, që duhet të kesh një afat për të imponuar marrjen e vendimeve. Ne sugjerojmë një afat prej 18 muajsh me mundësinë për ta zgjatur atë afat edhe për gjashtë muaj të tjerë, por jo më shumë. Përsa i takon formatit, është e rëndësishme që Bashkimi Evropian ta ngrejë nivelin e pjesëmarrjes. Deri tani dialogu ka qenë më shumë një mundësi për fotografi për shtypin dhe për përshtypje të mira, në vend që të ishte për çështje thelbësore dhe përparim. Kështu që BE-ja duhet të emërojë një të dërguar të posaçëm për ndërmjetësimin. Federica Mogherini mund të vazhdojë të luajë një rol ceremonial, por duhet të ketë një negociator me përvojë për të drejtuar procesin. Ne rekomandojmë që këtë pozicion ta marrë Wolfgang Schaeuble. Ne gjithashtu sugjerojmë që Shtetet e Bashkuara të caktojnë një përfaqësues të posaçëm dhe ne besojmë se Condoleezza Rice që ka përvojë në Ballkan dhe gëzon respekt, do të punonte me efektivitet me Wolfgang Schaeuble të punonin së bashku si ekip për t’i çuar këto negociata deri në fund.
BE dhe SHBA duhet të diskutojnë së bashku dhe të dalin me një plan për ta rritur profilin e formatit, të vendosin afate dhe të krijojnë një mekanizëm monitorues në mënyrë që ato marrëveshje që janë arritur, të zbatohen. Nëse nuk shënohet përparim, atëherë nuk duhet të ketë kapituj të rinj për Serbinë. Nëse krijojnë pengesa për procesin e negociatave, atëherë nuk ka rrugë për anëtarësim në BE. Pa një mekanizëm monitorues, është e mundur që mund të vazhdohet me shmangien e detyrimeve. Është momenti që Beogradi të vihet para përgjegjësisë dhe që qeveria serbe të bëjë atë që ka premtuar.

Barbara Wesel

Kur u hapën bisedimet për anëtarësimin e Turqisë, BE ndodhej ende në një epokë të shpresave të mëdha të pafajësisë. Ishin kryesisht socialdemokratët evropianë që e nxitën atëherë këtë projekt, me besimin se procesi i anëtarësimit mund të bënte njëkohësisht një efekt zbutës dhe demokratizues ndaj një vendi, që deri atëherë kishte marrë pjesë vetëm kalimthi në zhvillimet e pasluftës të Evropës.
Debati u përqendrua atëherë para së gjithash te çështja, nëse Turqia mund të llogaritet në Evropë, në bazë të ndonjë përcaktimi gjeografik dhe politik. Dyshimet për qëndrueshmërinë e zhvillimit demokratik të vendit dhe për Recep Tayyip Erdoganin që atëherë konsiderohej modernizues atëherë ishin të pakta. Dhe kundërshtimet tek partitë konservatore, si te kristiandemokratët gjermanë, bazoheshin para së gjithash te antipatia instinktive përballë pranimit të një vendi me popullatë kaq të madhe dhe myslimane.
Dyshimet qenë që atëherë me vend: ai që e dëgjonte Erdoganin me vëmendje, ishte në gjendje që t’i dallonte formulimet që atëherë arrogante, sipas devizës: jo ne do të hyjmë në BE, por BE do të hyjë në Turqi. Dhe shkaqet që e shtynë kryeministrin e atëhershëm britanik, Tony Blair të ishte njëri ndër mbështetësit kryesorë të anëtarësimit të Turqisë, i gjen në traditën britanike: ai ishte kundër thellimit politik të Bashkimit Evropian dhe kërkonte nga ky shkak zgjerimin pa kufi si aleancë tregtare. Kurse Kancelari socialdemokrat, Gerhard Schröder donte të zgjidhte premtimet që kishte bërë që herët, për hir të vazhdimësisë evropiane, paraardhësi i tij Helmut Kohl, pa pasur parasysh aktorët.

Ëndrra u thërmua
Por ndërkohë ky projekt i shpresës ka shpërthyer së brendshmi dhe ka ardhur koha që të ndahemi prej tij. Padyshim që ka edhe kundërargumente. Tërheqja e vëmendjes te filli i bisedimeve me Ankaranë, që duhet ruajtur pa dyshim, si dhe te shpresat e opozitës ka peshë. Vetëm se: si mund t’i ndihmojnë evropianët opozitarët turq, kur merren si pengje politike edhe qytetarët evropianë dhe kur Berlini me sa duket mund të bëjë pak për ta. Dhe bisedime konstruktive me Erdoganin, i cili vazhdon të shfaqet si sundimtar i vetëm dhe që vepron pa kufi, i rrethuar vetëm nga klika e oborrtarëve të tij, prej muajsh nuk ka më. Në vizitën e fundit Angela Merkeli duhet të duronte që ta trajtonin me shpërfillje. Por BE në vitet e fundit nuk ka mundur të pengojë asnjë pjesë të vogël të marrjes antidemokratike të pushtetit prej Erdoganit.

Ruajtja e fytyrës është e nevojshme
Prandaj ka ardhur koha që të shkëputemi nga iluzioni, se në njëfarë mënyre mund të jemi forcë që të ushtrojë ndonjë efekt pozitiv. Një vështrim drejt Polonisë tregon veç kësaj se sa e vështirë është kjo madje edhe brenda kampit tënd, kur një shtet e dëmton demokracinë e tij. Një konflikt tjetër me Turqinë, që rregullisht çon në sharje të pabazuara të kryetarëve të qeverive evropiane dhe të vendeve të tyre, ndërkohë është më e dëmshme se sa e dobishme. BE nuk duhet të lejojë të bëjnë çfarë të duan me të. Tani është fjala për ruajtjen e fytyrës tënde dhe të vlerave evropiane. Përndryshe, zgjuarsia politike kthehet në dobësi.
Turqia do të mbetet në NATO, sepse nga pikëpamja gjeopolitike nuk ka thuajse asnjë alternativë. Dhe marrëveshja për refugjatët ndërkohë është eliminuar në një masë të madhe vetvetiu. Vërshimi i sirianëve dhe irakianëve ka rënë dhe migrantët nga Lindja më e largët ndërkohë e dinë se do të ngecin në kampe në Greqi.

Çelësi është te ekonomia
Ka mundësi të ndryshme evropianëve, që t’i tregojnë Erdoganit kartonin e kuq. Hapi tjetër në takimin e nivelit të lartë të BE në tetor do të ishte suspendimi normal i bisedimeve të anëtarësimit. Ky vendim mund të merret vetëm me shumicë të kualifikuar dhe argumentohet me gjendjen aktuale në vend. Me këtë do të bllokohen edhe ndihmat e paraanëtarësimit, për të cilat deri më 2020 gjithsesi janë në dispozicion rreth nëntë miliardë euro. Këtu bën pjesë edhe bllokimi i linjave të tjera të kreditit dhe i garancive kreditore, si dhe paralajmërimet për udhëtimet në Turqi, për aq kohë sa qytetarë të tjerë gjermanë dhe të tjerë kthehen në të burgosur politikë. Dhe as mund të diskutohet më për një zgjerim të bashkimit doganor.

Gjykata më e lartë e Bashkimit Evropian deklaroi se shtetet anëtare mund të detyrohen t’i pranojnë azilkërkuesit në vendet e tyre.
Gjykata Evropiane e Drejtësisë hodhi poshtë pretendimet e Hungarisë dhe Sllovakisë për të qëndruar jashtë planit që Bashkimi Evropian filloi të zbatojë dy vjet më parë.
Plani për risistemimin e refugjatëve u miratua nga Këshilli Evropian megjithë kundërshtimin e disa vendeve të Evropës Lindore.
Sistemi synon sistemimin e 160 mijë refugjatëve që kanë arritur në Greqi dhe Itali, për të lehtësuar barrën e këtyre vendeve. Deri tani janë risistemuar vetëm 24,000 njerëz.
Gjykata Evropiane e Drejtësisë deklaroi dje se Këshilli nuk kishte arsye ta miratonte planin njëzëri dhe se ishte e drejta e tij të reagonte “në mënyrë efektive dhe të shpejtë në një situatë emergjence”.
Hungaria dhe Polonia kanë refuzuar të pranojnë refugjatë, ndërsa Sllovakia ka pranuar vetëm një pjesë.

Presidenti rus, Vladimir Putin u bashkua me komunitetin ndërkombëtar në dënimin e provës së fundit bërthamore të Koresë së Veriut. Presidenti rus, i cili dje zhvilloi një takim me homologun e tij koreanojugor, tha se sanksionet dhe trysnia diplomatike nuk janë të mjaftueshme për zgjidhjen e krizës në Gadishullin Korean.
Duke folur pas takimit me Presidentin e Koresë së Jugut, Moon Jae-inin në portin rus të Vladivostokut, zoti Putin bëri thirrje për bisedime me Korenë e Veriut, duke thënë se sanksionet nuk janë një zgjidhje për çështjen e programit bërthamor dhe raketor të Phenianit:
“Në të njëjtën kohë është e qartë se është e pamundur të zgjidhësh problemet e Gadishullit Korean vetëm me sanksione dhe presione. Ne nuk duhet të biem pre e emocioneve dhe ta vendosim Korenë e Veriut në një situatë pa rrugëzgjidhje. Të gjithë duhet të veprojnë me gjakftohtësi dhe të shmangin hapat që çojnë në shkallëzimin e tensioneve. Është shumë e vështirë të bëhet përparim në situatën aktuale pa mjete politike dhe diplomatike, në fakt unë besoj se në këto kushte përparimi është i pamundur”.
Ndërkohë, sekretari i Përgjithshëm i OKB-së, Antonio Guterres dje tha se programi bërthamor i Koresë së Veriut është një nga kërcënimet më serioze të botës dhe bëri thirrje për gjetjen e një zgjidhjeje politike për krizën:
“Duhet të nxisim dialogun dhe komunikimin e nevojshëm për të shmangur kalkulimet e gabuara dhe keqkuptimet. Retorika konfrontuese mund të sjellë pasoja të paparashikuara. Zgjidhja duhet të jetë politike. Pasojat e një veprimi ushtarak janë shumë të tmerrshme”.
Presidenti i Koresë së Jugut, Moon Jae-inin po i bën thirrje Moskës të mbështesë vendosjen e sanksioneve më të ashpra ndaj Phenianit.
Rusia dhe Kina, partneri kryesor tregtar i Koresë së Veriut, pajtohen se ashpërsimi i sanksioneve kundër Phenianit nuk do të ulë tensionet në Gadishullin Korean.

Në Korenë e Veriut ka shumë gjëra që mungojnë. Por një gjë ky vend e ka: një makineri efektive të propagandës. Që në kopshte dhe në librat e shkollës ushqehet urrejtja ndaj SHBA, e lidhur me frikën prej “agresorit imperialist nga Uashingtoni”. Propagandën e ndihmon fakti që mund të bazohet në përvojën kolektive të Luftës së Koresë. Kjo luftë lë gjurmë në botën e njerëzve sot, edhe sepse ajo nuk ka marrë fund. Nuk ekziston një marrëveshje paqeje. Që prej më shumë se gjashtë dekadash, në paralelin 38 sundon vetëm një armëpushim.
Kjo luftë – për ta thënë qartë – nisi nga vetë Koreja e Veriut. Trupat e Koresë së Veriut ishin ato që e kaluan më 25 qershor 1950 paralelin e 38-të. Me forcën e armëve Pheniani donte të impononte ribashkimin e gadishullit të ndarë që prej Luftës së Dytë Botërore.
Megjithatë: kur Presidenti i SHBA, Donald Trump kërcënon tani me zjarr, zemërim dhe me pushtet të pafrenuar dhe lë të kuptohet se Koresë së Veriut “do t’i ndodhnin gjëra, të cilat nuk i ka konsideruar kurrë të mundura”, atëherë kjo përshtatet si me historitë që tregon Pheniani, ashtu edhe me përvojën historike. Kur ministri i Mbrojtjes, James Mattis e paralajmëron udhëheqjen e Koresë së Veriut për rrezikun e “asgjësimit të popullit”, trauma nacionale që ushqehet vazhdimisht rigjallërohet nga propaganda. Sepse asgjësim koreanoveriorët kanë përjetuar – midis viteve 1950 dhe 1953.

Tri vjet bombardim mbi sipërfaqe
Për tri vjet me radhë u mbulua atëherë Koreja e Veriut me bombardime mbi sipërfaqen e vendit nga avionët luftarakë të SHBA. Pa e ruajtur fare popullatën civile, siç shkruan historiani i SHBA, Bruce Cumings. Cumings e karakterizon këtë si krim lufte.
Në këtë kohë mbi Korenë e Veriut u hodhën më shumë bomba dhe napalm se sa u hodhën kundër Japonisë në hapësirën e Paqësorit në të gjithë Luftën e Dytë Botërore. Vlerësohet se jetën e humbën prej tyre 20 për qind e popullatës.
Ish-ministri i Jashtëm i SHBA, Dean Rusk – që në kohën e luftës së Koresë qe përgjegjës për Azinë Lindore në Ministrinë e Jashtme – deklaroi se “midis paralelit 38 dhe kufirit kinez ne kemi bombarduar çdo tjegull, që qëndronte mbi një tjetër, gjithçka që lëvizte. Ne kishim epërsi të plotë ajrore dhe e bombarduam rëndë Korenë e Veriut”.
Në të vërtetat e pakëndshme historike, që harrohen në Perëndim, por kujtimi i të cilave mbahet gjallë në Korenë e Veriut bëjnë pjesë edhe masakrat. Të tilla si masakra e No Gun Ri, e kryer nga ushtarët e SHBA vetë. Nën një urë, u vranë qindra civilë që kishin marrë arratinë, siç u bë e ditur në vitin 1999.
Edhe më të këqija qenë spastrimet antikomuniste të forcave të armatosura të Koresë së Jugut. Menjëherë pas fillimit të luftës, në jug u ekzekutuan simpatizantë të vërtetë ose të supozuar të Veriut, me dijen dhe në sytë e oficerëve të SHBA. Për to u akuzua Koreja e Veriut.